SEX machine, for S/M games

Ξεκινώ με μια προσωπική κατάθεση: ο σχεδιασμός, το design των σύγχρονων μοτοσυκλεττών έχει ξεφύγει εντελώς των δικών μου γούστων και προτιμήσεων. Για να είμαι ειλικρινής, πιστεύω ότι οι σημερινοί σχεδιαστές μαστίζονται – και μαστιγώνονται – αλύπητα από ένα αυτοκτονικό σύνδρομο ανομολόγητο: δεν εξηγούνται αλλιώς οι τόσες χαρακιές, φαλτσετιές, κοψιές, μαχαιριές, ξυραφιές που έχουν δώσει στις γραμμές των σημερινών μοτοσυκλεττών μας.

Από τις καμπύλες τού κάποτε, περάσαμε αιφνιδίως και απροκλήτως στις οξείες γωνίες τού σήμερα, από το απαλό τού χτες στο αιχμηρό τού τώρα. Και εάν κάποιοι ισχυρίζονται ότι η αεροδυναμική και η αναζήτηση ενός ακόμη χιλιόμετρου τελικής είναι εκείνη που υπαγορεύει τούτα τα σχήματα, έρχεται το Hayabusa να τούς διαψεύσει πανηγυρικά. Η αεροδυναμική είναι ένα τέλεια ισορροπημένο παιχνίδι μεταξύ καμπύλης και γωνίας, ευθείας και τεθλασμένης λέω εγώ και αεροναυπηγός δεν είμαι. Ούτε σχεδιαστής βιομηχανικών προϊόντων. Είμαι όμως αγοραστής κι αυτός το τίτλος είναι αρκετός και τόσο ουσιαστικός που υπερκαλύπτει κάθε άλλον. (Πώς λένε, «ο πελάτης έχει πάντα δίκιο»;)

Δεν μου αρέσει βρε παιδί μου, δεν...
Είπα λοιπόν να ξεκινήσω την γνωριμία μου με τον... πρόεδρο τής «ασκήμιας», το ΚΤΜ 690 SM. Και μόνο που κοιτούσα τούτη την δυστυχή κατ' εμένα μοτοσυκλέττα, μ' έπιανε στενοχώρια. Σαν την απλή ερώτηση, το ανθρώπινο παράπονο που είχε απευθύνει ξάδελφός μου και λάτρης τού λαϊκού τραγουδιού, στον «κούκλο» Μιχάλη Μενιδιάτη: «Μα Μιχάλη μου, γιατί τόσο άσκημος;» είχε πει κι η ατάκα του πέρασε στην Ιστορία. Γιατί λοιπόν κι εσείς κύριοι εκεί στο Mattinghoffen φτιάξατε μια τόσο άσκημη – κατ' εμέ, θα βαρεθώ να το τονίζω – μοτοσυκλέττα; Το μπροστινό της φτερό είναι σαν γερακιού ρύγχος που τράκαρε σε χάρακα. Τα καπάκια ντεπόζιτου-ψυγείου είναι σαν φουτουριστικές παρωπίδες ακονισμένες να ξυραφιάζουνε λεπτές φέτες από βουρστ. Τα πίσω-πλαϊνά καπάκια είναι σαν να παροχετεύουνε καυσαέρια από F-16 και τέλος το πίσω φτερό και η ουρά, είναι σαν χειροποίητα φινάκια αγωνιστικού wave-surf. Άσε ετούτες τις διπλές, τσιμινιεροεξατμίσεις: στρεβλή σπουδή στην αρρώστια τού κουρμπαδόρου τις καταντήσανε.

