Γκε-ες, Τζι-ες, Ζε-ες - ε, θα βάλω τις φωνές

Είχα το 2010, για τέταρτη φορά, μια BMW 1200 GS για δοκιμή, αυτήν με τον «νέο» κινητήρα. Και για να τελειώνω το γράψιμο μιάν ώρα αρχύτερα, δηλώνω ότι αυτή είναι μία άριστη και ατέλειωτη, ψιλοπροβληματική και καραγαμάτη μοτοσυκλέττα – τελεία.

Γιατί όταν δεν έχεις τίποτα να γράψεις, η μοτοσυκλέττα είναι αστέρι. Κι όταν έχεις ποτάμια λέξεων να κατεβάσεις, η μοτό είναι γαλαξίας. Όταν η GS σε αφήνει απερίσπαστο και ελεύθερο να απολαύσεις Φύση κι οδήγηση, χιλιόμετρα και ταξίδι, εικόνες και αισθήσεις μοναδικές, τότε ποίαν χρείαν ύμνων έχομεν άλλωστε; Όταν η BMW σε επιστρέφει σπιτάκι σου ζεστό και στεγνό, ασφαλή χαλαρό, ξεκούραστο κι αποφορτισμένο, οι μόνοι ύμνοι που αρμόζουν εδώ είναι προς την τσέπη σου που άντεξε το βάρβαρο σκίσιμο, προκειμένου να αποκτήσει το αλεμάνιαν φρούριο τούτο.

Ξερά-καθαρά: εμένα η σημερινή GS δεν μού αρέσει. Οπτικά και αισθητικά, μοτοσυκλεττικά και μοτοσυκλεττιστικά. Γιατί; Διότι πολύ απλά δι' εμέ GS σημαίνει R 100 GS Paris Dakar κι εκεί σταμάτησε το μάτι και η φλογερή καρδιά μου, η αγάπη και η σταθερή κλίση μου. Δεν θέλω – όσο κι αν μ' ευνοεί – να ταξιδεύω με όλη την τελευταία τεχνολογία από κάτω μου, όταν το γύρω μου είναι το Βαρανάσι στην Ινδία ή οι φαβέλλες τού Ρίο. Με χαλάει να διασχίζω το Ομντουρμάν στο Σουδάν και να τρέμω μήπως η λεπτή άμμος απ' τον χαμσίν τής ερήμου μού κάνει ρύζι τον ψεκασμό, γαρμπίλι τις ηλεκτρονικές αναρτήσεις, θα μπουκώσει το anti-spin control ή θα χρειαστεί – που θα χρειαστεί – να την σηκώσω πλειστάκις από βόρβορους λάσπης. Αν πρόκειται να διασχίσω την επικίνδυνη λεωφόρο Αλεξάνδρας, καθ' οδόν προς την ζουγκλώδη Βασιλίσσης Σοφίας, με τελειωτικό προορισμό τα απογυμνωμένα βόρεια προάστια, μέσω ερημικής πλατείας Συντάγματος – ναι το ομολογώ, τα χρειάζομαι όλα αυτά. Αλλά μη με παρεξηγείτε: για τούτα τα συναισθήματα και τις σκέψεις δεν φταίει η BMW.

Γιατί η GS έγραψε ένα «Αθήνα-Κατερίνη-Βέροια-Κοζάνη-Καστοριά-Γρεβενά-Μέτσοβο-Γιάννενα-Άρτα-Πάτρα-Αθήνα» για πρωϊνό και για κύριο γεύμα ένα «Αθήνα-Μάνδρα-Αράχωβα-Ιτέα-Μαλανδρίνο-λίμνη Μόρνου-Λιδωρίκι-Άνω Χώρα-Παύλιανη-Mπράλλο-Δίστομο-Αθήνα» και μάλιστα το δεύτερο δύο (2) φορές: μία μονοκάβαλλος κι άλλη μία δικάβαλλος. Και όχι μόνο με άφησε άφωνο, αλλά με έκανε να σβήσω και το R 100 PD που κοντεύω να ταττουαζάρω στο μπράτσο. Κινητήρας δυνατός, ελαστικός, αθόρυβος, ροπάτος και ατελείωτος. (Αν και «κοντός» για Εθνική, αφού υποφερτή ταχύτητα είναι τα 140χαω και πικρή τα 180χαω.) Ό,τι και να κάνουν οι Γερμανοί, το μοτέρ μουγκρίζει και ζορίζεται ηχητικά: με 5000σαλ και 150χαω η αίσθηση που βγάζει είναι τού ζοριού και όχι τού κεφιού, γι' αυτό μην το κονταίνετε άλλο βρε αθεόφοβοι ψηφοφόροι τής Μέρκελ!

