Τα αμερικάνικα Πανεπιστήμια – Πανεπιστήμια λέμε έτσι; Όχι το πάλκο τού κάθε ελλαδοπώλη υφυπουργού ή το σανίδι τού κάθε ελαφροκώλη καλλιτεχνάκου – δίνουν στα πτυχία τους, δυό «κατευθύνσεις»: ως "major" είναι η κυρία και μείζων βάση τού τίτλου σπουδών και ως "minor" η δευτερεύουσα και ελάσσων.

To πτυχίο μου Πολιτικών Επιστημών λοιπόν – ένα ταπεινούλι Β.Α. – ως major έχει την Πολιτική Iστορία τής Άπω Ανατολής και ως minor τις Θρησκείες εκείνης. Στην χώρα αυτή – που διοικεί η Μελάνια κι η Μισέλ, ενώ τα χειροκροτήματα και τις φάπες τις τρώνε αντίστοιχα ο Μπαράκ και ο Τραμπ – οι φοιτητές διαλέγουν τί και πώς και γιατί θα σπουδάσουνε, διότι ΤΟΥΤΟΙ πληρώνουν! Ενώ στην πιασοκώλικη Ψωροκώσταινα που οι ανώτατες σπουδές είναι τζάμπα, διαλέγει ο καταληψίας και ο αιώνιος φοιτητής οτιδήποτε τού πετάξουν ως κομψευάμενο ακαδημαϊκό μυαλόχεσμα οι λογής καθηγητάδες – που για να πιάσουν την έδρα τους, τούς την «πιάσανε» την δική τους οι πουροί προηγούμενοι – και πάει λέγοντας το κοινωνικό, κλούβιο και στέρφο τζιβιτζιλίκι. (Κι ύστερα αναρωτιούνται οι μανούλες-τάχα μου, γιατί τα περιφανή αγοράκια τους γίνονται ΚΑΙ gay ΚAI Μ.Ρ.s!)

Διάβασα πολλά και πολύ στο ευλογημένο εκείνο Πανεπιστήμιό «μου». Έμπαινα το πρωί στην έξω-χιονισμένη Βιβλιοθήκη του κι έβγαινα το βραδάκι μαζί με τις αφράτες μου συμφοιτήτριες, για να τρέξουμε στην καυτή γκαρσονιέρα μου, να χωθούμε κάτω απ' το πάπλωμα. (Άμα έχεις μάλιστα τέτοιες κουκλάρες-δοτικές-ερωτικές συμφοιτήτριες, πώς να μη λειώσεις στο διάβασμα, άμα μάλιστα σού κρατάν το βιβλίο ανάμεσα στα τορνευτά πόδια τους;) Ανέκαθεν λοιπόν είχα μιά τάση μία ροπή προς την Ανατολή, (από κει δεν βγαίνει ο ήλιος μωρέ;) Όχι την Μέση Ανατολή όπου σφάζονται παραδοσιακά οι μέγιστοι εραστές Άραβες και Εβραίοι, ούτε την Πέραν Ανατολή όπου ετοιμάζονται οι ύπουλοι οι Κινέζοι. Αγαπώ την Ιαπωνία για έναν λόγο άγνωστό μου κρυφό – ίσως σε μιαν άλλη ζωή ένας λαμπρός samurai ή ένας ronin κουρελής ήμουνα, ένας περιπλανώμενος μοναχός ή ένας μεθύστακας καπηλιών, μια geisha θεραπεύουσα τέχνας ή μια ona bugeisha που σε κοίταγε και σού φεύγαν τα τσίσα... χαχαχα! (Να μη φεύγω όμως εγώ απ' το θέμα μας και μού φύγετε εσείς απ' το διάβασμά μου.)

Κυρίως ιαπωνικές μοτοσυκλέττες διέθετα, ασχέτως άμα κάνω την εθνική τους κατηγοριοποίηση ανακαλύψω πως ίσως και δεν είναι έτσι. "The Big Four" είναι οι τέσσερεις πυλώνες τού Δίτροχου σήμερα, και άσε τούς Κινέζους στον δύσκολο αυτόν «μαραθώνιο» – προς ώρας – ν' ασθμαίνουν. (Οι Ευρωπαίοι τον κάναν τον «κύκλο» τους: αυτοί εφεύραν την Μοτοσυκλέττα, αυτοί την ανδρώσανε κι αυτοί απολύτως τής κόψανε το κεφάλι, της τσακίσαν τα πόδια της και πουλήσανε τα κομμάτια της σε «επενδυτές»-πρώην κούληδες και τρωγλοδύτες.) HONDA, KAWASAKI, SUZUKI, YAMAHA οι κολοσσοί τούτοι λέγονται – με αλφαβητική σειρά σήμερα – κι όποιος αμφιβάλλει δια του λόγου μου ή των πραγμάτων το αληθές είναι ψηφοφόρος Σταϊκούρα-Πετράκου. Οι Μέγιστοι κ.κ. Soichiro, Shozo, Michio και Torakusu αντιστοίχως μπήξαν τα «πέδιλα» τού Δίτροχου ξανά-εξ αρχής, έστησαν τούς ορόφους και τις βεράντες τού Δίκυκλου σωστά-πάνδημα και επεξέτειναν τις βεράντες τής Μοτοσυκλέττας επιτυχώς, λαμπρώς και αναντιρρήτως.

