(Μια και οι μπόττες μου στεγνώνουνε δίπλα μου, το κράνος επίτηδες δεν το σκουπίζω, spray αλυσίδας βάζω ευλαβικά κάθε 50χλμ και το βράδυ ακούω κομμάτια λάσπης απ' την μοτοσυκλέττα μου να πέφτουν στο πάτωμα, καθώς τούτα στεγνώνουν.)

Το 'χω ξαναπεί αυτό, ίσως έχω κάποιον κρυφό και προσωπικό λόγο που το ξαναλέω εδώ: Φέτος κλείνω πενήντα (50) ολόκληρα-συναπτά-ευτυχή χρόνια που κάνω enduro. No big thing and no small thing either: άμα όμως είσαι αθεράπευτος διχρονομηχανόκαυλος [sic] σαν εμένα, η αγάπη αυτή - και η "πληγή" αυτή - δεν λένε να κλείσουν. Να ησυχάσουν να γιατρευτούν, να σταματήσουν να ηρεμήσουνε, να σβήσουν να ξεχαστούνε.

Προχθές "έγραψα" άλλα 150 ημερήσια-φυσιολατρικά-ημιαγωνιστικά-εκδρομικά χιλιόμετρα, απολαυστικά πάντα. Μέσα στην βοιωτική γη, που ΑΥΤΗ πια με κρατά - είτε με αυτοκίνητο, είτε με μοτοσυκλέττα - αφού η Κυψέλη έχει πλέον πνιγεί στους πρόσφυγες και τα φλώρια, στις λαλημένες και τα κνώδαλα, στους αλβανούς συνταξιούχους και τις φαρδυκάπουλες εξ Αφρικής.

Στην μικρή κι άσημή μου ζωή φρόντισα-δεν φρόντισα ένα πράγμα: να μην γίνω ή κάνω ένα-μόνο πράγμα: δημόσιος υπάλληλος π.χ., σύζυγος και πατέρας π.χ., μπαϊκεράς ή ψαράς, π.χ., συγγραφέας ή σκέτη ψωνάρα. Με ό,τι κι αν ασχολήθηκα, πάντα ξεκινούσε και συνεχιζόταν και τέλειωνε αυτό, μέσα σε κάτι το άλλο: η πέννα έπιανε το σπαθί, το γκάζι έκανε χώρο στην μπάρα τού ατσαλιού, το πυρρό χάδι εγκατέλειπε το κομποσχοίνι και το βιβλίο το πορτοφόλι μου άδειαζε.

Ας είναι, ό,τι είναι, αφού είναι αυτό.

Το ξέρω πια. Δεν είναι η μέρα μου μακριά, που θα τ' αφήσω πίσω μου ΟΛΑ αυτά και θ' αναχωρήσω. (Ήδη με την σκέψη αυτή κοιμάμαι πλέον τα βράδυα.) Ο στριγκός ήχος τού διχρόνου μοτέρ, η κοψιά τού bokken και η κρυάδα των 20κιλων, η συρτή μαγεία τού μολυβιού και η γαλήνη τής προσευχής θ' αρχίσουν να αχνοσβήνονται και θα 'ναι υπέροχο να δώσουνε χρόνο και χώρο στο Μεγάλο Κενό: τον Δείμο και Φόβο απανταχού των ανθρώπων. Καθώς μεγαλώνοντας, όλο και περισσότερο σε πλησιάζει η Σφίγγα και σε ρωτά, εάν θα διαλέξεις εσύ τον άγνωστο δρόμο σου ή θα σ' τον διαλέξει η Μοίρα τον βέβαιο τον χαμό σου.

Αισθάνομαι πλήρης και ευτυχής που η αθλητική-αγωνιστική Μοτοσυκλέττα μέχρι σήμερα με συντρόφεψε και γοερά-δυνατά Την ευχαριστώ, γιατί ασφαλή κι ατραυμάτιστο μέχρι σήμερα με εκράτησε, παρ' όλα τα χιλιάδες χιλιόμετρα που 'χω κάνει. (Και κάνω.) Το enduro που ακόμα εγώ "λειτουργώ", διαθέτει πολύ χαλαρότερους ρυθμούς, γκαζώνω πιο πολύ για ροπή αντί τελική και το κεράκι εκεί στον Άη Γιώργη - τού 11ου αι. παρακαλώ - με ευλάβεια, κατάνυξη και απαντοχή οπωσδήποτε το ανάβω.

Ας το πω και αυτό: ό,τι έδωσα στους ανθρώπους, δεν το δέχτηκαν (στην χειρότερη), το έκαψαν-το έθαψαν-το διέλυσαν (στην καλύτερη). Ό,τι έδωσα όμως στα πράγματα, το δεχθήκαν ασμένως και μ' ευγνωμοσύνη αυτά, το πότισαν-το ανέστησαν-το μορφοποίησαν έτσι ώστε για πάντα να μείνει. (Ξέρω τί λέω εγώ, και τούτο μού αρκεί και πολύ, και για μένα.)

---

Βλέποντας λοιπόν το preview αυτό τής hyper-enduro αγωνιστικής Μοτοσυκλέττας χάρηκα και χαίρομαι και θα χαίρομαι που - μέχρι να τα κοιμίσει άπαντα ο ηλεκτρισμός - θ' αντηχεί η Φύση απ' τον υστερικό οργασμό των Δυό ή Τέσσαρων χρόνων. Γιατί κι επειδή ο Χρόνος δεν υπάρχει, γι' αυτό ο μονοκύλινδρος κινητήρ εσωτερικής καύσεως ακόμη κρατά και σπινθηροβολεί τον πλανήτη. (Καθώς και τις καρδιές τα νεφρά, τα χέρια και τα μυαλά των όπου-γης petrol-heads που μείναν ισοβίως - στο θέμα και τομέα αυτόν - παιδιά και για πάντα.)