VFR σημαίνει Very Fine Ride και 1200 σημαίνει αριθμί ιαπωνικών καρατιών...

Ας αρχίσω, πίσω πηγαίνοντας στο 2012. Και λέγοντας ότι η HONDA VFR 1200 F είναι μια ακριβή, πολυχρηστική, πανέμορφη και απολαυστική μοτοσυκλέττα. Η HONDA VFR 1200 είναι μια τεχνολογικά προηγμένη, αισθητικά προχωρημένη, οδηγικά εκπληκτική και μοτοσυκλεττικά εξαιρετική μοτοσυκλέττα. Και για να κλείσω την δοκιμή μου από τον πρόλογο κιόλας, θα πω ότι η Honda VFR 1200 είναι μια Ποιοτική Μοτοσυκλεττάρα, με τόόόση ποιότητα που μόνον ο κολοσσός τού Minato-στο-Tokyo μπορεί να βάλει ως επιθυμητό στόχο, να τον κατασκευάσει και να τον πετύχει απόλυτα.

Hors d' oeuvre αισθητικής
Συνεχίζω ακάθεκτος. Η Ποιότητα πάνω και μέσα σ' αυτήν την μοτοσυκλέττα είναι τόσο εμφανής και συνάμα διακριτική, τόσο βαθιά κι επιπλέον διακριτή, που απλώς μαρτυρά τις εργατοώρες και τα εγκεφαλικά bytes που τής έχουν κατατεθεί. Μια ποιότητα σοβαρή κλασική, όχι γυαλιτζίδικη και προκλητική, εφετζίδικη και πανηγυρική – αυτά είναι για άλλους. Λυπάμαι πολύ, μα η Honda έχει παράδοση, υποχρέωση και αποστολή να είναι απολύτως αρΧΟΝΤική και το επιτυγχάνει ετούτο επί δεκάδες... δεκαετίες! Έστω κι αν γίνεται λίγο απόμακρη και ξεχωριστή, περήφανη κι απλησίαστη, ζηλευτή κι υβριζόμενη – τούτο χαρακτηρίζει ΤΟ Εργοστάσιο που κατασκευάζει ακόμα, και θα κατασκευάζει ελπίζω για πάντοτε, ένα μηχανάκι που το λένε «παπί», το HONDA C-50 δηλαδή. "Quality, refinement, performance" επιγράφεται αγγλιστί η επιτυχημένη τριάδα, η οποία βασίζεται όχι μόνο στην αφειδή [sic] τεχνολογία που φέρει – την οποία άμα βαλθώ να περιγράψω, θα κουραστεί να την διαβάσει και ο πλέον σπασίκλας nerd τού Διαδίκτυου! – αλλά και στο γεγονός ότι τούτη άμεσα μεταφράζεται στην άλλη απαραίτητη τριάδα: «ευχαρίστηση, ευχαρίστηση, ευχαρίστηση».

Ξεκινώντας την αισθητική περιήγηση τού VFR τούτου, φρενάρετε εσείς ενώπιον τής όμορφης, αποτελεσματικής και sci-fi πρόσοψης, σχήματος "Χ". Συνεχίστε ακολουθώντας τα επιμήκη πλαστικά τού «κουστουμιού» και κλείστε τα μάτια εκεί κάτω απ' την σέλλα, για να χωνέψετε πώς συγκλίνουν σχεδιαστικά και πρακτικά τούτα με το «διπλόφοδρο» [ξαναsic] φαίρινγκ. Κι ολοκληρώστε το σύντομο οφθαλμολάγνο οδοιπορικό καταλήγοντας στα λεπτότατα οπίσθια τού VFR, καθώς καταφέρνει να κρύψει τα κιλά και την μάζα του τόσο πετυχημένα και χαριτωμένα, χωρίς ν' ανατρέπει την λεπτή ισορροπία όγκων, σχήματος και γραμμών. (Is this pure HONDA or what?)

Ο «παραγνωρισμένος» κινητήρας
Εν αρχή ην οι αριθμοί. Ένα V-4 μοτέρ 76 μοιρών, 1.237 κυβικών με απόδοση 170ΒΗΡ ή 173PS ή 127kW, (ενώ κάποιοι χαζοπονηροί ομιλούν μόνο για 147 άλογα στον τροχό)! Η ροπή του είναι 129Νm στις 8.750σαλ και η σειρά ανάφλεξης – στις 104 και 256 μοίρες – κάνει το τετρακύλινδρο να βγάζει αυτόν τον βαθύ, κοχλακιστό και ηφαιστειώδη ήχο σαν ουρλιαχτό. Η HONDA αγαπά τον V-4 κινητήρα: τον έχει πιστέψει και εξελίξει πολύ, τον έχει τρέξει σε πάμπολλους αγώνες για να φτάσει σήμερα να κατασκευάζει ετούτο το μοναδικό της διαμάντι, αποστομώνοντας όλους τούς κακοπροαίρετους και κακεντρεχείς που είχαν δίκιο να κλαίνε για τα προβλήματα «νεότητας» σε Interceptor, VFR και RC. Όσον δε αφορά στο Unicam valve train – γράφω που γράφω πολλά, αν τα εξηγήσω κιόλας αυτά, εξ επόψεως πλέον έκτασης δεν θα με διαβάσει κανένας. Μπαίνοντας στα έγκατα τού μοτέρ δεν μπορείτε παρά να θαυμάσετε την σκέψη και πατέντα τής HONDA να φέρει κοντά τις δυό πίσω μπιέλες, ανοίγοντας παράλληλα τις δύο μπροστά, έτσι ώστε να κερδίσει το VFR όχι μόνο σε πλάτος, αλλά και σε μέση λεπτή, άσε δε χαμηλό βάρος. (Βάρος κινητήρα, που είναι μικρότερος και απ' αυτόν τού 800αριού!) Οι στροφές ανεβαίνουν πανεύκολα, χάριν τής CRF/RCV τεχνολογίας στροφάλου, αρκεί εσείς να μην χουφτώσετε απότομα και πνίξτε το γκάζι παράλογα κάτω απ' τις 5.000σαλ, γιατί μπερδεύετε έτσι την απόκριση και τσαντίζετε κιόλας τον ψεκασμό. Το «όλον» μοτέρ γουργουρίζει μ' έναν χαρακτηριστικό "Honda V-4" ήχο μέχρι τις 5.000σαλ, αρχίζει να γαυγίζει στις 6.000σαλ, γκαρίζει μετά τις 7.000σαλ και από κει και πέρα ουρλιάζει μέχρι τις 10.000 όπου αποδίδει και την μέγιστη ιπποδύναμή του. Στην όλη-αυτήν συναυλία απαραίτητη όσο και σημαντική κρίνεται η παρουσία τής servο-βαλβίδας τής εξάτμισης – η οποία ανοίγει μετά τις 5.500σαλ – προσφέροντας στον αναβάτη ένα εμβληματικό soundtrack, αποκλειστικά για track-day!

