«Τα τρία σίγμα»                                                                                                                          (05 ΑΥΓ 2018)

(Διόλου δεν ζητώ συγγνώμη γι' αυτό που θα πω, μα με την ρηχή, αυνανιστική και στημένη ελληνική πραγματικότητα ασχολούνται σήμερα μόνον ανίκανοι, συνταξιούχοι και τρολλ.)

Διαβάζω ξανά, ύστερα από 25 σχεδόν χρόνια, τα βιβλία τού Στρατηγού Στέφανου Σαράφη. Του εξαίρετου τούτου στρατιωτικού, του ταπεινού αυτού αξιωματικού Πεζικού, του λαμπρού εκείνου Στρατιωτικού Αρχηγού τού ΕΛ.ΑΣ., τού αδίκως αυτοκινητοφονευθέντος από μεθυσμένο-φανταράκι-αμερικανάκι. Και θα το πω, μόνον εγώ, και δη τώρα: Ο Στέφανος Σαράφης είναι «ανώτερος» – προσοχή βρε στα εισαγωγικά, έτσι; – τού Μακρυγιάννη!

Τέτοια αφήγηση – εκ των ένδον, πιο ένδον δεν γίνεται – Νεωτέρας Πολιτικής Ιστορίας τής χώρας μας θα έπρεπε να διδάσκεται όχι μόνο στα Δημοτικά, αλλά μέσω υπνοπαιδείας ν' ακούγεται και στις θερμοκοιτίδες. (Εμείς όμως ντούροι κι αδιάφοροι έχουμε το έθνικ ντουέττο Καλύβα και Μαραντζίδη, το άλλο δίδυμο τής πουροχαράς Σώτη Τριανταφύλλου-Απόστολου Δοξιάδη, με «καπάκι» το γκανιάν-σετ, Κοτζιά και Ζουράρι.)

Διάβασα εμβριθώς κι εμβαθώς [sic] παγκόσμια Διπλωματική και Πολιτική Ιστορία, για τις εξετάσεις τού Υπουργείου Εξωτερικών, απ' το Συνέδριο τής Βιέννης το 1815 και δώθε. (Την παράλληλη Στρατιωτική και Πολεμική Ιστορία συμπλήρωσα, για την πάρτη μου κι από δική μου θερμή κλίση.) Και διάβασα εξ ίσου εμβριθώς κι εμβαθώς (ξαναsic) την ιστορία τής ελληνικής Αριστεράς, για τις ανάγκες τού τρίτου βιβλίου μου «Ελένης νήσος» (που εκδόθηκε το 1995 κι εξαντλήθηκε το 1996). Εκεί συνάντησα και συγκεντρώθηκα, γοητεύθηκα και μελέτησα την προσωπικότητα και τα γραπτά, την ιστορία τα βάσανα, τις περιπέτειες και το τέλος τού Μεγάλου τούτου Τρικαλινού – ασχέτως εάν τα ελληνόπουλα γνωρίζουν ως σπουδαίους συντοπίτες του μόνο τον Τσιτσάνη, τον Τσιαντάκη και τον Παλαιοκώστα!

Τέλειωσα ΚΑΙ τα τρία βιβλία του, κλεισμένος στην σπηλιά μου, ψυχομαυρισμένος απ' τον αδόκητο και απαρηγόρητο χαμό των 90+ συνανθρώπων μας, απ' την «ασύμμετρη» πυρκαγιά στο καρα-αυθαίρετο Μάτι. Ήθελα να ξεπλύνω την καρδιά μου μ' ένα κείμενο διαφορετικό, μ' έναν λόγο παρηγορητικό και απογειωτικό κι επειδή ο Osho μού είναι πασίγνωστος και ο Musashi επίσης, τον Ντάλκε απ' έξω γνωρίζω φαρσί και η Κλίμακα τού Ιωάννη τού Σιναΐτη μπερδεύεται με το Crossfit μου, περιδιαβαίνοντας την βιβλιοθήκη μου άρπαξα έναν διαχρονικό Έλληνα Πολεμιστή, έναν άξιο Έλληνα Μαχητή, έναν γνωστό Έλληνα Δημοκράτη να μ' αναπαύσει.

Τα αιώνια, σιχαμερά και αμόρφωτα ελληνικά κόπρανα δεν λένε να τελειώσουν. (Γι' αυτό αποσύρθηκα σπίτι μου.) Τα ίδια, βαρετά και αιμοσταγή ελληνικά κρίματα δεν εννοούν να στερέψουν. (Γι' αυτό πούλησα το ταξιδιάρικο όχημά μου.) Τα αυνανιστικά κι αυτοαναφορικά, εγωιστικά καταστρεπτικά, χασισωτικά-νόμιμα κι επαναστατικά-πρεζάκικα ελληνικά ειωθότα επιμένουν πως θα την βγάλουνε καθαρή, θα την πηδήξουνε και την σούβλα αυτή, η μικρούλα μα γενναία Ελλάς δεν πεθαίνει ποτέ της. (Κοιτάξτε εσείς τα πρόσωπα Πούτιν και Τραμπ, Σόϊμπλε και Τσακαλώτου, Λαγκάρντ και Αχτσιόγλου κι αν δεν αυτοκτονήσετε αυθωρεί, δεν θα πεθάνει κανείς σας ποτέ του.)

