[1998]

Δεκαπέντε μέρες πριν τα γεγονότα της αποφράδας εκείνης Τετάρτης είχα παραδώσει το προηγούμενο κείμενό μου που τόσο προφητικό και επίκαιρο ήτανε, τόσο αληθινό απεδείχθη. Μιλούσα για «αίμα χαμένο» (και όχι κερδισμένο κύριε Μ. Καραγάτση), αίμα σπαταλημένο από κατανοητή βία και από βία ακατανόητη. Η πρώτη είναι του βιαστή του ληστή του φονιά, η δεύτερη είναι του φονιά-σκέτο που με το τιμόνι μεθυσμένο αδιάφορο στα χέρια του κλαδεύει ζωές χωρίς λόγο. (Υπάρχει όμως και η ηλίθια βία, η λάθος βία, η φονική τελικά.)

Στην υπόθεση Ματέι Σορίν όλα σωστά γίνανε, δεν έγινε κανένα λάθος, κανένα απολύτως λάθος από κανέναν και πουθενά – τέρμα, τελεία. Όποιοι εντόπισαν αμέλεια παραλήψεις, παρατυπίες βιασύνη, ερασιτεχνισμούς και στυγνό τσαμπουκά, έλλειψη ψυχραιμίας και κοινού νοός, μάλλον δεν πρέπει να ζουν στην Ελλάδα. Όσοι καυτηρίασαν υποκρισία και δημοσιοϋπαλληλία, πετόσφαιρα ευθυνών και ελλιποβαρές πολιτικό κόστος, κουτσαβάκικα τσαλίμια επί ανθρωπίνων ζωών και απουσία στοιχειώδους ευαισθησίας έναντι πολιτών, μάλλον έχουν πολλά χρόνια να έρθουν Ελλάδα. Αυτοί δε που αναίσχυντα κατεφέρθησαν κατά των δομών και θεσμών του Κράτους – κατά της Αστυνομίας δηλαδή, κατά της Πολιτικής Ηγεσίας δηλαδή, κατά της Δημοσιογραφίας δηλαδή, εν συντομία δηλαδή κατά των ιερών, απαράβατων και απαραβίαστων θεσμών του κράτους, πρόκειται περί υπούλων και αναισχύντων εχθρών του Έθνους. Τυφλά όργανα κρυπτοφασιστικού πεμπτοφαλαγγιτισμού, μίσθαρνοι δάκτυλοι κατά της τηλεοπτικής ευωχίας και ύπουλοι δυναμιτιστές της εκσυγχρονιστικής ευημερίας, ξεκωλιάστηκαν τα τσόλια να ωρύονται προς πάσαν κατεύθυνσιν και δια πληθώρας αεροευφυολογημάτων προκειμένου να εμέσουν αντικοινωνικόν όξος και αντιδημοκρατικήν χολήν επί της χαίνουσας πληγής που είς κοινός ποινικός πτωχοδιάβολος επροξένησε εις τον ευαίσθητον ιστόν της αθώου και αμώμου, ευρύθμου και αειπαρθένου ελληνικής κοινωνίας. (Εδώ, μπορείτε να πάρετε μια ανάσα.)

---

Σοκαρίστηκε το Πανελλήνιο απ' το δράμα της αθώας, απ' το δράμα του αθώου, απ' το δράμα των αθώων. Η πρώτη λέγεται Αμαλία Γκινάκη, ο δεύτερος λέγεται Ματέι Σορίν και οι τρίτοι λέγονται Πρωθυπουργός-Υπουργός-Γεν. Γραμματέας και Αρχηγός-Υπαρχηγοί-Αττικάρχης, διοικητής-επικεφαλής-αστυνομικοί. Πρώτη ερώτηση εδώ: Είναι δυνατόν να είναι όλοι, μα όλοι αυτοί μαζί και ταυτοχρόνως αθώοι; Τότε οι ένοχοι ποιοι είναι; Οι Τούρκοι, το ΡΚΚ, το βιάγκρα; Οι Αλβανοί, η μαφία του Καζακστάν, η τσιλάγρα;

Λυπάμαι που θα το ξαναπώ, μα η ανθρώπινη ζωή στην Ελλάδα έχει χάσει οριστικά την αξία της. Γέμισε το κλιμακοστάσιο μέλη και όργανα της Αμαλίας Γκινάκη και ο (Γιώργος) Ρωμαίος το έπαιξε Πιλάτος. Ρεφάρισε ο αρμόδιος πολιτικός μ' ένα «μου είπε ο πρωθυπουργός ότι δεν υπάρχει πολιτική ευθύνη» και πήγε για ύπνο. Κι όταν ξύπνησε δεν ήτανε σπίτι του, ήταν ακόμη υπουργός. (Κρίμα, δημοσιογράφος άνθρωπος, είχε καλύψει-λέει την υπόθεση Λαμπράκη – αμ γι' αυτό και μινίστρος έγινε, τον άργησαν κιόλας.) Εδώ ο σχωρεθείς βουλευτής της ΕΔΑ έβγαλε Πρόεδρο Δημοκρατίας, έναν βλοσυρό φαβοριτοφόρο δεν θα μπορούσε να καρεκλοκενταυρώσει στο μέγαρο της Λεωφόρου Κατεχάκη; Ερώτηση δεύτερη: πόσο περισσότερο θα λερώσουν τα χέρια τους οι Έλληνες πολιτικοί προκειμένου μη γίνει καμμιά μαλακία και επέλθει η πολυδιαφησμένη αλλά ανεπιθύμητη κάθαρση, θα βρεθεί κανείς να μας πει κάποια μέρα;

