«Έλα ΚαίΤη Μου»

Είχα γνωρίσει κάποτε μία γυναίκα που την έλεγαν Κέητ, Καίτη ελληνιστί. Όχι πολύ ψηλή μα δυνατή πολύ, σε νταρντάνα λιγάκι μα με καλά πιασίματα και σωστά κρατήματα, ένα κορμί λαστιχένιο σκληρό, δυό πόδια που πατούσαν στιβαρά στην γη και μια φωνή ρόγχου, θηλυκιά διόλου. Ξανθιά φυσικά (καθότι Τευτόνισσα), πάντοτε πρόθυμη χαμογελαστή, από τις γυναίκες που θες να τις πάρεις σπίτι σου, να μην την δώσεις στον φίλο σου και να κλείσεις την ζωή σου μαζί της. Κέητ το όνομά της απ' το Καταρίνα το γερμανικό, εγώ την αποκαλούσα Καιτούλα ή Καίτη, μέχρι που κάποια στιγμή πήγαμε... στον ιππόδρομο! Της άρεσαν τής Κέητ τα άλογα, οι κούρσες, η ατμόσφαιρα τού τζόγου και των αγώνων, κατεβήκαμε λοιπόν πριν πολλά χρόνια στο Φάληρο κι εκείνη ποντάριζε συνεχώς σε ένα μόνο άλογο που τής άρεσε υπερβολικά, τον «Έλα Τάκη μου»!

Γυναίκα να αφεθείς, να παρασυρθείς και να ξεχαστείς απολύτως ήτανε εκείνη η Καίτη μου. (Να προσθέσω εδώ ότι από όλες τις γυναίκες τής ζωής μου ετούτης, οι περισσότερες έφεραν τούτο το όνομα και μόλις την Κέητ αντίκρυσα, κατάλαβα πως ήμουν απλώς καταδικασμένος.) Χαρισματικό θηλυκό (σε Βουγιουκλάκη καθόλου), ένα μυαλό θετικό (Πολυτεχνείο είχε τελειώσει) κι ένα κορμί σκέτο αμαρτωλό (στην Θεολογία εγώ τότε ήθελα ν' αφιερωθώ). Και κάθε φορά που περνούσε μπροστά της ο καταραμένος ο «Έλα Τάκη μου» η Κέητ έβαζε τις φωνές, ξέρετε εκείνες τις βόρειες τις γερμανικές που φέρνουν πολύ σε ιαχές και καθόλου σε νάζι, θυμίζουν κραυγές σε παρέλαση Ταγμάτων Εφόδου και διόλου τσιρίγματα ατθίδας που σεληνιάζεται με ένα ταλαιπωρημένο μουλάρι που βγάζει σκληρό μεροκάματο στου Φαλήρου την άμμο. (Τέλος πάντων, άλογα. Και αρχή πάντων, γυναίκες.) Κι από κείνη την μέρα όποτε ήθελα να την καλέσω κοντά μου, να την διαολοστείλω ή να την αγκαλιάσω, να μου φέρει ένα ποτήρι νερό ή να μου πάρει την ψυχή στο κρεββάτι – «έλα Καίτη μου» φώναζα. Την περίμενα να ντυθεί να στολιστεί να φτιαχτεί, «έλα Καίτη μου» ούρλιαζα. Την προέτρεπα να ερεθιστεί να ηδονιστεί να οργαστεί, «έλα Καίτη μου» τής ψιθύριζα. Κι όταν αναχώρησε από την ζωή μου αιφνίδια, με τούτη την φρασούλα ως προτροπή, βοήθεια και ευχή την κατευόδωσα, «έλα Καίτη μου» για τελευταία φορά είπα.

«Βack to basics» Miller Anderson
Είναι αλήθεια ότι ως δοκιμαστής μοτοσυκλεττών και συγγραφέας λογοτεχνίας, ποτέ την πεπατημένη δεν ακολούθησα. Και είναι πιο αλήθεια – γιατί ρε Ντανάκο, υπάρχει πιο αλήθεια απ' την αλήθεια; – ότι ως θαυμαστής γυναικών κι τυφλός εραστής αυτών, ποτέ την κασσέττα δεν μάσησα. Όσοι πιστοί αναγνώστες μού κάνουν την εξαιρετική τιμή να διαβάζουνε τα γραπτά μου, είτε πεζογραφικά είναι αυτά είτε μοτοσυκλεττικά, γνωρίζουν ότι κάθε φορά που το κείμενό μου ανοίγουνε, δεν ξέρουνε τί να περιμένουν από εμένα. Σωστοί αυτοί, σωστός και εγώ – πιο σωστό όμως τούτο το πορτοκαλί ΚΤΜ που την... Καίτη μού θύμισε, ας μπούμε στο ψητό τώρα και ας φτάσει «το μαχαίρι στο κόκαλο» καταπώς οι Έλληνες πολιτικοί-τρομάρα τους, λένε.

Αχ αγάπη μου εσύ ψηλή που ήξερες με γερμανική πιστότητα να διαβάζεις τον δρόμο μπροστά σου, να 'ξερες τί μού θύμισες. (Κύριε Ντανάκο κανόνισε, σε παρακαλούμε μην μπερδέψεις – γι' ακόμη μία φορά – μοτοσυκλέττες με γυναίκες ξανά, πληζ ρε.) Αχ ψυχούλα εσύ ξανθιά αγέρωχη δυνατή, τί μού έφερες ξανά στο μυαλό, εσύ που με ταξίδεψες σε χρόνο και χρώματα, σε εικόνες και δώματα, σε πατώματα ασφάλτινα κάτω και σε κορφές χειμωνιάτικου ουρανού πάνω. (Κύριε Ντάνακο – κόφ' το ρε, προσγειώσου καμμιά φορά επιτέλους, δοκιμή μοτοσυκλέττας γράφεις εσύ και όχι τον διθύραμβο μίας γυναίκας.) Αχ καρδούλα μου εσύ που χτυπούσες μέσα στα χέρια μου ρυθμικά δυνατά, με ειλικρίνεια και αφροντισιά, με χαρά και τσαμπουκά τέτοιον που είχα σιωπήσει ο δύστυχος, είχα βαρέσει σιγή λάρυγγος και φωνής αφασία, είχα μείνει να ψιθυρίζω μακαρισμούς και ευχαριστίες που πέρασες από την ζωή μου και έφυγες, από τότε στον Ιππόδρομο δεν ξαναπήγα. (Ρε παιδιά, πάρτε τού Φώτου το πληκτρολόγιο, αυτός έχει μπερδέψει την καψούρα με την γκαζιέρα.) Αχ Καίτη μου να σε είχα σήμερα εσένα εδώ, να πέταγες τις μυώδεις ποδάρες σου πάνω από τούτη την σέλλα, να μάγκωνες με τις χερούκλες σου τις εργατικές τις χειρολαβές και να φεύγαμε για ένα μεγάλο κι αγριεμένο ταξίδι μέσα σ' εκείνον τον καλοκαιρινό χειμώνα τής Ελλάδας τού 2011 που δεν λέει να γονατίσει η κουφάλα, δεν λέει να σκύψει στων συμπατριωτών σου τις διαταγές. «Έλα ΚαίΤη Μου» σού φωνάζει και τούτο το ΚΤΜ, έλα κούκλα μου ν' ανεβείς πάνω του και να φύγουμε για εκείνα τα 1000 χιλιόμετρα που έκανα χωρίς την δική σου ανάσα στο σβέρκο μου παρά μόνο με των δύο τελικών την βηξιά, δίχως το δικό σου σφίξιμο στην μέση μου παρά μόνο με τού SMT την ηδονική ταρζανιά – δεν θα μιλήσω άλλο για σένα.

