Είναι αλήθεια ότι πολλοί αναγνώστες μου ζητούν και διψούν – κι από εμένα λαμβάνουν – και κάτι άλλο διαφορετικό, ένα κείμενο πιο πρωτοποριακό και προχωρημένο. Μια κουβεντούλα διαφορετική, μια γραφή πιο εξαιρετική, δυο αράδες ανάσας που να λένε και κάτι. Κι όσες λίγες φορές με όσους ελάχιστους έχω συναντηθεί, τούτο μού λένε: «γράψε και κάτι άλλο ρε Ντάνη, πες μια λεξούλα για τούτο, για κείνο». Λαμβάνω αμπάριζα λοιπόν απ' αυτό και ανοίγω αιφνιδίως τον συγγραφικό μου φακό, να συμπεριλάβω θέματα πιο γενικά, πιο άγνωστα πιο λεπτά, θέματα ώριμα παιδικά, θέματα οριακά και απάτητα κάπου.

Έτσι σιδερωμένη που κατάντησε η ζωή, ελάχιστα πράγματα έχουνε μείνει αντρικά πλέον. Κι όταν λέω «αντρικά» εννοώ κάτι που δεν σε υποχρεώνει να κάθεσαι ένα δεκάωρο σε μια οθόνη μπροστά, με δυο συσκευές τηλεφώνου συν δυο κινητά να χτυπάνε συνέχεια και να γαυγίζουνε άνωθεν εντολές, άλλο ένα οκτάωρο γεμάτο υποχρεώσεις και οικογενειακές συντεταγμένες κι άλλο ένα εξάωρο ύπνου γεμάτο διαταραγμένα όνειρα κι αφυπνίσεις τρομακτικές, λουσμένες ιδρώτα. «Αντρικά» πράγματα π.χ. είναι το ρολόι η πένα και τα μανικετόκουμπα του αρσενικού, μια σειρά αγαπημένες γραβάτες, το καλό παλιό και μη-καταλυτικό αυτοκίνητο και η γλυκεία συνήθεια ν' ανοίγεις πάντα στις όποιες κυρίες-και-μη την πόρτα. «Αντρικά» πράγματα είναι να τηρείς πάντα τον λόγο σου, να είσαι πάντα στην ώρα των ραντεβού σου ακριβής και να λες πάντα και ευθαρσώς αυτό που εσύ σκέφτεσαι – επιπλέον δε, να είσαι αξιοπρεπής, ειλικρινής, τίμιος και ευθύς, να χαμογελάς στωικά και να φτύνεις κατάμουτρα όποιον να σου κουνηθεί πάει. «Αντρικά» πράγματα είναι να έχεις υπηρετήσει την θητεία σου μη επιλέγοντας το εύκολο τρελόχαρτο/πρεζόχαρτο/πουστόχαρτο, να πληρώνεις τους φόρους σου και να λειώνεις στην διαφωνία και τα επιχειρήματα όποιον πάει οθωμανικά και νεοτουρκικά να σε αντιμετωπίσει. (Θέλετε κι άλλα;)

---

Μπαίνοντας στο θέμα μου πιο βαθιά, ελάχιστα πράγματα έχουνε μείνει πιο «αντρικά» από την... Λεγεώνα των Ξένων. Και για εκείνους που δεν γνωρίζουνε, η Λεγεώνα των Ξένων – γαλλιστί, Légion Étrangère – ανήκει στον γαλλικό Στρατό, είναι μισθοφορικό σώμα και δέχεται άπαντες τους ικανούς και δυνάμενους, ανεξαρτήτως εθνικότητας, θρησκείας και παρελθόντος. (Βιαστές φονιάδες ληστές, τρομοκράτες πεθεροκτόνοι βιομήχανοι, τέως πρωθυπουργοί, νυν μουμπαρακογκαντάφηδες και γυναίκες – βεβαίως και δεν γίνονται δεκτοί, η Λεγεώνα διαθέτει αυστηρά στάνταρντ και τα τηρεί, δεν είναι ελληνική κομματοσιτιζόμενη ΜΚΟ!) Όποιος μη-κωλυόμενος λοιπόν πρέπει να στέκει άριστα στο σώμα και απλώς-καλά στα μυαλά, να μπορεί να καλύψει 2.600μ. σε 12 λεπτά, να εκτελεί τα στοιχειώδη push-ups/sit-ups/pull-ups που κάθε καταδρομέας άξιος του μπερέ του σκορπά ολημερίς και να θέλει να καταθέσει – ξεχνώντας τα – τα επόμενα πέντε χρόνια της ζωής του στην Λεγεώνα. (Τόσο απλά; Αμ όχι.) Γιατί από εδώ αρχίζουν τα δύσκολα, η γαλλική αντίληψη δεν είναι αυτή της ελληνικής του «οπλίτη πενταετούς υποχρέωσης» – ξέρετε, αυτού που μπήκε κάπου, να κάνει κάτι, για να μην κάνει τίποτα. Η Λεγεώνα των Ξένων είναι ένα εθελοντικό σώμα στο οποίο όποιος προσέλθει για περιπέτεια, θα ξεράσει πικρά της μητρός του το γαλατάκι. Κι όποιος πάει για να φύγει απ' την παλιά του ζωή, θα βρει μια καινούργια μπροστά του τόσο χειρότερη, που οι αφγανικές φυλακές, οι φαβέλες του Ρίο και οι κινέζικες Triads – κωλοπαιδίστικη πενθήμερη είναι. Φτάνεις λοιπόν στην πύλη του Fort de Nogent όπου και εισπράττεις μια πρώτη κρύα επαφής γεύση. Εδώ η ατμόσφαιρα δεν διαφέρει και πολύ από εκείνη ενός κοινού Κέντρου Κατάταξης, τα πράγματα είναι σφιχτά-μεν, ακόμη πολύ χαλαρά-δε, για τα δοντάκια της Λεγεώνας. Εδώ γίνεται και το πρώτο βασικό ξεσκαρτάρισμα, είτε σε επίπεδο φυσικής κατάστασης, είτε σε επίπεδο ποινικής διερεύνησης, είτε σε επίπεδο ψυχοσυναισθηματικής επισκόπησης. Κι αν περάσεις απ' όλα καλά, μεταφέρεσαι μετά στην Aubagne, όπου κι αρχίζει το χτίσιμο της φημισμένης «Σω-Βε» – ήτοι, σωματική βελτίωση για τους καμένους στρατόκαυλους – της Λεγεώνας. Η εκπαίδευση είναι κάτι που δεν τελειώνει και δεν θα τελειώσει ποτέ, το καψόνι είναι μια ελάχιστη ιδέα απ' αυτό που θα ζήσεις και θα συνεχίσεις να ζεις, η βασική εκπαίδευσή σου θα ολοκληρωθεί όμως στο Castelnaudary. Κι όταν τελειώσουν όλα τα απολύτως εφιαλτικά τούτα, όταν θα έχεις ολοκληρώσει και την μακρά πορεία μέσα στον πόνο και την εξάντληση για να φορέσεις το képi blanc (το λευκό στρογγυλό και σκληρό καπέλο του ορκισμένου-πλέον λεγεωνάριου), θα έχεις χάσει κάποια κιλά, θα διαθέτεις την καλύτερη φυσική κατάσταση που ποτέ σου διέθετες, θα είσαι στην τσίτα και την ένταση μόνιμα, εκπαιδευμένος και πανέτοιμος να σφάξεις α-συ-ζη-τη-τί όποιον σου πούνε. (Μμμ, ωραία δουλειά διάλεξες ρε!)