Μα πώς έγινε μωρέ και μωροί τούτο, μέσα από μία Ιαπωνία που απ' τις στάχτες της αναπτύχθηκε; (Α ρε κουφαλίτσα ελλαδίτσα: που νομίζεις ότι είσαι ΣΥ μωρή χουντάλα ο φοίνικας, ότι ΚΙ ΕΣΥ κάποια στιγμούλα θα σηκωθείς και θ' αναγεννηθείς, την στιγμή που είσαι πρόθυμη και «στα τέσσερα», προκειμένου να σού εξασφαλίσει μέχρι και ο Σουλτάνος «μισθούς και συντάξεις».) A few info-words here: οι Ιάπωνες είναι εργατικός λαός, λαός που στα γόνατα τρώει διαβάζει, συζητά και γαμά, νικά θυσιάζει. Κι άμα – όποιος έχει κάνει Aikido, το ξέρει αυτό άριστα – μπορείς να κάνεις τα μισά καθημερινά πράγματα που κάνει ο άνθρωπος στα γόνατα, δεν υπάρχει αντίπαλος να σε κερδίσει, να σε νικήσει. Οι Ιάπωνες βάλαν το κεφάλι στον κώλο τους μετά τον 2ο Π.Π., φάγαν δυό αποτελειωτικές βόμβες και το ρίξανε στην δουλειά, μυρμηγκιάσανε εργοστάσια και βιοτεχνίες, φάγανε ρίζες και φύκια, αποταμίευσαν θάλασσες ιδρώτα και βουνά φαιάς ουσίας και όταν εμφανίστηκαν στο... Isle of Man, οι νικητές τους Βρετανοί καγχάζαν γελούσαν!

Και σε μια δεκαετία μόνο μετά, βρετανική μοτοβιομηχανία όχι μόνο δεν υπήρχε, βρετανική μοτοαγορά όχι δεν υφίστατο, αλλά οι Βρετανίδες με τα καρρώ σακκάκια και τις μεταξωτές τις ποσέτ, που ψηφίζουν βασίλισσα και πίνουνε τσάϊ, που μιλάνε πολύ και τον παίρνουν πολύ, είχαν λυσσάξει που οι κιτρινιάρηδες-κοντοστούπηδες πλημμυρίσανε τον ντουνιά με παπάκια. Χα! Χαχα! Χαχαχα! (Τονε βλέπω λοιπόν εγώ σε μια παραπεταμένη γωνιά τον θυμόσοφο ελληνάκο, με το μπεγλέρι στο χέρι το ουζάκι στο άλλο, δυό πόδια-τρεις καρέκλες κι ένα στόμα απύλωτο να εξηγεί και να αναλύει στα κολλητάρια-χαϊβάνια-αδιάφορα πώς επήλθε το τέλος τού αγγλικού αποικιοκρατικού εκβιομηχανισμού, πότε ο Κάρολος Μαρξ πάντρεψε τον Βαρουφάκη με την Δανάη και γιατί ο Καρεμπέ ρε δεν κάνει για μάνατζερ των γαύρων, αφού δεν κληρώνει την Σκλεναρίκοβα...)

Το ιαπωνικό «θαύμα» έχει όνομα και τέσσερα επώνυμα βεβαίως, επίσης. Το ιαπωνικό βιομηχανικό-οικονομικό έπος "Zaibatsu" ονομάζεται και τα τέσσερα δομικά του παλούκια λέγονται Mitsubishi, Mitsui, Sumitomo και Yasuda. (Κι άσε τούς γκρέκους γραικύλους την ΕΛΒΟ την Olympic Marine, τα ναυπηγεία την κλωστοϋφαντουργία, τα εργοστάσια για τσίχλες και για καπότες να κλείνουνε – έτσι κι αλλιώς στην χώρα μας τούτη ουδείς εργάζεται και ουδείς γαμεί πλέον. Γι' αυτό οι Έλληνες δέχονται αδιαμαρτύρητα «πρόσφυγες»: γιατί πιστεύουν ότι τούτοι οι δύστυχοι, ΚΑΙ γι' αυτούς θα δουλέψουνε, ΚΑΙ αυτούς θα γαμήσουν.) Zaibatsu αυτολεξεί σημαίνει «οικονομική κλίκα» και όπως όλες οι κλίκες οι φάρες, οι μαφίες και τα μαγαζιά είναι απλή: ένα οικογενειακό μονοπώλιο γερά βασισμένο και πνιχτά ελεγχόμενο από Μιά Οικογένεια – γειά σου ρε Φώτο Μεγάλε πρωτοπόρε Γραφής με «τα τρία μι» σου – με ένα τραπεζικό-επενδυτικό υποπόδιο άρτιο-πολυπλόκαμο και δεκάδες βιομηχανικές θυγατρικές, ως τσουνάμια να παρασύρουν τα πάντα. (Πολιτικές Επιστήμες σπούδασα, πού να 'χα κι οικονομικές γνώσεις!)