Το προκαταβάλλω: «ΤΟΥΤΗ ΕΙΝΑΙ η ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΜΟΤΟΣΥΚΛΕΤΤΑ τής ΚΤΜ. Τώρα. Τέλος» και θα συμφωνούσα με εμέ, αν και δεν τις έχω άπασες οδηγήσει. (Μα πάλι σ' αυτήν θα κατέληγα, για έναν λόγο και μόνο και δεν θα πω εδώ ποιόν, τον έχετε καταλάβει.) Η ΚΤΜ είναι μία χαρισματική εταιρεία, η οποία αφού πέρασε κρίσεις και αρρώστιες παιδικές, καραπτωχεύσεις κι επιτυχίες τρανές, έχει σεντράρει γερά στην μοτοσυκλεττική αγορά κι έχει μαγκώσει δια-βίου τις καρδιές, τα πορτοφόλια και τις ψυχές των μοτοσυκλεττιστών όλων. Τούτη η εταιρεία τού Mattinghoffen έχει ένα ιδιαίτερο μοτοσυκλεττικό knack, τα έβαψε όλα πορτοκαλί, σάρωσε επί δεκαετίες αγώνες/εκθέσεις/πίστες/αγορές, ανύψωσε στο πάνθεον έναν Kinigadner και έναν Everts κι έχουμε μείνει εμείς άφωνοι να θαυμάζουμε καραμοτοσυκλεττάρες τού θανατά. Όταν παρέλαβα το 990, δεν πίστευα ότι θα ζούσα αυτό που έζησα, ούτε ότι θα ανακατευόταν η ιεραρχημένη τράπουλα μοτοσυκλεττικών αξιών μέσα μου τόσο. (Αργότερα οδήγησα και το Adventure, μα δεν, όχι, μπααα – δεν πρόκειται να εξοβελίσω κι εξοστρακίσω τελικά το φάντασμα τής Καίτης μου, που στο μυαλό μού 'φερε το υπέροχο ΚΤΜ τούτο.)

Travel γαμάτο και όχι Touring απλό
Άριστα πράττει η Εταιρεία και τα ξεχωρίζει τούτα τα δύο, καθώς άλλο πράγμα ο ταξιδιώτης και άλλο ο τουρίστας, με εννοείτε εννοώ. Και μαγικά εκτελεί η ΚΤΜ την συνταγή κατασκευάζοντας το αδύνατο και πετυχαίνοντας με-την-μια, το ακατόρθωτο: με βάση ένα ραϊσονάτο supermotard, πωλεί ένα touring εκδρομικό, διονυσιακό κι απολαυστικό, πολεμικό και φυσιολατρικό μηχανάκι. Πώς μπορεί μια «αυστηρή» SM μοτοσυκλέττα πόλης καταπληκτική, να ταξιδεύει ΤΑΥΤΟΧΡΟΝΑ στην εξοχή με δυό άτομα και βαλίτσες; Πώς είναι δυνατόν δύο τέτοιες και τόσο διαφορετικές χρήσεις και ηδονές να αποδίδουν και να ταιριάζουνε, να προσφέρονται και να τα καταφέρνουνε, να εμπλέκονται χωρίς να μπερδεύονται και να ικανοποιούν δίχως να αφαιρούν τίποτα απολύτως; Και όμως. Ο καπιταλιστικός ανταγωνισμός και η περιώνυμη όσο κι αιμοσταγής πάλη για τού αγοραστικού κοινού την τροφαντή «πίττα» θα κάνει τα εργοστάσια σε λίγο καιρό να παράγουν εκδρομικά trial, ντραγκστεράδικα motocross, εντουράδικα commuter και περιπέτειας chopper! Μπορεί τα φάκτοριζ να έχουν χάσει την μπάλλα πιεσμένα από τις «αγορές», οι μόνοι ευνοημένοι όμως – αν και πολύ μαδημένοι – είναι οι τελικοί καταναλωτές: υπάρχουν εκεί έξω τόσα πολλά και διαφορετικά, εκλεκτά και καταπληκτικά μοντέλλα μοτοσυκλεττών για να διαλέξουν, που θα πάνε από... ακράτεια τελικά. Οι κατασκευαστές έχουν υψώσει τον πήχυ τής Τεχνολογίας και της Απόλαυσης τόσο ψηλά, που έχουν παντελώς ξεφύγει από τα περιορισμένα έως μέτρια όρια, δυνατότητες και περιθώρια τού απλού, καθημερινού χρήστη και καταναλωτή. Αυτό όμως, γιατί ν' ανακόψει την ξέφρενη πορεία τής ΚΤΜ; Οι Αυστριακοί έχουνε λειώσει φίλοι μου εντελώς στην δουλειά, αφήνοντάς εμέ άφωνο κι άλαλο για το πώς μπορούσα να οδηγώ αργά κι απολαυστικά στην χειμερινή ελληνική Φύση, και την ίδια στιγμή να μουρλαίνομαι στην σούζα, το παντιλίκι και την ινδιανιά, οδηγώντας τρελλά και το ίδιο απολαυστικά, πάντα μέσα στην ίδια μαγευτική και χειμερινή ελληνική Φύση. Και στα πενήντα μου χρόνια οδήγησης και τα είκοσι χρόνια γραψίματός μου μοτοσυκλεττιστικού, τούτο ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ μού συμβαίνει και τα εύσημα με τις δάφνες παρακαλώ να κατατεθούν στο Mattinghoffen παντοτινά.