Μα η Λεγεώνα δεν έχει τελειώσει μαζί σου, τούτο ήταν μόνο ένα "tout-petit exposé d' accueil" όπως θα σου σφυρίξει ο ταγματάρχης Eberlé στο Kουρού της Γαλλικής Γουιάνας. Θα έχεις περάσει μέσα από κακουχίες ασύλληπτες, στερήσεις υπάνθρωπες και θα 'χεις φτάσει τόσες-μα-τόσες φορές στα όρια της εξάντλησης, που θα απορείς και ο ίδιος πώς, από πού και γιατί συνεχίζεις. Με τρείς-τέσσερις ώρες ύπνου καθημερινά, ελάχιστο φαγητό τρέχοντας και στα αρπαχτά (εκτός κι αν πρόκειται για τηλεοπτικές κάμερες να κελαηδήσεις το "le boudin"), ένα θεόσφιχτο ημερήσιο πρόγραμμα κι ατέλειωτες «ασκήσεις ακτής» που έχουν αφήσει την λέξη «καψόνι» πίσω τους έτη φωτός, θα χτίζεις σιγά-σιγά κι όπως αυτοί θέλουν, το εσωτερικό προφίλ του λεγεωνάριου. Θα έχεις νιώσει πόνο ασύνορο (οι πληγιασμένες φουσκάλες στα πόδια σου θα τρέχουνε πύον συνέχεια μέσα στις μπότες), μιαν αγωνία απίστευτη προσπαθώντας να πάρεις μία ανάσα που δεν θα 'ρχεται, έναν συνεχή καταιονισμό από υπέροχα και χυδαιότατα «γαλλικά» μπινελίκια να σε τυλίγουνε και θα 'χεις σκεφτεί αμέτρητες φορές, είτε να φυτέψεις μια σφαίρα στο κεφαλάκι σου, είτε να την κοπανήσεις από προσώπου γης και ανθρώπων, πρώτης ευκαιρίας δοθείσης. (Μην κάνεις κανένα απ' τα δυο: στην πρώτη περίπτωση, είναι κρίμα σκέτο και στην δεύτερη, θα σε κυνηγήσουν και θα σε βρουν οπωσδήποτε – υπάρχουν και οι λιγοστές εξαιρέσεις – και τότε, θα 'ναι δυο φορές κρίμα για σένα.) Παράλληλα όμως θα έχεις μάθει κι ενστερνιστεί, απομνημονεύσει κι εντελώς μηχανοποιήσει ό,τι πιο αποτελεσματικό από την πλέον εξελιγμένη – και ανορθόδοξη φυσικά – τέχνη του πολέμου υπάρχει, θα μπορείς να επιβιώνεις πραγματικά παντού και θα 'χεις μεταβληθεί σε ένα αγρίμι με πράσινο μπερέ που κάνει μόνο για μία δουλειά. (Ποια είναι αυτή; Πάμ' παρακάτω.) Κι από φυσική κατάσταση; Αρκεί ν' αναφέρω ότι σε συγκεκριμένο στίβο μάχης μέσα στην τροπική ζούγκλα, οι Αμερικάνοι Marines λέγεται ότι κάνουν επτά (7) ώρες να τον περάσουνε και οι λεγεωνάριοι μόνον σαρανταπέντε (45) λεπτάκια!

