[2012]

Εκλογές στην Ελλάδα γίνονται από τότε που ο Περικλής ερωτοτροπούσε με την Ασπασία, κόμμα. Εκλογές στην Ελλάδα γίνονται από τότε που «συνωστίσθηκαν» μερικοί κλέφτες κι αρματωλοί και έδιωξαν τον Τούρκο αφέντη, κόμμα. Εκλογές στην Ελλάδα γίνονται από τότε που οι αφανείς πολυεθνικές αποφάσισαν να μοιραστούν την πίτα της ενέργειας, της οικονομίας, της εξουσίας, κόμμα. Και εκλογές στην Ελλάδα γίνονται δια πάσαν νόσον και πάσαν αυνανίαν, για να βγάλει το τάδε τζάκι τον βλάκα του πρωθυπουργό, για να βγάλει το δείνα μαγαζάκι το πετεινάρι του αρχηγό, για να βγάλει και η τελευταία χαρτοπαικτική λέσχη το γκαρσόνι της βουλευτή, τελεία.

Το να είσαι θυμωμένος σήμερα ως πολίτης της Ελλάδας, είναι σαν ν' ανέβει σε νταλίκα να οδηγήσει ο Γιωργάκης. Το να πετάξεις γιαούρτια σε έναν πολιτικό, είναι σαν να βάλει την Βίσση στο Επικρατείας ο Αντωνάκης. Το να κλείσεις τα λιμάνια και τα μουσεία νταηλίδικα, είναι σαν να στείλει τα παιδιά της η Παπαρήγα σε σχολειό στο Ζεφύρι. Το να γεμίσεις την οθόνη της τηλεόρασης με φασιστοφιλελεύθερα σάλια, είναι σαν να κατέβει στο Mr. Olympia σήμερα ο Στουρνάρας. Και το να αντισταθείς ντόμπρα γενναία και μάγκικα στην λαίλαπα των μοβόρικων «αγορών», είναι σαν να μπαρκάρει τους μετανάστες ο Τσίπρας σ' ένα σαπιοκάραβο και να του τραβήξει τις τάπες.

(Αλλαγή πλάνου, απότομα.) Κλαίνε οι επιχειρηματίας κι οι μαγαζάτορες, κλαίνε οι δημόσιοι υπάλληλοι και οι απολυμένοι ιδιωτικοί, κλαίνε οι δημοσιογράφοι κι οι σεναριογράφοι. Κλαίνε οι βενζινάδες, κλαίνε οι μαντράδες, κλαίνε και οι αυγουλάδες στα Μέγαρα. Όλοι οι Έλληνες όπου και όπως, όταν και όποτε ερωτηθούν, κλαίνε με μαύρο δάκρυ κι όμως οι ουρές στην ΔΕΗ, στην Εφορία, στις Τράπεζες δεν λένε να μικρύνουν ν' αποψιλωθούν να αδειάσουνε, τούτο το γραικό έθνος να συνωστίζεται επιθυμεί διακαώς, να πληρώνει, να του τα παίρνουν. Του εγκαθιστούν ένα τραπεζοπουρό για πρόεδρο κυβερνήσεως; Χαίρεται που ένας συνετός μειλίχιος κι ώριμος λειτουργός του «βαθέος» Συστήματος θα τον πηδήξει γραφειοκρατικά και αρχοντικά, μεγαλοαστικά, καλοαναθρεμμένα. Του χώνουν ένα χαράτσι ύπουλο πρόστυχο, αντιδημοκρατικό και αντικαπιταλιστικό, αντικομμουνιστικό και αντίχριστο; Σπεύδει κατά 85%, επί του πληθυσμού-παρακαλώ, να πληρώσει. Τον έχουνε λειώσει τον περήφανο και αδούλωτο ελληνικό λαό στην εκμετάλλευση στην ξεφτίλα, στο ψέμα στην διαφθορά, στην αλητεία στην κλεψιά, στην εξαπάτηση στην βρωμιά; Αμέσως θα ψηφίσει αυτός Καμμένο Κουβέλη, Άρια Αγάτσα και συζύγους Πασχάλη-Νταλάρα, την Μπακογιάννη να μην ξεχάσω οπωσδήποτε, τον φασουλή της Αριστεράς Μίμη Ανδρουλάκη και τον τσεκουροφόρο της Δεξιάς Μάκη Βορίδη. (Ο κατάλογος είναι τόσος μακρύς, που εδώ σταματάω.)

