Ξεκίνησα Tae Κwon Do στις 20 Μάρτη 1974. Θεωρώ την μέρα εκείνη ως ορόσημο στην ζωή μου, καθώς για μένα τότε πρωτάνοιξε η Μεγάλη Πύλη των Budo. (Όπου budo είναι ο δρόμος του Πολέμου, ο δρόμος των Πολεμικών Τεχνών και κυρίως ο Δρόμος του μόνου πολέμου που είναι ο πόλεμος με τον εαυτό μας, τον μέγιστο όλων εχθρό.)

---

Το Tae Κwon Do τότε ήταν στα στιβαρά χέρια του ιδρυτή του, στρατηγού Choi Hong Hi κι απλωνόταν αργά αλλά σταθερά, υπόγεια μα κραταιά από εκείνη την προικισμένη ομάδα εκπαιδευτών-τότε και μεγάλων δασκάλων-αργότερα που πρωτοπάτησε πόδι στην Γερμανία το 1965. Μορφές και αθλητές, προσωπικότητες και είδωλα σαν τον Kwon Jae Hwa, τον Park Jong Soo, τον Rhee Ki Ha μένουν για πάντα αξέχαστα στην μνήμη όσων τους γνώρισαν, έχουν κοπιάρει και γράψει στο DNA τους τεχνικές τους, κάποιοι στην Θεσσαλονίκη ακόμα το "kihap" του δάσκαλου Kwon λαρυγγίζουνε, που καμμία σχέση με αυτό έχει. Ήταν ένα στριγκό και υπόκωφο, κοιλιακό-χαρικό – εκ του hara – «ουουους» που την ζούγκλα σού θύμιζε, κομάντο στριγκλιά πριν σε σφάξει στην μάχη, κραυγή ημίθεου πριν δώσει γραπτά για θεός, πέτρες που σαρώνουνε μια πλαγιά και φωνή φάλαινας καθώς στο νερό πέφτει. (Αυτά τα ολίγα.)

Υπάρχει μια «σχολή» Tae Κwon Do στην Ελλάδα, στην Αθήνα, στην λεωφόρο Μαραθώνος 109 όπου δεν διδάσκεται απλώς αυτή η λαμπρή κορεατική τέχνη. Αλλά πριν μπω στο ψητό, επιτρέψτε μου μια μεγάλη παρένθεση. Το ολυμπιακό-πλέον άθλημα του TΚD ουδεμία σχέση έχει σήμερα με αυτό που ήταν το 1945, το 1975, το 2005. Και σημειώνω αυθαίρετα τούτα τα νούμερα, για να πω ότι το άθλημα σήμερα – ακόμα μια μπίζνα είναι, κολπάκι για να βάζουν οι γονείς τα παιδάκια τους στο Δημόσιο, πέρα από τις εξαιρετικές όσο και σπάνιες διακρίσεις των Μουρούτσου-Νικολαΐδη. Το 1945 το «έφτιαξε» όπως το συνέλαβε ο στρατηγός, το 1975 ήταν η χρυσή του χρονιά καθώς κάτω από την προσωπική καθοδήγηση και σφιγμένη γροθιά του δάσκαλου Σταμάτη Κάσση, το TKD γνώρισε την μέγιστη λάμψη του. Και το 2005 σκιζόταν ο Μ. Κυριακού (του ΑΝΤ1 ντε) να εκπορθήσει την Ελληνική Ολυμπιακή Επιτροπή μέσω της προεδρίας της Ελληνικής Ομοσπονδίας ΤΚD. (Αφήστε τα, μην τα ψάχνετε, η πολιτική είναι παντού η ίδια, τι να λέω απ' αυτά που τόσο καλά ξέρω.)

