(Διάλεξα επίτηδες αυτήν την φωτογραφία. Όπου ποζάρουν η Carlotta Monterey και ο Eugene O' Neil, με αυτήν την σειρά ακριβώς.)

O Mέγιστος - κατ' εμέ - αμερικανός δραματουργός, σε μία εκφραστικότατη πόζα, με την τρίτη γυναίκα του. Ο βαθιά καταθλιπτικός Ιρλανδός, γόνος αλκοολικού πατρός και μορφινομανούς μάνας, πατέρας δύο γιών που αυτοκτόνησαν και μιας κόρης που την αποκλήρωσε - επειδή 18χρονη παντρεύτηκε τον 54χρονο Τσάρλυ Τσάπλιν - γονιμοποίησε το ευφορότατο Νέο Αμερικάνικο Έδαφος με την αειθαλή Aρχαία Ελληνική Τραγωδία.

Έχοντας κερδίσει το βραβείο Pulitzer πλείστες φορές και το Νobel το 1936, τα τρεμάμενα χέρια του έγραψαν το βαθύ και δομικό "τρίποδο" τού αμερικάνικου δράματος: 1ο/ "Mourning becomes Electra" (1931), 2o/ "The iceman cometh" (1939) και 3ο/ "Long day's journey into night" (1941) και σκοπίμως παραθέτω τούς πρωτότυπους-αγγλικούς τίτλους ως απολύτως σκληρότερους και εκφραστικότερους, ονειρικούς παραμυθικούς κι ομιχλώδεις.

Μα δεν με ενδιαφέρουν αυτά, τώρα.

---

Σε αυτήν την φωτογραφία σταματώ και σταμάτησα, γιατί - για εμένα - τα λέει ΟΛΑ. Ο αρχοντικός γκριζομάλλης Ευγένιος, με το droopy μουστάκι και τα τσαλακωμένα μανικεττόκουμπα, την κρυπτή σεβαλιέρα και τον λεπτό κόμπο γραβάττας του είναι σαν ένα παιδί, ένα μεγάλο παιδί είναι, πικραμένο και θυμωμένο. Και δίπλα του, πάνω στο χέρι του ή στο μπράτσο τής πολυθρόνας του κατάλευκη-αιθέρια-θεϊκή η γυναίκα και ηγερία του, η μήτρα ψυχής του και κοιτίς πνεύματος, η λεπταίσθητη παρηγορήτρα πληγών και στιβαρά λάτρις δημιουργίας του τον κοιτά "αφ' υψηλού", ενώ μέσα στην θηλυκή αγκαλιά της τον έχει. (Και ας μην-διόλου τον ακουμπά.)

Το 'χω πει, αλλά θα το ξαναπώ: τέτοιες γυναίκες δεν υπάρχουνε πια, διότι δεν υφίσταται πλέον η εποχή που γεννούσε και καλλιεργούσε τέτοιες γυναίκες. Προσέξτε παρακαλώ, μύτης γραμμή. Προσέξτε παρακαλώ το επιπρόσωπο [sic] "Praxitelean s" που ξεκινά απ' το τόξο φρυδιών, κουρμπάρει κι εξέχει γλυκά ως ζυγωματικό και υπογράφεται από την μαλακή την ρωγμή των χειλέων. Κορμός όρθιος, στήθος πεσμένο, λαιμός κύκνειος, ματιά οπτασίας. Κόμη μελαχροινή δυνατή, ενώτιο σφαιρικό και βαρύ, κοσμήματα αέρινα κλασικά - Γυνή βωμού κι ιατρείου γωνία.

Μα ούτε αυτά, με ενδιαφέρουν αυτά, τώρα.

Η Carlotta Monterey ήταν ο άνθρωπος που "περιέθαλψε" τον "δυσθενή" συγγραφέα-δραματουργό-καλλιτέχνη και έστησε-κράτησε-πέτυχε έναν Οίκο Δημιουργίας, έναν Ναό Πνεύματος, ένα Σύμπαν Τέχνης. Κυβερνούσε το σπίτι τους ανάλογα με το τί ο άνδρας της έγραφε, όταν έβγαινε απ' το γραφείο του το απόγευμα με πρησμένα μάτια απ' το κλάμα τον περιέθαλπτε κι όταν χαράματα ξυπνούσε αυτός φλογισμένος απ' των ηρώων του τα ανθρώπινα πάθη, εκείνη δρόσιζε το πυρακτωμένο του μέτωπο με τα λεπτά κι απαλά τα φιλιά της.