Σε μια εβδομάδα η Ελλάδα θα συρθεί πάλι κι αναιτιολόγητα σ' εκλογές για να χάσει ετσιθελικά ο Βενιζέλος και να καθαρθεί το ΠΑΣΟΚ, για να το παίξει λιγάκι πρωθυπουργός ο Σαμαράς αφού τζιφράρισε το δεύτερο Μνημόνιο επιτέλους. Θα στηθούνε την επόμενη Κυριακή απ' το πρωί οι σιτεμένες θείτσες και τα έγκυρα ραμολιά για να μεταδώσουν τον «παλμό» των εκλογών, τον «σφυγμό» των εκλογέων, θα χαζεύει το πόπολο γριές να σχολιάζουν τα βάσανα της λαϊκής, γέρους να σιχτιρίζουν τον χρηματισμό των γιατρών, νέους να ρουφάνε φραπέδες και να ψάχνουνε απ' τις καφετέριες για δουλειά και μεσήλικες να μετράνε την κομμένη σύνταξη στα εφτά – γεια σου ρε κουφαλίτσα Ελλάδα. Έχουνε πέσει οι πωλήσεις εταιρειών, διαμερισμάτων, αυτοκινήτων και πατινιών στην Ελλάδα δραματικά-τραγικά κι όμως ουδείς κατεβάζει τιμή, ένα κατοστάρικο έστω. Έχουν απολύσει τα ελληνικά αφεντικά όλο μα όλο τον ντουνιά, έχουν αλληλοφεσωθεί αβυσσαλέα κι αυτοκτονικά (λες και πληρώναν ποτέ στην ώρα τους ή μετρητά), έχουν πετσοκόψει διαφήμιση, προμόσιον και έκθεση των προϊόντων τους στην αγορά κι ύστερα κλαίν' κι από πάνω καθήμενοι στις βιλάρες τους αναμιμνησκόμενοι ημερών δόξης και πλάνης. (Τότε που πετάγανε τον «μαλάκα» πελάτη απ' το μαγαζί τους στον δρόμο γιατί δεν γουστάραν την φάτσα του, τι να γράψω λοιπόν απ' αυτά που γνωρίζω και να μην καθρεφτίσει το κάθε γουρούνι ή το κάθε παγώνι εκεί μέσα την μούρη του.)

Έκανε ο ένας μεγαλοεπιχειρηματίας ΤΑ λάθη στην διοίκηση εταιρείας κι ανθρώπων και τώρα μυξοκλαίγεται που δεν βγάζει όσα έβγαζε κάποτε. Έκανε ο άλλος μικροέμπορας ΤΙΣ αλητείες στην διαχείριση κεφαλαίων και δυναμικού και βρίζει ασύστολα τις Τράπεζες που του έχουνε κόψει της Cayenne τα πετρέλαια. Μας έγραφε ο ένας μεγαλοεκδότης ΤΟ εντιτόριαλ αυγουστιάτικα για το πώς κατουράει στην μπανιέρα απ' τις σηκωμάρες του το πρωί και μετά που – το – φούνταρε όόόλο το μαγαζί, συνέγραψε και τον επικήδειό του για να τοκίσει μελλοντικά το αναγνωστικό θυμικό. Μας έγραψε ο άλλος μικροεκδότης ΤΟ επετειακό εντιτόριαλ κι αφού του τον έπαιξε του εαυτού του τούτος δημόσια εντελώς, κοτσάρισε και την μούρη του προπετώς, σηκώνοντας κι ένα άηθες κι αηδιαστικό, προσβλητικό κι αυτοτιμωρητικό-κωλοδάχτυλο τελικώς και τώρα που – το – ψυχορραγεί όόόλο το μαγαζάκι του, συνέγραψε κι έναν τσαμπουκοταπεινωμένο προ-επικήδειο, ευχαριστώντας ως άλλος Σημίτης όχι την κυβέρνηση των Ηνωμένων Πολιτειών, μα τον ιδιοκτήτη των γραφείων που του 'κανε σκόντο στο νοίκι. (Δεν ξέρω ποιον να διαλέξω από τις δυο; Την Κική ή την Κοκό; Τα μαύρα χάλια ή τα πέτρινα κέφια εγώ;)

