(Και μία εικόνα του, ως δείγμα απεριγράπτου.)

Εξ αριστερών: μία ανώτατη δικαστής και «χρήσιμης φάσης» πρωθυπουργός, ένας ανώτατος κι ετούτος δικαστικός και ιδίας «περίοδου» υπουργός και μία ανωτάτη δικαστικός, σκέτη.

Άνθρωποι δίπλα μας γύρω μας μέσα μας – «σαν κι εμάς», αλλά ουδεμία σχέση μ' εμάς – αποτελούσαν και συντελούν τον πολυτίμητο «οπλισμό» στο αδιάφορο σκυρόδεμα τής Τρίτης Ελληνικής Δημοκρατίας. (Αυτήν ακριβώς που τα θαυμάζοντα τούτους χαϊβάνια της την ψηφίζουν).

Όσο τούτοι οι «λειτουργοί» ζούσαν κι εργάζονταν, τηλεφωνιούνταν και έθαλαν, βυζαντινολογούσαν και βατικανοποιούσαν την εφέστια ιέρειά τους την Θέμιδα, «μια χαρά» ήταν. Όταν όμως εξήλθαν τής αχράντου και αμώμου αγκάλης αυτής και ετέθησαν υπό τα κοινά και λερά μάτια τού άμαθου και αχάριστου πόπολου, εξετέθεσαν οι ίδιοι ιστορικώς κι ανεπανορθώτως. (Το πώς και γιατί, έως πού μέχρι τί, είναι υπόθεση δημοσιογραφική πλέον.)

Υπηρέτησα στο Δημόσιο και γνώρισα – από ΜΕΣΑ κι από ΨΗΛΑ – τί θα πει να τρέμουν οι τοίχοι από «αυτούς» τούς ανθρώπους στα βαρύτιμα γραφεία τους και τί θα πει να τρέμουν τα πόδια τους «αυτών» των ανθρώπων στην απλή ζωή εκεί έξω. Ενδεδυμένοι και επισείοντες τα «γουνάκια» των απυρόβλητων τιμητών αδιαφορούν ολικώς κι απολύτως για οτιδήποτε δεν τούς έχει πρωτοκολληθεί και διαβιβαστεί, εντός τής υπηρεσιακής τους πεπατημένης.

Δράττομαι τής ευκαιρίας λοιπόν ελάχιστα να σχολιάσω αυτούς τούς κάτωθι λειτουργούς τού ρωμηού – κατ' εμέ – ρηχότατου κράτους, επειδή διάφοροι και πολλοί όόόλες τις Εξουσίες ενέπλεξαν στον βίο και διάβα τους, στην πολιτεία και μεγαλεία τους, στην δράση και βιογραφικό τους συνάμα. Από την Τρίτη Εξουσία (δικαστική) περιήλθαν π.χ. στην Δεύτερη (κυβέρνηση) κι από αυτήν ανήλθαν π.χ. στην Πρώτη Εξουσία (νομοθετική) – όχι απαραίτητα με την σειρά που τις γράφω.

---

(Χαχα. Από την στιγμή που «Οι πρόεδροι και αντιπρόεδροι των τριών ανώτατων δικαστηρίων επιλέγονται από το Υπουργικό Συμβούλιο», κάθε ακαδημαϊκή συζήτηση ή κουτσομπολιό συνοικιακό περί διαπλοκής καταντά γραφικό έως κουτό, περιττό έως αστείο.)

Κι ύστερα «χτυποκοπανιούνται» ο Χρήστος Γιανναράς και ο Θάνος Τζήμερος – ο καθείς με τον τρόπο του – για το σφιχταγκάλιασμα κρατισμού και δημοσιοϋπαλληλίας, γραφειοκρατικού απολυταρχισμού και υπηρεσιακής ασυδοσίας, σύνολης ανευθυνότητας λειτουργών (όποιων) και ασύνορης ατιμωρησίας χειριστών (κάποιων).

Δεν είναι βλάκες οι αγγλοσάξωνες που εφηύραν και χρησιμοποιούν αφειδώς τον κλασικό όρο «Body-language»: κοιτάξτε εσείς γυναίκες στην τρίτη ισοπεδωμένη τους νιότη, άντρες παγιδευμένους στα πρώτα τους γηρατειά, ανθρώπους αποστεγνωμένους-καγκελωμένους απ' τις υποχρεώσεις που αναγκαστήκαν να καταπιούν, ψυχές ξενηστικωμένες και αδιψείς απ' τις δουλείες στις οποίες οδηγήθηκαν να καταπιαστούν, επί συναπτή και συντριπτική 35ετία.

Υπηρέτησαν – όπως έκρινε/μπόρεσε/θέλησε ο καθείς – ένα καννιβαλικό Σύστημα που αφού εξουσία και δύναμη τούς προσέδωσε, μετά λόγω συγκυρίας και συμφερόντων τούς απέσυρε απ' τους θώκους τους και τούς «έχωσε» στην πολιτικάντικη και γραική, κοτζαμπάσικη και ρωμηά «λάντζα».

Τί κρίμα!

Να έχεις υπηρετήσει – με όποιον τρόπο ο καθένας επέλεξε – τον Ελληνικό Λαό και στην τελευτή τού επαγγελματικού βίου σου να γίνεσαι παίγνιο κι άθυρμα ενός σαχλού πολιτικού πουροβιότοπου, έρμα και αντισήκωμα μιάς απερίγραπτης διοικητικής χωματερής, σκιάχτρο και κύμβαλο τού αυτοκτονικά ανήθικου αποτεφρωτήρα ετούτου. «Για ένα πουκάμισο αδειανό» μάλιστα, για μια καρέκλα-πέραν-συνταξιοδότησης, για ένα αλισβερίσι κοινό και φθηνό που Αριστοτέλης και Μοντεσκιέ θα αυτοκτονούσανε αν το ζούσαν.