---

Κι όταν πάρουνε τέλος όόόλα αυτά, θα τοποθετηθείς σε ένα από τα συντάγματα της Λεγεώνας και αυτή θα 'χει γίνει πλέον το σπίτι σου, η οικογένειά σου και η πατρίδα σου – έτσι δεν επιγράφει και το motto της Λεγεώνας; "Legio Patria Nostra" εννοούν οι τρείς λέξεις αυτές κι από πίσω κρύβουν άδικους αγώνες κατά της ανεξαρτησίας λαών, ειρηνευτικές αποστολές ανά τον κόσμο και βρώμικες δουλειές που ένας τακτικός στρατός αρνείται καν να συζητήσει, χώρια να εκτελέσει. (Κι όλα αυτά, προτού οι Αμερικάνοι μπάσουν στους ανά-την-γη πολέμους τους τις ιδιωτικές εταιρείες, μισθοφόρους και ημιπράκτορες, σύμβουλους ασφαλείας και ειδικούς χειριστές τοπικών προβλημάτων.) Ο λοχίας σου ισούται με τον πατέρα σου, το «ζευγάρι» σου είναι η μοναδική σου σωτηρία κι αγάπη, τα λεφτά έχουν αρχίσει να καταφθάνουνε (περίπου 1.000 ευρώ μηνιαίως), η μπύρα και το κρασί ρέουν πιο εύκολα και η ζωή σου στην Λεγεώνα θα έχει μπει σε μια ρέγουλα, ένα καλούπι, (αν είναι ποτέ δυνατό τούτο). Μια εσαεί συνεχιζόμενη εκπαίδευση, λίγες στιγμές απόλυτης ανίας και πάμπολλες στιγμές απόλυτης παράνοιας, η δράση είναι πτωχός ορισμός και η σκέψη είναι ένας κατ' εξοχήν απομεμακρυσμένος ευφημισμός κι όπως λέει κι ένας λεγεωνάριος, «ο λόγος που κάνεις ό,τι κάνεις, δεν είναι δικός σου». Δεν θα ξέρεις τίποτα, δεν θα θέλεις να ξέρεις τίποτα και το μόνο που θα σε κρατά θα είναι αυτό που αποτελεί την βάση, ουσία και ραχοκοκκαλιά της Λεγεώνας, ο Κώδικάς της δηλαδή: πίστη και τιμή, πειθαρχία και σεβασμός, αντοχή και επιμονή, κουράγιο και λύσσα – τα υπόλοιπα έχουν χαθεί ανάμεσα σε σφιγμένα δόντια και ζώου ένστικτο, τόνους απόγνωσης και πέτσα αδιαφορίας, άκαμπτο στρατιωτικό πνεύμα και χυδαία ανθρώπινα συμφέροντα βουτηγμένα στο αίμα και φυσικά πάντοτε για το χρήμα.

Θα πλένεις μόνος σου τα ρούχα σου, στο χέρι και με σαπούνι Μασσαλίας (και θα τα σιδερώνεις εσύ αψεγάδιαστα), θα παρελαύνεις αργά και τελετουργικά με το μοναδικό marche της Λεγεώνας (καθώς όλοι οι στρατοί παρελαύνουν με 120 βήματα το λεπτό και τούτη μόνο με 88!). Θα νιώθεις «προστατευμένος» κι «ανήκων» αληθινά καθώς έγνοιες πολιτικές δεν θα έχεις, ευθύνες άλλες απ' την αποστολή ουδεμιά, τα προβλήματά σου θα εξαντλούνται στο άμεσο περιβάλλον σου το οποίο και θα 'ναι τόσο σφιχτά ρυθμισμένο, που μπροστά σου ο αεικίνητος Βέγγος θα μοιάζει με γιόγκι. Δεν θα 'χεις σύζυγο-γυναίκα-παιδιά, αυτοκίνητο ή εκλογικό βιβλιάριο (τι είναι αυτά;), λεφτά στην τσέπη θα βλέπεις μόνον όταν «εξόδου» θα βγαίνεις, μονίμως