Την επόμενη Κυριακή έχουμε εκλογές, εγώ τα 'χω πει και δεν πρόκειται να τα γράψω και πάλι. Την επόμενη Κυριακή θα πάρω την γυναίκα μου και θα πάμε για μπάνιο. Θα ξυπνήσω χαράματα (όπως πάντα), θα φορτώσω σκηνή φαγητά, νερά και βιβλία, ψαροντούφεκο και υπνόσακους, αντηλιακό και ραδιόφωνο (μόνο για Τρίτο Πρόγραμμα βέβαια) και θα την κάνουμε για την αγαπημένη μας παραλία. Κι εκεί θα μείνουμε όλη μα όλη την Κυριακή των εκλογών, όπως και όλη την επόμενη μέρα. Τρίτη πρωί θα εμφανιστούμε ξανά στο λεκανοπέδιο των Αθηνών, άπλυτοι μα με τ' αλάτια της θάλασσας στα κορμιά, αφάγωτοι μα με τα ψαροκόκκαλα απ' τους σαργούς στην σακούλα για το γατάκι. Θα γυρίσουμε σπίτι μας όταν θα έχει ξεβρωμίσει για τα καλά, για ακόμη μία χυδαία φορά η Αθήνα η πόλη μας από τούτη την «γιορτή της Δημοκρατίας». (Όσοι πιστεύουν ότι ο Αρχιεπίσκοπος φροντίζει για το χριστεπώνυμο πλήρωμα της χώρας ετούτης – μην τον ξυπνάτε, έχει συνάντηση με τους λογιστές για το πού θα επενδύσει η Εκκλησία. Όσοι πιστεύουν ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας φυλάττει το Σύνταγμα – μην τον ξυπνάτε, με τους υπουργούς νομοσχέδια μαγειρεύει. Όσοι πιστεύουν ότι ο Πρωθυπουργός διοικεί και αποφασίζει για τούτη την χώρα – μην τον ξυπνάτε, υπογραφές βάζει κι υποχρεώσεις βγάζει. Και όσοι πιστεύουν οτιδήποτε γενικώς – μην τους ξυπνάτε, μια θέση στο Δημόσιο ονειρεύονται, τώρα που την κάνουνε απ' αυτό ακόμη και τα ποντίκια.)

Μπορεί εγώ να είμαι ακόμη-ένας που γράφει κάτι, υπάρχει όμως μια μικρή διαφορά: Αν για να το κάνω αυτό πρέπει ν' αρχίσω να σας αραδιάζω φούμαρα ψέματα, αυτό δεν το έκανα όταν με πλήρωναν κραταιά, θα το κάνω τώρα που επιβιώνω με τα ελάχιστα λίγα; Φτάσαμε στο σημείο τα αντικείμενα στην ζωή να είναι πιο ευτυχισμένα κι ανέμελα από τους ανθρώπους, αν αυτό λέγεται πρόοδος και ονομάζεται ευημερία ευτυχία ή οργασμός, έχουμε πρόβλημα με τις λέξεις. Ο κόσμος είναι ο λαός, η κάλπη είναι η κάλπη και η βλακεία είναι η ίδια βλακεία που πάντοτε ήτανε, τι έχει αλλάξει; Τίποτα μα τίποτα εντελώς. Οι άνθρωποι από αιώνων και επί αιώνες τα ίδια λάθη κι εγκλήματα κάνουνε και δεν πρόκειται να συμβεί οτιδήποτε διαφορετικό εκτός απ' το ότι γεννιούνται, πεθαίνουν. Κατασκευάζουν και ερωτεύονται, μαλώνουν και καταστρέφουνε, ψηφίζουνε και γελάνε. Χαβαλές να γίνεται και την χώρα στην οποία έχει θεατές στην τηλεόραση ακόμα η Βουγιουκλάκη – μην την φοβάσαι, έχει πια τούτη πεθάνει. (Η χώρα, όχι η Βουγιουκλάκη.) Στην χώρα που οι διπλωμάτες της διαγκωνίζονται ποιος θα γίνει σύμβουλος επί θεμάτων εξωτερικής πολιτικής του κάθε πικραμένου υποψήφιου – μην την φοβάσαι, έχει πια αλωθεί. Στην χώρα που οι επιχειρηματίες της βαυκαλίζονται ποιος θα δαγκώσει μεγαλύτερη μπουκιά απ' τον δημόσιο κορβανά κι ας φοράνε όλοι τούτοι μασέλα – μην την φοβάσαι, έχει πια πουληθεί. Στην χώρα που οι τραγουδιστές της ξελαρυγγίζονται ποιος θα επαναστατήσει πρώτος ενάντια στο κατεστημένο που οι ίδιοι τσιμεντώσανε και μαδούν – μην την φοβάσαι, έχει πια μουγκαθεί. Και στην χώρα που οι κάτοικοί της σκίζονται να βρουν έναν τελευταίο λόγο για να ζήσουνε μέσα της – μην την φοβάσαι, έχει πλέον τελειώσει.