Υπάρχει μια «σχολή» Tae Κwon Do στην Ελλάδα, στην Αθήνα, στην λεωφόρο Μαραθώνος 109 όπου δεν διδάσκεται απλώς αυτή η λαμπρή κορεατική τέχνη, επαναλαμβάνω. Εκεί, υπό την μαγευτική παρουσία και φωτεινή διδασκαλία του Δάσκαλου, το Tae Κwon Do γίνεται αυτό που πάντοτε ήταν, αυτό που οι προπάτορές του παρέδωσαν και αυτό που δεν θα 'ναι ποτέ πλέον. (Μη σας σταματά το κεφαλαίο δέλτα στην λέξη «Δάσκαλος»: σήμερα η κάθε τσουτσουνόπικρα και η κάθε σερβιετόλυκρα, μόλις τσουρνέψει πέντε θεωριούλες και δυο τεχνικούλες στην ζούλα και την εύκολη – Σύστημα στήνει, Μέγας Διδάσκαλος αυτοβαφτίζεται και δεκάδες ολόιδιους τρόμπες τριγύρω μαζεύει. Και τούτο συμβαίνει όχι μόνο στις Πολεμικές Τέχνες μα και στην Γιόγκα στο Ρέικι, στην Ψυχολογία στις Εναλλακτικές Θεραπείες, όλοι ξάφνου γαμάτοι ινστρούχτορες τηνε είδανε, ευτυχώς που την ακμή έχω από πολλού προσπεράσει.) Δεν θ' αναφέρω το όνομα του Δασκάλου στην Μαραθώνος, μα κυρίες και κύριοι, νέοι και νέες, παιδιά και μωρά, γρηγορείτε: η παρουσία και ύπαρξη ενός τέτοιου Ανθρώπου και δη Δάσκαλου και δη Tae Κwon Do είναι ένα θείο, αναπαυτήριο και εξιλαστήριο δώρο, εκ Κυρίου και μόνον. Το ΛΟΤΤΟ ημών των Αθηναίων μάς έχει κάτσει κανονικά κι ας τόσοι συμπολίτες μας το ψάχνουνε στα λεφτά στα ποτά, στα χαρτιά στα ναρκωτικά, στα υλικά τα πνευματικά ας μάθουν ότι η ευλογία και ο αθλητισμός, η χάρις και η ατραπός μισή ώρα απόσταση και μέσα στην πόλη μας βρίσκονται και ημείς περί άλλων και ασχέτων τυρβάζουμε.

---

Η Σχολή Tae Κwon Do (το dojang κορεατιστί, ο χώρος όπου καλλιεργείται το Do) του συγκεκριμένου Δασκάλου λέγεται Chon-Ji, «Ουρανός-Γη» δηλαδή κι έχει πάρει το όνομά της από την ομώνυμη φόρμα, το πρώτο hyong δηλαδή, ήτοι την πρώτη προκαθορισμένη σειρά επιθετικοαμυντικών κινήσεων της Τέχνης ετούτης. Θα ανεβείτε στον πρώτο όροφο εκεί στην Σχολή και θ' αντικρύσετε ένα καινούργιο παρκέ, γύρω-γύρω μπάρες μπαλέτου για τα απαραίτητα ανοίγματα, καμμιά τριανταριά αθλούμενους να μιλάνε και να κλωτσάνε, να γελάνε και να χτυπάνε κι ανάμεσά τους θα ξεχωρίσετε αυτόν που δεν φαίνεται, γιατί υπάρχει. Θα διακρίνετε εκείνον που δεν θέλει να υπάρχει, γιατί λειτουργεί. Θα σταμπάρετε στον αμφιβληστροειδή σας τον Δάσκαλο ο οποίος δια του γλυκού, διαπεραστικού και ζεστού, σιωπηλά ισχυρού και θεραπευτικά προσφερτικού παραδείγματός του αποτελεί τον μοναδικό, αληθή κι αμετακίνητο λόγο ύπαρξης ημών που τον έχουμε γνωρίσει.

Ο Δάσκαλος αυτός, ένα ισχυρίζεται κι επιμένει: «Το Τάε Κβον Ντο που κάνουμε είναι όπως η σάλτσα στο φαγητό μας, οι πατάτες τα καροτάκια, η σαλάτα ή το τυρί. Το κρέας του φαγητού, το άλας της ζωής, η ουσία της ύπαρξης είναι η αυτογνωσία, η παρηγορία και η αγάπη», αν θυμάμαι καλά τα λόγια του και δεν τον απρεπώς παραφράζω. Γιατί λίγα το μυαλό και τα μάτια μου συγκρατούν κάθε φορά που, ως ταπεινός μαθητής πάντοτε, πηγαίνω εκεί. Γιατί και τα δυο αυτά πυρακτώνονται από Φως κι Ανακούφιση, Λύτρωση και Ανάπαυση, πλημμυρίζουν Ευχαριστία και κλαίνε μετά απαραμύθευτα σπίτι τους από δίψα κι ορφάνια. Γιατί άπαξ και γευθείς τον καρπό του Tae Κwon Do αυτού του Δασκάλου, ασύγκριτα ισχυρός, ασύνορα ικανός, αναβαπτισθείς άνθρωπος του Δρόμου και του Θεού διαμιάς γίνεσαι, με μια τέτοια εξαίσια τεχνική μάχης στην γνώση σου, με ένα τέτοιο θαυμάσιο άνθρωπο ως οδηγό σου. Στον δύσκολο και μονάκριβο δρόμο της ζωής σου εσένα, εσένα άνθρωπε κι αναγνώστη του μικρού κείμενου τούτου. Για την μεγάλη Τέχνη αυτή και για τον μεγάλο Άνθρωπο τούτον.

Αινείτε λοιπόν αδελφοί Κύριον, όπως υπέρ Tae Kwon Do και Σχολής, Δασκάλου και μαθητών υγεία και ευλογία προσφέρει, σπεύσατε λοιπόν λάβετε φάγετε του εκλεκτού δείπνου αυτού, αμήν λέγω.