---

Ο Στέφανος Σαράφης – μαζί με τόσο λίγους άλλους, γνωστούς μας και άγνωστους – στήριξε μία χώρα που ήθελε και ήλπιζε να ζήσει αυτή. (Χώρια δε που πάλευε σκληρά για να επιζήσει ετούτη.) Αν κοιτάξετε γύρω σας τώρα θα δείτε δεξιούς μπουμπούκους μελίρρυτους και μπουχεσόνια νομενκλατούρας αριστεράς, υπόδικους ναζιστές που περνάνε απέναντι τις γριές και κάτι ποταμίσιες φαρδυκάπουλες ρέγκες. (Οι πράσινοι ήλιοι το ρίξαν στο ντεκαπάζ, δεν είναι ώρα για Κορυδαλλό, τώρα που αγροτεύει ο σύντροφος Κουφοντίνας.) Στην αρχή λυπόμουνα και με πόναγε αφόρητα και βαθιά που η χώρα μου έχει παραδοθεί και έχει τελειώσει. Μα ύστερα από τόσα αθλήματα και διαλογισμό, τόσους έρωτες και βιβλία, τόσα νερά και βουνά απολαμβάνω ΤΗΝ σιωπή για πρώτη φορά, και για τίποτα δεν με νοιάζει. (Για τίποτα απ' αυτά που «τονε κόβουνε σύριζα» όλα αυτά τα γατιά, που απ' την μια γλείφουνε για το χαρτζιλίκι τους την μαμά κι απ' την άλλη θέλουν να με κόψουνε φέτες εμένα.)

Τώρα που οι άνθρωποί «μου» τελείωσαν, ήλθε η ώρα να προσέλθω – και να μείνω – εγώ σε Αυτούς που με φέραν εδώ και με διαμόρφωσαν ως εδώ, με κρατάνε εδώ κι από δω θα με συντροφεύσουν. (Θέλετε και ονόματα; Ευχαρίστως ορισμένα να σάς μοιράσω: ο Yasunari Kawabata και ο Γιαννόπουλος Περικλής, ο Δημήτρης Χατζής και ο Omori Sogen, ο Γιώργος Μανιάτης κι ο Yamaoka Tesshu, ο David Lowry κι ο Στρατής Τσίρκας, ο Paramahansa Yogananda και ο Ρένος Αποστολίδης.)

And last but not least, o Στρατηγός Στέφανος Σαράφης. Σε μια πουστόχωρα που «χρωστάει» μόνο κακό και το καλό το πετάει μόνο πάνω απ' τον τάφο, χαίρομαι που – ανεξάρτητα με την όποια πορεία τού Ανδρός, που μόνη-αρμοδία να κρίνει είναι η Ιστορία και όχι τα κομματόσκυλα με τούς χαρτοσουγιάδες στα δόντια – ακουμπώ πάνω στην ισοβία γραφή και αιωνία ψυχή αυτού τού Ανθρώπου. Με τα ορθάνοιχτα μάτια του τις βαθιές του ρυτίδες, το σφικτό στόμα του το λιανό το κορμί του.

Να πω πως μοιάζει και λίγο στον πατέρα μου, θα το κάνω μελό. Να πω πως θα 'θελα τόσο μεστά-δυνατά να 'χα ζήσει κι εγώ, θα το κάνω προσωπικό και οι συμπολίτες μου ζουν ως βιαγκρωμένα μωράκια. Αυτό όμως που θα κρατήσω εγώ είναι το παράδειγμα φωτεινό ενός ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥ πολεμοτεχνίτη, μπαρουτοκαπνισμένου κι εξορισμένου ronin, διωχθέντος καθαιρεθέντος και φονευθέντος μοναδικού samurai.

Γιατί στρατιώτες χριστούς και σοφούς εκλεκτούς δεν βγάζει μόνον η Ανατολή ή η Εσπερία, η Wikipedia ή το Facebook. Όπου γης κι όπου χώμα φύονται και θα χάνονται, παλεύουν και θα φονεύονται Εκείνοι που την ανθρώπινη μοίρα θα άλλαζαν, εάν οι άνθρωποι θέλαν ν' απαλλαγούν απ' της μοίρας το βύζαγμα την εξάρτηση και την σύνταξη, το μεροκάματο τον ύπνο τον πόνο.

Τον Στρατηγό τονε χαιρετώ, εσάς αποχαιρετώ – γειά σας