Δεν θα μάθεις, αν δεν τολμήσεις να πάθεις
Με μισή καρδιά την πήρα για δοκιμή, αφού είχα αποφασίσει την προσωπική μου σύγκρουση με τις αισθητικές αντιρρήσεις μου. Και με ελάχιστα υπολείμματα καρδιάς την έδωσα πίσω. Γιατί αυτή η μοτοσυκλέττα με τρέλλανε κυ-ριο-λε-κτι-κά. Τελεία. Και θα το πω ξανά: αυτή η διαολομοτοσυκλέττα με αποχριστιανοποίησε ολοκληρωτικά. Εάν θέλετε να αλλαξοπιστήσετε, ΣΕ ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ ΠΙΣΤΕΥΕΤΕ, αγοράστε τούτη την μοτοσυκλέττα. Ολυμπιακός είστε; Παντζιτζιφιακός θα γίνετε. Αστροναύτης είστε; Δύτης θα γίνετε. Γυναίκα είστε; Άνδρας θα γίνετε. Άνδρας είστε; Ορκισμένος τής ΚΤΜ και του S/M θα καταταχτείτε.

Γιατί S/M είναι αυτό ακριβώς: σαδομαζοχισμός, και πιστεύω ότι ταιριάζει απόλυτα εδώ. Γιατί έλειωνα κάθε φορά που ανέβαινα πάνω της και έλειωνα κάθε φορά που κατέβαινα από πάνω της, σκέτο βάσανο ένα πράγμα. Ο πρώτος λόγος ήταν επειδή τέτοια καταπληκτική μοτοσυκλέτα ΔΕΝ έχει ματαφτιαχτεί (ούτε έχει περάσει απ' τα χέρια μου) κι ο δεύτερος λόγος ήταν γιατί τέτοια πανάσχημη μοτοσυκλέτα ΔΕΝ έχει ματαφτιαχτεί (ούτε έχει περάσει απ' τα χέρια μου). Και τούτη είναι καθαρά μια σαδομαζό υπόθεση, να καβαλλάς κάτι που δεν βλέπεται και σε βασανίζει με την ασκήμια του αισθητικά κι όμως, όταν/όσο/όπως το καβαλλάς, να σε βασανίζει με την ομορφιά του οδηγικά. (Σχιζοφρένεια σκέτη τούτο το μηχανάκι, μιλάμε για πολύ «ανώμαλους»..!)

Ας ηρεμήσω κι ας αρχίσω σωστά, δηλαδή ανάποδα
Απ' την οδήγηση κι απ' την δική μου εμπειρία, όταν πήρα το ΚΤΜ κι ένα ψευτοβροχερό πρωινό σφεντονιάστηκα Ελευσίνα-Παλιοκούντουρα-Ψάθα-Πόρτο Γερμενό. Με ατέλειωτες τελικές (να τρέμουν τα χέρια μου), ατέλειωτες σούζες (να τρέμουν τα πόδια μου) κι ατέλειωτα παντιλίκια (να τρέμει η μέση μου). Η SM είναι σκέτος τρόμος... από ευχαρίστηση οδηγική, δικυκλική, μοτοσυκλεττιστική, καθώς οδηγείται με το γκάζι και μόνον. Και χωρίς φρένα, (αυτά είναι για να μαζεύουνε τα λανθασμένα και υπερβολικά για εσάς χιλιόμετρα), μ' αυτά θα ασχοληθείτε κυρίως προ-στροφής και ελάχιστα: όλη η υπόλοιπη διαδρομή είναι ένα συνεχές, εναλλασσόμενο και οργιαστικό παιχνίδι με την γκαζιέρα. Το τιμόνι τού ΚΤΜ δεν είναι μπροστά, είναι στην δεξιά σας παλάμη και τα φρένα δεν είναι στους τροχούς, είναι στο μοτέρ μέσα: αρκεί μια πίεση στους δεξιούς μοχλούς και φυτρώνουνε Brembo στον στρόφαλο.

