(Rewrite δοκιμής μου, προ 11 ετών!)

Οι αρχαίοι – και σοφοί φυσικά – ημών πρόγονοι έλεγαν «ουκ εν τω πολλώ το ευ». Κάποιοι νεώτεροί τους – λιγότερο σοφοί βέβαια – ονόμασαν την ποδοσφαιρική ομάδα τού Φωστήρα, «φονέα γιγάντων». Τί κοινό τούς συνδέει λοιπόν; Μα το Triumph Daytona 675 φυσικά, για το οποίο ισχύουν και οι δύο ανωτέρω ρήσεις!

The RG connection
Οδηγώντας το 675, θυμήθηκα το Suzuki RG 500 Gamma που είχα πριν 33 συναπτά χρόνια. Τότε που ξεχυνόμουν στο πανελλήνιο οδικό δίκτυο με δέρματα κι ένα σακκιδιάκι στην πλάτη – που περιείχε ένα λίτρο διχρονόλαδο και ένα ολόσωμο αδιάβροχο μόνο – και έγραφα τουλάχιστον 1.500χλμ σε ένα σαββατοκύριακο μέσα. Εκείνες τις αξέχαστες μέρες μού θύμισε το κουκλί Daytona, τόσο στην οδήγησή του όσο και στην αίσθησή του, καθώς είναι μια μοτοσυκλέττα ελαφριά κοφτερή, χαρισματική δυνατή, διασκεδαστική ξυραφάτη, εκπαιδευτική αεράτη... και δεν τελειώνουνε τα γαμάτα επίθετα. Μπορεί το RG να διέθετε την μοναδική και ανεπανάληπτη τετρακύλινδρη διχρονίλα με τις λαιμητομιακές περιστροφικές βαλβίδες, το Triumph όμως τούτο κάνει σήμερα ό,τι έκανε εκείνο τότε, απλά και συνολικά... καλύτερα! Το RG έπασχε από πλαίσιο και ζάντες, πειρούνι και φρένα, το 675 είναι απολύτως «αμπαλαρισμένο» (bodybuilderάδικος όρος αυτός), δεν πάσχει πουθενά και τολμώ να τα βάλω ευθαρσώς δίπλα-δίπλα σε απόλαυση, αν όχι μέθεξη κιόλας.

Θα το πω ξανά: για την Ελλάδα (τής μιάς πίστας), τα 1000άρια είναι περιττά πέρα από επίδειξη ιπποδύναμης και παράνοιας, στύσης και τσέπης. Ο γρήγορος και μ' ένα 600άρι θα πάει γρήγορα, αν μάλιστα έχει τρικύλινδρο κι εγγλέζικο 675, θα στρίψει και θα φρενάρει, θα επιταχύνει και θα σουζάρει, θα γράψει και θα περιγράψει ό,τι ακριβώς και ο ακριβότερος-βαρύτερος-ισχυρότερος-δυσκολότερος συνάδελφός του, με μπόνους μιαν αρμαθιά αναπαυμένα χαμόγελα. Αρκεί βεβαίως να θέλει να δουλέψει λιγάκι, να μην βασιστεί στην τεμπελιά τού γκαζιού, στην αραχτή των ηλεκτρονικών, στων κιλών το σιδέρωμα και στην φλασιά τής διπλάσιας τιμής. Γιατί αν θέλεις να μάθεις να οδηγείς (1ον) σωστά, (2ον) ασφαλώς, (3ον) γρήγορα και (4ον) απολαυστικά, απ' την μεσαία κατηγορία πρέπει να ξεκινήσεις: το 1000άρι θα σού αφρίσει τα νεφρά σου, το δε 600άρι θα σε πάει με τα νερά σου. Το 1000άρι θα σού κόβει χρόνια και χιλιόμετρα, ενώ το 600άρι θα σού προσθέτει μακροημέρευση και χαμόγελα, πρέπει να θελήσεις να το ζήσεις για να το κατανοήσεις ετούτο. Σε μία φράση λοιπόν; Η πλέον ουσιαστική και εγκεφαλική οδήγηση ΕΔΩ παίζεται και είναι για ΛΙΓΟΥΣ.

