Η πυραυλόμαντρα

Όποιος ΔΕΝ έζησε τα 70ies, δεν ξέρει τί... κέρδισε! Χούντα (παλιοκατάσταση), αιδοία (Αμαζόνιου ζούγκλα), αντιπαροχή (θερισμός νεοκλασσικών), τσόντα (σπυριά κι απλυσιά) – να μην συνεχίσω. Η Ελλάδα δεν είχε στον ήλιο μοίρα (όπως και σήμερα), οι έλληνες είχαν στον κώλο ψείρα (σήμερα άλλα έχουνε) και η Μοτοσυκλέττα ετοιμαζότανε να πεθάνει (ιδίαις χερσί), στην Ευρώπη, για πάντα.

Ρε παιδιά, φίλοι και κύριοι, αθώοι και ένοχοι, πυροβολημένοι και λάτρεις – τί παλιοπυραυλόμαντρα είναι ΑΥΤΗ; (Τα σπάω και ξαναρίχνω.) «Παλιο-» σημαίνει ένα κινητηράκι απ' την Αποκάλυψη και τον Κατακλυσμό σχεδιασμένο, «-πυραυλό-» σημαίνει ένας σκελετός ιδιότροπος μακρύς σουβλερός και «μαντρα» σημαίνει μια δίτροχη σκαμπουδάρα που ΜΟΝΟ στην παρατεταμένη τής Υλίκης ΑΠΟΛΥΤΑ έστριβε... εκτός εάν ήσουν ο Dr. John (για όσους τον γνωρίζουν) και ο Φίλιππος Μπογοσιάν ή σχωρεμένος ο Μπαντουβάνης (για όσους δεν τούς γνωρίζουνε).

Le Mans δεν είχα κι ούτε ήθελα. (Είχα όμως για πέντε χρόνια ένα V7 ως καθημερινή μοτοσυκλέττα και την απήλαυσα τα «μάλα πολλά».) Μού είχε δώσει το '84 ένα καραφτιαγμένο – ΜΕΣΑ στο Mandellο del Lario παρακαλώ – ο Γιάννης Λιόλιος, το κράτησα ένα ολόκληρο-εξαντλητικό σαββατοκύριακο, έκανα μαζύ του αλύπητα κι ατέλειωτα χιλιόμετρα και το «πέταξα» το δίτροχο μακαρόνι στην σβησμένη χύτρα τής Μοτοϊστορίας! Σεντράρω λοιπόν με τα πάμπολλά του «κακά», για να κάνουμε οικονομία χρόνου δυνάμεων, (έχουμε και για το εμβόλιο στην σειρά να σταθούμε):

Ένα στενό-κοντό, άμοχλο-cramped τιμονάκι, με κάτι οργανάρες να σε πείσουνε πως πας γρήγορα. Μια θέση οδήγησης μακριά – αλλού τα πέλματα κι αλλού οι χούφτες, αλλού η μέση κι αλλού ο αυχήν – ακριβώς σαν να καβαλλάς-όμως '70ies LAMBORGHINI. Κύλινδρα να σού ανοίγουν τα γόνατα, καρμπυρατέρ να σού σκάβουνε τούς μηνίσκους, σέλλα να τραπεζοποιεί τονε πισινάκο σου, κάτι κραδασμοί ειλεό να παθαίνεις. Κάτι ζαντουλίτσες-με-λαστιχάκια ως πίστας-ποδήλατα, κάτι ηλεκτρικούλια γεννημένα για καρμπονάρα, κάτι περιφερειακά δανεισμένα από FIAT, από APRILIA, από «τα λιανοντέρτια με κυβερνάνε, άσ' τα να πάνε». Στην πόλη δεν έστριβε, στην εξοχή δεν χώραγε, στην πίστα την κόνταινε και στην κόντρα τής ΑΥΡΑΣ αναπήδαγε. Άμα δάγκωνες τον στρόφαλο και φόρτωνες στην πλάτη σου το βολάν, έβλεπες την στροφή να 'ρχεται μαλλιοκούβαρα κι αν δεν κατείχες όλα τα οικόπεδα μέχρι την θάλασσα, στο ΚΑΤ μόνιμη σουΐτα κατείχες. Άμα Κυριακή πρωΐ, πριν τής γυναίκας το κοκκινιστό – αυτό που μπαίνει στον φούρνο εννοώ – πεταγόσανε μέχρι Κόρινθο-για-καφφέ μέσω Κακιάς Σκάλας, το "STAIRWAY TO... ΚΟΛΑΣΗ" ο Σκίρωνας σού 'παιζε, άσε δε που πίσω σου πλακωνόσαντε-σουρωνόσαντε όλοι οι «φίλοι» σου οι τζαπανιάρηδες, προσπαθώντας με τα σκελετάκια-τσιχλάκια και τα φρενάκια-σοκολατάκια να σε περάσουνε... από πάνω!