Έτρεχα, πετούσα και ούρλιαζα, και τα αισθανόμουνα κιόλας. Η γη μύριζε, το μοτέρ σφύριζε, ο αέρας ξύριζε κι εγώ έβγαζα κραυγές άναρθρες, καθώς οδηγούσα μέσα στην Φύση. Πλάγιαζα κι έγλειφαν οι ρόδες τις μπαρριέρες, γκάζωνα κι έξυνε το φτερό τις πευκοβελόνες, φρέναρα και δάγκωναν τα δόντια μου τούς καθρέφτες. (Να συνεχίσω;) Είχα να αισθανθώ τέτοια μέθη και πώρωση, τέτοια ευωχία και διέγερση, τέτοια καύλα και νειάτα από την εποχή τού Husqvarna 400 WR και του Suzuki RG 500! Τί να τα κάνω εγώ τα τεχνικά, τα ρυθμιστικά, τα τεχνολογικά όταν το δίτροχο τούτο σού ξεσηκώνει τόσο πολύ το μυαλό, που γυρνάς το βράδυ αργά σπίτι σου εξουθενωμένος από ατέλειωτα τελικά(δειά)σματα, ταλαιπωρημένος από απερίγραπτα συναισθήματα, κουδουνισμένος από αντιφατικά διλήμματα του τύπου «ΚΑΙ αυτή την μοτοσυκλέτα ΠΡΕΠΕΙ να αγοράσω;»

Το 690 αυτό οδηγείται με δυό (2) ταχύτητες πάνω (για να 'χει χιλιόμετρα το κοντέρ) και μια (1) ταχύτητα κάτω (για να 'χει στροφές το μοτέρ). Έτσι, ΚΑΙ έρχεσαι με πολλά (το ΚΤΜ ουδέν πρόβλημα έχει), ΚΑΙ απολαμβάνεις πολλά κιλά αδρεναλίνης (τσεκάρετε εσείς την καρδιά σας αν αντέχει). Πλακωνόμουν στην έρημη πρωινή Ψάθα κι έλεγα «Θεέ μου, να πέσω»! Ήταν τόση η πολιτισμένη και ελεγχόμενη τρέλλα, που ήμουν ανθρωπίνως και ντανοφωτοειδώς σίγουρος ότι και να έπεφτα, αφ' ενός θα το χαιρόμουν, αφ' ετέρου δεν θα χτυπούσα, μέσα στα συγκεκριμένα πλαίσια πάντα. (Ίσως οι ενδορφίνες μου να έχουν πλέον ενδώσει και να μη με ειδοποιούν για τον κίνδυνο!) Με το σώμα να χορεύει στην σέλλα, το δεξί πόδι βιδωμένο και τεντωμένο δίπλα στον άξονα τού μπροστινού τροχού, τους ώμους γυρτούς και τα μάτια καρφωμένα είτε στην κορυφή των δέντρων είτε στην κορυφή τής στροφής, απολάμβανα οδήγηση, χωρίς να οδηγώ καθόλου. Το ΚΤΜ τα έκανε όλα, εγώ απλώς έδινα εντολές και τα υπόλοιπα όποιος δεν τα ζήσει, δεν μπορεί να μιλήσει.

Είναι μια μοτοσυκλέττα, είτε για πίστα (από track days και πάνω), είτε για δευτερεύοντες δρόμους και καλοασφαλτοστρωμένο έρημο δίκτυο. Το να την κυκλοφορείς στην πόλη είναι από περιττό έως επικίνδυνο, καθώς σε βάζει να κάνεις – άθελά της – πράγματα που θα σού κοστίσουνε ακριβά κι αυτό λόγω ορθής άρνησής της να συνυπάρξει με την χυδαία, πεζή και αιμοσταγή ελληνική οδική πραγματικότητα. Πού θα ξεδιπλώσεις ρε μαύρε μου Έλληνα τούτες τις αρετές; Στην καφφετέρια ή ανάμεσα στους δρεπανηφόρους ταρίφες; Στην γυάλινη άσφαλτο ή ανάμεσα στις θείες με τα κινητά τους; Γράφω εγώ «αγοράστε την» και μετά καλείστε εσείς να την λειτουργήσετε σε ελληνικές συνθήκες απάνθρωπες κι απαράδεκτες: φαύλος κύκλος κι αδιέξοδο μαζί, πολύ λυπάμαι. Τί προτείνω λοιπόν; Λελογισμένη χρήση πόλης, ξεχαρμανιάσματα σε άδειους δρόμους και ατέλειωτες τρέλλες σε Κιούρκα και Μέγαρα, πίστες και track days.