Το κιβώτιο τού VFR 1200 αξίζει ένα κεφάλαιο μόνο του: κλασικό HONDA, όχι μόνο στο άψογο κούμπωμα των σχέσεών του ή την αθόρυβη λειτουργία του, αλλά στο ότι πρέπει να κοιτάτε συνέχεια την ένδειξη, για να καταλάβετε ότι έχετε ΗΔΗ αλλάξει ταχύτητα! Η έκτη μάλιστα είναι τόόόσο overdrive, που μπορείτε να την βάλετε πηγαίνοντας στο σούπερ-μάρκετ, να την κρατήσετε σε όλη την εκδρομή σας, να επιστρέψετε-καρφί απ' την Εθνική και να παραλάβετε κιόλας την πεθερά απ' το κομμωτήριο, χωρίς να χαλάσουνε τα μαλλιά της. (Για τόση ροπή κινητήρα και άριστη κλιμάκωση σάς μιλώ.) Ο slipper συμπλέκτης καθόλου sleeper δεν είναι, καθώς εργάζεται αφανώς κι εν κρυπτώ και «σιδερώνει» όλες τις αντιδράσεις στα κατεβάσματα, ό,τι κι αν ο χειριστής κάνει. Να σημειώσω εδώ ότι δεν είχα την τύχη να δοκιμάσω το μοντέλο με τον πατεντιάρικο διπλό συμπλέκτη: το να τον περιγράψω ή να τον εξηγήσω άπαξ και δεν τον λειτούργησα, είναι περιττό, αρκεί μόνο να πω ότι εγώ προτιμώ το παλιό-κλασικό κιβώτιο και όχι κουμπάκια ευκολίας κι «απλότητας» στο τιμόνι. (Μy sexist comment: τα κουμπάκια είναι για εκείνους που τρίβουνε, οι λεβιέδες είναι για τούτους που σκάβουν – you dig what I'm sayin' homeboys?)

Ο άξονας ακούγεται στην εμπλοκή και εκκίνησή του, σφυρίζει ενίοτε μα έχει αφήσει στο σίγουρο παρελθόν κάθε «πρόβλημα» που χαρακτήριζε αυτό το είδος μετάδοσης. Όσο και ν' αποπειραθείτε να τον μπερδέψετε ή να τον ταλαιπωρήσετε, τούτος εξ Ανατολών είναι (κι όχι σαν το μάνταλο απ' το Λάριο!), αδιατάρακτος και σοφός, εργάτης κανονικός που κάνει τις αλυσίδες μετάδοσης να κοκκινίζουν από υπερθέρμανση και ντροπή. Σάς γλυτώνει από σέρβις και έγνοια, σάς φορτώνει το ψαλίδι κιλά και σάς επιβάλλει όμως να αναπροσαρμόσετε την οδήγησή σας – όλα καλά, μα εδώ θα είναι η πρώτη σας φορά που θα οδηγήσετε μια 1200άρα με άξονα και θα σας φανεί σαν να είχε αλυσίδα, χωρίς τα αρνητικά. (Στο όλο αποτέλεσμα συναινεί και υποβοηθά και το σοφά-μακρύ ψαλίδι, χώρια που χαρίζει και μια σταθερότητα στις υψηλές ταχύτητες απαράμιλλη.)

Σέλλωσέ το το ευλογημένο!
Η σέλλα τού οδηγού κάνει για τρεις και αυτή τού συνεπιβάτη για δύο! Με σωστό κάλυμμα να γλιστρούν τα δερμάτινα όταν το χρειάζεστε για να χαρείτε τις στροφές, μα με λάθος υλικό όταν επιστρέφετε σπίτι σας με το κοστούμι απ' το γραφείο ή με τις κορντούρες απ' το ταξίδι σας. Κάθεστε εσείς εντός τής μοτό, χαμηλά κι εντελώς μέσα, (παγώνοντας έτσι οριστικά τις μουρμούρες εκείνων που δεν πατούν κάτω στις υπερμοτοσυκλεττάρες τού σήμερα). Όσον αφορά στην σέλλα τού συνεπιβάτη, το υλικό της επίσης γλιστρά και είναι κατηφορική κιόλας. Αν η γυναίκα σας είναι κάτω από 1,70μ. – ατυχήσατε: στην Παλιά Εθνική οδό Αθηνών-Κορίνθου όπου οι ταχύτητες δεν είναι υψηλές, η δική μου όχι μόνο βαρέθηκε να πέφτει επάνω μου, όχι μόνο κουράστηκε να σφίγγει τις χειρολαβές, μα σιχτίρισε όταν επιστρέψαμε από νέα Εθνική. Γιατί κατάλαβε ότι τούτη η μοτό είναι φτιαγμένη για σπορ τουρισμό υψηλών ταχυτήτων και αποστάσεων και όχι στροφιλίκια σφιχτά, δικάβαλλα και με πράγματα πάνω! Έτσι λοιπόν: Θέλετε γυναίκα για συνεπιβάτη; Γρήγορα στην Εθνική. Θέλετε έναν φίλο για συναναβάτη; Γρήγορα στην παραλιακή! Θέλετε ν' απολαύσετε solo το 1200 ετούτο; Ετοιμαστείτε για μικτή διαδρομή απολαυστική – όσοι το δοκιμάσετε και μαζί μου συμφωνήσετε, παρακαλώ τα τσεκ σας υπ' όψιν ΕΛΤΑ Κυψέλης, ευχαριστώ.

