(Αυτό δεν είναι ανέκδοτο, είναι σύμπασα η χαρούμενα-πονεμένη ιστορία τού ανδρικού φύλου. Και μού την είπε σήμερα ο Γιώργος ο τσαγκάρης μου, ο υποδηματοποιός και ψυχάρα.)

Σε μια πόλη τής Ιουδαίας κάποτε, τού Ισραήλ σήμερα, ζούσε ένας ταπεινός κι άγνωστος μα θρησκευόμενος και πιστός εβραίος. Όλη του η ζωή σπίτι-δουλειά, οικογένεια-προσευχή, τιμιότητα και Ταλμούδ – ο Μωϋσής κι ο Νετανιάχου καλά να 'ναι.

Ο ανθρωπάκος τής ιστορίας μας εκτελούσε πιστά και επιμελώς τα θρησκευτικά του καθήκοντα, ζούσε σιωπηλά ιώβεια ιουδαϊκά όπως ο αμείλικτος Νόμος εκεί τα ορίζει, όπως η πανεπόπτις Κοινωνία εκεί τ' απαιτεί – ουδέν πρόβλημα. Μέχρι.

Μέχρι που ενεφανίσθη γειτόνισσα νέα καινούργια και ζουμερή, αφίχθη φρέσκο γυναικάκι στην γειτονιά και μάλιστα πρόσφατη χήρα. Βαρυπενθούσα μ' αφρίζουσα, μαυροφορεμένη μα στ' ασυγκράτητα οιστρογόνα πνιγμένη, να βγαίνει το πρωί για ψώνια και οι τοίχοι να ιδρώνουνε, να επιστρέφει τ' απόγευμα από δουλειές και να κατσαρώνουνε τα πλακάκια. (Όσοι τυχεροί έχουν γευθεί σάρκα ιουδαϊκή – εκτός Τόπου και Χρόνου, εκτός Νόμου και Κράτους προπαντός – συμφωνούν με εμέ, γι' αυτό δεν μιλάνε.)

Κι επειδή ο ανθρωπάκος τής ιστορίας μας συνέλαβε εαυτόν «κολασμένος και κολασθείς» την γειτόνισσα να μπανίζει, κάτι τον χάλασε μέσα του κάποιες ενοχές σφριγηλές τον μαστιγώσανε μέσα του, έσπευσε στον αγαπημένο ραββί του να το πει να ξομολογηθεί, να ελαφρυνθεί κι από μέσα του να το βγάλει.

«Αγαπητέ μου διδάσκαλε» τού μολογά, «είναι κακό να κοιτώ να θαυμάζω και να χαζεύω την ωραία γειτόνισσα;» τον ρωτά, με τούτα τα εβραίϊκα τα απλά του. «Όχι αγαπητό μου παιδί» τού απάντησε αυτός, «αν κοιτάς τούτη στο πρόσωπο μόνο» ο πνευματικός του συμπλήρωσε. «Μα διδάσκαλε, έχει τόσο ωραίο σώμα αυτή, μήπως μπορώ να την κοιτάζω πιο κάτω;» ο πονεμένος ανθρωπάκος ξανά τον ερώτησε, ο έμπειρος δάσκαλος και πνευματικός πατήρ όμως άμεσα αντιλήφθηκε πού η όλη διήγηση-υπό-τύπον-ερώτησης κατευθυνότανε, μα ήλπιζε να την ανασχέσει κάπου και κάπως.

«Άντε παιδί μου, πολύ καλά, μπορείς να την κοιτάζεις αθώα κι αγνά, μέχρι τη μέση» τού μίλησε έτσι ο ραββί, θέλοντας να τον και προστατεύσει και σώσει. Τώρα όμως ήταν η ώρα τού ανθρωπάκου μας να αντιληφθεί πού οι όλες απαντήσεις ραββί τον κατηύθυναν, μα ήλπιζε τούτος πως θα μπορούσε κάπως να προχωρήσει, κάτι ακόμη «περισσότερο και καλύτερο» ν' αποσπάσει...

«Και πείτε μου τελικά αγαπημένε διδάσκαλε, μήπως μπορώ να την κοιτάξω και λιγουλάκι πιο κάτω;» τρέμοντας από πόθο και σεβασμό ο ταλαίπωρος ανθρωπάκος τής ιστορίας μας τόλμησε, μπας και, μήπως και, έστω... Και για να τον και οδηγήσει αλλά και ξεφορτωθεί ο παμπόνηρος και σοφός ραββίνος – τί τού 'πε, τί τού 'σκασε;

---

«Ε μα τέκνο μου, επιτέλους. Μπορείς να την κοιτάς όπου θες, μα την... ηλεκτροκόλληση δεν κάνει να την κοιτάζεις» ο έμπειρος και βασανισμένος ραββίνος τ' απάντησε, αφήνοντάς τον και ζωντανό μα και σέκο.

(Τώρα τί μένει να σχολιάσω ή να προσθέσω εγώ; Ποιά ακριβώς η «ηλεκτροκόλληση» είναι; Γιατί δεν κάνει να την κοιτάμε αυτήν; Γιατί το «ηλεκτρόδιο» είναι τούτο που φλέγεται καίγεται, ενώ διακαώς προσπαθεί να κολλήσει να ράψει τα ανεωχθέντα και προσμένοντα άκρα; Γιατί τελικά εάν όντως αντιληφθείς τί κοιτάς τί κολλάς τί γαμάς, θα τυφλωθείς συ δια βίου ή προς στιγμήν – ένα και το αυτό είναι;

Γι' αυτό λοιπόν εδώ σταματώ, και προτιμώ με το πάθημα-μάθημα τού ανθρωπάκου τής ιστορίας μας να γελώ, κουνώντας θυμόσοφα το κεφάλι. Και το πάνω και το κάτω φυσικά, για διαφορετικούς λόγους όμως το καθένα.)