Παρκαρισμένο-ρελαντάροντας το Le Mans, μπουσουλούσε πιο αργά κι από NORTON Commando. Έτσι κι άνοιγες σκαφτά το γκάζι-με-νεκρά, για να αποσβολώσεις τα κολλητάρια – η ΜΟΝΗ σου ευκαιρία ήταν ΑΥΤΗ – πώς δουλεύανε τα υπερχειλίζοντα τα κωλοΝτελΌρτο, έστριβε το δίκυκλο δίβυζο από την ροπή ΤΟΣΟ, που ευτυχώς λόγω ψευτο-τουμποσωλήνα-πλαισίου αμέσως επανερχότανε. Φορούσες εκείνες τις πανάκριβες Lafranconi-στροβιλίσματος που κλάνανε λες κι έκλαιγες εσύ που τις χρωστούσες, βήχανε λες κι έφτυνες εσύ που πονούσες, σκάγανε λες και ξέρναγες εσύ που δεν ζούσες. Ρε τί ο αργεντινός De Tomaso να το συνεφέρει προσπάθησε, ρε τί Special Editions οι λατίνοι να πουσάρουνε σκίστηκαν, ρε τί στο Battle of Twins διάφοροι γραφικοί να βαρέσουν τις άλλες ιτάλιαν Ducισσες προσπαθήσανε – όλα εις μάτην, (όπως πικρώς άπαντα στην ζωή). Γκουτσάκιας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι και άσε τις κρητιτσιές τις φρεσκόπεννες που προχθές Le Mans αποχτοκαβαλλήσανε, να "ψήνουνε" τσαμπιά-χιπστεράδες τού πριονιού και ράφια-σειρά καγκούρια-παπιού, πως τάχα μου η Λε(μα)νάρα είναι μουνάρα, άσε δε μουτοτσικλιετάάάρα!

---

Θα το πω κυψελιώτικα: by today's serious and sane standards, the Le Mans is STRICTLY for show. Σβηστό. Στο σταντ. Κλειδωμένο. Και με σεκιούριτυ από την Mossad. Εκτός εάν είσαι συνταξιούχος κολλημένος-σαλιάρης-παραληρηματικός, που θες να ξαναναπνεύσεις δυό-τρεις ωρίτσες την Κυριακούλα σου, ελάχιστα και προ τάφου. Μαζί με κάτι σαχλοκολλητάρια σου, που επειδή δεν τούς σηκώνεται πια, κορνάρουν συνέχεια ότι «δεν υπάρχουν γυναίκες σήμερα», «δεν υπάρχουν μοτοσικλέτες σήμερα», «δεν υπάρχει Παπαδόπουλος σήμερα», «δεν υπάρχει Στάλιν σήμερα». Στον 21ο αιώνα, εποχή και στιγμή που λάμπει ένα RSV4 1100 Factory π.χ., το να επιμένεις-πουλάς ότι "Those were the ΟNLY days", θα σηκωθεί ο Μπιν Λάντεν απ' τον πάτο τής θάλασσας που καθεύδει και θα σού ρίξει μια με το RPG κατακούτελα, να συνέλθεις.

Άλλο η Γεωργία Βασιλειάδου (btw πανέμορφη και με αμέτρητες ερωτικές επιτυχίες) και άλλο η Bella Hadid (btw πανέμορφη, σύμφωνα με ανθρωπομορφικές μελέτες). Όποιος τα '70ies ΑΛΗΘΩΣ έζησε, ούτε δευτερόλεπτο δεν θέλει να γυρίσει σ' ΑΥΤΑ πίσω, (εάν δεν είναι πουρό-παρολί, ψηφίζει ΣυριζοΒελόπουλο, τρώει βήγκαν-διπλόπιττο και λυώνει όταν η κορούλα του τριγυρνοαρμέγει τα βράδυα). "There's ONE time to do ONE thing" έχω πει, καλή η ρετροσπεκτίβα, μα μόνο για ταινίες τού Αγγελόπουλου στην ΑΛΚΥΟΝΙΔΑ! (I dare you: ποιός βλέπει σήμερα ελληνικό μεταπολιτευτικό κινηματογράφο; Μόνον οι Κνίτες.) Έτσι κι οι «μηχανόβιοι»: ποιοί κορδώνονται-πέρδονται ότι το Le Mans – ως relic τού παρελθόντος ΙΕΡΟ – «δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από σήμερα»; (Ευτυχώς που αυτά τα λένε οι κλασικοβαρεμένοι, σε κλειστό κύκλο και εν κρυπτώ, και δεν τούς χτίζουνε στον Καιάδα σύσσωμους σούμπιτους.)

Αν είσαι από 50 κι επάνω, σε θαυμάζω ρε με τη LeΜansάρα σου, σε φιλάω στο στόμα. (Δίχως κρεμμύδι και τζατζίκι.) Άμα είσαι όμως τριανταράκος και μού κουνιέσαι ολημερίς υπέρ τούτου, επειδή έτσι (σε) πάει το πόπολο, το μούσι και το ταττού, το πεθαμένο περιοδικό και δυό-τρία πικρά «μαγαζάκια» – είσαι για λύπηση όπως θα 'μουν κι εγώ, εάν έσκαγα μέσα σε μελιτζανιά LΑMBO' γκάμπριο, με δρεπανηφόρo σπόϊλερ και σεισμογενές γούφερ. Ν' ανεμίζουν οι γκρίζοι κροτάφοι μου, να σβήνει τον ήλιο η καράφλα μου και το πανάκριβα-πληρωμένο «μωρό» από δίπλα μου, να φορά μαύρα γυαλιά και ολόσωμη μπούργκα μην τηνε δούνε.

(ΝΟΤΑΜ: στον «πάγκο» ετούτον εδώ, το αίμα τα σχόλια, οι απόψεις και οι ατάκες είναι food for thought, ΜΟΝΟΝ για όσους διαθέτουν και στόμα για να μασήσουν ΣΩΣΤΑ τα γραφόμενα και μυαλό για ν' αλέσουν ΓΕΡΑ τα πρωτόγνωρα και ριζοσπαστικά που διαβάζουν. Γιατί καλές «οι ρίζες» χωριού, μα το «σπάσιμο» είναι αυτό που χτίζει πόλεις, πολιτισμούς – capisci ή καπίστρι ιτάλιαν λάβερς μου;)