(16 ΜΑΗ 2018)

Ταξίδια - μικρά και μεγάλα - έχω κάνει, με μοτοσυκλέττα, αμέτρητα κι άπαντα εντός Ελλάδας αποκλειστικά. Τα τρία τελευταία και μεγάλα ταξίδια μου - 2014, 2015, 2017 - με αυτοκίνητο προστέθηκαν αποκαλυπτικά και χαροποιά στα προηγούμενα και με χάραξαν εκκωφαντικά και πρωτόγνωρα, και τούτα εντός Ελλάδας βεβαίως.

Το πρώτο «εσωτερικό» ταξίδι μου το έκανα στο νησί, κράτησε αυτό ένδεκα χρόνια και με ξέβρασε αδιάφορα και σοφά ένα πρωϊνό στην Κυψέλη ξανά, μ' ένα καταιγιστικό όσο κι απελευθερωτικό βιβλίο στα δόντια.

Ήλθε η ώρα λοιπόν να πραγματοποιήσω το τελευταίο εσωτερικό – δίχως πια εισαγωγικά – ταξίδι μου, απ' την «σπηλιά» ξεκινώντας.

Δίχως οχήματα χωρίς βοηθήματα, δίχως καύσιμα χωρίς χρήματα, δίχως πορεία χωρίς προστασία. Επέστη ο καιρός να εγκαταλείψω τα πράγματα που κρύβονται μέσα στο ρήμα «πραγματοποιώ» και να ανοιχτώ στα πνεύματα που λυμαίνονται τα ρήματα που αντέχουνε την αλήθεια. (Ας το πω: η «πραγματικότητα» έχει πράγματα μέσα της, ενώ η "reality" έχει το "real" στα σπλάχνα της, δηλαδή την αλήθεια.)

Μέχρι σήμερα έξω μου κοίταζα και ελάχιστα μέσα. Τί είπε είς αληθώς κι απομονωθείς επιζών; «Η δεύτερή μου ζωή μού ανήκει».

Έφτασε λοιπόν η στιγμή που ανταποκρίνομαι στην φωνή τής ψυχής, που ζητά να πάρει το σώμα μου αγκαλιά και να το αποθέσει στο πνεύμα απλά κι απαλά. Όχι άλλα βήματα και χιλιόμετρα, όχι άλλα λόγια και λέξεις. Όχι άλλες εικόνες και σκέψεις, όχι άλλες επιθυμίες και προσμονές.

Μέσα μας εγκαταβιούν άπαντα και πιστά σιωπηλά, καρτερικά δυνατά αναμένουν το τέλος των ταξιδιών, το πέρας φαντασιών, την παύση των πόνων.

Θέλεις να ζήσεις κορμί; Θέλεις να γίνεις ψυχή; Θέλεις στο πνεύμα να μείνεις; Μην πας ξανά πουθενά – όλα μέσα σου είναι. Μπροστά σου τα χέρια σου, γονατισμένα τα πόδια σου, το κεφάλι σου άδειο και οι οφθαλμοί σου ημίκλειστοι – αρκούνε αυτά και είναι ήδη πολλά.

---

(Για αυτόν τον λόγο και εντολή, μ' αυτόν οδηγό και αποστολή ήλθε ο γάτος.)