---

Ανεμοθωράκισέ το το τιμημένο!
Το φαίρινγκ τού VFR 1200 είναι άλλο ένα κεφάλαιο μόνο του. Το οποίο όχι μόνο διαθέτει πρωτότυπο σχήμα και ουσιαστική λειτουργία, σωστά επιθυμητή αέρα ροή και πετυχημένη διάχυση θερμότητας, αλλά και μια «στρωματώδη» τεχνολογία κατασκευής μο-να-δι-κή. Πολλά πετυχαίνονται με αυτό: απάγεται ο ζεστός αέρας απ' το μοτέρ και διοχετεύεται κρύος και φρέσκος, εξαφανίζεται το φαινόμενο τού τυρβώδους κενού ΜΕΣΑ στην θέση οδήγησης συμβάλλοντας στην άνεση οδηγού και σταθερότητα τής μοτού [sic] – ορίστε μ' ένα σμπάρο τρυγόνια αβέρτα. Το «διπλόφυλλο» τούτο φαίρινγκ είναι ένα αριστούργημα σύλληψης και εκτέλεσης, απόδοσης και απόλαυσης, (φαίνεται πως δεν θα ξεμπερδέψετε γρήγορα με τα κολακευτικά μου επίθετα πάντως). Ενώ είναι minimal και κυριλάτο, κάνει θεάριστα [τριπλοsic] την δουλειά του, τόσο που απορεί ο ιδιοκτήτης πώς γίνεται με ένα τόσο μικρό και κοντό ζελατινάκι να μην τον χτυπά ο αέρας αλύπητα. Στην ευθεία τής Θήβας όπου «έγραψα» τελικές, αν ήθελα να χαρίσω το χέρι μου στην Επιστήμη, ας το 'βγαζα έξω απ' το φαίρινγκ μετά τα 160, και αν ήθελα να το εξαϋλώσω άμεσα και ανώδυνα, ας το εξέθετα μετά τα 260χαω. Ο αναβάτης καθήμενος ΜΕΣΑ στο VFR, μπαίνει σε ένα οδηγικό «κουκούλι» πρωτόγνωρο, μια μοναδική δίκυκλη φάτνη και μοτοσυκλεττικό λίκνο ξεχωριστό, κι οτιδήποτε συμβαίνει εκεί έξω στον υπόλοιπο κόσμο – ελάχιστα μόνο τον αφορά, τόσο καλά έχουνε αποδώσει οι κόποι των μηχανικών τού Big "H". (Ντάνη ΦΩΤΟΥ, λεπτομέρεια πρώτη: το φαίρινγκ, στο άνω και εσωτερικό μέρος πάνω απ' τα όργανα, φεγγίζει μέσα στην ζελατίνα. Αν τούτα μια μικρή κλίση προς τα κάτω διέθεταν, δεν θα παρουσιάζονταν συνέχεια στο οπτικό πεδίο τού αναβάτη.) Να σημειωθεί εδώ η νέα διαδικασία βαφής, για την οποία θα χρειαστώ άλλες τρεις χιλιάδες απαγορευμένες λέξεις για να την περιγράψω: μια βαθιά, γυαλιού-παχυλού επιφάνεια στην οποία δεν διακρίνονται εμφανείς βίδες, ροδέλες ή κλιπ, «για να μη σκαλώνει το μάτι και να μην πληγώνεται η ματιά»! (Ο εφιάλτης τού μηχανικού, ο παράδεισος τού αισθητικού.) Τελειώνω: το φαίρινγκ είναι ένα γλυπτό σκέτο – αφού σκέφτομαι ότι μια και δεν δύναμαι να αγοράσω την μοτοσυκλέττα αυτήν, θα ψωνίσω τουλάχιστον μόνο το φαίρινγκ, να το στήσω στο σαλόνι τής έπαυλής μου στα Τουρκοβούνια!

Πλαισιοαναρτησοφρενάρησέ το το θαυμασμένο!
Το πλαίσιο τού VFR είναι τύπου «διαμάντι» και είναι αυτό που λέει ακριβώς: διαμάντι σκέτο κι αληθινό. Το ψαλίδι είναι απλώς καθαρός χρυσός καθώς, σωστά μακρύ με μεταξόνιο 1545mm, κάνει την λέξη σταθερότητα κενή περιεχομένου. Οι αναρτήσεις τού 1200 είναι απλά σωστές, σωστά σφικτές, σφικτά μαλακές και μαλακά σκληρές για όλες τις χρήσεις. (Μόνον ο Ντάνης ΦΩΤΟΣ μπορεί να το γράψει αυτό και να γλυτώσει λυντσάρισμα.) Το πειρούνι είναι στα λίγα χιλιόμετρα επιμελέστατο και στα πολλά χιλιόμετρα «Καβασακικό» (αν με εννοείτε), έμπιστο, μπιστικό και αμπιστάριστο δηλαδή – για όσους έχουν ξοδέψει κάποιες ώρες απ' την ζωή τους στους δρόμους, στις πίστες, στα συνεργεία. Στα απότομα και γενναία, χουφτωμένα και σκαφτά φρεναρίσματα όμως το VFR βυθίζεται μπροστά λίγο περισσότερο απ' όσο θα ήθελα και εάν το κατείχα, θα ψαχνόμουν με λάδια και ελατήρια, στήνοντάς του μια πειρουνάρα-υπόδειγμα, χωρίς καν να περάσω από κανενός αφτερμαρκετά το κατάστημα. Το πίσω αμορτισσέρ – αν και δεν τρελλαίνεται από ρυθμίσεις – επιτελεί το έργο του ταπεινά, δεν θ' απασχολήσει κανέναν ειδικά και ιδιαίτερα τον ώριμο αναβάτη. (Μια ρύθμιση προφόρτισης είναι υπεραρκετή.) Κι από φρένα; Με ABS και CBS, όλα δουλεύουν άψογα και ξεκούραστα, το πρώτο στα πανικού-φρεναρίσματα υπηρετεί τον αναβάτη με έναν και-εδώ διακριτικό τρόπο, (λίγο ο άξονας εδώ μανουριάζει μα θα του περάσει, δεν πειράζει), ενώ το δεύτερο αποδίδει σιωπηλά κι αποτελεσματικά. Το γεγονός ότι τα φρένα ετούτα κάπου τα Brembo ντροπιάζουνε, είναι τίτλος τιμής ΚΑΙ για την Nissin αλλά ΚΑΙ για την Brembo και όσοι διαφωνούν, συνταγογραφώ μισό κιλό ξίδι.

