(Δεν πέθανε.) Αυτοκτόνησε ο Chris Pfeiffer. (Ύστερα από μια μεγάλη περίοδο μάχης με την κατάθλιψη, την οποία τελικά έχασε, αφού την ψυχή του απαρηγόρητη τής παρέδωσε.)

Τον είχα γνωρίσει κάποτε, όταν είχε έλθει στην Ελλάδα ως σπουδαίος stunt-rider. (Προτού ο Pastrana προβιβαστεί απ' το ποδηλατάκι του κι όταν ακόμη ο Ken Block το Mustang το είχε αφίσα στο δωματιάκι του.) Έγραφα για μοτοσυκλέττες τότε και η BMW μάς είχε καλέσει να τον δούμε να τον γνωρίσουμε, να τον θαυμάσουμε και να τον απολαύσουμε ένα απόγευμα με σούζες και μουσικές, γκόμενες και τζέρτζελο, προώθηση προϊόντων και μάντρωμα πελατών - sooo Nineties, που ξερνάω ακόμη το νερό πού 'πινα τότε...

Εμένα πάντα με κούραζαν όλες οι "αθλητικές" δραστηριότητες που ξέφευγαν απ' το καθαρά-αθλητικό μέρος και βουτούσαν στο τηλεοπτικό-χαϊβάνικο-διαφημιστικό-ξεφτιλιστικό άλλο. Δεν θυμάμαι καν πού βρεθήκαμε, εμείς ως "ειδικοί δημοσιογράφοι" κι εκείνος με το πλέον ακατάλληλο μηχανάκι για "ταρζανιές" - ένα F800 βαρύ και αζύγιστο, ψόφιο μπατάλικο, που στα χέρια του φτερά είχε βγάλει.

Αδύνατος αλλά μυώδης, χαμογελαστός αλλά επαγγελματίας απλός, ήταν αδύνατον να καταλάβει κανείς - πόσω μάλλον τότε - ότι η κατάθλιψη τού έτρωγε αργά-αλλά-σταθερά τα σωθικά, (κι όχι μόνο). Τί να σού πει λοιπόν και τί να τού πεις; Στις εμπορευματοποιημένες αυτές επιδείξεις, περισσότερο μιλάνε οι ψαλιδόκωλοι μάνατζερς και λάμπουν οι υπεροπτικές "γλάστρες" των "τσιγαράδων", τα γλίσχρα "στελέχια" τής γκρέκας Μοτό βεργολυγιαζόσαντε ποιός ο πλέον φραγκάτος-μουράτος μάς είναι κι από κάτω το πιστωτικομπουχτισμένο το πόπολο στριμωχνότανε δουλικά για ένα αυτόγραφο, ένα πλαστικό καπελλάκι, μια μπύρρα ληγμένη και δωρεάν. (Αν θυμάμαι καλά, που δεν χρειάζεται να θυμάμαι καν πια.)

Άλλο είναι εμένα το θέμα μου όμως.

Η Μεγάλη Κυρία Κάππα είναι η πλέον ρουφιάνα από όλα τα θηλυκά. Και για αυτήν δεν υφίσταται γιατρειά, έτσι και σε δαγκώσει ή μπει μέσα σου, σ' αρπάξει στα νύχια της και στον καναπέ σου εσένα βιδώσει για τα επόμενα χί χρόνια σου. Το 'χω πει: εδώ πάσχει από βαριά και βαθεία κατάθλιψη ο Bruce Springsteen - που έχει γκρεμίσει κάθε τεράστιο στάδιο στον πλανήτη - και δεν θα πάθω κατάθλιψη εγώ ή η Άρτεμις, η August Ames ή ο δύστυχος Pfeiffer;

Δεν είναι τί στην ζωή σου "τραβάς", αλλά είναι τί σού αφαιρεί τελικά την ζωή σου. Άκοπα μάλιστα και ακίνητη, η πουτάνα η κατάθλιψη σε βάζει ΕΣΕΝΑ να σκοτώνεις εσένα. Όταν πια έχει χαθεί "το νόημα" τής ζωής κι αφού σού στερέψει κάθε σωτηρία ή εφικτή μαλακία, τότε άλλος για κάννη τράβηξε κι άλλος για την αγχόνη, άλλος ακονίζει το ξυραφάκι του κι η ξαδελφούλα μου πήδηξε απ' τής Σπετσών το μπαλκόνι. (Εκείνην αντέγραψε κι η Μαρία μου τού "τα τρία μι" - ένας φόρος μνήμης και τιμής στο Τζελί που το ανοικτό παράθυρο είδε όχι ως ευλογία φωτός, μα ως κατάρα τής σωτηρίας.)