(Θα το κάνω χειρότερο, μα ειλικρινέστερο.) Απ' την μαλακισμένη γενιά μου, ένας-ένας αποκαλύπτεται ξεβρακώνεται και ξεφτιλίζεται, ένας-ένας πεθαίνει. Απ' την επόμενη όμως γενιά ένας-ένας παλεύει ν' αναπνεύσει και χάνεται, ένας-ένας τώρα αναχωρεί ρίχνοντας μαύρη πέτρα πίσω του και μεταναστεύει. Έλληνες μαλάκες συνέλληνες, δεν ήταν οι Αμερικάνοι οι Γερμανοί, ο Καραμανλής ή η Δεξιά, ο Εμφύλιος ή η Αριστερά που έδιωξαν και διώχνουν τους Έλληνες από την Ελλάδα. Είναι οι ίδιοι οι Έλληνες με τις σκέψεις τις πράξεις τους, την πουστιά την βρωμιά τους, την κλεψιά και την ρουφιανιά τους, την τεμπελιά και την πονηριά τους που διώχνουν τους Έλληνες απ' την ίδια τους χώρα. Τέρμα τα ψέματα αγαπητοί μου εχθροί: Οι Έλληνες ήταν, είναι και θα είναι οι μόνοι υπεύθυνοι για την κατάντια της χώρας τους, για την κατάντια της τσέπης τους, για την κατάντια του εαυτού τους. Ο Αδόλφος Χίτλερ ήταν υπέρ της «συνολικής ευθύνης», γιατί κάθε Γερμανός ήταν τότε υπεύθυνος για τις δικές του πράξεις και παραλείψεις, (αλλιώς τον περίμενε το Άουσβιτς). Ο Μάο Τσε Τουνγκ ήταν υπέρ της «λαϊκής ευθύνης», γιατί κάθε Κινέζος έπρεπε να τραφεί, να ντυθεί και να εργαστεί κι αυτό δεν γινότανε με τους οπιομανείς Άγγλους, τους ιμπεριαλιστές Ιάπωνες, τους Πορτογάλους εμπόρους και τους κουτούς Αμερικανούς.

