Κάποιοι λένε ότι η γη είναι επίπεδη, άλλοι λένε ότι η γη είναι στρογγυλή – τρίχες, και μάλιστα μπικιναρισμένες.

Εγώ λέω ότι η γη είναι γωνιακή, και τρεις γωνιές μάλιστα διαθέτει αυτή: τον ώμο τής γυναίκας, την λεκάνη τής γυναίκας, τα γόνατα τής γυναίκας.

Επιτρέψτε μου: όπως το τιμόνι τής μοτοσυκλέττας, η σέλλα τής μοτοσυκλέττας, τα ποδωστήρια τής μοτοσυκλέττας.

Εκεί υπάρχουνε τα τερματικά κι από εκεί οι εντολές ξεκινάνε. Εκεί εμφιλοχωρούν οι λαβές κι από κει λειτουργούν οι μοχλοί. Εκεί κρύβονται τα ελάχιστα μυστικά κι από εκεί φανερώνονται τα θαύματα όλα.

Ο λόφος των ώμων, της λεκάνης η πεδιάς, των σφυρών οι υγροί βράχοι. Η βέργα τής τιμωρού οδηγίας, η απατηλή άνεση τού καθίσματος, η βία των εντολών με τα πόδια.

---

Χα! Ό,τι εγώ και να πω, οι πιστοί πια είναι ελάχιστοι, τα μυστήρια έχουνε σβήσει και οι λέξεις υπάρχουν για να λιβανίζουν υπνωτιστικά – πριν τον πόλεμο και μετά. Ποιός να πλοηγήσει να οδηγηθεί, ποιός να θαρρέψει και ν' αφεθεί, ποιός να καταλάβει και να σιωπήσει.

Στην αγορά οι λέξεις στρογγυλοκάθονται κι έχουνε μετατρέψει τα ανθρώπινα κόκκαλα, σε μοτοσυκλέττας ανταλλακτικά. Αυτό που κάποτε ήτανε όαση κίνησης, έχει μετατραπεί σε έρημο ακινήτου. Εκεί όπου κάποτε η μόνη μαγεία ανέτειλε, τώρα η μονή πολυκοσμία κραταιά βασιλεύει.

Έλα ρε συγγραφέα ξεκόλλα εσύ πια, τόσα χρόνια λες τα ίδια. Γυναίκες και μοτοσυκλέττες, σάρκες και σίδερα, σκέψεις και λέξεις. Το φθινόπωρο είναι η καλύτερη εποχή, τον μακρύ σου χειμώνα να ετοιμάσεις. Ο χειμώνας είναι η χειρότερη εποχή, την ελπιδοφόρα σου άνοιξη να επωάσεις. Και η άνοιξη είναι ακόμη μια εποχή, απ' τον Χώρο και Χρόνο να αποδράσεις.

Η φυγή θεωρείται δειλία και η μάχη περνιέται μαγκιά. Η αναχώρηση αποτελεί την κατάρα και η εξαφάνιση τρομάζει προπατορικά. Η πολυχρωμία των εικόνων έχει φέρει φθορά οφθαλμών και η παχυσαρκία των ιδεών έχει επιφέρει ανορεξία ψυχών.

Μόνον ο διακόπτης σταματά τα πιστόνια. Μόνον το χέρι το χάδι αναρτά. Παύση. Σιωπή. Mοναξιά – τότε η Φύση εμφανίζεται και την Ζωή τυφλά ανέμελα μα σωστά την σκορπάει.