"Shine on me"
Λαμπύριζε παρκαρισμένο στον ανοιξιάτικο μώλο τής Ιτέας το baby Daytona «μου» κι εγώ με καταράστηκα που δεν έχω ακόμα αγοράσει μια compact digital camera να το απαθανατίσω. Η γκριζόμαυρη-πιτσιλωτή-ματ-σαγρέ-στραφταλίζουσα βαφή τού σκελετού σε συνδυασμό με το κοφτεροαιχμηρό βαθυκόκκινο φαίρινγκ, η σχεδιαστική μίξη κοφτής κούρμπας και κουρμπάτης κοψιάς σε αρμονία με την ελαφράδα που απέπνεαν τόσο τα μηχανικά όσο και τα αναρτώμενα μέρη με είχαν αφήσει άφωνο, όσο περισσότερο τα κοιτούσα. Κάπνιζα και δεν ήθελα ν' ανέβω επάνω του, κάπνιζα και ήθελα να το σβήσω για να φύγω μαζί του. Κάπνιζα κι ακόμα άκουγα τον ξερό και στριγκό ήχο του, μέχρι που έσβησε το τσιγάρο μου κι εγώ εκεί ήμουν ακόμη. (Αλήθεια, τί είναι αυτό που με μαγεύει σε ΚΑΘΕ μοτοσυκλέττα; Μα ό,τι με μαγεύει σε ΚΑΘΕ γυναίκα: το ότι είναι γυναίκα η πρώτη και μοτοσυκλέττα η δεύτερη – απλά, φυσικά.) Η ματιά μου φρενάρησε χαρακτηριστικά στο σημείο ντεπόζιτου-σέλλας, εκεί όπου οι μηροί αγκαλιάζουν και σφίγγουν με έναν τρόπο ΙΔΑΝΙΚΟ την μοτό χωρίς να σφηνώνεις αλλά να κουμπώνεις, να κλειδώνεις όταν χρειάζεται και να ακουμπάς απλά όταν ξεκουράζεσαι. Μπαλλετοάλλαζα [sic] θέση στην σέλλα ακολουθώντας την χάραξη και ροή των στροφών κι απολάμβανα ευκολία χειρισμού και χειρουργική ακρίβεια, ελαφράδα πουλιού μα και ικμάδα αρπακτικού, η γρήγορη-απαιτητική-«εγρηγορτική» οδήγηση τού 675 ενεργοποιεί ΟΛΟ το σώμα, εμπλέκει απολύτως το πνεύμα, ευφραίνοντας έτσι και την καρδιά.

Η συνολικά ελαφριά αίσθηση σού χαρίζει την απόλαυση τού να κρατάς στις παλάμες σου όχι μόνο τον μπροστινό άξονα τού τροχού, αλλά σαν να έχουν περάσει οι πήχεις σου μέσα απ' τα καλάμια τού πειρουνιού και να γράφουν πορεία. Κάθε ιδιομορφία και ιδιοτροπία τής ασφάλτου περνάει αυτούσια στο Είναι σου, καθώς το βρεττανικό «τραπεζάκι» είναι εντελώς ξερό και στεγνό, αρκεί να 'χεις όρεξη να μαθαίνεις-να δοκιμάζεις-να πετυχαίνεις, να κάνεις λάθος και το 675 να σε διορθώνει νευρικά-μεν μαλακά-δε, προειδοποιητικά απολύτως. (Αυτό το τελευταίο πρέπει να τονιστεί στου ΚΑΤ τα μετατραυματικά σεμινάρια.) Εσείς όμως μην ξεθαρρέψετε και πείτε «έλα μωρέ, ένα φουσκωμένο ξακοσαράκι είναι», γιατί τούτο μαζεύει χιλιόμετρα σεβαστά και όντας ελαφρύ, ως ακριβές και δεμένο μπορεί να σάς βάλει σε λάθος τραινάκι σκέψης, αντίληψης και οδήγησης. Οι μικρές διαστάσεις με την άριστη κατευθυντικότητα, η μπροστόβαρη θέση οδήγησης με το δαιμονικά πολύστροφο μοτέρ, οι σωστά σεταρισμένες αναρτήσεις με τα εκπάγλου ταιριάγματος φρένα απαιτούν φρόνηση και σύνεση όταν το οδηγείς στον δημόσιο δρόμο. (Στις Σέρρες απλά τελικιάστε το, ξαπλώστε το, ξεσκίστε το κι αν πέσετε, δεν θα πάθετε τίποτα ούτε εσείς, ούτε εκείνο. Γιατί στην πίστα το λάθος ή η υπερβολή σας συγχωρούνται, ακόμα κι όταν έχει πάψει να σάς συγχωρεί η άριστη τούτη μοτοσυκλέττα.)