Οδήγησέ το επιτέλους το υμνημένο!
Θέλω να αφιερώσω ένα μεγάλο κομμάτι κειμένου στην οδήγηση τού Honda VFR 1200. Κι αυτό όχι μόνο γιατί τού αξίζει, αλλά γιατί επανατοποθετεί μερικά πράγματα σε νέα εντελώς βάση. Καβάλλησα λοιπόν, ανέβηκα το «ποτάμι» προς Λαμία και δεν σταμάτησα παρά στα Καμμένα Βούρλα για έναν καφφέ. Κατάπινε η μοτό τούτη τα χιλιόμετρα σαν καμμιάν άλλη, μπήκα πίσω απ' το αποτελεσματικό-λειτουργικό-εκπληκτικό της φαίρινγκ και δεν ξανασχολήθηκα με αέρα και λοιπά στοιχεία τής Φύσης, (που είναι σκέτα στοιχειά για τον χιλιομετροφάγο μοτοσυκλεττιστή). Είναι μία πραγματική «ΜΗΧΑΝΗ» για ατελείωτο τουρισμό και απόλαυση, έναν τουρισμό όχι βαλιτσάρικο και τεμπέλικο, παχύσαρκο και επιδεικτικό, μα τουρισμό σφικτό γρήγορο, ενίοτε ξυραφάτο και σχεδόν ημιαγωνιστικό (αν εάν) – δεν φταίω εγώ που με τούτη την μοτοσυκλέττα ΑΜΕΣΑ κούμπωσα κι έγειρα περισσότερο από όσο έχω αυτομάτως κουμπώσει και γείρει με πολλές άλλες μοτοσυκλέττες. Με το VFR γέρνετε, γέρνετε και ξαναγέρνετε κι αφού δεν έχετε ξύσει ακόμα, γέρνετε ξανά. Και μόνο απ' τον γερμένον ορίζοντα αντιλαμβάνεστε ότι έχετε παραλόγως πολύ και ασφαλώς παραπειστικά γείρει! Με άλλες μοτοσυκλέττες, γέρνετε και σάς φαίνεται (άσε δε ότι φαίνεστε), με τούτην εδώ όμως δεν το αισθάνεστε καν, παρά μόνο όταν οι άλλοι τρομάζουν γιατί νομίζουν ότι όπου να 'ναι βροντάτε! (Γι' αυτό το VFR μπορεί να στενοχωρήσει κάτι γελοίους διευθυντές σύνταξης ελληνικών μοτοπεριοδικών που ξύνονταν να ξύσουν τις ξύστρες τους και μετά να τις προσφέρουν στον Sotheby's να τις βγάλει στον πλειστηριασμό, υπέρ αναξιοπαθούντων αναγνωστών τους! (Ε ρε κούνια που τούς εκούναγε, και δεν τούς πετούσε αυθωρεί χάμω!) Και δεν είναι μόνο ότι γέρνει αλλά και μένει εκεί, ακλόνητο ισχυρό, σταθερό κραταιό, οδηγικά γραμμικό και αναρτησιακά μαλακό, διαβαστερό και τουριστικό μα ταυτόχρονα αθλητικά απολαυστικό – αρκεί να μην ξεχνά κανείς όχι τα κιλά του, μα τον σκοπό για τον οποίο κατασκευάστηκε. Όσο πιο γρήγορα πηγαίνετε με το VFR, τόσο πιο σταθερά, απολαυστικά και... γρήγορα θα πηγαίνετε! Η μοτοσυκλέττα ετούτη δεν σχεδιάστηκε ΟΠΩΣ σχεδιάστηκε, δεν κόστισε ΟΣΟ κόστισε για να πηγαίνει χειρότερα απ' τις άλλες. Γιατί – το έχω χιλιοξαναγράψει – όταν η HONDA κατασκευάζει κάτι, το κατασκευάζει ΚΑΛΥΤΕΡΑ από ΟΛΟΥΣ τούς άλλους, καθώς έχει ΟΛΕΣ τις δυνατότητες να το κάνει ΑΥΤΟ. (Και το τολμά, γιατί αλλιώς θα σηκωνόταν ο Σοϊτσίρο απ' τον τάφο και θα τούς απέλυε άπαντες. Οι υπόλοιποι θα 'χαν τιμητικά προλάβει χαρακίρι να κάνουν...)

ΚΑΙ στον Μπράλλο ΚΑΙ στην Επίδαυρο, ΚΑΙ προς Σούνιο ΚΑΙ στην Ψάθα το VFR μεγαλουργεί, αρκεί να μην τού ζητήσετε πράγματα που δεν φτιάχτηκε για να κάνει. Μια πραγματική all-around Υπερ-Μοτοσυκλέττα, για τους ρέκτες και γνώστες, τους εκτιμητές και ουχί τιμητές, μόνον. (Έχω ήδη βρεθεί σε δύσκολη θέση με τα τόσα θετικά και κολακευτικά που για πάρτη της γράφω, γιατί είναι τού «αδούλωτου» Έλληνα το μυαλό ξινό και στενό να χωρέσει την καλή κουβεντούλα, ιδιαίτερα άμα ο μπαμπούλης τον είχε στο επιθετικό φτύσιμο κι η μανούλα τον έχει στο παρηγορητικό χάδι.) Δεν χρειάζεται να τσακώνεστε συνεχώς με το γκάζι, το τιμόνι και το κιβώτιο – ένα βήμα κάθε φορά: ανοίγετε το πρώτο, κρατάτε το δεύτερο και ξεχνάτε – ό,τι σχέση και να 'χετε μέσα του – το τρίτο και αυτό είναι όλο. Νο cheap frills, no stupid thrills. Στις χαμηλομεσαίες στροφές, το 1200 τραβάει ροπάτα και γερά, όχι υστερικά και δαιμονικά καθώς δεν χρειάζεται να σκίζει τις θάλασσες: το VFR δεν είναι Fireblade κι εσείς, ούτε ο Μωυσής είστε. Στις μεσαιοϋψηλές γεμίζει και εκτοξεύεται μπρος – πάλι όμως όχι όπως ένα GSXR. Στις υψηλές – ε, εκεί όλα πετάνε με πρώτο-μεταξύ-ίσων το Hayabusa! Επιπλέον άφθονη υπάρχει παντού και επικρατεί αυτή η χαρακτηριστική τής HONDA ευκολία λειτουργίας και άνεση χειρισμού, καθώς ΑΥΤΟ πληρώνετε, αφού ΤΟΣΑ πληρώσατε. Η μοτό ξετρυπά εντυπωσιακά-καλά τούς φιδίσιους δρόμους (θαύμα απρόσμενο για τον όγκο και τα κιλά της), ενώ ταυτόχρονα αντιδρά άμεσα και θετικά, υπάκουα και κομψά στο "body-english" τού αναβάτη: από το πιο καννιβαλέ μέχρι το πιο κυριλέ, απ' το πιο μπέϊμπυ-μπουλέ μέχρι το πλέον πουρό-πιστέ – αρκεί να τηρεί τούτος τις αναλογίες. (Οι οποίες αναλογίες υπαγορεύουν μιαν οδήγηση πολύ πιο sport από όσο road-sport, ή sport-touring η HONDA την θέλει.) Ο έλεγχος και η πληροφορία – μια μακρινή ερμηνεία τού "control and feedback" – που σού προσφέρει το 1200 είναι σαν στήθος μέσα σε στηθόδεσμο ακριβώς... και δεν παίρνω πίσω ούτε λέξη. Τα πάντα ακουμπούν-ταιριάζουν-βυζαίνουν πιστά μαλακά και παντού και προ πάντων δουλεύουν, μένουν εκεί και υπάρχουνε δίχως περιττές εκπλήξεις δυσάρεστες, (μόνον ο Ντάνης ΦΩΤΟΣ μπορεί να εισάξει ένα σουτιέν και να σχετίσει ένα στήθος με το κράτημα μίας μοτοσυκλέττας – «να τα λέμε κι αυτά» που κεντάν και τα σημερινά καυλοπιτσιρίκια!) Και κάτι τέτοια επιπλέον γράφω ο άτιμος κι έχω πάμπολλους εχθρούς, πιστούς και ανίσχυρους μπροστά στα φώτα τής δικής μου αγάπης!

