(Snow serenity, 31.01.22)

Εκπληκτικό, αποκαλυπτικό, εκτυφλωτικό πρωϊνό. Μια ασφάλτινη ραχοκοκκαλιά, εκατέρωθεν πλευρές χιονισμένες υπνώττουσες, μια ανάσα παγωμένη κρυσταλλική κι ένας ήλιος επικεφαλής, καρφωτός, από πάνω.

Η ευθεία που οδηγεί απ' τις βόρειες κλιτύες τής Πάρνηθας, στο χωριό Πύλη – η Στεφάνη στ' αριστερά, τα Σκούρτα στα δεξιά: κλείνω πενήντα ολόκληρα χρόνια τρανά-συναπτά που «οργώνω» εκεί με τις μοτοσυκλέττες μου τού enduro.

Σήμερα όμως τον «κύκνο» επέλεξα. Οδηγούσα ρολλάριζα, ζεσταινόμουν και κρύωνα, καθόμουν άνετα μα μέσα μου φρούμαζα: κάπου εδώ, κάποια στιγμή, κάποτε θα πεθάνω.

---

Η ευτυχία η χαρά, η γαλήνη η ηρεμία, η φύση η ομορφιά είναι τα φυσικά αναβολικά τής ζωής: μέσα στο γάλα που βύζαξα, μέσα στο σπέρμα που έχυσα, μέσα στο αίμα που βράζει ακόμα.

Δεν πειράζει, ας περιμένουν τα ηπειρωτικά βουνά, έχει χιόνι και στις δερβενοχωρίτικες πεδιάδες. Αρχαία και νέα ονόματα, ελληνικά κι αρβανίτικα, βοιωτικά τούρκικα – καμμιά διαφορά, μιά σημασία, όλα αξία. Δάφνη Ασωπία Ερυθρές, Φυλή Οινόη Πλαταιές – σαν να κολυμπώ σ' ένα έγγειο πέλαγος που σήμερα άφριζε και αρμύριζε, ξάφριζε και ξάσπριζε χιόνι.

Ο Γιασουνάρι Καβαμπάτα έγραψε το 1935 το μυθιστόρημα «Χώρα του χιονιού» κι εγώ έγραψα το 1985 το διήγημα «Δυό ονόματα και μια μικρή φράση». Ο αιθέριος Ιάπων νομπελίστας έπλεξε τον μάταιο έρωτα ενός Tόκυο-dilettante με μια χωριού-geisha κι εγώ ο σαρκικός άγνωστος Κυψελιώτης δύο λογοτεχνικούς μου «θεούς» ενέπλεξα (τον Kawabata και τον Mishima), με ακριβώς-αυτόν τον τίτλο-βιβλίου τού Yasunari, ως φράση.

Η δική μου «Yukiguni» λοιπόν είναι ΑΥΤΗ. Κατάλευκη, ακίνητη, παγωμένη, απογειωτική: η δική μου τάν-άγρα.