Στην Ελλάδα την χώρα μου η λέξη «ευθύνη» εκφωνείται μόνο όταν πρόκειται να την πληρώσουν οι άλλοι και ξέρετε τι δεν απάντησα σε φίλο που μου κουνιόταν για το πόσο γαμάτος πρωθυπουργός θα είναι ο πρόεδρος της Νέας Δημοκρατίας; «Ο Σαμαράς», του είπα, «τα λόγια που λέει τα πληρώνεται, ενώ εγώ τα λόγια που λέω, τα έχω πληρώσει». Επί προσωπικού λοιπόν, για να διαχωρίζεται επιτέλους και κάποια φορά η ήρα απ' τον Δία. (Καθώς στάρι στην Ελλάδα δεν υπάρχει ούτε για κόλλυβα.) Όταν παραιτήθηκα απ' το Υπουργείο Εξωτερικών είκοσι (20) χρόνια πριν, πρωτοκόλλησα την παραίτησή μου στο γραφείο του. Κατέθεσα ιεραρχικώς και υπηρεσιακώς σε κλειστό φάκελο με την ένδειξη «ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ-ΕΙΔΙΚΟΥ ΧΕΙΡΙΣΜΟΥ» το ιστορικό και τους λόγους που με οδήγησαν σ' εκείνη την τόσο απονενοημένη μα και τόσο σοφή τότε πράξη μου, επαναλαμβάνω είκοσι ολόκληρα χρόνια πριν την σημερινή κρίση. Και τι έκανε ο υπεύθυνος αρμόδιος και ρέκτης Υπουργός Εξωτερικών; Διέταξε ακόμη-μία Ένορκη Διοικητική Εξέταση, που έβγαλε εμένα από τρελό έως γραφικό, ανακάτεψε έως χάιδεψε την τράπουλα κατεστημένων συμφερόντων και διαπλεγμένων συμπεριφορών και συνέχισε απασχολημένος ακάθεκτος να λύνει αυτός το Κυπριακό το Μακεδονικό τότε, το πολιτικό το οικονομικό σήμερα, το σεξουαλικό το πυρηνικό αύριο. Ο άνθρωπος που απειλεί εν έτει 2012 ότι θα βγάλει τις ανώνυμες κουκούλες των όποιων αντιεξουσιαστών, δεν μπόρεσε εν έτει 1991 να βγάλει τις επώνυμες κουκούλες των όποιων δημοσίων υπαλλήλων που αποδεδειγμένα τα παίρνανε, εγνωσμένα τα παίρνουνε και ατιμώρητα θα τα παίρνουν όσο υπάρχουν τέτοιοι πολιτικοί στην Ελλάδα. Η ομερτά της συντεταγμένης πανεθνικής διαπλοκής είναι τόσο βαθιά ποτισμένη στο ελληνικό DNA που να χαρίσουμε την χώρα μας σούμπιτη στην Ουγκάντα, τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει. (Όπως τίποτα δεν έχει αλλάξει στην Κυψέλη όπου εγώ επί πενήντα επτά συναπτά χρόνια ζω, κι ας έχουν περάσει από πάνω της όλες οι φυλές του Ισραήλ και τα έθνη του Λεξοτανίλ.)

Για τις εκλογές της Κυριακής θέλω κάτι να πω και για τους Έλληνες μιλώ, που αληθινά δεν θέλουν να κυβερνήσουν αυτοί οι ίδιοι τούτη την έρημη χώρα τους. Αφού οι Έλληνες μωρέ δεν μπορούν να κυβερνήσουν οι ίδιοι τον εαυτό τους, γιατί κλαίνε μετά και φωνάζουνε όταν έρχεται η Μέρκελ κι ο Σαρκοζί, ο Σόρος κι ο Μώρος, το ΔΝΤ και η ΕΚΤ και κάνουν κουμάντο; Τους έχουν βλάψει ανεπανόρθωτα τους Έλληνες το ραχάτι τα φράγκα, η αδιαφορία και η μαγκιά, η ανευθυνότητα και η βλακεία και πιστεύουν ότι θα αλλάξουνε τίποτα ψηφίζοντας Φώτη ή Τσίπρα; Τζούλια Αλεξανδράτου ή Κική Δημουλά; (Μακάρι να ξεκινούσαν να ψήφιζαν απ' το τέλος αυτοί, η ύβρις θα κρατούσε λιγότερο, η Βουλή θα εμφάνιζε το αληθές προσωπείο της ως greek-trash τηλεοπτικό πλατώ, να οριστεί ισόβια πρόεδρος η Βίκυ Μιχαλονάκου και στον μίστερ Εθνικά Μπούτια να δοθεί η Επίδαυρος, μπας κι επέλθει η Δεύτερη Παρουσία επιτέλους κι επιτόπου αμέσως.)

Ο χαμογελαστός δάσκαλος του Ζεν Βουδισμού Shunryu Suzuki οτιδήποτε κι αν του έλεγαν απαντούσε: "Ιs that so?" Ο μανουριάρης πιθαρόβιος Διογένης των Κυνικών μία κουβέντα ως παρακαταθήκη άφησε: «Αποσκότισόν με». Kι εγώ, ο τελευταίος μίστερ γειτονιάς και εντελώς άσημος γραφιάς, ένα έχω να πω κι ένα λέω: «Σκασμός».