Rallye racing isn't about winning Champioships. (Πάντα)

Τα Rallyes είναι η ωραιότερη, καθημερινότερη [sic], αληθινότερη και δυσκολότερη μορφή αγώνων αυτοκινήτου. Πολύπλευρη, σύνθετη, απαιτητική, εξοντωτική. Γραμμική και ταυτόχρονα ανατρεπτική, προδιαγεγραμμένη και άμεσα αυτοσχεδιαστική, ομαδική κι εντελώς ατομική.

Οι Γάλλοι οδηγοί Rallye δεν είναι Φινλανδοί, ούτε Άγγλοι, καν Γερμανοί. (Οι Ιταλοί, το χώμα δεν το 'χουνε, τούς λασποσκονίζει το προσσούττο.) Oι πρώτοι είναι τόσοι πολλοί, οι δεύτεροι είναι τόσο καλοί, οι τρίτοι είναι τόσο παλιοί και οι τέταρτοι είναι τόσο λίγοι. (Οι Ιταλοί είναι o εξής είς: ο Miki Biasion, με μακρινόν επόμενο τον Sandro Munari.)

Εμένα ο αγαπημένος μου είναι... δυό, φυσικά Γάλλοι. Μπορεί να με φτιάχνει το ξενεροκούλ τού Rohrl, να με ταξιδεύει το γλυκοαιθέριο τού Vatanen και να θαυμάζω α-πε-ριό-ρι-στα την ΜΟΝΑΔΙΚΗ Michele Mouton, μα είπα και θα το ξαναπώ: σαν τον Sebastien Loeb, έτερος δεν υπάρχει – είναι ο Ευκλείδης τού σειριακού, του γκαζιού, του παντιλικιού και των μεταλλίων.

Εκτός απ' τον «δικό μου», τον Gilles Panizzi!

---

Αυτή η ασχημογαλλόφατσα, με την μυτόγκα και τα ζυγωματικά, τα petit γαλανά μάτια και την mignone τζόκεϋ-κατασκευή άρπαζε απ' το διαφορικό και γονάτιζε από το κιβώτιο το PEUGEOT 306 Maxi kit-car και το έκανε ό,τι ήθελε. Το πήγαινε όπου ήθελε. Και μάς έστελνε όπου δεν θέλαμε και δεν μπορούσαμε καν να πάμε εμείς.

Κάτι διέθετε ο πιλότος ετούτος που με διαόλιζε. Χωρίς τον λατίνο σωματότυπο ενός Sainz, την μαλακή δεξιοτεχνία ενός McRae, την άρια βία ενός Waldegard, o μηδέποτε-πρωταθλητής με συνοδηγό τον αδελφό του ακτινοβολούσε και έσπερνε μια μανία υπόκωφη, μια ήρεμη τρέλλα, ένα πάθος εμμονικό – υλικά σπάνια κι ακριβά που δεν φθάνουν ποτέ τους στον τίτλο.

Βλέπω και ξαναβλέπω το φιλμ τούτο. Κι όπως ο Panizzi μού θυμίζει περισσότερο τον Jean Ragnotti και λιγότερο τον Didier Auriol, έτσι και το 306 μού αρέσει περισσότερο απ' το 205 και λιγότερο απ' το 106. (Οι Ιταλοί - άντε πάλι - μια Deltona βγάλανε κι έκτοτε την FIA αύτανδρη έχουνε, να τους γυαλίζει τα κύπελλά τους.)

Ο αθλητής τούτος τού τιμονιού και των ποδωστήριων έτρεξε και με Subaru, και με Mitsubishi, και με Skoda (στην «δύση» του), μα με την Μέγιστη Εταιρεία απ' το Sochaux έγραψε «ιστορία» και έραψε «κουστουμάκια» σε κάθε ευρωπαϊκή φουρκέττα, μέσα από κάθε διηπειρωτικό γεφυράκι... μο-να-δι-κά.

Μετά την άτυχη εποχή των Group-B φονικών μεγαθήριων και πριν την σημερινή εποχή των διαβητικών ασιατικών κουτιών, ο Panizzi οδήγησε και για το εργοστάσιο και για τους θεατές, και για τους αγώνες και για τους χορηγούς, και για τις κάμερες και για τα σεμινάρια.

Το να γίνεις πρώτος ή διάσημος ή πλούσιος – ή και τα τρία μαζύ – είναι θέμα και τύχης. Συγκυριών, συνδυασμών, συντονισμών, συνθηκών. Το να "παίζεις δεκάδα" είναι θέμα δουλειάς ανελέητης, μάχης με αντιξοότητες, αντοχής στις πολλές ήττες και επιβίωσης κάθε στιγμή, κάθε στροφή, λεπτό κάθε.

Κοιτώ και ξανακοιτώ το πάνινο πρόσωπό τού Panizzi την ώρα που οδηγεί, τα κοντά άκρα του έτσι όπως γλυκοκλωτσάνε τα χειριστήρια, ο κορμός του έχει γίνει στρόφαλος και ντεπόζιτο το κεφάλι του – η ματιά του όμως τα λέει όλα: οξεία διαβαστερή διεκπεραιωτική, γαλανή ψυχρή ταχυτάτη, διεσταλμένη πανοραμική ολική.

(Ας τελειώνω εγώ με τις λέξεις.) Ο Gilles Panizzi μ' αρέσει πολύ και τον θαυμάζω κρυφά, γιατί «άγνωστος» είναι. Στην Γαλλία τον γνωρίζουνε πάμπολλοι, στα Rallyes κάπως λιγότεροι, ελάχιστοι στην Ελλάδα. Ε, και; Οι Αγώνες Αυτοκινήτου δεν είναι «publicity contests», ούτε οι πιλότοι είναι «attention whores»: στον κόσμο αυτόν της Ταχύτητας ο καθείς έχει την θέση του, η οποία ουδεμιά σχέση έχει με κανενός άλλου.

Εδώ κείται και θάλλει η διαφορά: όταν αγωνίζεσαι, πολεμάς, κινδυνεύεις και χάνεις περισσότερο (αφού ΕΝΑΣ μόνο κερδίζει), τότε τελειοποιείσαι – και τελειούσαι – προσωπικά, ατομικά, υπαρξιακά και μοναδικά, ΕΣΥ μόνο. Κι αυτό δεν θα σ' το πει – άσε δε να το δει – ούτε άνθρωπος πάνω στην γη, ούτε ο θεός επί τα ουράνια. Αυτό το κρίνει μοναχά η ΨΥΧΗ και αυτή δεν έχει φωνή, μόνο μάτια.

Γαλανά, αδειανά, δυνατά – όπως τού Gilles Panizzi ένα πράγμα.