Όποιος κάνει λοιπόν το λάθος και αντιμετωπίσει το VFR ως ακόμη-ένα μαστόδοντο κυριλέ σπορ-τουρισμού, θα πάθει μεγάλη ζημιά καθώς είναι ευκολομανιτζέβελο και χαρισματικό, γέρνει και ξύνει κάτω για πλάκα. Δείχνει – και είναι απολύτως – μια σοβαρή μοτοσυκλέττα για κύριους σοβαρούς, μέσα της όμως κρύβει ΑΡΙΣΤΑ και βγάζει ΑΠΡΟΣΜΕΝΑ κι ΑΝΕΤΑ, ένα αγνό καθαρόαιμο ρεϊσόνι. (Τηρουμένων των αναλογιών όγκου και βάρους πάντοτε, από τα οποία ο μεν πρώτος μού αρέσει εμένα και το δε δεύτερο, ούτε που φαίνεται και κουράστηκα να το επαναλαμβάνω.)

Μοτοσυκλέττα τούτων των κιλών και των κυβικών, των αρετών και των λεφτών – να είναι και τόσο άνετη-δυνατή, γυαλιστερή-στριφτερή, τεχνολογική-απολαυστική δεύτερη δεν υπάρχει, η επόμενη στην... Γερμανία πέφτει κάπου-κοντά/κάπου μακριά, λυπάμαι που σάς το χαλάω. Η «ποιότητα κύλισης» – που μάθαν να γράφουνε οι «θεσμικές» μα ντεμέκ πέννες – είναι μοναδική και οφείλεται στην σταθερότητα την οδηγική, πρέπει να την δοκιμάσετε για να την αντιληφθείτε. Το VFR αδιαφορεί για οτιδήποτε παρουσιάζει ή είναι ή κρύβει ο δρόμος. Λακκούβες και σαμαράκια, κακοτεχνίες και αισχρός σχεδιασμός – όλα ισιώνονται σιδερώνονται απ' το ερίτιμον Χόντα. Τα κλιπόν του είναι ψηλά μεν τοποθετημένα, λίγο μακριά και χαμηλά+γερτά για το 1,80μ. μου, μα τούτο έχει να κάνει και με την χαμηλή σέλλα. Το «πυργώδες» ντεπόζιτο μού αρέσει (χώρια που είναι κι εκπάγλου σχεδίασης και μνημειώδους εκτέλεσης), καθώς βάζω τα μπράτσα μου εκατέρωθεν, κλειδώνω στην ανετότατη θέση οδήγησης και καταπίνω τα χιλιόμετρα με το ίδιο πάθος και άνεση που το VFR καταπίνει βενζίνη. (Γι' αυτό, παρακάτω.)

Υπόθεση «ελαστικά» τώρα. Όπως ο Πικάσσο έχει τις περιόδους του, όπως ο Βιβάλντι έχει τις εποχές του, έτσι κι ο Φώτος έχει τα λάστιχά του. Ξεκίνησα την δεκαετία τού '70 ως οπαδός των χωμάτινων METZELER, την δεκαετία τού '80 προσκύνησα MICHELIN A/M 48, την δεκαετία τού '90 αλλαξοπίστησα χάριν των PIRELLIακών Δράκων και την δεκαετία τού 2000 το μόνο λάστιχο που πάταγα ήταν το hypalon-neoprene τού ZODIAC φουσκωτού μου. Ήρθε η ώρα λοιπόν και χάριν τού VFR επανήλθα στην MICHELIN αφιερώνοντάς της τον ανυπόκριτο θαυμασμό μου: ούτε πλαστικές λουρίδες τα κουνούσαν τα Pilot Road 3, ούτε η βροχή τα συγκινούσε, ούτε οι επιταχύνσεις τα κατσιάζανε, ούτε οι επιβραδύνσεις τα πετσοκόβαν. Δεν γλίστρησαν ούτε στιγμή, πουθενά, οτιδήποτε κι αν έκανα ή δεν έκανα ίο. Κι όταν έπιασε μια ψιλή αθηναϊκή λασποβροχή, άρχισαν τα Μισλενάκια να κουνάνε ελάχιστα, σήκωσα εγώ το κεφάλι μου και παρατήρησα άπαντες τούς λοιπούς κυκλοφορούντες τριγύρω μου να χαροπαλεύουνε, κοίταξα μετά την «βρόχινη» χάραξή τους και... Μπριζίτ Μακρόν για πρόεδρο τής Μισλέν ψήφισα! Το VFR 1200 λοιπόν grows in you – ακριβώς: σε κερδίζει αν είσαι κατασταλαγμένος και σοβαρός, ξέρεις τί θες και ζητάς και γνωρίζεις πού και πώς να το παίρνεις.