Ολίγα μηχανικά
Ο μονόδρομος συμπλέκτης, αν και πιάνει προς το τέλος τής διαδρομής τής μανέττας, πρέπει να γίνει υποχρεωτικά... μονόδρομος για όλες τις μοτοσυκλέτες. Κάνεις ό,τι θες, ό,τι σού κατεβαίνει πριν-κατά-μετά την στροφή και δεν τρέχει κάστανο καθώς οριστικά και απολύτως διαχωρίζει τί συμβαίνει μέσα στο μοτέρ, από το τί συμβαίνει πίσω ανάμεσα λάστιχο-δρόμος. Οι αναρτήσεις τού SM είναι τόσο καλές (με τις stock ρυθμίσεις τους κιόλας) που ούτε τις σκέφτεσαι, γιατί αυτές σε έχουν σκεφτεί ήδη. Κι από ψαλίδι; Ψαλιδάρα. (Επιτέλους η αυστριακή μοτοβιομηχανία πήρε το μάθημα τής Husqvarna κι έφτιαξε μακρυά ψαλίδια με «κοντούς» σκελετούς και μετά σάρωσε – να τα λέμε αυτά, μια και οι Σουηδοί ήταν οι πρώτοι.) Άριστο κιβώτιο, αλλά εκείνη η «αρβάλα», το χτύπημα τού κινητήρα δεν είναι προς ανησυχία: έτσι κάνει, έτσι θέλει να κάνει, έτσι το φτιάξαν να κάνει, μην απορείτε εσείς. Κραδασμοί; Το ΚΤΜ μπορεί να έχει αντικραδασμικό άξονα (που δουλεύει τέλεια), ξεβιδώθηκαν όμως κάτι ελάσσονα ψιλά, όπως το καπάκι τού ψυγείου και το φιλτροκούτι... χαχαχα!

---

Προσωπικά, λεπτομερειακά
Ύστερα από 344 ημερήσια-τσίτας-χιλιόμετρα, δυό πράγματα έχω να πω: το ΚΤΜ είναι τόσο δυνατό και απολαυστικό, που καλό θα ήταν εσείς να φοράτε ένα νούμερο παχύτερα γάντια. Τα λεπτά δικά μου κάναν τα χέρια μου να πονέσουνε, για τέτοια «g» στους καρπούς και βραχίονες μιλάμε. Το δεύτερο; Στήνεις την μοτό στο σταντ, την τριγυρνάς δύο-τσιγάρα-χρόνο και δεν έχεις τίποτα να πεις. Ούτε να ψεγαδιάσεις ούτε να θαυμάσεις, γιατί έχεις μείνει άφωνος απ' το πώς οι Αυστριακοί πέτυχαν τόσο διάνα. Κι αν δεν έχεις τίποτα να αρθρώσεις, αυτό σημαίνει ότι το μυαλό σου άδειασε όσην ώρα την οδηγούσες κι αυτό απλά λέγεται μοτοσυκλέττας επιτυχία και αναβάτη ευωχία. Πώς αποδεικνύεται αυτό; Οι μηροί και οι κνήμες π.χ. κουμπώνουν σωστά, με σωστές γωνίες (για να κυκλοφορεί αβίαστα το αναβράζον αίμα σας) κι αυτό δείχνει δουλεμένα σχεδιασμένη και στημένη μοτοσυκλέττα. Κάποιος δηλαδή ανέβηκε με τις ώρες στο πρωτότυπο και οδήγησε. Κατέβηκε, διόρθωσε. Ξανανέβηκε, ξανακατέβηκε, ξαναδιόρθωσε: έτσι ο πελάτης θα βρει αμέσως και άνετα την θέση του, χωρίς το ΚΤΜ να τον κλειδώνει υποχρεωτικά σε ετούτην.