Ξέρω από άριστα έως πικρά τί σημαίνει για έναν μοναχό συγγραφέα η απουσία γυναίκας θεράπουσας, η έλλειψη θηλυκής παρουσίας, το κενό κολπικής θαλπωρής, το βύθος οιστρογονικού άλγους. Ο πραγματικός συγγραφέας - που επί γης μάχεται και χαροπαλεύει ως μικρούλης θεός - έχει ανάγκη ΑΠΟΛΥΤΗ απ' το ΠΟΛΥΤΙΜΟ άλλο του μισό, δίπλα του, πάντα. Μέσα στην τρικυμία των λέξεων, μέσα στον κατακλυσμό χαρακτήρων, μέσα στο ολοκαύτωμα πράξεων όσιων και ανόσιων που ο συγγραφέας καλείται να υπάρξει και γράψει - η χειρ γυναικός, ο μαστός θηλυκός και ο κόλπος θηλαστικού είναι ο ζυγός τού Θεού, η πυξίς Σύμπαντος, ο διαβήτης Αιώνων.

Ξεκάθαρα θα το πω, εδώ, επιτέλους: δίχως Γυναίκα ο συγγραφέας θα καταντήσει ή πούστης διάσημος, ή κομμουνιστής γραφικός, ή αλκοολικό ρεμαλάκι. Με γυναίκα ο συγγραφέας θα εκτοξευθεί σε διαπλανητικό αρσενικό, σε επίγειο διδάσκαλο, σε θεραπευτή ασεβών τε και πιστών, σε τρανό λογοτέχνη. (Επαναλαμβάνω λοιπόν, μη και μείνει κανείς που δεν "την ακούσει" εντελώς και δεν με μισήσει τελείως.) Δίχως γυνή δεν υπάρχει Ζωή, δίχως γυναίκα δεν υφίσταται Τέχνη. Δίχως θηλυκό δεν αποκαλύπτεται μυστικό, δίχως κόλπο-μαστό δεν γίνεται πνεύμα το σώμα.

Η Γυναίκα είναι η Πρώτη και Τελευταία ευκαιρία τού Άνδρα να αποσείσει το κατάστικτο-βαρύ-άρρωστο παρελθόν, ν' αφεθεί στο μαγευτικό-πανηγυρικό-ζωϊκό το παρόν και να χαθεί στο άγνωστο-μαγικό-ευτυχές μέλλον. Η Γυναίκα είναι η μοναδική ευκαιρία τού Άνδρα να ζήσει αληθινά-δυνατά-υπεράνθρωπα, ανάμεσα γέννηση και τον θάνατό του.

Το τρίτο και το τέταρτο βιβλίο μου έχουν επικεφαλίδες και ηρωΐδες γυναίκες: την Ελένη, το "Ελένης νήσος" μου και την Μαρία, το "τα τρία μι" μου. Γι' αυτό δεν θα γράψω τίποτε άλλο εγώ πια, μετά τέτοιες γυναίκες που εγώ έφτιαξα κι έζησα, γάμησα κι έκλαψα, πέθανα κι ανασταίνω εντός μου. Καθημερινά. Αγόγγυστα. Βασανιστικά. Ισοβίως. (Μα πρωτίστως περήφανα.)

Και όποιες, όσες, όλες οι γυναίκες που πέρασαν από δίπλα μου, από πάνω μου, από μέσα μου - λίγες, δειλές και μικρές ήταν. Γιατί βιαστικές και αυθάδικες, ανώριμες κι ορμονοπνιγμένες, ατζεντούχες λογίστριες και συμφεροντολόγες τής πίπας, μαμαδογαμημένες και μπαμπαδοαγάμητες πλακωθήκαν να συγκριθούν με τις χάρτινες ηρωΐδες μου, τσακωθήκαν με τον μπολιαστή τον δημιουργό τους, πολεμήσαν τον σάρκινο άντρα τους και φτύσαν - κυριολεκτικά και πραγματικά - τον συγγραφέα, τεχνίτη και καλλιτέχνη. ("Serves them right to suffer" μετά, που λέει και το bluesy τραγούδι.)

ΑΥΤΟ είναι η Αληθινή Τέχνη: κρατά τον Πραγματικό Δημιουργό αφανή, τον Μέγιστο Συγγραφέα άγνωστο, τον Ύστατο Άνδρα υγιή και μονάχο. Διότι μόλις εμφανισθεί η Γυνή - ο δραματουργός ένα ψυχοκουρελόπανο γίνεται, ο γραφιάς μια πουροδιασημότητα δουλική, ο άνδρας μιά φίφα στραγγισμένη πεσμένη.
Και δυστυχώς άλλη Carlotta Monterey δεν βρίσκεται, καθώς σήμερα a millionth second είναι η... Γιόκο Όνο!