Άσχημη Αυστριακή Αρχόντισσα
Τούτη η μοτοσυκλέττα έχει άστρο. (Είναι τυχαίο ότι το σήμα τής γενέθλιας πόλης της έχει ένα ανθρωπόμορφο μισοφέγγαρο, που κοιτά ένα άστρο;) Είναι ένα απόλυτα sport δίκυκλο που δύναται οποιαδήποτε στιγμή κι ώρα να φορτωθεί και να μεταμορφωθεί σ' έναν περιωπής ταξιδιώτη! Είναι ένα καθημερινό μηχανάκι που δύναται κάθε στιγμή να ανταποκριθεί σε οτιδήποτε απαιτήσει ή διατάξει ο αναβάτης του και να φέρει σε πέρας την βόλτα ή την διαδρομή, την ταχύτητα ή την χαλάρωση, την εξυπηρέτηση ή την αγωνιστική αποαδρεναλίνωση [sic], χωρίς καν να δυσανασχετήσει. Και δεν θα κουραστώ να τονίζω εγώ πόσο πολυπρόσωπο είναι το SMT 990, σε βαθμό δυσφημιστικής του διαφήμισης, σε σημείο που ευλογώ το ότι είμαι φτωχός και δεν δύναμαι να δώσω πλέον ένα τέτοιο/μεγάλο ποσό για μοτοσυκλέττα! Τούτη η μοτό μπορεί αισθητικά να Hayabuσίζει [ξαναsic] λιγουλάκι μπροστά, με τούτο μάλιστα το καταραμένα πανάσχημο «γλωσσόφτερο» που έχει αντιγραφεί από την πρώτη κακώς-διδάξασα BMW, μα άμεσα κάποιος ν' απολύσει τον κύριο Kiska. Γιατί είναι το κακόμοιρο άσχημο – για μένα προσωπικά – πολύ άσχημο το Κατουμάκι και μου θυμίζει έναν ξάδελφό μου που όταν είχε συναντήσει τον Μιχάλη Μενιδιάτη σε μια μπαρμπουτιέρα, τον ρώτησε: «Βρε Μιχάλη μου, γιατί ΤΟΣΟ άσχημος;»! Από την άλλη μεριά το SMT είναι μεγάλο σε όγκο χωρίς να είναι ογκώδες καθώς η σωστή μίξη σχεδίασης, κατανομής μαζών και βαρών και οι ατέλειωτες πονοκεφαλιασμένες ώρες ψαξίματος έχουν παράξει το εξαιρετικό αποτέλεσμα τούτο. Είναι αλήθεια πώς «ό,τι πληρώσεις, παίρνεις» και άμα ο κατασκευαστής έχει πονέσει πρώτα αυτός για να φτιάξει κάτι σωστό και σωστά, τόσο λιγότερο πονοκέφαλο ο καταναλωτής θα κληθεί για να έχει. «Η κυρία τρία-άλφα», δηλαδή η Άσχημη Αυστριακή Αρχόντισσα, αποτελεί την έμπρακτη και δίκυκλη αποτύπωση τού πώς και πόσο διαφορετικά «το κάνουν» οι Ευρωπαίοι, τόσο όσον αφορά στα σχεδιαστικά όσο και τα μηχανολογικά. Γιατί αν πρόκειται όλοι ν' ακολουθήσουν τούς «μπροστάρηδες» Γιαπωνέζους στην σιγουράντζα εμπορική «κασετούλα» τους, τότε θα χαθεί η ποικιλία από τους δύο τροχούς: άπαντες θα στρωθούν να εξυπηρετήσουν – και να υπηρετήσουνε – τον αναδυόμενο και πανίσχυρο καραφραγκάτο-πιά Τρίτο Κόσμο και ο Πρώτος ο δυστυχής, θα πάει φαληρισμένος, άκλαυτος κι εντελώς απογοητευμένος!

---

Σέλλωσέ το, το... ΚαΤαραΜένο!
Το έχω δηλώσει και πει: η δοκιμή μου ξεκινάει από την σέλλα. Και ξεμπερδεύω ευθύς εξ αρχής λέγοντας ότι η σέλλα τού SMT είναι Η ΑΡΙΣΤΗ, τελεία. Όχι μόνο τής αξίζει ύμνος και έπαινος, μα όσο κι αν προσπάθησα να πιαστώ και να κουραστώ πάνω της, απέτυχα παταγωδώς. Μπήκα σε καταλασπωμένο δασικό δρόμο δικάβαλλος και βαλιτσωμένος, «κορδόνιασα» 300χλμ-σερί νυχτερινά με αέρα και καραφορτωμένος, πάλεψα μέσα σε βρόχινη αθηναϊκή κίνηση – η σέλλα βασίλισσα και υπηρέτρια μαζί, κυρία και δούλα με μόνη της έγνοια και προκοπή την ανακούφιση-πόσο-μάλλον-ανάπαυση των μαλακών μου μορίων. Η σέλλα τού SMT, παρ' όλον ότι φαίνεται πιο «σκαλοπατητή» και πλέον στενή από του Adventure, είναι άνετη-άνετη-άνετη. Μπορεί τού δεύτερου να είναι πιο μεγάλη και πιο πλατιά πίσω, μα εγώ κούμπωσα ιδανικά πάνω της και στα ολικά 1500χλμ. δοκιμής που έγραψα, απλώς την ευγνωμονώ. (Κι αυτό το εννοεί ο υπογράφων που κάνει ΠΟΛΛΑ χιλιόμετρα με κάθε μοτό που δοκιμάζει και όχι σπίτι-γραφείο, άντε μια καφφετέρια σαββατιάτικη και μία βολτούλα για να ξεφύγει απ' τον αχαρακτήριστο και σπαζαρχίδη αρχισυντάκτη του!) Στα 855mm ύψους της, όσο κι αν κλωτσάς τις βαλίτσες με τις ταξιδιωτικές μπόττες σου ανεβαίνοντας ντυμένος βαριά, τα ξεχνάς όλα μόλις καθίσεις στην σέλλα και ξεκινήσεις να φύγεις. (Είναι και τα ρημάδια τ' ανοίγματά μου λίγο πεσμένα, από τότε που μ' απολύσανε απ' τα Μπαλσόϊ και δεν έχω βρει την φόρμα μου ο δύστυχος!) Επιπλέον δωράκι; Η γωνία γονάτων τού οδηγού είναι ιδανική: όχι πολύ κλειστή ούτε πολύ ανοικτή, τέλεια ώστε να τού επιτρέπει να ελέγχει και να οδηγεί – και με αυτά – την μοτοσυκλέττα, διευθύνοντας το πλαίσιο και ενορχηστρώνοντας τις αναρτήσεις.