Ξαναοδήγησέ το το αχόρταστο!
Το VFR 1200 είναι σχεδιασμένο τόσο σοφά και σωστά, που ταξιδεύετε «ΜΕΣΑ» του σαν σε κουβούκλιο Χώρου και Χρόνου. Οτιδήποτε γίνεται και λαμβάνει χώρα εκτός αυτού – δεν σας αφορά, δεν σας απασχολεί, ούτε καν θα σας ενοχλήσει διόλου καθώς η αίσθηση εκεί «μέσα» είναι αυτής τής δυνατής ασφάλειας, της ισχυρής προστασίας, της άνετης απόλαυσης και της πανάκριβης δίκυκλης αρχοντιάς. Εάν το Ηayabusa – για μένα – είναι ο αδιαφιλονίκητος και σταθερός άρχων τής τελικιασμένης ευθείας, το Honda VFR 1200 τα πρωτεία κατάκλεψε. Τού ξεκόλλησε τις δάφνες απ' το κεφάλι του, τις πήρε και τις ανήρτησε στον τοίχο τού – τότε – Προέδρου και Διευθύνοντος Συμβούλου τής HONDA Motor Corporation, Takanobu Itoh. Τέτοια σταθερότητα δεν διαθέτει ούτε το Έβερεστ, (αφήστε που οι επιστήμονες υποστηρίζουν ότι το καημένο με τα χρόνια ψηλώνει!) Κρύβομαι ανέτως πίσω από την κοντή ζελατίνα του – με την λειτουργικότατη σχισμή στην βάση του – και σφεντονιάζομαι στην ευθεία τής Θήβας με έναν ασφαλή και παράλογο, διονυσιακό και πυραυλικό τρόπο που θα μου μείνει α-ξέ-χα-στος. (Πώς το λένε οι Αμερικάνοι; "Kids, don't try this at home!") Στις 5.000σαλ έχω κοντερίσια 140χαω, στις 6.000σαλ γράφω 170, στις 7.000σαλ βλέπω 200 και στις 9.000σαλ όπου άντεξα ν' ανεβώ, κατάφερα να διακρίνω 260χαω. (Και η αρχοντική ρουκέτα, επιτάχυνε ακόμα!) Δεν συζητώ για το πανίσχυρο, ροπάτο, ελαστικό και ακαταπόνητο μοτέρ, με το κλαπέτο-στο-τελικό που το μεταμορφώνει. Γράφω για το πλαίσιο που κάνει το 1200 αυτό να μπαίνει σαν 600άρι και τον κινητήρα ετούτον με όλα του τα τεχνοκαλούδια που κάνει τον αναβάτη να θέλει να το οδηγήσει σαν superbike. (Το VFR προτείνει κι αντέχει, ο αναβάτης μπορεί;) Ολοκληρώνοντας, υπογράφω λοιπόν ότι το VFR 1200 είναι μια μοτοσυκλέττα υπερ-μακρών αποστάσεων, αρHONDική κι άνετη, υψηλής κατανάλωσης και αισθητικής, απλησίαστης ποιότητας και τεχνολογίας η οποία ως ανταγωνίστριες, έχει τις εξής: BMW K 1300 S & GT, HONDA Paneuropean ST 1300, KAWASAKI 1400 ZX, SUZUKI Ηayabusa 1300 και YAMAHA FJR 1300.

---

Διάφορα, διαφορετικά μα σημαντικά
Σωστή και σοφή η Μητέρα Εταιρεία, ορθότατα έβαλε σε κεντρική και περίοπτη θέση το στροφόμετρο. (Αυτό για όσους εξακολουθούν ν' αμφιβάλλουνε για τον sport προορισμό της.) Αυτό όμως για το οποίο ουδείς αμφιβάλλει, είναι η ακριβή τιμή: 17.720 ευρώ το 2012, (ενώ σήμερα «παίζουνε μεταχείρα» στο δεκάρικο-συν!) Εγώ όμως για ακόμη μία φορά, θα σπάσω τα ζάρια και θα τα ρίξω ξανά με τον δικό μου τον τρόπο, εξηγούμενος, αφού έτσι κι αλλιώς θα παρεξηγηθώ: Διαθέτει η μοτοσυκλεττάρα ετούτη ΤΟΟΟΣΗ τεχνολογία επάνω της, που καλά κάνει και κοστίζει ΤΟΟΟΣΟ. Παράδειγμα, σχετικότατο, οι άσχετοι παρακαλούνται να προσπεράσουν: όταν το 1985(!) ο Μάνος Χατζιδάκις είχε βάλει ακριβό εισιτήριο στην συναυλία του στην Ρωμαϊκή Αγορά, πολλοί είχαν τσινήσει. Και ο μοναδικός συνθέτης και ξεχωριστός άνθρωπος δήλωσε πως επίτηδες το 'κανε, για να πάνε να τον ακούσουν ΜΟΝΟ εκείνοι που αγαπάνε και θέλουν ν' ακούσουν την μουσική του. Γιατί όσα δεν φτάνει η γραική αλεπού, τα θέλει φτηνά-μα-όχι-φτηνιάρικα για να τα φτάσει, να τα ποδοπατήσει – εμ δεν γίνεται κάτι τέτοιο ποτέ. Ο οικονομικός λαϊκισμός έχει και κάποια όρια: αν η Goldwing ή το Panigale π.χ. κόστιζαν όσο ένα παπί, τότε ο κόσμος θα είχε έρθει τούμπα κι αυτό δεν πρόκειται να γίνει στον αιώνα τον άπαντα. Όλα έχουν τον λόγο τους που είναι συγκεκριμένα φτηνά ή συγκεκριμένα ακριβά, και τούτο δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει. Η κάθε αξία διαθέτει την δική της τιμή κι άσε να έρθει το ΚΚΕ να μας πουλήσει Ferrari στην τιμή ενός μεταχειρισμένου ΜΖ. (Κάτι τέτοιο βεβαίως είμαι παντελώς σίγουρος ότι θα σπεύσει ο μπρρρ-Μπαρουφάκης να τάξει, ασχέτως εάν δεν μπορεί: αυτός αντέχει μόνο για να σηκώνει αγκαλιά τον δίποδο χάρο που στεφανώθηκε... χαχαχα!) Αυτό όμως που αξίζει να αναφερθεί είναι ότι το μοντέλο 2013 διαθέτει traction control, μεγαλύτερο ντεπόζιτο και πιο οικονομική ρύθμιση ψεκασμού, καλύτερο άξονα και δευτέρας γενιάς DCT, νέα σέλλα φυσικά (αφού βάλαν μυαλό), δείκτη γενικής όσο ελάχιστης κατανάλωσης και θα βγαίνει μόνο σε ένα σοβαρό κυριλέ, βαθύ μπλε εκλεκτό χρώμα.