δεν θα ξέρεις πού πατάς και πού βρίσκεσαι, για πού την επόμενη στιγμή θα πετάξεις και το «γιατί;» δεν θα σε απασχολεί – στην Λεγεώνα δεν μπήκες «προσκολυώμενος» ή «προς απασχόληση», στην Λεγεώνα σε δέχτηκαν και σε φτιάξανε για να μην τους απασχολείς, ακριβώς όταν αυτοί σε απασχολούνε! (Εδώ στον Ελληνικό Στρατό ουδείς έχει κάτσει να σκεφτεί, απ' τον πιο διαπλεγμένο γαλονά μέχρι τον τελευταίο πανάξιο βατραχάνθρωπο, ότι κατάντησε να εκτελεί εντολές ενός Βενιζέλου ή ενός Αβραμόπουλου, ενός παραληρηματικού Πάγκαλου ή ενός βιδωμένου Αντωνάκη και θα νιώσει ο τελευταίος μισθοφόρος λεγεωνάριος ότι διατάζεται από την Κάρλα Σαρκοζί και τον Νικολάκη τον Μπρούνι;) Στα τέτοια σου όμως τα λειωμένα τα άθραυστα, έχεις σημαντικότερα πράγματα εσύ να ασχοληθείς όπως να μη σου κλέψουνε το ρολόι ή να μη σου υφαρπάξουν το κλείστρο του όπλου σου, να μη σε χώσουν στην φλεγόμενη απομόνωση ή στην χειρότερη, να μη μεταβληθείς αιφνίδιως σε σάκο του μποξ για τριάντα αλαλάζοντες συναδέλφους σου χάριν παιδιάς ή επειδή έκανες μια μαλακία. (Το να μη φας καμμιά συστημένη από ταλιμπάνο ελεύθερο σκοπευτή, μη σε στριμώξουνε οπλισμένοι δεκατετράχρονοι σκυλάραπες στο Κονγκό, μη σου περάσουνε απ' το κουρμπάτο λεπίδι τους το λαιμουδάκι σου τίποτα κιτρινιάρηδες κίλερς – τούτα δεν είναι καν έγνοιες αλλά απλά μέρος της καθημερινής σου δουλειάς, εδώ δεν φτουράει η αμερικλανιά "it's not a job, it's a profession", εδώ ο λεγεωνάριος είναι απόλυτα αναλώσιμος αφού δεν είναι γαλλάκος απλώς, κομπρενέ βου;)

---

Γιατί η Λεγεώνα των Ξένων, όπως εσύ τα έχεις σπάσει με το παρελθόν σου, έτσι κι αυτή θα σου διαλύσει όποιο παρόν και θα σου αφαιρέσει και την τελευταία προοπτική μέλλοντος. Το πενταετές συμβόλαιό σου είναι το πλέον σημαντικό, κι αν στους στρατούς όλου του κόσμου η πλειοψηφία λουφάρει "to make it through retirement", εδώ παλεύεις απλά για να επιζήσεις. (Και επιζείς, αν είσαι πρώτιστα τυχερός, μετά σιωπηλός, μετά ισχυρός και τελικώς, αδιάφορος εντελώς προς οτιδήποτε κι οποιονδήποτε άλλον εκτός του εκπαιδευτή σου.) Πώς το λέει ένας δεύτερος λεγεωνάριος; «Όταν φτάνεις τον πολιτισμό στη βάση του, ό,τι σου μένει είναι η επιβίωση. Και επιβίωση ίσον απληστία: η απόλυτη αναγκαιότητα να επιβιώσεις μπορεί να σε οδηγήσει πίσω στα βασικά. Να σκοτώσεις ή να σκοτωθείς». Περί τούτου του απλού πράγματος πρόκειται, κι όπως ο κόσμος όλος έχει σήμερα μπερδευτεί, τέτοια ουσιαστικά και ξεφλουδισμένα νοήματα φαντάζουν και φαίνονται ως το ένα μοναδικό και