(28 OKT 21)

Τί έχω πει, πρώτα; «Τhere is one time to do one thing». Και με τί έχω συμπληρώσει μετά – courtesy of Bobby DeNiro – και από ετών κλείσει; «The saddest thing in life is waste».

Μόνον ο σιωπηλός έμπειρος, ξέρει. Μόνον ο αποτραβηγμένος και δυνατός, μπορεί. Μόνον ο εξορισθείς κι απονενοημένος, κατέχει. Οι υπόλοιποι κολυμπούν στην twitterίζουσα καθημερινότητά τους, στην instagramική μαλθακότητά τους, στην facebookική αυνανία τους.

Κοιτώ, και βλέπω. Βλέπω, και ξέρω. Ξέρω, και δεν υπάρχει πια άλλο τίποτα. Σε αντίθεση με την κούκλα που κάθεται απέναντί μου, στο μπαρ μου. Κοιτά το βιβλίο της και δεν βλέπει τίποτα. Βλέπει έξω απ' την τζαμαρία και δεν ξέρει πίσω της τίποτα. Ξέρει αυτά που τής έχουνε πει και γι' αυτήν δεν υπάρχουν παρά μόνον πολλά, ποτέ ένα.

Μπήκε στο γνωστό μπαρ σήμερα κι έκατσε άγνωστη. Παράγγειλε το κοινό το ποτό της και άνοιξε το ευπώλητο το βιβλίο της. Μίλησε στο λουξ κινητό της και πού βρέθηκε, νιχτς εκατάλαβε. Έζησε μία ατέλειωτην ώρα, πέρασε μία βαρετήν ώρα, έχασε μία-ακόμη ώρα της. Πλήρωσε, διέβη την πόρτα και την λεωφόρο διέσχισε, έχοντας μόνο αγγίξει την πλάτη μου.

Κανείς δεν γεννιέται τυφλός, (ακόμα και οι τυφλοί με την ψυχή βλέπουν). Εκτός από εκείνες τις γυναίκες που λόγω ντροπής ή αφηρημάδας, μικρής αυτοπεποίθησης ή τεραστίου εγώ, σαλταρισμένης πολυλογίας ή παιδικής ταπεινότητας θέλουν απαρατήρητες ή αδιάβροχες, ανυμέναιες ή εκμεταλλευτικές να περνάνε.

---

Αδύνατον όμως, with THIS kind of hair: frizzy and curly, sexy and mean. Μια τρίχα σκληρή κι όρθια, βουστροφηδόν αιχμηρή και επινεφριδιακώς διαπεραστική – ξέρω τί λέω. Μόνο που εκείνη δεν ήξερε, δεν ξέρει, δεν θα ξέρει ποτέ. Ότι ΑΥΤΗ η στιγμή είναι η ΜΟΝΑΔΙΚΗ. Και ότι απώλεια και θάνατος τέτοιοι δεν υπάρχουνε δεύτεροι, άλλοι, χειρότεροι και δεν ομιλώ για κορμιά, για καρδιές, για μυαλά.

Γράφω για την αιωνιότητα τού κεραυνού, το δευτερόλεπτο τού οργασμού, το κενό τής ανάσας που μόνο τούτη νοεί-πάλλεται-ζει. Σταματώντας και κόβοντας τα γνωστά-κοινά-βαρετά, ξεκινώντας και λύνοντας τα άγνωστα-ατομικά-ποθητά. Κι ετούτες δεν είναι απλώς λέξεις: είναι η ουσία και το νόημα τής ζωής, που σε ΚΑΘΕ άνθρωπο δίδεται ΜΊΑ φορά – την επομένη θα γεννηθεί βούρλο ή διάνοια, πεταλούδα ή βούβαλος, νιφάδα ή μετεωρίτης.

Η απώλεια είναι πικρή και ο θάνατος, ένα πέταμα είναι. Κι αυτά κρύβονται κι εμφιλοχωρούν στην πιο ανύποπτή σου στιγμή – όταν ένα ποτό πίνεις, όταν έξω κοιτάς, όταν ακουμπάς μία πλάτη. Φεύγοντας χάνοντας, περνώντας αγγίζοντας, πετώντας πεθαίνοντας.

But it always takes teary eyes and crushed balls, to know. «Truly madly deeply» που τραγουδούσαν οι SAVAGE GARDEN σήμερα στην αυστραλιανή Πατησίων, στο μπαρ au Revoir τού Brisbane, στους αβορίτζινες ανύπαρκτους αθηναίους.

Και τί έχω πει, τελευταία;

Γι' αυτό πεθαίνουνε άπαντες. Γιατί ζουν για τους άλλους.
Γι' αυτό δεν θα πεθάνω εγώ. Γιατί για τον εαυτό μου δεν ζω.