Notam προσωπική, (εγώ μιλώ τώρα)
Όταν πήγα ως Ντάνης ΦΩΤΟΣ στην εταιρεία ΣΑΡΑΚΑΚΗΣ Α.Ε. το 2012 και συναντήθηκα με τον Βαγγέλη Λουκόπουλο, επιζητούσα συνεργασία. Μιλήσαμε ένα απολαυστικό τρίωρο(!) με εκείνον, μού άνοιξε τον κατάλογο μοντέλων τής ΣΑΡΑΚΑΚΗΣ-HONDA-ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΗ, μού τσεκάρισε ποια ΔΕΝ εισάγει και για τα άλλα μού δήλωσε ότι είναι στην διάθεσή μου, ανά πάσα στιγμή. Διάλεξα το VFR 1200. Την επόμενη μέρα λοιπόν, η μοτοσυκλέττα ήταν – ακούστε και φρίξτε Χοντασαλιάρηδες και Σαρακακοζηλιάρηδες – στην ώρα της έτοιμη, με περίμενε με το κλειδί στον διακόπτη κάτω από στέγαστρο, πλυμμένη και γυαλισμένη, με ΓΕΜΑΤΟ το ντεπόζιτό της βενζίνη(!!) και σωστά φουσκωμένα τα λάστιχά της(!!!): ΑΥΤΟ ακριβώς είναι που κάνει τον μεγάλο, ΜΕΓΑΛΟ, (όταν για Εταιρεία με Μήτρα και Όρχεις πρόκειται). Ο επαγγελματισμός είναι απλά ο σεβασμός προς το αγαθό και την υπηρεσία, ο σεβασμός προς τον άνθρωπο και το δημιούργημα, καθώς ΑΥΤΟΣ είναι η ΜΟΝΗ αξία που κρατάει την γη στην θεσούλα της, το σύμπαν στο μέτρο του και την ζωή στο ζενίθ της. (Και τού καθενός γραικού βδελυρού η απομάκρυνση από αυτή την βασικότατη αρχή, έχει επισύρει τα ΠΑΝΔΕΙΝΑ στον εαυτό του και την Ελλάδα μας.) Αν όλοι επί χρόνια βρίζουν τον Σαρακάκη – που αμφιβάλλω αν το γνωρίζει ή εάν ενδιαφέρεται για τούτο ο μακράν άνθρωπος – είναι μερικές φορές η σωστή δουλειά ΕΝΟΣ στελέχους που αναδεικνύει, ΚΑΙ την αντιπροσωπεία, ΚΑΙ την κατασκευάστρια εταιρεία.

Και τώρα, στάχτη στο στόμα ενός ξενόφερτου ασεβούς (που δυστυχώς δεν ζει πλέον)
Υπήρχε ένας «διεθνής» δοκιμαστής μοτοσυκλεττών που ονομαζότανε Kevin Ash. (Όπου "ash" είναι η στάχτη στα αγγλικά!) Το λαμπρό λοιπόν τεσταδόρικο παλικάρι ετούτο βρήκε βαρύτατο το VFR, νταλικέρικο στο κουπεπέ του («ληθαργική αλλαγή κατεύθυνσης» έγραψε), με κραδασμούς και διάφορα άλλα που τα ανακάλυψε το γατί, στα λίγα χιλιόμετρα τής βιαστικής παρουσίασής του. Τον είχα και στο παρελθόν διαβάσει και έχω κάνει τζάμπα αποτρίχωση με τις αζύγιστες κι άστοχες, ελαφρές κι επιδερμικές παρατηρήσεις του, όπως έχω γελάσει αλύπητα με κάτι μεγαλοπαπάρες συμβουλοεκδότες τού κλεινού βουλιαγμένου άστεως που τονε πληρώναν αδρότατα κάποτε, για να κοινωνήσουν την σοφία τού εγγλέζου τέστμαν. «Άι σιχτίρι» λοιπόν θα πω σε καθαρόαιμα ελληνικά, δι' αμφότερα τα ψώνια αυτά: ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα και το VFR έχουν τα γραφόμενα απ' τον ατυχή Εγγλεζάκο. (Ας όψονται οι συμπατριώτες μου που μαϊμουδίζουνε, κολακεύουνε και υψώνουνε οτιδήποτε και οποιονδήποτε είναι απλώς ξένος. Καθώς θυμάμαι εγώ άριστα πώς συμπεριφερόταν ολόκληρος Έλληνας πρέσβης μπροστά σε τρίτο γραμματέα πρεσβείας Αμερικανό, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που συμπεριφερόταν γκρέκος εκδοτάκος μπροστά σε συντακτάκο εγγλέζο κι ακόμη γελώ.) Και τί ανήρτησε στο Διαδίκτυο, ο φωτισμένος δοκιμαστής τούτος; (Πάντα αποκλειστικά για το VFR.) «Ούτε κοφτερό ούτε γρήγορο στρίψιμο» βρήκε στο HONDA κι εγώ πρώτον δηλώ ότι δεν φτιάχτηκε για αυτό και δεύτερον, διαφωνώ. (Άσε δε που η γράφουσα «στάχτη» όλο για BMW και Multistrada μολόγαγε... χμμμ!) Παρακάτω συνέκρινε τα 267 κιλά του με τα κάτω-από-διακόσια των superbikes, άλλη πατάτα ετούτη και προτηγανισμένη μάλιστα. Βρήκε την σελλάρα του άβολη και μάλιστα δήλωσε ότι ζουλιόνταν οι... όρχεις του στην γωνία ντεπόζιτου-σέλλας! (No comment εδώ...) Συνέχισε να επιμένει να το συγκρίνει και με το Blackbird(!), το οποίο άριστη μοτό ήταν και είναι, μα με το VFR αυτό – καμμιά σχέση. (Πιο καμμία δεν γίνεται, όση η Πετρούλα-βυζού με την Κανέλλη-τζιβιτζιλού!!) Τού κακοφάνηκε τού σπάγκου Κεβινάκου μεγάλη η κατανάλωση; Ναι ρε είναι, είναι υψηλή το ομολογώ και το καταθέτω, μα πρώτον τα HONDA πάντα καίνε λίγο περισσότερο – κάτι σε ψύξη και σιγουριά, το 'χετε; – και δεύτερον, είναι δυνατόν ΑΥΤΗ η τεχνολογία των 1.200 κυβικών, με τα 170 άλογα και τα 18.000 ευρώ να κάψει κάτω από 4λ/100χλμ; (ΔΕΝ είναι «παπί» βρε βρετανέ βλαξ, my comment εδώ.) Και κλείνει την μαντινάδα του το σχωρεθέν-πια άτομο δηλώνοντας ότι «ο χαρακτήρας της σπορ μοτό τούτης, υποφέρει απ' το βάρος της» και ψαχνόμουν εγώ μέσα σε Αθήνα και Μπράλλο, Επίδαυρο ή ευθεία τής Θήβας πού-σκατά ήταν όλο το βάρος που σοφά η Μεγάλη Μαμά Χόντα στην άσφαλτο πάνω έραψε, κάτω-πολύ κάτω έστησε κι έκανε τον νορμάλ αναβάτη της να μην το αισθάνεται ουδαμώς, καθόλου και απολύτως. Άφες λοιπόν αυτό το συγχωρεθέν το παλικαράκι, απλώς έπαιρνε «νεκρούς στο λαιμό του» με τα φουσκωμένα παπατζιλίκια που έγραφε κι αθώα-βαρύτιμα εργοστάσια που «αναγκάζονταν μηχανές να του δίνουνε» και τούτος το έπαιζε – όπου τον έπαιρνε, για να τούς τα παίρνει – μεγάλος έγκυρος και τρανός, εδώ κλείνω, να ζήσουν, να τον θυμούνται οι κορούλες του...