Άλλο το 45άρι και άλλο το 75άρι
Υπάρχουν όπλα και όπλα. Υπάρχουν τα 9mm, υπάρχουνε όμως και τα «παραδοσιακά» .45 ACP. Μπορεί για διαμετρήματα να ξεκίνησα να μιλώ, άμα όμως δουλέψετε λίγο τούτο το V-2 τής ΚΤΜ στις 75 μοίρες, θα εντυπωσιαστείτε απλώς. Δυνατό και τρελλαμένο, ροπάτο και καραγεμισμένο, όχι τόσο πολύ ψυχώμενο (ανάβει το βεντιλατέρ γρήγορα μόλις πέσετε σε κυκλοφορία πηχτή), μα απολύτως ψυχωμένο (έτσι όπως μόνον μια γερμανική ψυχή δύναται και μπορεί). Το μοτέρ τούτο δεν είναι πολύ δυνατό, (γιατί να 'ναι;) Με μόνο(!) 115 άλογα, ποιός αυθάδης θα βγει να το αποκαλέσει φτωχό; (Αν διέθετε δηλαδή ακόμη είκοσι πουλαράκια, θα 'τανε διαφορετικό; Όχι.) Γιατί από τις 7.000σαλ, το ίδιο μοτέρ αλλάζει όψη, απόδοση και λειτουργία, μεταβάλλεται σε πύραυλο εκρηκτικό χωρίς να διαθέτει ούτε ένα τετράποδο περιττό και αυτό πρέπει να διαθέτεις πείρα για να το νιώσεις και να το εκτιμήσεις, καθώς δεν είναι πόσα έχει αλλά πώς τα δουλεύει και αποδίδουν αυτά κι οι Αυστριακοί εδώ πέτυχαν διάνα. Αν προσθέσετε σε αυτά και την μακρυά, μακρύτατη έκτη – οι διαδρομές σας γίνονται ατελείωτες, η ζωή σας γίνεται ακόρεστη και η μοτοσυκλέττα ετούτη θα βαρεθεί να σας έχει επάνω της. Επιπλέον, το σημαντικό είναι ότι το ταίριαγμα αυτού του μοτέρ και το στήσιμό του μέσα στο συγκεκριμένο πλαίσιο έχει στεφθεί από επιτυχία ΑΠΟΛΥΤΗ – όποιος θα το αγοράσει θ' αντιληφθεί και όποιος δεν τ' αγοράσει, με την απορία θα μείνει.
Το σύστημα ψεκασμού ήταν τόσο απόν που εγώ θα μιλήσω για ένα νέο είδος: αυτό του «καρμπυρατεράτου ψεκασμού» που δεν διαθέτει σκαλοπάτια ούτε κεφαλόσκαλα, έχει προσπεράσει βηξίματα και φταρνίσματα, έχει απωλέσει δισταγμούς και κομπιάσματα – όλα ετούτα παιδικές ασθένειες και προβλήματα κάτι αφημένων πίσω αιώνων. Λες κι εκεί μέσα κάποιος έθαψε ένα flat-slide KΕΙΗΙΝ αγκαλιασμένο με ένα ρυθμισμένο DELL' ORTO, ένα κλασικό MIKUNI παντρεμμένο μ' ένα μυθικό LECTRON, (οι νέοι, για τούτο το τελευταίο, ας ανοίξουν κάνα λεξικό). Κι από κραδασμούς;

Ααα, εγώ τούς επιθυμώ τούς κραδασμούς, καθώς αρνούμαι να ψελλίσω την λέξη «αντικραδασμικό» ή π.χ. «υβριδικό», αυτές είναι για γλωσσούλες politically-correct που ψηφίζουν Κυριάκο για πρωθυπουργό και Αλέξη για κηπουρό του. Το vibrato αυτό ταιριάζει απόλυτα με τους μηχανολογικούς θορύβους που παράγει το SMT και δεν είναι προς κακοφανισμόν τούτο – το έχουμε πει: δεν είναι όλοι οι κατασκευαστές σαν τους γιαπωνέζους, να δουλεύει η μοτοσυκλέττα δίπλα σας κι εσείς να ροχαλίζετε αγκαλιά με τον γάτο! «Η Ευρώπη, όταν δουλεύει ακούγεται και όταν δεν ακούγεται, σημαίνει πως δεν δουλεύει» – τούτο είναι ακόμη ένα από τα παγκοσμίως άγνωστα τσιτάτα μου με τα οποία μόνον εγώ διασκεδάζω. Και μοτοσυκλέττα που δεν ακούς τις βαλβίδες ή την καμπάνα της, τον αέρα στο φιλτροκούτι της ή τον ήχο από τις εξατμίσεις – συγχωρήστε με, μα ΔΕΝ είναι μοτοσυκλέττα. Το ΚΤΜ όταν είναι κρύο «αρβαλάει», μα μόλις αυτό ΣΩΣΤΑ ζεσταθεί, βαράει ένα υγιές σιωπητήριο που ουδένα πρέπει ν' αποκοιμίζει. Εδώ ισχύει αυτό που έλεγαν οι παλιοί κομμουνιστές, στην φυλακή: «Αγάπα το κελλί σου, τρώγε το φαΐ σου και σπεύδε στην καθοδήγηση συνέχεια». Έτσι κι εσείς κύριοι ιδιοκτήτες τού SMT: να αλλάζετε λάδια ευλαβικά, να το ζεσταίνετε προσεκτικά και να το αγαπάτε γενικά κι ειδικά – μοτοσυκλεττάρα τού κερατά αγοράσατε κι όχι κάνα δίκυκλο σούργελο που δεν θα σας ζητήσει ή λεφτά θα σάς φάει! Το κιβώτιό του έχει τις ΣΩΣΤΕΣ σχέσεις του ΣΩΣΤΑ κοντές, μα την έκτη του την έχει απλωμένη και πολύύύ μακρυά, πρέπει να κρεμαστείς πάνω απ' τις 5.000σαλ οπωσδήποτε αν θέλεις να αρχίσεις να την γεμίζεις. (Που τον αγέμιστο και ακόρεστο έχει η ρουφιάνα, προσπαθούσα απ' το τιμόνι να κρατηθώ καθώς ταξίδευα ολοταχώς προς εγγραφή διακοσάρας!) Έχουμε και λέμε για τον κινητήρα λοιπόν: γλυκά ροπάτος και αποτελεσματικά δυνατός – όχι τερατωδώς και περιττώς δυνατός, ακριβώς όσο στο ταξίδι χρειάζεται κι απαιτείται.

Λευκή Δύναμη και Γωγώ Μπρέμπου
Είμαι γνωστός για τις πετυχημένα άσχετες επικεφαλίδες των κεφαλαίων μου. Αυτό βέβαια δεν με αποτρέπει από το να ξανατιμήσω την ολλανδική εταιρεία αναρτήσεων WP μεταφράζοντας το παλαιό όνομά της, που καμμία σχέση έχει με ρατσισμό φυσικά. (Φτου και μακριά μου ένα όνειδος τέτοιο.) Στην περίπτωση τού SMT όμως, κρυβόταν μια απροσδόκητη έκπληξη: όταν το παρέλαβα από την αντιπροσωπεία, με τις stock ρυθμίσεις, ήτανε μαλακό. Και για το ταξίδι τής δοκιμής μου έτσι το άφησα, αφού έτσι το προτίμησα, αφού έτσι απεδείχθη και αποτελεσματικό και ονειρεμένο. Πριν το πάρω φοβόμουν μήπως ήταν ακόμη-ένα σφιχτά στημένο και ξερά ρυθμισμένο ΚΤΜ, πράγμα που ουδόλως συνέβη: το να οδηγείς σε άγριο στροφιλίκι ένα «μαλακό» ΚΤΜ, δικάβαλλος με μπαγκάζια και να το απολαμβάνεις υπέρμετρα – ε, αυτό είναι εκ των ουκ άνευ! Τα 160mm μπροστά και τα 180mm πίσω είναι υπέρ-αρκετά, το 990 έμπαινε κι έμενε, σουστάριζε άνετα και μπιστάριζε ευχάριστα – διέθετε εν ολίγοις μια ταξιδιάρικη αντιμετώπιση στον τομέα «αναρτήσεις» που με εξέπληξε και μ' ενθουσίασε. Το να ξεκινάς μ' ένα «κούτσουρο» και να προσπαθείς στην συνέχεια μαρουλόφυλλο να το κάνεις δεν λέει, το να καβαλλάς όμως το SMT και να έχεις στην άκρη τού κατσαβιδιού σου απλωμένες όλες-μα-όλες τις αποτελεσματικές δυνατότητες, αυτό παραλέει. Ποιό είναι το μάθημα λοιπόν; Θα το θέσω ευθέως και ειλικρινώς: αντί όλοι οι κουλοί και τεμπέληδες να πληρώνουν ηλεκτρονικές-κομπιουτεράδικες-προρρυθμισμένες-πανάκριβες αναρτήσεις, καλύτερο είναι να τ' ακουμπήσουνε στους ψαγμένους. Απέναντι σ' ένα κουμπάκι πολύφερνο, άλλον έναν μηχανισμό δηλαδή βαρύ και ευπρόσβλητο, παθιάρικο και πολύπλοκο, αρκεί μια γνώση κατακτημένη κι ένα κατσαβιδάκι απλό. (Να σημειώσω ότι η εξ ίσου ψαγμένη αντιπροσωπεία με εφοδίασε με φωτοτυπία όλων των δυνατοτήτων ρύθμισης των αναρτήσεων, συγχαρητήρια κι από μένα.) Ας μην φωνασκούν λοιπόν οι τσιγκούνηδες όταν άλλες μοτό τα 20.000 ευρώ φτάνουν, δεν μπορούν φαίνεται να ζήσουν πληρώνοντας αρκετά λιγότερα αλλά λερώνοντας και λιγάκι τα κρινοδάχτυλα, η ΚΤΜ έχει παράδοση στους «μουτζούρηδες κι αγωνιάρηδες» – τί διάολο Sportsmotorcycle Company είναι;