Η οικονομική κρίση, η άπαιχτη πανδημία και τώρα ο πόλεμος ωχριούν μπροστά στα κορμάκια που η σκρόφα κατάθλιψη κόβει θερίζει, ξαπλώνει και εκτελεί, σβήνει και θάβει. Υπάρχει και ο πλούτος κάπου/κάποτε, υπάρχει και η υγεία κάποτε/κάπου, ομοίως κάπου και πάντοτε ο πόλεμος σταματά και η ειρήνη επικρατεί, μέχρι να σηκώσουν ανάστημα τα φρεσκοφυτεμένα κυπαρίσσια στα νεκροταφεία - that's life μωρέ, μη λυγάτε.

Μα ο θάνατος που προοιωνίζεται και ευαγγελίζεται η κατάθλιψη, δεν είναι θάνατος, εκτέλεση είναι. Αυτοχειρία απόλυτη, αυτοκτονία αναντίρρητη, επιβουλή νου κατά τής ψυχής και επιβολή των άλλων κατά τού ενός - έτσι είναι. Αν το τί "παίζεται" μέσα στο υπαρξιακό σπίτι τού καθενός είναι άγνωστο (και αδιάφορο), το τί "δεν παίζεται" μέσα στα φυλλοκάρδια τού καθενός είναι πανκοίνως γνωστό (και παραμένει κρυφό), πάντα.

---

Ένα θα πω, και τα γόνατά μου ταπεινά κλίνω στην μνήμη τού Chris τούτου: αν η ζωή είναι αγώνος μαρτύριο, ο θάνατος δεν είναι διαφημισμένος τερματισμός. Το θέμα - και όλο το νόημα βίου μας - είναι να φέρουμε τον θάνατο μέσ' στην ζωή και να τον αγκαλιάσουμε, όπως ακριβώς αγκαλιάζουμε την ψυχή μας.

Γιατί ένας Εφιάλτης στυγνός, ένας προδότης αισχρός η κατάθλιψη ήταν και είναι, θα 'ναι και δεν αλλάζει αυτό: αρκεί βέβαια εμείς να αντέξουμε και να μην την ακούσουμε. Ούτε αυτήν ούτε τούς άλλους, ούτε το σώμα ούτε το μυαλό - την μονάκριβη Ζωή μόνο. Την ανάσα μας μοναχά. Το φως των ματιών μας που λάμπει αποκλειστικά μέσα μας και άπαντα έξω μας να το σβήσουν να το θαμπώσουνε, να το κόψουν και να το κάψουνε θέλουν.

All it takes is just a click. (Σαν το κλικ τού θερμοσίφωνα μέσα στην νύχτα, σαν το κλικ καπακιού τού αναπτήρα μας, σαν το κλικ τής φωτογραφικής μηχανής, σαν το κλικ τού κλείστρου τού όπλου.) So beware: είναι ψέμμα θρασύδειλο ότι η ζωή μετά θάνατον είναι προτιμότερη απ' τον καθημερινό θάνατο εντός τής ζωής. Και είναι αλήθεια σκληρή και πικρή ότι ο θάνατος πριν την ζωή είναι προτιμότερος απ' τον αυτοκτονικό θάνατο εκτός τής ζωής.

Κι όσο άδειο κι αν το ντεποζιτάκι σου έμεινε, βρες το κουράγιο και "ξεκαβάλα": πάρε τα πόδια σου και χώσ' τα στην γη, άνοιξ' τα χέρια σου και τον ήλιο αγκάλιασε, βάλε φωνή να σωπάσει η Πλάση. Γιατί για κάθε έναν άνθρωπο που αυτοκτονεί, ξεφτιλίζεται ο Θεός, εκπορνεύεται η Αλήθεια και νικά το Κακό - όχι. Η ανθρωπίνη αποστολή δω στην γη ολοκληρούται και τελειούται με την ύστατή σου την εκπνοή (ως προσευχή) και όχι με την έξοδό σου την μαρτυρική (ως ποινή εξοντωτική) - αυτό, όλο, είναι.

Αμήν, κατ' ευχήν και εις μνήμην