O ημίθεος τούτος λέγεται κορεατικά, Κβον Τζάε Χβά.

Και στην γλώσσα εκείνων των παλαιών – που έκαναν TAE KWON DO, όχι για να μπουν στο Δημόσιο, ούτε για να δείρουνε βλάκες – ο Διδάσκαλος αυτός είναι ένας ζωντανός Μύθος. Ακόμη. Για πάντα.

Τον γνώρισα, μόλις το χθεσινό 1975 και δεν τον ξεχνάω ποτέ μου. Όσες φορές – τότε – την Αθήνα επισκέφθηκε, το παρκέ τής οδού Κυδαθηναίων στέναξε, τα σκαλιά τού ξενοδοχείου που έμενε τρίξανε, οι ψυχές μας τον ρουφούσαν όσο αντέχανε κι εκείνος διαρκώς μάς μίλαγε, μάς διόρθωνε, μάς συγκλόνιζε, μάς τελειούσε [sic].

Δεν έχω παράπονο, έχω σταθεί τυχερός στην ζωή μου. Που μαθήτευσα μουσκεμμένος κάτω απ' τον Δάσκαλο Kwon, που πέρασε κυρτωμένος κι αέρινος δίπλα μου ο πατέρας Παΐσιος, που έθαψα με τα ίδια μου τα χέρια τον πατέρα μου, που κοιμάμαι στο ίδιο κρεβάτι τού ανδρός που με βάφτισε. (Γιατί για τον αληθινό άνδρα, οι άνδρες τής ζωής του κατέχουνε την αξία του, ενώ για τον σημερινό αντρούλη, οι γυναικούλες τής ζωούλας του κατέχουνε την τιμούλα του.)

Τεχνίτες είναι πολλοί. Δυνατοί είναι περισσότεροι. Μαστεράκια είναι μιλλιούνια. Και μοβόροι φάϊτερς αράζουν σε κάθε ρούγα και γειτονιά, κλώνοι Μπρους Λη και εξώγαμα τού ΜακΓκρέγκορ που περιμένουν να υπογραφούν τα συμβόλαια, για να δαρθούν στα τηλεοπτικά-στοιχηματικά κολοσσαία οκτάγωνα. Όμως.

---

Τέτοια κραυγή, τέτοια πυγμή, τέτοια πόδια στο Άθλημα άλλα δεν έχουν σταθεί, ούτε πρόκειται να εμφανιστούνε. Τέτοιο kihap, τέτοιο kiai, τέτοιο ki σαν την εκρηκτική εκπνοή-βολή-διαταγή τού Sahbum Nim Kwon, η Μήτρα η Γη η Ζωή δεν θα μαιεύσουνε άλλα.

Κοινώνησα, έτσι αισθάνομαι. Μετέλαβα ιδρώτα ασταμάτητο κι αδρεναλίνη, εφεδρίνη και αίμα ελάχιστο. Αφέθηκα κι ανυψώθηκα, πατώντας γερά στο παρκέ και γυμνάστηκα βασανίστηκα, πετώντας ψηλά στον αέρα. Με Βορέα τον Kwon Jae Hwa και Ζέφυρο τον Σταμάτη Κάσση μπήκα σε ένα σύμπαν απ' όπου δεν βγαίνεις ποτέ, ούτε κι όταν γίνεις ξανά χρυσαλλίδα. (Αυτό είναι ένα λεπτό σπανιότατο και προσωπικό δώρο, για ένα απλό άγνωστο και αθώο τής Κυψέλης παιδί.)

Κι όταν φορώ σπάνια πια το τελευταίο μου dobok για να κάνω λίγη άσκηση στην σπηλιά, η πρώτη υπόκλιση, το πρώτο rei, το πρώτο kyung nae είναι πάντα προς το παλιό μου dobok, που κρέμεται λυωμένο-καθαρό-αποστρατευμένο πάνω από τον ξιφοβαστό μου. Και γεφυρώνω έτσι το 1974 που ξεκίνησα, με το 2021 που πια σβήνω. Συνδέω τις εξάωρες άνετες καθημερινές προπονήσεις τού τότε, με τις εξηντάλεπτες ασθμαίνουσες αραιές ασκήσεις τού τώρα και χαίρομαι, ακόμα, πάντα.

Έτσι είναι και γίνεται, γεννιέται και δεν πεθαίνει με τούς Διδάσκαλους: έζησες, ανάσανες, γυμνάστηκες, έμαθες δίπλα τους; Άλλαξες αναστήθηκες διαλύθηκες, χάθηκες διακτινίστηκες και φωτίστηκες, χαριτώθηκες εκοσμήθης και ευλογήθηκες. Χωρίς τους Δασκάλους δεν υπάρχει ζωή και δίχως εμάς, οι Δάσκαλοι είναι θεοί: ο Kwon Jae Hwa γηραιός θαλερός, ισχυρός σεβαστός, μνημειώδης χαμογελαστός κρατά με πυγμή-με λάκτισμα-με φωνή την Ουράνια Πύλη τού Επιγείου Παράδεισου διάπλατα ανοικτή κι αενάως καλεί τούς αθλουμένους και διψώντες πιστούς του να πιούνε ακόρεστα απ' το Θαύμα.

Της άσκησης, της μάχης, της υγείας, της τέχνης. Της ευζωίας, της προσευχής, της ζωής, της αθανασίας.