Ένα εξτραδάκι, πολύ σπέσιαλ
Να κι ένα «πρόβλημα», πολύ ειδικό: σε μια τέτοια μοτοσυκλέτα, τόσο σωστά στημένη και πλήρη, βελτιωμένη-μπούνια και κάργα-σύγχρονη (και για τα επόμενα 5 χρόνια), τί να προσθέσεις, τί να αλλάξεις, τί να βελτιώσεις; ΤΙ-ΠΟ-ΤΑ. Άντε να βάλεις δυο τελικά για να πάρεις κάποια αλογάκια ακόμη, την στιγμή που αυτά είναι ΗΔΗ ΠΟΛΛΑ. (Εμένα τουματσίλα μού κάνει αυτό.) Γιατί ήρθε η στιγμή που κάποια εργοστάσια κατάλαβαν ότι συμφέρει να βάλουν ΟΛΑ τα καλούδια στο προϊόν τους και σε αναλογικά-χαμηλή τιμή (έως υψηλή). Έτσι πουλάνε περισσότερες κι όχι σύμφωνα με την γραική λογική που λέει: «καλύτερα να πουλήσω λιγότερες και να βγάλω περισσότερα, παρά περισσότερες και να βγάλω... περισσότερα»! Και γράφω αναλογικά, γιατί αν κοστολογήσω το νέο μοτέρ/σκελετό/ψαλίδι/αναρτήσεις/φρένα, σε after-market να τα φορέσεις, φτωχός και βλάκας θα μείνεις. Τα βάζει εξαρχής το σοφό-πλέον εργοστάσιο τής ΚΤΜ κι από απλή καλύβα που ήταν τα Sixties, έγινε η λαμπρή και περιπόθητη βιομηχανία – με πολύ ψυχή και πνεύμα πανάξιο – που γνωστό είναι σήμερα.

Τα «αρνητικά »του...
1/ Οι μεγάλοι δίσκοι των supermoto δύσκολα κλειδώνουνε με μικρές πεταλοειδείς κλειδαριές, 2/ Για να βάλετε αέρα στο πίσω ελαστικό, πρέπει να έχετε οπωσδήποτε ακροφύσιο ελαστικό, 3/ Τα κλειδιά δύσκολα χωράνε εκεί μπροστά στο τιμόνι, ανάμεσα κοντέρ και ντίζες, 4/ Επειδή η ουρά είναι ιδιαίτερα υπερυψωμένη λόγω σχεδίασης, το γόνατό σας ενίοτε θα χτυπά ανεβαίνοντας, 5/653,7 κυβικά εκατοστά είναι μόνον κύριοι, μην κλέβετε με τα 690, 6/ Τα λάστιχα – ιδιαίτερα το πίσω – γλυστρά στις διαχωριστικές, κάτι φυσικό δεδομένου τού υλικού τους, της κλίσης και την ιπποδύναμης, 7/ Αυτή η μικρή ανεπαίσθητη κόκκινη κουκίδα, μέσα και άνω-δεξιά στο κοντέρ, μού τραβούσε την προσοχή συνεχώς, λεπτομέρεια θα μου πείτε. Μα για λεπτομέρειες ψάχνουμε στα έργα τέχνης κύριοι, και όχι για κοινά ψεγάδια.

Στο «δια ταύτα» και δι' ετούτα
Αν θέλετε να ξανανιώσετε ως άνθρωπος και να ξανανιώθετε ως μοτοσυκλεττιστής ΚΑΘΕ φορά που καβαλάτε, ΑΥΤΟ αγοράστε. Γκάζια παντού, κρατήματα παντού, παιχνίδια παντού. Το ΚΤΜ γέρνει, ντριφτάρει, σπινάρει και σουζάρει, πλαγιάζει παντιλικιάζει, δεν υπάρχει τέλος στα σχετικά ρήματα. Το απόλυτο ελιξήριο τής νιότης, μιας νιότης βέβαια εικοσάχρονου, αλλά δεν πειράζει. Με το ΚΤΜ 690 SM τούτο «νειάτα» και «ηλικία» σβήνουνε, παραγράφονται, αυτό δεν είναι μια φθηνή συνταγή για την αθανασία;