Η Γωγώ Μπρέμπου είναι μία πολύ ωραία γυναίκα και μία πολύ καλή ηθοποιός. (Τί δουλειά έχει εδώ μέσα;) Η BREMBO είναι μια πολύ καλή εταιρεία συστημάτων πέδησης και μία φίρμα σωτήρας και προστάτης-άγιος των απανταχού μοτοσυκλεττιστών. (Πάει Ντανάκο, τώρα μάς κούφανες!) Τα ακτινικά φρένα (που ακούγονται ευχάριστα καθώς δουλεύουνε) και οι monoblock δαγκάνες (που δεν ακούγονται, μα ευχάριστα δουλεύουνε) τού SMT, ήταν ακόμη μία ευχάριστη έκπληξη για εμένα. Όχι γιατί τώρα ανακάλυψα ότι η BREMBO «σκοτώνει», αλλά γιατί σφράγισα ότι η BREMBO μπορεί να σώσει χωρίς να σκοτώσει. Τα φρένα τού 990 δουλεύουνε χωρίς να σε σκοτίζουνε, κόβουν χιλιόμετρα μαλακά χωρίς να σε τρομάζουνε, επιβραδύνουν σωστά και σοφά την μοτοσυκλέττα, κάνοντας το μακρυνό ταξίδι ή την κοντινή διαδρομή ασφαλή και πρωτόγνωρη... για supermotard-κατά βάσιν μοτοσυκλέττα. Μαλακά όταν έτσι τα θες, αποδοτικά και παρόντα όταν σού χρειαστούν, σκληρά και απόλυτα αν έτσι τα επιθυμήσεις. Και το ABS; Άριστο και αυτό: στην λάσπη που έμπλεξα ξαφνικά – διαβάστε εσείς παρακάτω – το απομόνωσα και την υγεία μου συνέχισα να κατέχω. Και μόλις ξαναβγήκα στην άσφαλτο, το συνέδεσα πάλι και οι αποστάσεις φρεναρίσματος ήρθαν στα σύγκαλά τους, είναι ν' απορεί κανείς πώς άλλοι τρανοί οίκοι ακόμα με τα δικά τους ψάχνονται. (Γιατί το ABS, όσο δεν το νιώθεις, τόσο καλύτερο είναι και όσο δεν το νιώθεις, τόσο αυτό λειτουργεί.) Αν πρόκειται λοιπόν ν' αρχίσουμε και τα BREMBO να σχολιάζουμε και να ψεγαδιάζουμε, ας πιάσουμε το πλέξιμο χειμώνας τώρα που είναι, καραντίνα που έχει πλακώσει βαριά...

Δεν το οδηγείς. Αυτό σε οδηγεί
Το να γράψεις για το πώς στρίβει ένα ΚΤΜ είναι πλεονασμός, κατανάλωση φαιάς ουσίας και κατακράτηση bytes. Και τρία ρηματάκια αρκούν, ακόμη και για όσους δεν καταλαβαίνουν: «μπαίνει-μένει-βγαίνει», τέλος. Επιπλέον, το SMT στρίβει λεπίδι, χωρίς να είναι τρομακτικό, (όχι ότι δεν μπορεί και να γίνει). Η ΚΤΜ το έστησε έτσι ακριβώς ώστε να διατηρήσει τα επινεφριδιακά χαρακτηριστικά του, μη αφαιρώντας ούτε γραμμάριο από τις ταξιδιωτικές αρετές του και ΑΥΤΟ είναι ΟΛΟ της το σουξέ. Μοτοσυκλέττα αξεδίψαστη και ακούραστη, είτε την πάτε σερί 160-180 στην Εθνική, είτε την οδηγείτε με 5.000σαλ και 120χαω στο δευτερεύον δίκτυο όλη την μέρα. Ο ντόκτορ Τζέκυλλ κι ο μίστερ Χάϋντ είναι το ΚΤΜάκι αυτό: μπείτε σ' έναν επαρχιακό φιδωτό δρόμο, ξεχάστε το στροφόμετρο μέσα στις εννιάρες, λησμονήστε ότι κουβαλάτε σύζυγο και βαλίτσες και φυτιλιάστε τα λάστιχα μοιράζοντας απλόχερα ταρζανιά στην αδιάφορη και πανέμορφη χειμωνιάτικη ελληνική Φύση. (Αλλάζω τώρα βινύλιο.) Ακουμπήστε βαλίτσες και σύζυγο οίκαδε, βγείτε Αθήνα ένα βραδυνό, ξαναξεχάστε το στροφόμετρο βαθιά στις εννιάρες και ξαναφυτιλιάστε τα λάστιχα μοιράζοντας απλόχερα ινδιανιά στην αδιάφορη και πανάσκημη χειμωνιάτικη πρωτεύουσα τής Ελλάδας. Ό,τι κάνατε εκτός πόλης, το ίδιο μπορείτε κι εντός: σπιναρίσματα και σουζάάάρες, παντιλίκια και endos ατουμπάριστα, πλαγιάσματα οριακά και ντριφταριστές εισοδοεξόδους – το SMT είναι πάντα παρόν και υπάκουο, ισχυρό και στα γκάζια και στα φρένα, μανιτζέβελο κι αφροδισιακό με το έξτρα δωράκι τής δυνατότητας ΑΤΕΛΕΙΩΤΟΥ ταξιδιού, θέλετε κι άλλα; Πάνω απ' τα 170χαω ελαφρώνει λιγάκι εμπρός (φυσικότατο είναι), αν σκύψετε όμως πίσω απ' την μεγάλη-κομψή- αποτελεσματική ζελατίνα, μπορείτε να οδηγήσετε, και με το κράνος σας ανοικτό και τα αυτιά σας μέσα στην ησυχία.