Τρία καίρια και συμπληρωματικά ερωτήματα τώρα: 1ον/ Δε μου λέτε κύριοι, έχει πάει ποτέ κανείς σας Στρατό ή σε κομματικά γραφεία την βγάλατε; Έχετε πιάσει χειροβομβίδα, την γνωρίζετε την κυρία; Μας είπαν ότι εξερράγη στο εσώρουχο της Αμαλίας Γκινάκη και περιμένετε εσείς να το φάμε εμείς τούτο; Όχι Γκινάκη δεν θα υπήρχε τώρα, όχι Αμαλία, μα αμφιβάλλω αν και ο πάτερ Παΐσιος θα σας πίστευε. 2ον/ Δε μου λέτε κύριοι, έχετε παίξει ποτέ σας χαρτιά ή με βώλους την βγάλατε; Η λέξη «μπλόφα» σας λέει τίποτα; Μας είπαν ότι ο Ρουμάνος μπλοφάριζε με «πέτσινη» χειροβομβίδα, ώστε έτσι ε; Κι εσείς απ' έξω ουρλιάζατε «πέτα τη ρε μαλάκα να τελειώνουμε», μήπως κύριοι επιθυμούσατε πολίτες ως θύματα για να δρέψετε κότινον νίκης, εκτίμησιν κοινού κι ανωτέρων, με τον Ρουμάνο και φονιά και αιχμάλωτο; 3ον/ Τελευταίο και φαρμακερό: Δε μου λέτε κύριοι, έχετε αντιληφθεί τι σημαίνει δημόσιος υπάλληλος; Έχετε διαβάσει ποτέ σας τον όρκο που υψώσατε το χέρι και δώσατε; Γιατί θα σας υπενθυμίσω – και γνωρίζω πολύ καλά για ποιο πράγμα μιλώ – ότι ορκιστήκατε να είστε ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ και μάλιστα ΔΗΜΟΣΙΟΙ. Με αφορμή λοιπόν την συγκεκριμένη περίπτωση, επιτρέψτε μου να σας πω ότι Κρυσταλλόγιαννης και ΕΚΑΜ, διαπραγματευτές κι ορντινάτσες, επικεφαλής και υποτακτικοί, εισαγγελείς και πολιτικοί, ΑΝΑΛΩΣΙΜΟΙ είστε. Που σημαίνει ότι η δική σας ζωή έρχεται δεύτερη μετά την ζωή και του τελευταίου πολίτη και ξέρετε γιατί; Διότι μόνοι σας αυτοβούλως και εθελοντικά προσήλθατε, εξεταστήκατε διοριστήκατε ψηφιστήκατε, μισθοδοτείστε κι εργάζεστε, συνταξιοδοτείστε και κάθεστε έτσι ώστε όταν/άμα/εάν έρθει και κάτσει «η στραβή», στα δικά σας καντηλάκια μπροστά ο Χάρος να φτερνιστεί. Και όχι των αθώων πολιτών, ποινικών και μη αδιακρίτως.

Μην ξύνεις όμως πληγές συγγραφέα. Εσύ μπορεί να είδες σκαμμένο το μωσαϊκό απ' την έκρηξη, μπορεί να άκουσες κάποια χείλια να ευχαριστούν το αθώο γυναικείο κορμί που στάθηκε ασπίδα ζωής για αυτόν που «έκανε λάθος» – μα το έζησες, ξέρεις, γνωρίζεις. Στην Ελλάδα, απ' τον τελευταίο υπάλληλο έως τον ανώτατο προϊστάμενό του, όλοι και ο καθείς χωριστά, ανεύθυνοι είναι. Κυρίως όταν πρόκειται για το δίκιο ή για το αίμα αθώων. Κυρίως όταν πρόκειται κάποιος ή κάποιοι να πληρώσουν γι' αυτά. Γιατί «η ενωμένη και αποφασισμένη» ομερτά της ελληνικής Δημόσιας Διοίκησης την λέξη «κάθαρση» την έχει χεσμένη, τι σκατά καθάρσιο ραχατλήδικου εξανδραποδισμού και σαδομαζό οσφυοκαμψίας, διεφθαρμένου συντεχνιακού συμφέροντος και εργασιακής λευκής απεργίας, αλαζονικής αναλγησίας και αντικοινωνικής ψυχωσικής συμπεριφοράς καταπίνει σαράντα συναπτά, μίζερα αλλά κυρίως σταρχιδοσυντάξιμα χρόνια;