[Μακάβριο...
«Θεϊκή στράτα ηρώων» επιγράφει το ανάχωμα αριστερά ανεβαίνοντας στον Μπράλλο. (Φαίνεται ότι τα πρότυπα των Ελλήνων έχουν πλέον αλλάξει, εδώ μάλιστα και τόσο δίπλα στις Θερμοπύλες.) «Εδώ και οι θεοί φοβούνται», αναγράφει το επόμενο τοιχάκι παρακάτω. Μα άμα εδώ φίλε μου σχωρεμένε φοβούνται οι θεοί, φαντάσου οι άνθρωποι που πάνε άκλαυτοι! Που αγοράζουν μοτοσυκλέττες παντοδύναμες, πλακώνονται πάνω-κάτω σε έναν γκαζερό κι ορεινό ΔΗΜΟΣΙΟ δρόμο και προσπαθούν να ζήσουν φοβίζοντας εαυτούς, αλλήλους, άλλους και όλους, καθώς τα εικονοστάσια μαρτυρούν και διατρανώνουν το ανθρώπινο αδιέξοδο, το αυτοκτονικό και μαλακισμένο.]

---

Engineering
1/ Κινητήρας, για σεμινάρια. Το μοτέρ τούτο – είναι πλέον κοινό σ' όλους – έχει αποτελέσει υπόδειγμα σχεδιασμού, εκτέλεσης, απόδοσης, επιτυχίας και ευτυχίας. (Αμ δεν βγαίνει το Daytona επί χρόνια πρώτο, στις σοβαρές και αναπτυγμένες μοτοσυκλεττικά χώρες.) «Ψοφάει» για ψηλές στροφές (όχι πως σέρνεται στις χαμηλές), όταν βρίσκεται όμως οκτώ-με-δέκα σφυρίζει και πιστολίζει, δέκα-με-δώδεκα ωρύεται και ξυρίζει – ορίστε λοιπόν η περιοχή μονίμου κατοικίας σας κι εδώ ούτε η Εφορία σάς πιάνει, παρά μόνον η ευωχία! Ο ψεκασμός είναι αψεγάδιαστος, spot-on, dead-on και head-on, πώς αλλιώς να το πω; Κιβώτιο και συμπλέκτης είναι ακούραστα, ανύπαρκτα και απροβλημάτιστα κι αφήστε τούς άλλους να ψάχνονται με μονόδρομους και καρρόδρομους. (Γιατί άμα τον χρειαστείς καθώς πλακώνεσαι στους ελληνικούς κωλόδρομους, σημαίνει ότι πας πολύ γρήγορα για τούς ελληνικούς μπουρδελόδρομους κι η τεχνολογία δεν πρόκειται να σε σώσει.) Το «μαμίσιο» τελικό κάνει ακριβώς τον ίδιο ήχο με ένα σημερινό-πολιτισμένο after-market και τούτο είναι μάλλον καλό, μέχρι να βάλετε μιά Arrow και να ξυπνήσετε και τον Παβαρόττι ακόμα. (Τα οποία μαμά-τελικά θυμίζουν a very distant... tenth την MV Agusta, επί το τρικυλινδρότερον!) Πρόκειται λοιπόν για ένα μοτέρ μπιζουδάκι που απορεί κανείς γιατί οι Εγγλέζοι δεν το έχουν ακόμα «χιλιαροποιήσει», έτσι ώστε να μπουν και στην μεγάλη κατηγορία με αξιώσεις, έστω κι αν θα τούς λείπει ένας κύλινδρος.

