[1996]

Με κατηγορούν για άκομψη, αγοραία και πολλές φορές σκληρή γλώσσα. Τώρα όμως που χύθηκε πάλι άγιο αίμα ελληνικό, δηλώσεις όπως «επιθετική διπλωματική παρουσία», «ενιαίο μέτωπο κατά των βαρβάρων προκλήσεων του Αττίλα» και «αξιοποίηση διεθνώς των στυγερών δολοφονιών» ακούγονται ως παπάρια-μάντολες Τσύπρου.

Για ακόμη μία ηλίθια ελληνική φορά ξεκίνησε κάτι από μια ιδέα, λίγο από εθνεγερτικό χαβαλέ, λίγο από πατριωτικό σουρουκλεμέ – νά λοιπόν η αντικατοχική πορεία μοτοσυκλετιστών Βερολίνο-Κυρήνεια. Καβάλησαν οι ένθερμοι μα τόσο ανύποπτοι μοτοσυκλετιστές τα άλογα του ακραιφνούςκι ιερού εθνικού δικαίου, διέσχισαν την μισή σε διακοπές ευρισκόμενη Ευρώπη, κάναν σκάλα και στο διεθνές κέντρο πολιτισμού και μοτοσυκλετισμού (τον Βόλο!) και βρέθηκαν στην πράσινη γραμμή, ούτε γάτα ούτε ζημιά ως εδώ. Μόνο καλό βγήκε – οι πάντες για μοτοσυκλέτες μιλούσανε, ο Χατζηνικολάου μετά δυσκολίας έβγαζε τα πέτσινα, η Δουκακάρου χτύπησε τατουάζ "born gia skisimo, eos thanatou" – τέτοια τζάμπα διαφήμιση του δίκυκλου ούτε στα καλύτερα όνειρά μας θα φανταζόμασταν. (Όπως ακριβώς κάποιους μήνες πριν που ξύπνησε μία πρωία ο μερακλαντάν δήμαρχος Καλύμνου, σάλταρε στην βραχονησίδα κι έστησε μπαϊράκι δικό του και δικό μας, την ελληνική σημαία δηλαδή. Μαγκιά του και μαγκιά μας, εκείνα τα πετροχώματα είναι δικά του και δικά μας, πάλι για τους Βασιλόπουλο και Βερόπουλο ο αιρετός άρχων δούλεψε.)

Μόνο που τέτοιες δουλειές μωρέ μωροί απαιτούν προετοιμασία και οργάνωση, στόχο και φαντασία, σκέψη και σχέδιο επιτελικό, σκοπό και προοπτική απολύτως. Ο ελληνικού τύπου ενθουσιασμός, η απεγνωσμένη πατριδολατρεία και υστερική μαρτυρολαγνεία, η άποψη ότι «κάνουμε ό,τι μας κατεβάσει η γκλάβα μας κι επειδή έχουμε δίκιο, απαιτούμε όλη η υφήλιος να μας κάτσει», αυτά είναι απλά τραγικές και φονικές μαλακίες. Από πού και πότε κάνουν εξωτερική πολιτική ο οποιοσδήποτε δήμαρχος κι οι οποιοιδήποτε μοτοσυκλετιστές; (Από την στιγμή φυσικά που δεν ξεφρακάρει απ' την τηλεοπτική καρέκλα ο παχύσαρκος ελευσίνιος την βραδιά των Ιμίων.) Και έσπευσε τότε ο Έλλην πρωθυπουργός να κάνει ρόμπα τον κλαίοντα υποπλοίαρχο των ΟΥΚ και να ευχαριστήσει ταπεινά την εκνευρισμένη προστάτιδα Υπερδύναμη.

---

Αμ οι άλλοι; Που ενώ ξεκίνησαν κάργα λεζανταρισμένοι από τα μήντια, μόλις φτάσαν στο ζουμί του ψητού, τους εδέχθη όλο πατρική μεγαθυμία και νεπωτική συγκατάβαση η παλιά καραβάνα του Κυπριακού ο κύριος Πρόεδρος-σε-Κληρίδης και τους τσιμέντωσε, ούτε γκαουλάιτερ σε αναστατωμένο οικοτροφείο θηλυκών ορμονοσαλεμένων να ήτανε ο ισόβιος καλουπατζής των μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης. Κομμένες οι πατριωτικές τσάρκες και τα σκουλαρικάτα καμώματα σαν να τους είπε, πρέπει να δείξετε «υψηλόν αίσθημαν ευθύνης», να αφήσετε το «μη οργανωμένον και ανεξέλεγκτον», «τίθεται σε κίνδυνον η ειρηνευτικήν διαδικασίαν». Κι από κει και μετά γίναν όλα σκατά, όπως συνήθως γίνονται σε τούτη δω την γωνιά την δική μας, όταν ο πνιγμένος απ' το δίκιο του λαός θέλει να κάνει το δικό του και οι εκλεγμένοι – απ' αυτόν φυσικά – πολιτικοί θέλουνε το δικό τους να κάνουνε. (Αυτό δηλαδή που θα τους υπαγορεύσουν οι Μεγάλες Δυνάμεις.) Γιατί για να φτάσει ο πρώτος εκεί που έφτασε (το έχει πληρώσει ακριβά σε αίμα), για να φτάσουν οι δεύτεροι εκεί που φτάσανε (το έχουν πληρώσει ακριβά σε σάλια και βλέννα).