Αν και τα ΚΤΜ έχουνε ταυτιστεί με την τρελλή, γρήγορη, σπηντάτη και ημιαγωνιστική οδήγηση, εγώ το SMΤ δεν το δούλεψα έτσι. Και το χάρηκα αλλιώς εντελώς. Το δούλεψα «τραβελιάρικα» και προσοχή σάς παρακαλώ στην ορθή ερμηνεία τής λέξης, το κοινό μας είναι άκρως συντηρητικό. Οδήγησα ταξιδιωτικά-ακριβώς το ΚΤΜ τούτο και πλουσιοπάροχα ανταμείφθηκα. Και όπως έχω ξαναπεί, «Το καλό, κάνει για όλα. Αυτό όμως που κάνει για όλα, δεν είναι απαραίτητα και καλό»! (Τέτοια παραδοξολογία, μόνο στον Ντάνη ΦΩΤΟ απαντάται.) Όταν κάτι είναι άριστο, μπορεί να καλύψει και μικρότερες-λιγότερες-διαφορετικές λειτουργίες, όταν όμως κάποιος προφασίζεται ότι κάνει τα άπαντα, τότε είναι σαν να κατηγορεί ως πεοπτωτικό τον John Holmes! Η ΚΤΜ, μετά την λαμπρή παράδοση και πορεία τού Duke και την λαμπρή παρουσία κι εξέλιξη τού Superduke, κατέχει την εκλεκτή συνταγή και συνέχεια την βελτιώνει. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα που καταφέρνει επιτυχώς να ταιριάξει τ' αταίριαστα, μετατρέποντας σε ταξιδιωτική μία μοτοσυκλέττα που ξεκίνησε – και παραμένει – supermotard. (Για πλέον αφιερωμένους, τολμηρούς και χρήστες προχωρημένους, υπάρχει και το SMR αλλά εδώ σταματώ, για να μην γράψω άλλες δέκα χιλιάδες λεξούλες.) Να καβαλλάς μια τέτοια μοτοσυκλεττάρα και να ταξιδεύεις σουζάροντας ή να σουζάρεις με συνεπιβάτη, tank-bag και βαλίτσες – τούτο δεν γίνεται παρά μόνον από την ΚΤΜ και μάλιστα μ' έναν απρόσμενα αυστριακό τρόπο. (Εμ δεν είναι όλοι οι Τεύτονες τελειωμένοι μπυρρόβιοι, άνθρωποι είναι κι έχουν αίμα που πολλές φορές μάλιστα είναι πιο λατίνικο και πιο μεσογειακοό από κάτι τεμπέλες κουφάλες τού πτωχεύσαντος Νότου!)

«Εφιάλτη» δεν λέγανε μόνο τον μπαμπά-Μητσοτάκη
Αποφασίσαμε με την τότε-γυναίκα μου να περάσουμε μερικές μέρες στο πατρικό της, στο χωριό στην Φθιώτιδα. Περάσαμε λοιπόν απ' τις Ερυθρές, προσπεράσαμε Αράχωβα-Δελφούς-Άμφισσα και πριν την Βάργιαννη, στρίψαμε αριστερά προς Καλοσκοπή-Πυρά-Μαυρολιθάρι. Χτυπήσαμε τα σαντουϊτσάκια μας εδώ και βάλαμε πλώρη για Δάφνη-Ανατολή-Μάρμαρα-Περιβόλι-Δίλοφο-Σπερχειάδα, ώστε κατά το βραδάκι μέσω Μακρακώμης και Αγ. Γεώργιου ν' ανάψουμε το τζάκι στο σπίτι. Αμ δε. Με το που αφήσαμε πίσω μας την Δάφνη ο δρόμος έγινε δασικός, ο δασικός έγινε στενός λασπωμένος κι αυλακωτός, στην μέση κιόλας τής διαδρομής η γυναίκα μου κατέβηκε καθώς ήταν αδύνατον να οδηγήσω με street λάστιχα το ΚΤΜ, δυό βαλίτσες συν σάκκο κι εκείνην επάνω. Ταχύτατα η λάσπη έχτισε λάστιχα-ζάντες-ψαλίδι, καλάμια-φτερά-μοτέρ, άκουγα τα πηχτά λασποχάλικα να χτυπάνε παντού και πάλευα ταχυδακτυλουργικά να μην διπλώσει το τιμόνι, να μην γλιστρήσει το ΚΤΜ σε κανένα γκρεμό, να μην σπινάρει ο πίσω τροχός και βρεθώ ίσα-κάτω. Έκανα λοιπόν 500 μέτρα με την ψυχή στο στόμα, σταμάταγα-έσβηνα και περίμενα το θήλυ ποδαράτο να έρθει. Έκανα άλλα 200-300 μέτρα, σταμάταγα-έσβηνα και περίμενα ξανά την ιδία για να με φτάσει. Ο δρόμος χειροτέρευε και γινόταν αδιάβατος, οι μικρές και κοφτές ανηφόρες που είναι το παιγνίδι τού εντουρά γίνανε ο τρόμος τού ταξιδιώτη, ήδη μέσα στους λόγγους σκοτείνιαζε κι όπου να 'ταν θα έπιανε μια βροχή, το ψοφόκρυο δεν καταγράφω. Λίγα μέτρα αγωνιώδους οδήγησης και ανασυγκρότηση πάλι, λίγα μέτρα ανάμεσα στο «βροντάω το ξένο μηχανάκι» και το «τα αυλακορυάκια συνωμοτούν, ο χασογκρεμός να με φάει» κι όλα αυτά με τα βασανιστικά 10χαω που μπορούσα να πάω. Να παίρνω φόρα όπου μπορούσα και τούτη να με οδηγεί ντουγρού για βαθύ λασπόλουτρο, να κόβω όπου δεν μπορούσα να περάσω και αυτό να με οδηγεί σε ρηχό καταρρακτάκι για ιαπωνικό διαλογισμό – μιλάμε Ο τρόμος. Το βεντιλατέρ τού ΚΤΜ να 'χει τρελλαθεί, η συμβία κόντευε να χαθεί, το χωριό Ανατολή όπου μετά χιλίων τόννων άγχους φτάσαμε ήταν ερειπωμένο και σφραγισμένο. Το νερό που διαθέταμε το είχαμε πιεί, την βενζίνη που κουβαλούσαμε την είχαμε σχεδόν κάψει και η προοπτική να διανυκτερεύσουμε στο βουνό, δεν θα έλεγα πως μας διασκέδαζε τόσο. Το SMT ακούμπησε κάτω δύο φορές, αλλά η ταχύτητά μου ήτανε τόσο μικρή που πήδηξα στο πλάϊ και το κράτησα να γείρει μαλακά. Η λάσπη που είχε χωθεί πάνω και μέσα του σε λίγα μόνον ακόμη λεπτά θα το ακινητοποιούσε τελείως, η λέξη «πρόσφυση» είχε χαθεί για κείνο το απόγευμα, το ίδιο και η λέξη «κέφι». Βγαίνοντας από την Ανατολή ο δρόμος χειροτέρεψε ακόμη περισσότερο και καθ' οδόν προς τα Μάρμαρα, μόνο τάμα στην Παναγία την Προυσσιώτισσα δεν κάναμε (που κάναμε) να σιάξει ο δρόμος ελάχιστα, να έχει στεγνώσει κάπου η λάσπη, να βρούμε ένα ζεστό σπίτι ανοιχτό.

