(Από όλα μου τα ταξίδια.)

Αυτός ο δρόμος βρίσκεται απλωμένος και ξαπλωτός, φαρδύς ράθυμος φιδωτός στην νότια Κρήτη. Τον πέρασα ένα απόγευμα φθινοπωρινό τού 2017 - μόνος φυσικά, έρημος φυσικά, όμορφος φυσικά.

Δεν υπήρχε τίποτα και κανείς γύρω μου, εκτός από πουλιά και αέρα, αλάτι και κύμματα, πέλαγου βουητό και σιωπής μετρονόμος. Ο ήλιος έδυε, το αυτοκίνητο ρόλλαρε, εγώ δεν υπήρχα.

Σταμάτησα δεξιά, έκατσα. Τσιγάρο άναψα, το 'σβησα. Νερό ήπια, το 'φτυσα. Δεν ήξερα και δεν είχα τί άλλο να κάνω. Έτσι το ντουλαπάκι άνοιξα και τράβηξα την φωτογραφία ετούτη. Και τηνε ξέχασα.

---

Ώσπου τον φετεινό χειμώνα τής καραντίνας, την ανακάλυψα. Κι ένιωσα πόσο ευλογημένος και τυχερός, πόσο ζωντανός κι άπιαστος, κεχαριτωμένος κι αήττητος είμαι:

Στην ΣΤΙΓΜΗ είναι η ΖΩΗ και όχι στην πορεία, στην διαδρομή.

Στην ΣΙΓΗ βρίσκεται η ΦΩΝΗ και όχι στην κραυγή και την ιαχή.

Στην ΑΓΑΠΗ θάλλει και ευτυχεί η ΨΥΧΗ και όχι στην σκέψη.