λαμπρό φως στο τούνελ. Αυτό που εγώ θα τολμήσω να πω είναι ότι, όσο πιο κάτω και πιο μέσα πας στην ζωή, τόσο πιο καθαρά και βρώμικα τα πράγματα είναι. Τόσο πιο αγνά και ιδανικά και ταυτόχρονα ελεεινά και ανήθικα, η Ζωή στην θεμελιώδη και απολίτιστή της μορφή κώδικες-νόμους-όρια δεν γνωρίζει, δεν αναγνωρίζει και δεν κρατά, "do or die" είναι το motto της κι όποιος πρόλαβε τον Κύριο είδε. («Ο τολμών νικά» και «θαρσείν χρη» επιγράφονται δύο ελληνικά mili-εμβλήματα, "who dares wins" και "utrinque paratus" δεν είναι τα αντίστοιχα των βρετανικών S.A.S. και Parachute Regiment;) Από εδώ και μπρος, μετά τούτη την διασταύρωση κι έχοντας αφήσει πίσω-πολύ τα τελευταία σου φώτα, η στρατιωτική σου ζωή πλησιάζει περίεργα την μοναστική άλλη. Οι δυο τούτες ζωές – συνεχίζω εγώ – μοιράζονται την πειθαρχία και την ανωνυμία, την ανυπαρξία και την υπακοή, το δέσιμο και την ομοιομορφία με την απάλειψη εαυτού και την απόρριψη του προσώπου, το σπάσιμο του ατομικού εγωισμού και του φτηνοεπιφανειακού τσαμπουκά με το πλάσιμο ενός κενού και ενός αχταρμά που μπορεί-μεν να μην καταλαβαίνεις εσύ, μα δεν χρειάζεται και να καταλάβεις. (Γιατί και να καταλάβεις, δεν πρόκειται να κερδίσεις τίποτε και κυρίως τότε θα χάσεις, κέρδισε κανείς που κατάλαβε τίποτα σε τούτη την ξεφτιλισμένη ζωή κι επέστρεψε ζωντανός να το πει; Δεν νομίζω.) Κι όλα αυτά, γιατί; Επειδή τα γατόνια οι Γάλλοι βρήκαν και στήσανε κόλπο – απ' το 1831 παρακαλώ – να βάζουνε άλλους να σκοτώνονται για τις δικές τους βρωμοδουλίτσες; Επειδή οι στρατοκράτες-υπάλληλοι των πολεμικών βιομηχανιών βρήκαν και ρίχνουνε άλλους στον λάκκο με τα φίδια που οι ίδιοι προηγουμένως, παχυλώς κι επί έτη είχαν προσεκτικά αναθρέψει; (Όταν ο Σαντάμ Χουσεΐν κι ο Οσάμα Μπιν Λάντεν ήταν δικοί τους υπάλληλοι – ήταν καλοί, τώρα που τα γεωπολιτικά κόζα γυρίσανε και τα πετρελαιοχρηματιστηριακά κόλπα άλλα προστάζουν, κλαδεύονται επίλεκτα ανδρικά στρατιωτικά άνθη στον βωμό του πλέον χυδαίου συμφέροντος και δεν τα κλαίει και καμμία μανούλα;) Άσ' τα λοιπόν αυτά κύριε Ντάνη μας. Μην ξύνεις εσύ πονεμένες παλιές και χαίνουσες νέες πληγές, στο ανάμεσα Ιόνιο-και-Αιγαίο ελληνάδικο η μόνη αξία και σημασία σήμερα είναι τα φράγκα κι η διευκόλυνση κι όσοι για κάτι ξέχωρο αγωνίζονται, ομιλούν ή στηρίζουνε, όσοι δεν ακολουθούν την πεπατημένη «Πατρίς ανάδελφη-Θρησκεία ορθόδοξη-Οικογένεια απυρόβλητη» περίπου ως αδέσποτα βρωμόσκυλα θεωρούνται, dogs of war ή παρίες δυσάρεστοι, μια προς-καταστροφή ελαχίστη μειοψηφία.