Κυρίες και κύριοι, μοτοσυκλεττιστές και φιλοτελιστές, χαζοί γραφειοκράτες και απλοί μοτοληστές, το ΚΤΜ SMT 990 τα έβγαλε εντελώς τα λεφτά του. Απολύτως κι απόλυτα. Καμμία άλλη μοτοσυκλέττα εκτός από καθαρόαιμη endurο δεν θα μπορούσε να περάσει από εκεί – και το γράφω εγώ που κάνω εντούρο απ' το 1971-παρακαλώ – εκτός από μια ΚΤΜ 990 Adventure π.χ. Και η απλούστερη σκέψη ότι θα μπορούσα να είχα βρεθεί εκεί με το τότε-δικό μου Varadero, τα πόδια μού έκοβε. Να διέθετα καμμιά GS 1200 για τεστ, να είχε χτιστεί τούτη στην λάσπη, να 'χε φτάσει τον μισό τόννο στο ζύγισμα – μόνο ένα τάμα στον Χριστό, στον Βούδδα και τον Μωάμεθ-μαζί θα με έβγαζε από εκεί. Καλή η διαφήμιση περί περιπέτειας, καλές οι πωλήσεις οχημάτων τάχα μου-περιπέτειας, μα όλα κι όλα: όταν το όχημα είναι πάνω από 250 κιλά και σάς κάτσει η στραβή – όχι η πολύ, αλλά η απλή αθώα και κουτή στραβή – τότε θα ψάχνετε τον διαφημιστή και τον μαρκετά που σάς την πούλησε, να τον σφάξετε στο γόνα στεγνά. Και εδώ ξεκινά η αδιαπραγμάτευτη οδηγία: όντας το ΚΤΜ πανάλαφρο και ευκολοδήγητο, σχετικά χαμηλό και ροπάτο, με μαλακές αναρτήσεις και εκτός το ABS, δεν αντιμετώπισα τίποτα χειρότερο εκείνο το βράδυ. Όντας το SMT χωρίς πολλά πλαστικά, χωρίς φαίρινγκ περιττά και με λεπτή, ευκολόπιαστη σιλουέττα, βγήκα απ' την φθιώτικη λασπουριά τρέμοντας απ' την κούραση και την αφυδάτωση μεν, χωρίς όμως να έχω χτυπήσει εγώ ή το μηχανάκι. Τα αγωνιστικά, περιπετειώδη και χωματερά γονίδια τής ΚΤΜ έλαμψαν σε πραγματικό χώρο και χρόνο και τούτο με κάνει να υπογράψω με χέρια και πόδια την αγορά του. Τα είδα όλα, καθώς όλα συνωμότησαν κανονικά να με «στείλουν» σε εκείνα τα 6-7χλμ: η λάσπη να 'ναι παντού κι όμως το ΚΤΜ να εξακολουθεί με τα λασποslick-πλέον PIRELLI να πηγαίνει εκεί που τού υπεδείκνυα. Η οδήγηση στην λάσπη – όταν μάλιστα έχεις «ατυχήσει» από λάστιχα – θέλει λεπτούς, αργούς κι απαλούς χειρισμούς, φανταστείτε τί απαιτεί όταν απλώς ταξιδεύετε στο βουνό, με συνεπιβάτη και πράγματα, είναι σούρουπο και αρχίζει να βρέχει, κάνει τρελλό κρύο και δεν έχεις νερό. (Θυμήστε μου κάποια στιγμή να πάρω τηλέφωνο στο Μattinghoffen εκεί, να ρωτήσω ποιός είναι ο προστάτης άγιός τους!)

---

Ντι ποζιτίβεν
1/ Είναι ελαφριά, μόλις 198 στεγνά κιλά. Κι αυτό θα το καταλάβετε όταν και άμα – έξω από δω – χρειαστείτε να την σηκώσετε. 2/ Διπλό stand: δείχνει την σοβαρότητα τόσο τού κατασκευαστή, όσο και του ιδιοκτήτη. Λαδώνεις αλυσίδα πανεύκολα, αλλάζεις λάστιχο, λύνεις/σερβισάρεις αμορτισσέρ/μοχλικό, στήνεις για κατασκήνωση ή απλά καμαρώνεις την μηχανάρα σου κάθετη κι όρθια. (Το ένα ΚΤΜ 250 GS τού '81 που είχα, το αγόρασα μόνο και μόνο για το διπλό σταντ του.) 3/ Πλατύτατη, σωστότατη, «φορτωτικότατη» σχάρα. Και άφθονοι χώροι για γάντζους δεσίματος, μέχρι και στα τελικά πάνω έχουν βιδώσει οι ρέκτες Αυστριακοί τα πιαστράκια! (Άμα είσαι περιπετειώδες, αθλητικό και ταξιδιάρικο εργοστάσιο, η ούγια δεν το γράφει μόνο, μα το κραυγάζει επιπλέον.) 4/ Άριστες χειρολαβές συνεπιβάτη, μόνο που αν αυτός είναι άρρην και ώριμος και κομμάτι ευμεγέθης, οι ξεχειλίζοντες γλουτοί του θα ακουμπούν σε αυτές, μην τα θέλετε κι όλα δικά σας. (Γι' αυτό πετάχτε αυτόν και φορτώστε μια κουκλίτσα mignone, μια ανάμεσα σε Kylie Minogue και Pamela Anderson και ορίστε η υγειά σας!) 5/ Για τα PIRELLI Diablo Rosso II λέξη δεν θα πω: όχι μόνο γιατί είμαι εντελώς ένας PIRELLI-man, μα γιατί τούτοι οι κόκκινοι διαόλοι δεν κρατάνε, κολλάνε. Δεν κολλάνε, κρατάνε. (Και έτερα ρήματα δεν υπάρχουνε, κάντε κουμάντο.) 6/ Προσέξτε τις «παχυντικές» και λεπτές κωνικές ελαστικές φυσούνες των καθρεπτών καθώς δίνουν αισθητικό όγκο χωρίς βάρος, μπράβο στον Kiska μπράβο του τώρα!

