Υπήρχε – και πάντα υπάρχει – μία πορνογραφική ταινία τού 1995: το "Eros et Thanatos". Υπό την σκηνοθεσία τού παλαιού μαιτρ τού είδους Mario Salieri, με cast την αγαπημένη μου Selen μετά τής Beatrice Valle, συν τον σπερματοκαπνισμένο Christophe Clark και τον χαμηλών-τόνων Jean-Yves Le Castel.

Ο τίτλος της φυσικά, ουδεμία σχέση είχε ή έχει, τόσο με τον έρωτα όσο και με τον θάνατο. Μια προσεγμένη κοινή, γαλλοϊταλική και μάλλον σκοτεινή τσόντα, όσο και εάν ξεκινά με μία κατακόκκινη Lamborghini Countach και τελειώνει σε έναν άδειο αναγεννησιακό πύργο – ουδεμία σχέση έχει τόσο με τον Θάνατο, όσο και με τον Έρωτα.

Όμως.

Ο έρωτας είναι «Ο» θάνατος σε μορφή σάρκινη, σε περιτύλιγμα πέτσινο και σε ουσία μυώδη. Ερωτεύεσαι και τότε είναι που δεν μπορείς να πάρεις τα πόδια σου απ' την... καύλα. Πεθαίνεις και τότε είναι που δεν μπορείς να σηκώσεις τα χέρια σου απ' την... ευτυχία. Αυτές οι δυό λέξεις – έρως και θάνατος – πάντοτε πάνε μαζύ κι όποιος σάς πληροφορήσει διαφορετικά, παντρέψτε τον με την γιαγιά σας.

---

Και γιατί λοιπόν εγώ τώρα θυμήθηκα την ταινιάρα εκείνη; Γιατί σήμερα που τόσο κουρασμένος αισθάνομαι – ύστερα από οικονομικής κρίσης γονάτισμα και καθισιό covid καραντίνας – νιώθω σαν να μ' έχει πατήσει ο Χάροντας μ' ένα θηλυκό JOHN DEERE. H ανάσα μου κόβεται με το παραμικρό πλέον, το κεφάλι μου απ' την ζάλη ντραλίζεται, η μέση μου αλλού τραβά κι αλλού κάθεται, τα χέρια μου τρέμουν ακόμη κι οδοντογλυφίδα για να σηκώσουν.

«Κι εμείς αγαπήσαμε, μα δεν κάναμε έτσι. Κάναμε χειρότερα» είπε η Παυλάρα κάποτε. «Ναι ρε Παύλο» θα ήθελα εγώ να τού πω, «αλλά εσύ παντρεύτηκες τελικά – δεν ερωτεύτηκες ούτε διαλύθηκες, δεν ανατινάχτηκες αλλά γιό έκανες, τον πεθερό έθαψες και τα σκουπίδια το βράδυ με τις παντόφλες τα βγάζεις». Καθενός ανθρώπου – και δη άνδρα – η ζωή είναι προδιαγεγραμμένη κοινή, ιδίως εδώ στο Ελλάντα: σχολείο κλανιά, πτυχίο μαγκιά, συμβία λεφτά, παιδιά και δουλειά και ό,τι απ' το σετάκι αυτό περισσέψει... ίσως γίνει στην χειρότερη μία BENTLEY, στην καλύτερη ένα τσίπουρο ολημερίς στο χωριό.

Εγώ όμως είμαι από την Κυψέλη. Στην Κυψέλη πάντοτε ζω κι εμείς εδώ παραμένουμε – οι ελάχιστοι μοναδικοί σιωπηλοί – και ερωτευμένοι, και πεθαμένοι. Ζούμε με ψίχουλα, σκουντουφλάμε σ' αράπηδες και βαλκάνιοι με ταττού μάς παίρνουν την σειρά μας στον φούρνο. Βουλγάρες ξετσιμπουκώνουν με δέκα ευρώ τούς παππούδες μας και τεκνοτραβέλια ξεκινούν την θεσμική πρωκτοκαρριέρα τους απ' την Πατησίων. (Λυπάμαι, αλλά αποκλείεται να σάς γράψει αυτά ένας... Νίκος Βατόπουλος τής ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ και μια... Σώτη Τριανταφύλλου τής Athens Voice!) Και στην Κυψέλη όπου πλέον δεν ζει κανείς και δεν γαμάει κανένας, πολλοί πάμπολλοι καθημερινώς-συνεχώς πεθαίνουν και χάνονται – ιδιαίτερα κατόπιν κορωνοϊκής επέλασης κι επιμονής ψεκασμένων.

Έτσι εγώ σήμερα και εδώ, νιώθω αισθάνομαι: ερωτευμένος και πεθαμένος. Το «γιατί» τού πρώτου ούτε που κάθομαι να το ψάξω και να το δω να το εξηγήσω, το «πώς» όμως τού δεύτερου το βιώνω το ζω και με γονατίζει. Δεν πειράζει όμως. «Έτσι είναι η Ζωή» μονολογώ, οδηγώ το ΝΒ μου με το «μωρό» μέσα του και καπνίζω περισσότερο τώρα. Έχουν αρχίσει τα φλωρομοχίτος να μού αρέσουνε, ξαναφορώ τα λινά μου σακκάκια, μέχρι κι εκείνον το μπεζ παναμά ανακάλυψα και περήφανα-όσο-στραβά στο χιονισμένο κι αποψιλωμένο κρανίο μου ακουμπάω. "When you got nothing to lose, you're a winner and when you don't try or hope to win, you'll be lost anyway" είναι μια απ' τις τελευταίες ατάκες μου που γράφω εδώ και ουδείς ασχολείται.

Ευτυχώς.

Το κατάλαβα, το 'πιασα, το γνωρίζω: όταν πια ερωτεύεσαι, νιώθεις σαν νά 'χεις πεθάνει κι όταν πλέον πλησίον θανάτου ευρίσκεσαι, είσαι πιο ερωτευμένος από ποτέ σου.