Οι αναρτήσεις είναι από άάάλλο κόσμο: σωστά μαλακές, ιδανικά σκληρές, ελεγχόμενες κατά βούληση και παραγγελία, ούτε που ασχολείσαι. Συμπλέκτης πανάλαφρος, ακριβής και ακούραστος (για μονόδισκος πάντα), κιβώτιο που αράζει 5η-6η στην Εθνική, βάζει 3η-4η στο επαρχιακό δίκτυο και κράζει 1η-2η στις στροφές. Η «ντανιά» τού κλαπέτου τής εξάτμισης εμένα δεν με εξιτάρισε, αν ήθελα ήχο και θόρυβο θα έβαζα μιάν after-market και θα γλύτωνα τόσο σε κιλά βάρους, όσο και σε βουτιά ροπής εκεί στις 4.500-5.500 σαλ. Αλλού λαλούν οι κοκκόροι όμως: οι αναρτήσεις και τα φρένα είναι ΟΛΑ τα λεφτά σε τούτη την μοτοσυκλεττάρα κι όποιος δεν τα πληρώσει – ακριβά – για να τ' αποκτήσει, αυτός θα χάσει και μάλιστα πολλά. Ρύθμιζες την ανάρτηση αναλόγως επιθυμίας, φορτίου, κόπωσης ή διαδρομής και δεν ασχολιόσουν ούτε με κλικ προφόρτισης, ούτε με κατσαβίδια προέγκρισης. Συνδυάζοντάς την μάλιστα με τα τέλεια – καθ' ότι δυνατά, δαγκωτά και άμεσα – φρένα, πήγαινες όπου ακριβώς ήθελες, όπως έστριβες, όταν έπρεπε κι όλα τούτα αδιάφορα και ακίνδυνα κι ας ήταν ο δρόμος στρωμένος χαλίκια ή λάσπη, βερνίκι ή μούστο, βουνά κοπράνων βοοειδών ή τοίχους από ξενυχτισμένες νταλίκες.

Εδώ είναι που ο ηλεκτρισμός τα βγάζει τα λεφτά του ΑΠΟΛΥΤΑ και καμαρώνεις εσύ για την εγγυημένη αρτιμέλειά σου. Γιατί το GS μπορεί στο φτερό να μεταβληθεί σε μιά supersport μοτοσυκλέττα, κι αν δεν το πάρεις χαμπάρι αμέσως, θα βρεθείς να έχεις εξαντλήσει την πρόσφυση των άγρια φρεσκοστρωμένων φιδόδρομων τής ορεινής Ναυπακτίας και στον ύπνο σου να σκέφτεσαι τί διάσταση semi-slick θα ταιριάξουν στις ζάντες. Γιατί το BMW 1200 GS ΚΑΙ κρατάει ΚΑΙ γέρνει, ΚΑΙ μπαίνει ΚΑΙ γδέρνει, εντυπωσιάζεσαι εσύ απ' το πρωτόγονο-πρωτότυπο τούτο μπαλλέτο κιλών-κυβικών-ίππων κι αν δεν κουλάρεις εγκαίρως, θα αντιληφθείς πόσο ζοματάνε τα ανταλλακτικά τής αντιπροσωπείας. Επιπλέον, ο συνδυασμός ABS, ESA και ASC είναι τόσο πρακτικά ταιριαστός και λειτουργικά δεμένος ως σύνολο, που απαλλάσσει οριστικά και νομοτελειακά τον αναβάτη από σειρά υπολογισμών, ενεργειών και λαθών και τούτο για πλήρη δίκυκλο βίο.