Δεν λυπάμαι καθόλου που δυσαρεστώ όποιους επώνυμους και όσους ανώνυμους. Η Τουρκία σε 100 χρόνια θα έχει σύνορα αν όχι στην Κυψέλη μου μα με την Κηφισιά τους, και ξέρετε γιατί; Διότι η Άγκυρα κάνει μόνο δυναμική εξωτερική πολιτική, κατόπιν προσεκτικού σχεδιασμού και πολυετούς προετοιμασίας. Κάθε θερμό επεισόδιο, κάθε αμφισβήτηση-πρόκληση-παραβίαση είναι υπολογισμένα είκοσι χρόνια πριν και όχι πάμε με τα παπάκια ή τις Χάρλεϋ την Πόλη να καταλάβουμε και να κάνουμε την Αγιά Σοφιά χρηματιστηριακό κέντρο «ο πρόσφυγας ο τσαμπουκάς ο υπάκουος».

Επειδή καβαλάς λίγο και μιλάς πολύ, μου 'γινες εθνικοσυνδικαλοστελέχι του δίκυκλου, μου 'γινες και Χόλμπρουκ κύριε μανιβέλα; Κι όταν φτάνει ο κόμπος στο χτένι και η πορεία στα συρματοπλέγματα και βλέπεις τις κάννες να σε σημαδεύουν, τότε συνειδητοποιείς κύριε πεοκρούστη τον θάνατο που θα σπείρει αυτή η κυλιόμενη βόμβα που τραγικά, ενθουσιωδώς μα ασχεδίαστα έστησες; Μα τότε ακριβώς σπεύδουν οι πολιτικοί να σου προσφέρουν – και δέχεσαι εσύ – «τας καλάς τους υπηρεσίας» και υπακούς εντελώς. Τότε είναι όμως και η στιγμή που λαμπροί και γενναίοι όσο και τσαντισμένοι πετάγονται οι χαμένοι ήρωες – και λέω «χαμένοι» γιατί όταν ένας λαός ψηφίζει και έχει μια τέτοια να-μην-πω ηγεσία, χαμένοι άπαντες πάνε – Τάσος Ισαάκ και Σολωμός Σολωμού και περνούν στην αιωνιότητα και την λήθη. Εδώ το Κυπριακό επί χρόνια – και όχι απ' το 1974 μόνο – τόσους άπληστα καταβρόχθισε για να πλουτίζει ο Βασιλείου με το πρησμένο χαμόγελο, για να διαιωνίζει ο Κληρίδης την πολιτική του απορριπτισμού, για να κάνουν άνετα το παιχνιδάκι τους όλοι.

ΗΡΩΕΣ ΔΕΝ ΕΓΙΝΑΝ ΠΟΤΕ ΟΙ ΕΠΩΝΥΜΟΙ.
ΗΡΩΕΣ ΓΙΝΟΝΤΑΙ ΜΟΝΟΝ ΟΙ ΑΝΩΝΥΜΟΙ, ΠΑΝΤΑ.
ΓΙΑΤΙ Ο ΕΠΩΝΥΜΟΣ ΜΠΑΙΝΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΚΑΜΕΡΕΣ,
ΕΝΩ Ο ΑΝΩΝΥΜΟΣ ΜΠΑΙΝΕΙ ΜΠΡΟΣΤΑ ΣΤΙΣ ΣΦΑΙΡΕΣ, (συνεννοηθήκαμε;)

Και με το τσιγάρο στα χείλη όπως κυπριακώς ασυλλόγιστα μα ελληνικώς αδιάφορα πήγε ο ήρωας, όπως και τόσοι άλλοι που σε τραπέζι δεν έκατσαν, στεφάνι αυτοί δεν θα στείλουν. Όλα τα υπόλοιπα είναι λόγια για λαμόγια, το Κυπριακό δεν θα λυθεί ποτέ γιατί πρωτίστως δεν συμφέρει κάποιους κυ(π)ρίους. Κι όσον αφορά στους δικούς μας, την επόμενη φορά που θα ξεκινήσουν μοτοπορεία, να μας ειδοποιήσουν τον επόμενο αθώο ήρωα να διαλέξουμε, την καινούργια μαυροφορεμένη Ιφιγένεια να ετοιμάσουμε. Πρέπει βλέπετε οι χορτασμένοι και βολεμένοι Ατρείδες – και οι λοιποί τους ανύποπτοι μα συνένοχοι σύμμαχοι – να δείξουν ότι κάτι κάνουνε, την Ελένη τους να κρατούνε γερά οι εχθροί κι ας χαθεί το Ελληνικόν Έθνος, η λίρα να είναι καλά κι από προστάτες κι επενδυτές θ' αγοράσουνε άλλους.