«Ο κυριώτερός μας εχθρός είναι τα νεύρα», λέει ένας τρίτος λεγεωνάριος. Αυτά ακριβώς που στην σημερινή πολιτική-εντελώς ζωή σού τα 'χουν κάνει τσατάλια, σμπαράλια, ένα μάτσο-ακριβώς χάλια. Και καταντάς σήμερα εσύ ένας άντρας στα κάργα ντουζένια σου να κάνεις την κότα μη σ' απολύσει ο αφέντης-αφεντικό (που έχει να σε πληρώσει κάνα εξάμηνο, σε κρατά καθημερινά δωδεκάωρα, σου φορτώνει δουλειά διπλάσια και για τις αργίες). Να καταπίνεις ιαχές προσβολές, προσταγές κι αδικίες, συμβιβασμούς και διακανονισμούς για ν' αγοράσεις απλά του παιδιού σου το γάλα, να σου σηκώνει μετά το φρύδι ο Τσοχατζόπουλος και να σ' απειλεί να πάει σπιτάκι της αν δεν την ψηφίσεις η Μπακογιάννη. Να έχεις στην ζωή σου εσύ πορευτεί με ευσυνειδησία κι αξιοπρέπεια, καθαρό κούτελο και τίμια χέρια, στρέιτ εξηγήσεις και καμμία πουστιά και να σε πετάνε στην ανεργία και την ανέχεια, στην προσβολή στην ξεφτίλα, στην απόγνωση και την εξόντωση κι ύστερα έλα εσύ να μου πεις ότι η Λεγεώνα των Ξένων εκπαιδεύει με αφόρητη βία, ότι η σκληρότητά της είναι απάνθρωπη και τα μέσα της αποκλειστικά εγκληματικά. Και τούτο δω σήμερα «στη Δανία του Νότου» που ζεις ρε μεγάλε πώς λέγεται; Οι σφαλιάρες που τρως απ' την Τρόϊκα και οι ροχάλες που σου ρίχνει το ντόπιο συνωφρυωμένο τσοπανόσκυλό της με το γαϊδουρινό του επώνυμο, δεν σου φέρνει εσένα καθόλου σε βία, σε απανθρωπιά ή σε έγκλημα τελικά; Όλα αυτά που σήμερα βιώνεις και ζεις δεν είναι μια προσβολή, μια ατιμία, μια ύβρις και θα κάτσεις εσύ να ψέξεις την Λεγεώνα των Ξένων π.χ.; (Ρε αυτά που 'χει περάσει ο ρωμιός ως πολίτης του ελληνικού «κράτους», ωχριούν μπροστά σ' οτιδήποτε η Légion Étrangère αντέχει να φανταστεί και θα ακουστεί τώρα κανενός καμμιά διαφωνία;)

Ας προσφέρω λοιπόν, στο τέλος εδώ, την χιουμοριστική νότα μας. Φιλαράκι μακρινό, ψιλοχαριεντιζότανε με την ιδέα να καταταγεί στην Λεγεώνα των Ξένων. Και δώσ' του να βλέπει φιλμάκια της στο Youtube και δώσ' του να τραγουδά "soooldats de France, soldats du payyys", να ψήνεται και να ονειρεύεται χαϊλίκια. Και σκάει γυναικάκι στημένο για γάμο, τον αμπαλάρει καταλλήλως σε ένα εξάμηνο και φάγαμε κουφέτα εμείς σ' ένα χρόνο. Και τον συναντώ τώρα με κοιλούμπα και καραφλό, με του γιού του τα παιγνίδια και τις στριγκλιές, στο κινητό συνεχώς για δουλειές και λεφτά να μιλάει, να πουλάει να αγοράζει κι από δίπλα η μαμά και τα πεθερικά να τον σπρώχνουνε μια ώρα αρχύτερα στον δικό τους τον ζωντανό τάφο. Και εγώ σας ρωτώ, μήπως η Λεγεώνα ένας χαβαλεδιάρικος μήνας του μέλιτος είναι μπροστά σε τέτοιον εξευτελιστικό εξανδραποδισμό, μπροστά σε τέτοια κατάντια ανοίκεια γι' άνδρα;

(Υστερόγραφο: υπάρχουν πολλά βιβλία γραμμένα για την Λεγεώνα, από διάφορους λεγεωνάριους, σε όλες τις γλώσσες. Το πλέον όμως μαγευτικό κι επιπλέον ελληνικό είναι του εξαίρετου Γιώργου Μανιάτη «Δραπέτευσα από την λεγεώνα των Ξένων», εκδόσεις Βιβλιοπωλείο της ΕΣΤΙΑΣ.)