Ντι νεγκατίβεν
1/ Τα κλειδιά τού διακόπτη τρίβονται στις ντίζες γκαζιού, καθώς οι δεύτερες δεν αφήνουν χώρο στα πρώτα. (Πωπωπω κάτι προβλήματα που έχει το SMT ρ' αδερφάκι μου!) 2/ Δεν έχει δείκτη βενζίνης και για ταξιδιάρικο μηχανάκι, αυτό ΕΙΝΑΙ ένα πρόβλημα κύριοι. (Τα λογής λαμπάκια, δεν τα πολυεμπιστεύομαι, γι' αυτό με το ένστικτο πλέον βάζω βενζίνη.) 3/ Οι μεγάλες αλουμινένιες βαλίτσες, μετά από λίγο καιρό έντονης χρήσης, τρίζουν καθώς παίρνουνε μπόσικα οι βίδες συγκράτησής τους. (Πωπωπω κι άλλα προβλήματα που έχει το SMT ρ' αδερφάκι μου!) Επιπλέον οι γάμπες τού άντρα-συνεπιβάτη ακουμπούν στα κάτω λαμάκια τους, δυσκολεύοντάς τον λιγάκι. 4/ Το κάρτερ λαδιού την ζητάει αμέσως την προστασία του εκεί έξω και μπροστά εκτεθειμένο που είναι. 5/ Τα 7,15λ/100χλμ με/σε ΤΕΤΟΙΑ μοτό, για μένα δεν είναι υψηλή κατανάλωση. (Πιο κάτω από 6,7λ δεν μπόρεσα να κατέβω.) Κι όποιος γκρινιάξει εδώ, αλλού ας πάει ν' αγαπήσει, τόσα και τέτοια προσόντα έχει η γυναίκα αυτή και θα πέσει στα χέρια τού κάθε τσίπη; (Και μία ερώτηση: πώς μπορεί το SMT να έχει τόσα-λιγότερα πλαστικά από το Adventure και να έχει μόνο ένα λιτράκι βενζίνης λιγότερο;)

Αξεσσουάρισέ το
Το travel-kit τού SMT περιλαμβάνει ψηλή ζελατίνα, βάση για GPS, διπλό stand, tank-bag, βάση βαλιτσών και αλουμινένιες βαλίτσες και κόστιζε το 2011 μόνο 900Ε, τα αξίζει δε άχρι κεραίας. Οι βαλίτσες είναι άριστες, στεγανότατες, ανθεκτικές και περιεκτικές – «βέρυ ρούμυ, όπως βέρυ βάκης» το κρύο αστείο μου – στα 37 ολόκληρα λίτρα εκάστη. Η καταπληκτική όμως «ντανιά» τής ΚΤΜ είναι οι κλειδωνόμενες βίδες μισής στροφής που επιτρέπουν την αφαίρεση και των κάγκελων-βάσεών τους, όταν δεν χρειάζονται και για να μην σας χαλάνε το απόλυτο SM look. (Τούτο αποδεικνύει ότι κάποιος σκέφτεται πριν από σας, για εσάς.) Το tank-bag είναι πρακτικότατα μικρομέγαλο και ταξιδιωτικώς λεπτό, κλειδώνει κιόλας το κεντρικό φερμουάρ του. (Σημαίνει ότι κάποιος στην ΚΤΜ το ζήτησε, και κάποιος στην ΚΤΜ το έκανε, μπράβο.) Η ζελατίνα είναι σωστή και λειτουργικότατη: κάνει περιττή την πλαϊνή ευρύτερη κάλυψη τού σώματος, καθώς καλύπτει κεφάλι και στήθος καλά. (Αλλιώς πάρτε την δίφυλλη ντουλαπόπορτα τής γιαγιάς σας και παίξτε bras-de-fer με τον άνεμο.)

Συγκρίσεις κάνουν, όσοι μειονεκτούν
Ξέρω ξέρω, οι απόλυτες επικεφαλίδες μου θα με φάνε. Το SMT είναι ΜΟΝΑΔΙΚΟ στην κατηγορία του, μια κατηγορία μάλιστα που σχεδόν την ορίζει. Το Varadero είναι πιο πολυθρονοταξιδιάρικο, το GS καν χωματερό χωρίς να 'ναι λιγότερο ασφάλτινο, το Stelvio προσπεράστε το, το Μultistrada είναι σε άλλη – δική του κι αυτoύ – κατηγορία και το Ténéré είναι απαράδεκτα βαρύ. Περιέργως πώς, πιο κοντά του είναι το TRIUMPH Tiger 1050, ξεφεύγοντας όμως δαιμονισμένα απ' αυτό λόγω στησίματος, γονιδίων και εταιρικού πάθους. Θα το ξεκαθαρίσω λοιπόν το θέμα εδώ, με τον δικό μου χαρακτηριστικό τρόπο: το SMT έχει με τις ανωτέρω κυρίες τόση σχέση, όση έχει το ΜΜΑ fighting με το Aikido. Νομίζεις ότι το αυστριακόπουλο θα ποντάρει στην δύναμη μα σε νικάει ετούτο με την χαριτωμένη του και απλή τεχνική, σε γοητεύει με την ροπή και την ελαφράδα του, την ευλυγισία του, την χάρη του και την ηδονική προσφορά του. Και για όσους δεν το 'πιασαν, δεν χρειάζεται μόνο δύναμη για να επιβληθείς, μπορείς να κυριαρχήσεις μετά από πολλή δουλειά, πολλή τόλμη και πολλή χαρά.

«Μα τι 'ναι αυτά που λέω Θεέ μου Θεέ μου» / Τόλης Βοσκόπουλος
Ολόσωστη, λαμπρή και ψυχάτη μοτοσυκλέττα, για αδιάκοπο ασφάλτινο ταξίδι απολαυστικό, χωρίς να κωλώσει σε εδαφικές δυσκολίες, υπέρογκο φόρτωμα ή οδηγικές ιδιαιτερότητες. Το SMT διαθέτει αίσθηση κι ευχαρίστηση και ζητά λίγη-στοιχειώδη-βασική προσοχή και μια ιδιοκτησιακή έγνοια, όχι αυτοκινητική τεμπελιά και ξεγνοιασιά γιαπωνέζικη. Όποιος το αγοράσει πρέπει να θέλει να ζήσει μαζί του έντονα δυνατά, να ασχοληθεί πραγματικά και να μην το υποβιβάσει στο επίπεδο ενός-ακόμη καταναλωτικού αγαθού. Η μοτοσυκλέττα, η καλή μοτοσυκλέττα, η άριστη μοτοσυκλέττα δεν είναι δημοσιοϋπαλληλική καρέκλα: όσο την «κλίμακα» ποιότητας ανεβαίνει κανείς, τόσο πρέπει να ανεβαίνει και η δική του.

Το ΚΤΜ SMT 990 είναι μια πολυπρόσωπη, άριστη, ελαφριά και απολαυστική μoτοσυκλέττα. Είναι εντελώς-πρωτότυπα πρακτική και παντελώς-πρωτότυπα άνετη, είναι θριαμβευτικά ηδονική, είναι μια μοτό αληθινής και διαρκούς περιπέτειας. Είναι μία supermotard, που κάνει εξαίσιο traveling, σε «πακέτο» αdventure, με sport λάστιχα. Είναι ένας πορτοκαλόμαυρος βασιλιάς στην κατηγορία, είναι και fun και fast και κόστιζε το 2012 σωστά-ακριβά 13.990Ε (συν 900Ε το κιτ), ενώ σήμερα τα βρίσκεις από 6.000 έως 10.000Ε. Και εδώ έγκειται το μεγαλείο τής ΚΤΜ καθώς έχει καταφέρει – ποιά αυτή, μια χωματερή εταιρεία! – να έχει από ένα καταπληκτικό μοντέλλο σε όλες σχεδόν τις κατηγορίες και χρήσεις κι απολαύσεις μοτοσυκλεττών.

«Συγχαρητήρια» λοιπόν στα γερμανικά ή επί το ελληνικότερον, Herzliche Glückwünsche!