(ΑΠΡ 2018)

Τις ΑΚΥΒΕΡΝΗΤΕΣ ΠΟΛΙΤΕΙΕΣ τού Στρατή Τσίρκα (a.k.a. Γιάννης Χατζηανδρέας) τις έχω διαβάσει τέσσερις φορές. Και μόλις την πέμπτη τελείωσα, με τις ίδιες δυό πικρόγλυκες γεύσεις στο στόμα:

1/ Το πόσο τραγικά φονική είναι η ελληνική Αριστερά, ακόμη και μέσα από την φωνή ενός κομμουνιστή συγγραφέα. (Ιδιαίτερα ενός προδομένου, διαγραμμένου και εξευτελισθέντος αυτού.)

2/ Ο Στρατής Τσίρκας – και ο Δημήρης Χατζής – με έκαναν ΜΟΝΑΔΙΚΟ πολιτικό συγγραφέα. Δυό αριστεροί – εμένα τον μη-αριστερό – με πήρανε με την μαστοριά τους και μέσω τής μαγευτικής εικονογραφίας τους με κάναν το γράψιμο να λατρέψω. Και μ' αυτό να εκθέσω, μα πρωτίστως να εκτεθώ.

Γι' αυτό δεν υπάρχει εκδότης – και δεν θα υπάρξει ποτέ – για εμένα. Γιατί 1ον/ δεν υπάρχει πια κοινό που καινούργια-τολμηρά-άγνωστα κείμενα θα διαβάσει και 2ον/ δεν υπάρχει ζωή σήμερα που ν' αξίζει να τής δώσει κανείς, έστω λίγο χρόνο μεστό-σοβαρό, από την ζωή του ώστε βιβλίο ν' ανοίξει.

---

Αν υπήρχε Θεός, μερικά χρόνια ακόμη στον Τσίρκα θα έδινε, ώστε την ΧΑΜΕΝΗ ΑΝΟΙΞΗ του να συμπληρώσει, (το επόμενο πρώτο βιβλίο του, απ' την δεύτερη τριλογία του να κεντήσει). Μα είπαμε: δεν υπάρχει Θεός, όπως δεν υπάρχει και Νανά Καλλιανέση ή Νίκος Καρύδης.

Οι εκδότριες σε θέλουνε σήμερα ή τεκνό ή μπιντέ τους. Οι εκδότες σε θέλουνε σήμερα ή πουρό ή τζουτζέ τους. Άμα μάλιστα γράφω εγώ το «Ελένης νήσος» και δεκαεπτά χρόνια μετά το «τα τρία μι», μαλακωδώς επόμενο κι ελληνικώς φυσικό είναι τα μολύβια μου να τα δαγκώνει ο γάτος, να παίζω mikado με τούτα εγώ. Για όσους λοιπόν δεν ανήκουνε πουθενά, διαβάζουν και διαβάζουν ξανά τα ίχνη Μαστόρων, ψηλαφώντας πατήματα Τεχνιτών, ο Τσίρκας το πάλκο του για πάντα θα έχει. (Ας το πω όμως κι αυτό, ευκαιρίας δοθείσης και μνημοσύνου χαράς.)

Η ΛΕΣΧΗ στην Ιερουσαλήμ, η ΑΡΙΑΓΝΗ τού Κάϊρου και η ΝΥΧΤΕΡΙΔΑ τής Αλεξάνδρειας είναι κομμάτια τού Κόσμου ολόκληρου, που ποτέ δεν πεθαίνει. Αλλάζει, ναι. Τρομάζει, ναι. Μα επειδή θανατώνει, κατέχει το κλειδί τής ζωής – αυτό μόνον ο χριστός συγγραφέας το πιάνει, το καταλαβαίνει. Κι αποφασίζει να γράψει να πει, την κοιλιά του ν' ανοίξει και στα βαθιά-άξενα-σκοτεινά ύδατα να καταδυθεί, πάντα με αδιάφορα τραγικό τέλος.

Εσύ θα χαθείς, μα το έργο σου θα υπάρχει για πάντα. Το έργο σου κι αν ποτέ του χαθεί, εσύ θα υπάρχεις για πάντα. ("It's a win-win situation" λέν' κι ετυμολογούν "snitches and bail-bondsmen, bookies and punks" στην Κυψέλη κι εγώ, αυτούς ακούω που ζουν δυνατά και δεν γράφουν διόλου ποτέ τους.)