Υπάρχει φεγγάρι αρνητικό βρε;
Γρήγορες, σπατουλαριστές ερωτήσεις: Γιατί μπέρδεψε η HONDA κι έβαλε ανάποδα τούς διακόπτες φλας και κόρνας; Γιατί είναι τόσο αισθητικόν αίσχος το top-case; Γιατί είναι τόσο μη-τουριστικώς λεπτά τα μαρσπιέ επιβάτη και συνεπιβάτη; Γιατί υπάρχει ελάχιστος χώρος κάτω από την σέλλα, για τα χαρτιά τής μοτό και ένα λουκέτο δισκόφρενου μόνο; Το ντεπόζιτο είναι ένα πυργωτό γλυπτό δυσχημάτιστο [5οsic] για ταξιδιωτική χρήση, απαγορεύοντας την τοποθέτηση μη-εργοστασιακού tank-bag. (Λεπτομέρεια δεύτερη Φώτου: οι βίδες στις πλάκες τού πειρουνιού είναι οι γνωστές, λεπτές και παλιές, χάθηκαν οι new-age βίδες allen; Γιατί το παλιώνουνε τούτες το VFR και δεν τού αξίζει.) Εμένα δεν μού άρεσε οπτικά το τελικό, που έμοιαζε με αυτό τού Kawasaki ZX 1000, το οποίο απλώς θεωρώ εξάμβλωμα κανονικό. Να σχολιάσω όμως και την κατανάλωση λίγο εδώ, έτσι ώστε να κατευναστούν οι γκρινιάρηδες και να ξεσπαθώσουν οι μανουριάρηδες: Με μεσαία, απλή και στρωτή οδήγηση – με μια διαδρομή και στην βροχή – το VFR έκαψε 6,45λ/100χλμ. Με πιο σβέλτη και ξύπνια οδήγηση, έκαψε 7,86λ/100χλμ., με Μπραλλοπλακώματα και 260άρια στην Θήβα ανέβηκε στα αληθώς υψηλά 8,95λ/100χλμ. Αν υπολογίσουμε εδώ τα μόνο 18,5 λίτρα τού ντεπόζιτου, σάς βλέπω μετόχους, κουμπάρους ή σώγαμπρους τού βενζινά σας, καθώς τα αρΧΟΝΤιλίκια πληρώνονται!

Ναι, όπως υπάρχει φεγγάρι ευνοϊκό ρε!
Δεν είμαι ο Λεφάκης, μα λέω: 1/ Και μόνο για ΤΟΥΤΟ το ιδιότυπο και ξεχωριστό, μοναδικό και ανεπανάληπτο σχήμα εμπρόσθιων φωτιστικών σωμάτων, το VFR αξίζει. 2/ Προσέξτε οπτικά το σύνολο άξονα-πλύμνης πίσω τροχού-δίσκου-ζάντας και μετά ελάτε να κλάψετε στην στοργική αγκαλιά μου για το τί σημαίνει ΜΟΝΟ HONDA, απλά. 3/ Ωραιότατη είναι η φωτεινότητα των οργάνων τού καντράν μέσα στην νύχτα: Ψυχρή μα διακριτική, σοβαρή και ξεκούραστη, μια λεπτομέρεια που μόνο όταν βρεθείτε μόνος μέσα στην κρύα νύχτα, έξω στην Εθνική οδό, με τίποτα γύρω σας, τα πάντα μέσ' στο μυαλό σας κι αδειανή την καρδιά, θα καταλάβετε για τί συντροφιά εγώ σάς γράφω. 4/ Στα έξτρα αξεσσουάρ, τα θερμαινόμενα γκριπ που θερμαίνουν περισσότερο μπροστά και λιγότερο πίσω: ΑΥΤΟ θα πει προσοχή και φροντίδα στην λεπτομέρεια – δεν έχω κουραστεί να το επαναλαμβάνω – συμπληρώνοντας ότι το VFR είναι ένα τεχνολογικό και μηχανολογικό tour de force τής Πρώτης Εταιρείας Μοτοσυκλεττών στον Κόσμο! 5/ Ωραία η ντανιά να ανάβει και το εμπρόσθιο μέρος των φλας διακριτικά και να φαίνονται από μακριά στο ταξίδι: Μπορεί να σάς μετατρέπει σε γύφτικη νταλίκα των T.I.R., μα η ασφάλεια μετράει πάντα στο τέλος.

Οπότε;
Όποιος διαθέτει τα ανωτέρω ευρώ, ταχέως να προχωρήσει. Να δοκιμάσει και το διπλόδισκο, να διαλέξει το χρώμα και να το πάρει στο σπίτι του. Να κλείσει τ' αυτιά σε ζηλιάρηδες, να κάνει δεξιά στους γκαζιάρηδες, να κυκλοφορήσει το VFR συνεχώς και παντού και όλα τα ευφρόσυνα σχόλια να τα λέει μόνο στον εαυτό του. Γιατί ΕΚΕΙ ΜΕΣΑ ΜΟΝΟ ΟΛΑ μετρούν, κρίνονται και ευδοκιμούν. Και ΕΚΕΙ ΜΟΝΟ το Honda VFR 1200 F μετατρέπεται στον μόνο κι απόλυτο βασιλιά, καθώς διαθέτει "the miles and the balls" κάτι τέτοιο ακέραια κι επιτυχημένα να κάνει. (Δεν θα ήταν αλλιώς, HONDA!) Από εμένα λοιπόν, καλορίζικο, σε όσους πεισθούν και τολμήσουν. Κι αν δεν πεισθούν και περιοριστούν απλώς να τολμήσουνε, θα πιστέψουν... κατόπιν.

Γιατί ΑΥΤΟ είναι ΑΚΟΜΑ ΕΝΑ κέρδος τού VFR: και τρελλά ν' αγχωνόσουν και να αγωνιούσες που το ακριβοπλήρωσες, μόλις το αποκτήσεις, ΑΠΑΝΤΑ κι ΟΡΙΣΤΙΚΩΣ θα διαγραφούνε. Γιατί τί λέω εγώ; «Το καλύτερο και σωστότερο χαμόγελο, πάντοτε, ξεκινά από μέσα...»