2/ Πλαίσιο, για προσπέρασμα. Έχει έρθει λοιπόν η μέρα που ουδείς ασχολείται με αυτά: κάτι εξότικ σίδερα και δοκοί, κάποια εζοτέρικ κράματα και σωλήνες είναι που κάνουνε σήμερα την δουλειά και την κάνουνε τόσο καλά, που προσπερνάς αδιάφορος κάτι που, μόλις τριάντα χρόνια πριν την συνταγή την κατείχαν οι Ιταλοί και δεν την δίναν ούτε τού Πάπα! Η προσοχή έχει φύγει απ' το πλαίσιο κι έχει πάει αύτανδρη στην απόλαυση – τί σκατά ηδονιστικός αιώνας είναι τούτος που ζούμε εξ άλλου;

3/ Αναρτήσεις, για κέντημα. Το ΚΑΥΑΒΑ μπροστινό, όπου το βάλεις θα κάτσει, μόνο που πρέπει να τού υπαγορεύεις ΕΣΥ συνέχεια το μάθημα, δεν είναι δα και GTR 1400! Η συγκεκριμένη εταιρεία έχει κάνει το «μπαμ» τόσο στο χώμα όσο και την άσφαλτο κι αν ο αναβάτης «δέσει» σωστά με το 675, θα τολμήσει χαράξεις γραμμών και διαδρομών που όχι μόνο θα τον ανανεώσουν, αλλά και θα τον βελτιώσουν. Για να γκρινιάξω όμως και λίγο μέσα σε τούτον τον υμνητικό τραϊουμφοθρίαμβο θα αναφέρω ότι το πίσω Καγιαμπάκι, στα πολλά χιλιόμετρα και επί πολλά χιλιόμετρα ημερησίως κάπως κουτσουρεύει, «δεν τα παίρνει πλέον τα γράμματα», αποχωρεί τής Δια-Βίου-Μάθησης κι αυτό φουρκίζει την Υπουργό μας Παιδείας. Σταμάτησα, το αναρρύθμισα και εντ οβ στόρυ.

Εσείς όμως, μια και σάς βλέπω να το παντρεύεστε το μηχανάκι, φορέστε ένα after-market αμορτισσέρ, κάντε κι ένα revalving στο μπροστινό και θα δείτε την ίδια την Νίκη Κεραμέως ντυμένη sexy paddock-girl να σάς φέρνει την σαμπάνια τής νίκης! Είναι τόσο φιλικό προς τον αγωνιάρη το 675 που με αναβαθμισμένες αναρτήσεις θα προσπερνάτε σε στροφές μοτοσυκλέττες-ορόσημα, μοτοσυκλέττες-πυραύλους με τρόπο που ούτε το έχετε, ούτε το έχουνε φανταστεί. Απ' την στιγμή μάλιστα που το Daytona φορά και τούς αγαπημένους μου Δράκους (Pirelli Dragon και Super Corsa μάλιστα), εγώ, ανεβοκατεβαίνοντας Μπράλλο τρείς (3) φορές και την επόμενη μέρα Επίδαυρο άλλες δύο (2), ούτε που τσιχλώσανε τα μανάρια μου. Ελαφριά μοτοσυκλέτα και ρεϊσονομανιτζέβελη που θέλει, απαιτεί και ζητά πολλά χιλιόμετρα και αποφασισμένον αναβάτη για να ζεσταθούν τα ελαστικά, δραστικές και αγωνιστικές κλίσεις και δυνατές γραμμές ώστε να αποδώσουν – βάρδα όμως μην αρχίσετε τις σκαφτές γκαζιές πάνω στις πλαστικές διαχωριστικές λωρίδες, γιατί εκεί το σύνολο ασφάλτου-ελαστικών παίρνει διαζύγιο πιο γρήγορα κι από εκείνα που εκδίδονται στο Reno τής Nevada!

4/ Φρένα, για κάλαντα. Υπεράνω κάθε κριτικής και σχολίου. Φρένα πριν την στροφή; Μαζεύουν χλμ. ακαριαία. Φρένα μέσα στην στροφή; Κρατάνε γενναία. Αν και μόνο 308άρηδες οι δίσκοι μπροστά (με μονομπλόκ δαγκάνες και μεταλλικά σωληνάκια), ΑΥΤΟ που ήταν Η αποκάλυψη ήταν το πίσω: ούτε αδιάφορο, ούτε μπλοκαριστικό, όταν το πάταγες φρέναρε κι όταν το τσίμπαγες έκοβε. Μπαίνοντας με άφθονα χλμ. σε στροφή άγνωστη, τα μπροστινά κούρευαν το κοντέρ δραστικά και πολιτισμένα, ενώ το πίσω κάθιζε το Triumph κάτω σαν σκύλος υπάκουος κι έτσι εσείς γλιτώνετε και τον τρόμο απ' τις αναπηδήσεις τού πίσω τροχού. Μπράβο λοιπόν στα Bloorόπαιδα που στρώθηκαν στην δουλειά και προσφέρουν ατέλειωτες ώρες δοκιμών και βελτίωσης, δεσίματος και αποτελέσματος έτοιμες και αμέσως στον κρίσιμο τούτον τομέα. Με ένα σταμπιλιζατέρ άριστο – που σβήνει και την μόλις 41mm. διατομή των καλαμιών – το βάρος πέφτει στα κλιπόν που σάς πριονίζουνε τούς καρπούς πλήρως. Το επόμενο στάδιο είναι το τζαμάκι τού φαίρνιγκ πίσω απ' το οποίο θα κρυφτείτε για να εξασφαλίσετε και την κοντερίσια σας 250άρα, κάτι που για το 675 ΔΕΝ είναι η αποστολή του. Μελετήστε όμως χρόνους του σε μοτοσυκλεττικές συγκριτικές δοκιμές και θα πάθετε καταρράκτη και γλαύκωμα μαζί απ' τού δικύκλου τα έπη.