Να το δείξεις στους άλλους το GS δεν λέει, καθώς έχει «βρωμίσει» η πιάτσα από εκατοντάδες ολόιδιες. Να το κυνηγήσεις στην άσφαλτο, δεν σου κάνει όρεξη έτσι κιβωτιακά-κοντό και ιστιοπλοϊκά-ψηλό που είναι. Να το λειώσεις στο χώμα, δεν σου κάνει κούκου έτσι παλαμηδιακά-ογκώδες και μουσειακά-πανάκριβο που στέκεται. Να το φορτώσεις όμως και να ταξιδέψεις μ' αυτό και να μην σταματήσεις παρά μόνον όταν στραγγίξεις το πορτοφόλι σου – αυτό μάλιστα, αυτό αξίζει και είναι ανεπανάληπτο, όσο και απερίγραπτο σε απόλαυση και χαρά. Είναι ένας μοναδικός χιλιομετροφάγος, τόσο πολύ υμνημένος αλλά και τόσο πολύ ταπεινωμένος, αφού GS στην ελληνική ύπαιθρο δεν θα δεις αν δεν κάνει εκδρομή το club ή έχουν πλακώσει οι Γερμανοί με τα πέτσινα κατακαλόκαιρο. Πήρε και δημοσιότητα ο Εγγλεζάκος ηθοποιός Ίαν Μακ Γιούαν που διέσχισε κοτζάμ Αφρική (με ολόκληρο επιτελείο-γραμματεία πίσω του, συνεργείο δίπλα του, κάμερες πάνω του κλπ), έγινε και πρέσβυς καλής θελήσεως τής UNICEF τρομάρα του – αχ πρωτοπόρε Ted Simon, πού να 'ξερες εσύ, σε τί μπελά μεροκάματου τούς έβαλες όλους!

(Γκρίνιας ώρα τώρα.) Άνοιξα την σέλλα για να βάλω το λουκέττο από κάτω της κι έκανα μισή ώρα να την κλείσω, και δεν είμαι ούτε κουλός, ούτε χτεσινός. (Ας όψονται τα φρέσκα πλαστικά, τα τσατραπατροκουμπωμένα.) Άναψα τα φώτα ένα σούρουπο κι έφτασα να πηγαίνω Αγρίνιο-Ρίο με 80χαω γιατί το καντήλι μπροστά, όσα «καντήλια» και να 'ριχνα, δεν φώτιζε το ρημάδι. (Να βράσω τα 720W.) Πατούσα γερά στους αναβατήρες κι εκείνοι ως μικροί, λεπτοί και γλιστεροί λόγω μεγέθους και λάστιχου με πρόδιδαν, μόλις λούζονταν λίγη λάσπη. Άπαξ και δεν ήθελα το τριβάλιτσο, η σχάρα πιρούνιαζε την λεκάνη συνεπιβάτη, έτσι σχεδιασμένη και στημένη που είναι κακώς.

---

Και τώρα η ντροπή: ολόκληρη BMW και να 'χει για εργαλεία κάτι σιδεράκια, κάτι εργαλειάκια ούτε κινέζικα να 'τανε! Αν σ' αυτά προσθέσεις και κάποια – ΠΟΛΛΑ, λένε ΠΟΛΛΟΙ – προβλήματα ποιότητας και αξιοπιστίας, τότε πολύ φοβούμαι ότι θα τα στυλώσει η Μέρκελ τευτονικώς κι ο Τσιπράκος θα ξαναβγάλει έρπη! Πολλούς BMWάκηδες στον δρόμο ρώτησα σχετικά κι όλοι μεταβάλλονταν εν ριπή κι αυθωρεί σε ξαδέρφες τής Σφίγγας, χαχαχα! Να φταίει η νέα δίκυκλη ομερτά; Να οφείλεται στο κλασσικό ελληνικό «βουρ στον πατσά»; Ή κάποιοι εγκάθετοι σχιστομάτηδες θέλουν να ρίξουνε στον κουβά μιά κυρία, μιά εταιρεία που – όπως όλες – σιγά-σιγά την έκανε Κίνα-μεριά και μένουμε εμείς με την μεγάλη ιδέα περί ποιότητας, την στιγμή που εκατομμύρια Κινέζοι δουλεύουνε σαν τα σκυλιά και πεθαίνουνε σαν τις γάτες;

Θα το πω ξανά: το GS καθόλου δεν φταίει γι' αυτά. Καίει ελάχιστα (μέση τιμή: 5,7 λίτρα/100 χλμ!), γέρνει παραπειστικά υπέροχα, είναι ο παράδεισος τού φορτωτή και κάνει τα πάντα. Τα πάντα λέω και επιμένω, αν διαθέσεις τα πολλά-χιλιάρικα που κοστίζει. (Τα οποία, αφού τα διαθέσεις, θα διαπιστώσεις ότι τα αξίζει άχρι κεραίας.) Αυτό που η συγκεκριμένη μοτό δεν αξίζει είναι να σέρνεται τριβάλιτση και φορτωμένη μπλιμπλίκια στο Κέντρο των Αθηνών ή να στριμώχνεται στις εκθέσεις μεταχειρισμένων με ελάχιστα χιλιόμετρα, λευκά φλας, οπωσδήποτε βάση κινητού από έναν άσχετο, υπερφίαλο και κολλημένο ιδιοκτήτη.

