Λένε λοιπόν ότι μόνο το «μαύρο» περιέχει άπαντα τα χρώματα τις αποχρώσεις, τις σκιές τις ραβδώσεις, την άμμο και το νερό. (Συμφωνώ.)

Δύο καλά, στην ζωή μου το Υπουργείο μού έκανε – το πρώτο θα πω: με έστειλε να υπηρετήσω στην Αφρική, και μάλιστα στο ανατολικό κέρας, εκεί κάτω απ' την Αίγυπτο και πλάϊ στο Τσαντ, πάνω από την Αιθιοπία και βρεχάμενο στην Ερυθρά θάλασσα.

Γη και εκεί, μα μοναδική. Ενέργεια και εκεί, μα εγκελάδου. Ζωή και εκεί, μα διαφορετική απ' την νερουλή τής Ευρώπης, την τρελλή τής Αμερικής, την αχανή τής Ασίας και την βραστή τού Αντίποδα.

Όμως, σαφώς κι αναντίρρητα:

Μαύρο είναι το χρώμα τής ζώνης στις Πολεμικές Τέχνες, μαύρο είναι το χρώμα τού επίσημου κοστουμιού, μαύρο είναι το χρώμα τού χαβιαριού και μαύρο είναι το χρώμα τού πένθους στην Δύση. (Καλά όλα αυτά, μα είναι μοναχά λόγια...)

Η σάρκα που δεν είναι λευκή – και δεν είναι «κίτρινη» (as if existed this) και δεν είναι "κόκκινη" (Indians are obsolete) – είναι και έχει, φέρει και λαμποκοπά το χρώμα τής εύφορης γης, όταν είναι βρεγμένη. Από νεροποντή βαριά και κατακλυσμό προϊστορικό, από όργωμα βαθύ και τεκτονικό οργασμό, από δούλεμα και τάξιμο ερωτικό παραναλωματικό αφιερωμένο.

Πέρασα από κει κι έζησα, και πλέον το ξέρω. Η σάρκα ευωδιά διαφορετικά, οι αδένες πάλλονται κι αδειάζουν αλλιώτικα, το χνώτο ο ιδρώτας εξατμίζονται γρηγορότερα και τα μαλλιά είναι δυνατά κατσαρά, στιλπνά λαδερά, σκληρά και σε πλέκουν. Οι μυς είναι πιο πλαστικοί, τα κόκκαλα απολύτως γερά, το δέρμα πιο άγριο κρουστό επικρουστικό και τα νεύρα λεία, χαλαρά, πλαστικά.

Έκατσα εκεί και ανάσανα, και πλέον το λέω. Η μαύρη γυναίκα είναι γυναίκα θεά, όπως μόνον οι θεές τής Αφρικής το μπορούνε. Ζωντανά ξόανα, επικίνδυνα είδωλα, ανεξάντλητα αγάλματα και αστείρευτα εικονίσματα. Η μαύρη γυναίκα είναι θηλυκό ζωϊκό, όπως μόνον τα ζώα τής Αφρικής το έχουνε κι είναι. Τετράποδα όργανα, δυνατά σώματα, ελεύθερα πνεύματα και ανάσες αιώνων.

Έφυγα από εκεί και δεν ξέχασα, και πλέον το γράφω. Η Djelimbi – βλέπετε και θυμάστε, όσοι έχετε και διαβάσατε το «Ελένης νήσος» – ήταν ένα ποθητό μίγμα νέγρας κεντροαφρικανής και λεπτού μίσχου Λιβάνου. Καμήλα ερήμου νουβιανής και άνθος χειλέων με ράστα. Πέρλες δόντια σειρά σαν ζώνη φυσίγγιων Μ60 και πέλματα βουτηγμένα στην ανεξίτηλη χέννα καρδιάς. Στήθος σαν ποτήρι σαμπάνιας με τις δυό του ελιές από μαρτίνι πικρές μέσα και κοιλιά σαν την πίστα τής Laguna Seca μια βροχερή κι άδεια μέρα. (Πολύ καλά, σάς αντιλαμβάνομαι, δεν συνεχίζω άλλο...)

---

Χαμογελούσε η Djelimbi και ξέχναγα πού είχα το Colt μου. Με αγκάλιαζε η Djelimbi και έπεφτε μόνο του απ' τον καρπό το Rolex μου. Μού έκανε έρωτα η Djelimbi και το Ληξιαρχείο τού Δήμου Αθηναίων αυτόματα με διέγραφε από τα μητρώα Αρρένων κυψελιωτών και με κατέγραφε στους άγιους μάρτυρες, στους λάτρεις και όσιους, στους επικρεβατίους στυλίτες. Kοιμόταν μαζύ μου η Djelimbi και αργούσε ο καυτός ήλιος να ξημερώσει καθώς το φεγγάρι δεν ξεκόλλαγε από πάνω μας, ο ανεμιστήρας γύριζε σταθερά και αθόρυβα δίπλα μας και ο ιδρώτας είχε στομώσει τις χαραμάδες. (Για το σπέρμα μου δεν συζητώ καν: είχε πέσει τούτο στον Νείλο κι εκεί χανόταν αυτό, από εκεί αναπληρωνόταν εκείνο - δεν με ένοιαζε τίποτα πλέον.)

Η μαύρη γυναίκα είναι αξέχαστη, όπως όλες οι γυναίκες τής γης είναι. Μόνο που η μαύρη γυναίκα διαθέτει κυοφορεί τού σκότους την παροχή και μόνον αυτή μπορεί στο αδιέξοδο φως να σε βγάλει. Στο τέλος και συνάμα αρχή, στο κέντρο και στην άκρη παράλληλα, στον χώρο και χρόνο ταυτόχρονα, στην αθανασία και στην λησμονιά όσο αντέχεις και εάν κρατηθείς. (Διόλου μικρό δώρο αυτό, αν σκεφτείς ότι ελάχιστα ζεις, επειδή μέσω μιας τέτοιας μήτρας φαιάς, θα ζήσεις για πάντα.)

(Η φωτογραφία είναι από το Διαδίκτυο, δεν είναι η Djelimbi φυσικά, τής οποίας φωτογραφία δεν έχω. Δεν έβγαλα και δεν κράτησα, δεν άντεξα κι αυτή πια δεν υπάρχει.)