Danny's notes
Το μπλοκάκι που παίρνω πάντα μαζί μου για τις σημειώσεις μου είχε τελειώσει, όταν μάλιστα άρχισα να γράφω τα ίδια, το έκλεισα. Το 675 είναι η μοτοσυκλέττα τού γρήγορου και ψαγμένου χομπίστα, εκείνου που αγαπά τα super-sport, αλλά αρνείται να παίξει το παιχνίδι τού κυβικοεγωισμού και της φραπεδοκαφετέριας. Εκείνου που δέχεται να ξεχάσει ταξίδια ανά τον κόσμο, πολυήμερες εκδρομές γυρνώντας την Γαύδο, ντελίβερυ πίτσας στα Αναφιώτικα ή πάρλα τού κώλου στα μοτοστέκια τής ηλιόλουστης σαββατομεσημεριανής παραλιακής και προτιμά να βγει μόνος του ή με ομοϊδεάτες του να ψαχτεί να δουλέψει, να βελτιωθεί ν' απολαύσει, να πατήσει ακόμη ένα σκαλί «μοτοσυκλεττότητας» χωρίς να το κάνει θέμα το CNN.

126 άλογα στις 12.600σαλ, 189 «υγρά» κιλά και λίγα-πλέον χιλιάρικα ευρώ είναι αρκετά, δεν νομίζετε πια; Αν εγώ ήθελα super-sport τούτην θα διάλεγα αβλεπί και το γράφω μετά λόγου γνώσεως, οπότε επαναλαμβάνω – είναι σαν τις γυναίκες: άλλος θέλει να έχει μια λιγότερο φλασάτη μα στο κρεββάτι απολύτως αποδοτική και ουσιαστική και άλλος θέλει να την βγάλει μια βόλτα, να τον δούνε οι άλλοι ότι «την έχει» κι ας βλέπουνε απλώς τηλεόραση οι δυό στο κρεββάτι τους, φίφας ο ένας και ντούβλο(η) η άλλη! (Καπίσι;) Η μοτοσυκλέττα – πόσον μάλλον ΤΟΥΤΟ το Triumph – είναι για να την χαίρεσαι που την έχεις, που την βγάζεις, που την οδηγείς, που την σκαλίζεις, που την πλένεις, που την ζείς με μια λέξη που την γαμείς και όχι για να την δείχνεις... να μην επαναλαμβάνομαι γω λοιπόν. (Και κυρίως όχι για να κολλάς στο ότι δεν διακρίνεται το shift-light στον ήλιο ή το ότι ξεβρακώνει συνέχεια την απαράδεκτη κατάσταση τού ελληνικού απαράδεκτου κι εγκληματικού οδοστρώματος.)

The end
Έξι πυκνοτυπωμένες σελίδες Α4 οι σημειώσεις μου, για να βγει το εξής πόρισμα: μού άρεσε πολύ, ΠΑΡΑ πολύ το Triumph Daytona 675 και ναι, δεν θα αγόραζα 1000άρι super-sport αλλά μόνον ετούτο. Μοτοσυκλέττα για προσωπική-ατομική απόλαυση, δίκυκλο διαχρονικό, μηχανάκι διεγερτικό, για νέους και μόνο. (Και για αυτούς που θέλουνε και μπορούν, δουλεύουν και πληρώνουν το τίμημα, να μένουνε νέοι.)