Το τρελλό αμόρε μου που έκατσε πίσω μου για μια χαλαρή «Αθήνα-Επίδαυρο-Παραλία Άστρους-Ναύπλιο-Αθήνα» ισχυρίστηκε ότι την ενοχλούσαν τα σίδερα τής σχάρας, (ενώ δεν την ενοχλούσε το θανατερό στρινγκ). Ισχυρίστηκε επίσης ότι τής άρεσε το γεγονός ότι μπορούσε να μ' αγκαλιάζει συνέχεια, χωρίς σωμάτων απόσταση, σπατάλη άδειων τετραγωνικών σέλλας και αέρα μαστίγωμα. Εκεί που τσαντίστηκε όμως ήταν με το ύψος τής GS, καθώς η ανάβαση πάνω στην σέλλα-ντάπια σπετσιώτικη είναι ψιλοκατόρθωμα. Σκάει μάλιστα στο STORK τής Επιδαύρου τζελάτος τυπάκος με Multistrada και βλέποντάς με να δένω με χταπόδια τα πράγματά μας, την χολή αμολά: «Χαρά στο κουράγιο σου φιλαράκο να τραβιέσαι». Κοιτώ το πλαστικοκάσσονο που είχε για top-case το τζόβενο – το οποίο ταίριαζε με το DUCATI του, όσο η Κιμ Καρντασιάν με τον Κάρολο τής Αγγλίας – κι έβαλα τα γέλια για το πώς και πόσο έκαστος μάλαξ την καμπούρα του δεν κοιτά, παρά το σπυράκι τού άλλου.

Μόλις παρέδωσα το πανάκριβο GS και ανέβηκα στο ταπεινό Varadero (που τότε διέθετα), έφαγα ήττα και πίκρα μαζί. Εν τάχει: βαρύ μπροστινό, φρένα ανύπαρκτα, ψόφιο χαμηλά, αναρτήσεις ζυμάρι, φτάνουν αυτά; Το τιμόνι ήταν στενό και ελαστικό και μακριά μου, ο μπροστινός τροχός ήταν αποκομμένος από το πλαίσιο, τα φρένα τσιχλώνανε και οι αναρτήσεις..., εκκλησίες δεν κλέβω. Τότε καταλαβαίνεις τί άφησες και τί έχεις, όπως αντίστροφα κι ακριβώς θα αισθανόταν ένας Μοσχοβίτης όταν επισκεπτόταν την Νέα Υόρκη το 1980. Η εργασία, η τεχνολογία και ο παράς δεν κρύβονται, η BMW σταθερά ξεχωρίζει με την τευτονική διάθεση, την κοινοτική τόλμη της, την βαυαρική επιμονή και την πρωσσική υπεροχή που την διαπερνούν και σταθερά λάμπουν. «Take it or leave it» βροντοφωνούν οι χερν καρτόφελν στα αγγλικά και τούτοι όταν μιλάνε δεν παίζουνε, άσε δε όταν κατασκευάζουν. (Γιατί όταν και άμα το καλοσκεφτεί κανείς, θα διαπιστώσει ότι μεγάλο μέρος των βιομηχανικών και καπιταλιστικών ονείρων του είναι γερμανικά και τούτο μόνο τυχαίο δεν είναι.)

Σύγκριση με άλλες τής κατηγορίας; Καμμιά! Το Βαραδέρο είναι μαλακό, ο ΚαΤουΜάς είναι καθαρόαιμος, το κου-Γκούτσι είναι παλαιομοδίτικο, το Ντουκάτι είναι αλλότριο, το Τριούμφ (όχι το σουτιέν) είναι υβριδικό, το Σουζούκι είναι πλαστικό, ξεχνάω κανένα; Στο συγκεκριμένο «φιλέττο» που λένε και οι χασάπηδες-μάνατζερ, η BMW 1200 GS παίζει ΜΟΝΗ ΤΗΣ απλά, διότι τόσων χρόνων κόποι και δουλειά, έρευνα και εξέλιξη, εμμονή και κέρδη έχουν φέρει τα αποτελέσματά τους, κάνοντας τον ανταγωνισμό είτε να την μιμηθεί, είτε να απομακρυνθεί. Μπορεί η «έλικα» να έχει τσιμεντώσει πλέον την αναγνώριση στην κατηγορία, άμα όμως δεν διορθώσει κάποια νέα-πολλά ανακύψαντα φτηνοπανάκριβα κι εγγενή της προβληματάκια, την βλέπω να ρετάρει απλώς: τα πελατάκια θα εξακολουθάνε να την ψωνίζουνε, αφού ΚΑΙ ο γείτονας μια ΤΕΤΟΙΑ ολόϊδια έχει...