---

Το ανάλογο "zaibatsu" λοιπόν μεταφέρθηκε ΚΑΙ στην Μοτοσυκλέττα, ως πρώτιστα βιομηχανικό-καπιταλιστικό προϊόν και δευτερευόντως ως εμπορικό-ιμπεριαλιστικό τούτη. Κι αν οι πρώτες τέσσερις γιγάντιες ιαπωνικές εταιρείες δεν είναι τόσον παγκοσμίως γνωστές, στην γουρνίτσα τού ιντερνάσιοναλ δίτροχου ΜΟΝΟΝ η Kawasaki Heavy Industries έχει τον όγκο το δέμας, τους όρχεις και το παπάρι-ανάμεσα να φιγουράρει στην λίστα με το δευτερεύον, το μικρό ζαϊμπατσάκι [sic]! Οι Ιάπωνες δεν είναι φιγουρατζήδες, δεν είναι αποικιοκράτες, δεν είναι δημοκρατικοί. Οι Ιάπωνες είναι υπάκουοι, πιστοί, ταπεινοί. Οι Ιάπωνες δεν είναι μνησίκακοι αλλά πολεμικοί, δεν είναι πολυλογάδες αλλά ισοπεδωτικοί, δεν είναι κολλητάρια αλλά αποκεφαλιστικοί. Η ιαπωνική κοινωνία είναι σφικτά οικογενειακή, κοινωνικά αποπνικτική και εθνικά εξουθενωτική. Η ιαπωνική Βιομηχανία και Τραπεζική [sic] είναι οδοστρωτική και αλύπητη, σαν τον κισσό τελικά πνίγει αυτό που αναπτύσσει και σαν τον δράκοντα, χεσμένον τον έχει όποιονα κυνηγά. Ο Ιάπων υποκλίνεται και χαμογελά κι άμα τού «κουνηθείς» εσύ, θα σ' αφήσει αυτός να νομίσεις ότι τον νίκησες... μέχρι μ' ένα φονικά-ακαριαίο tenkan κι ένα τεχνικά-απλό kote-gaeshi να σε κλειδώσει στο πάτωμα ευγενικά-ολικά, να ξεράσεις εσύ το ωάριο τής μανούλας σου και το σπέρμα μπαμπά σου.

H μεγάλη ΗΟNDA, η βαριά KAWASAKI, η μανιαμούνιας SUΖUKI και η καλλιτέχνις YΑMAHA είναι Εταιρείες-Μηχανισμοί και Βιομηχανικοί-Θεσμοί σεβαστοί, με φουγάρα και δάφνες, πρώτα-αποτυχίες οικτρές και μετά-επιτυχίες λαμπρές: that's how dreams are made of. Διοικούνται «βίαια», όπως η επέλαση ναζιστικών τανκς τού 3ου Ράϊχ και όχι με συνδιοίκηση συνδικαλιστών, όπως η ελληνική ΔΕΗ. Προγραμματίζουν απόλυτα και την παραμικρή κίνησή τους, όπως τα επιτελεία προ-διεξαγωγής μάχης, αφήστε δε που τα επιτελικά σχέδια έχουν ολοκληρωθεί-σφραγιστεί-αποσταλεί, προτού καν ο αντίπαλος ξεμπλεχτεί απ' της γυναικούλας του τις τριχομονάδες. Εκτελούν το πλάνο τους και τα έργα τους με την ακρίβεια λέϊζερ οφθαλμολογικού χειρουργείου, με την πίστη αθωνικού μοναχού το Δεκαπενταύγουστο και την παράδοση κνίτη σταχανοβίτη σε υπηρεσία NKVD. Και για όλα αυτά δεν λένε τίποτα, ίσα που ευγενικά-εθιμοτυπικά χαμογελούν, σπάνε την μέση τους και σε προσκυνούν, δένουνε μετά τις γυναίκες τους σαν λουκάνικα και τις πηδούν σαν γατιά, και πριν το βραδυνό αποτελειωτικό μεθύσι τους με ρυζόκρασο, ρίχνουν κι ένα δίωρο ανελέητης σπαθασκίας... να σείεται το Φουτζιγιάμα και να φυλλοροούνε οι κερασιές, στους αιθέριους κήπους των Αυτοκρατορικών Ανακτόρων.

Στην μάχη σώμα-με-σώμα – και η Βιομηχανία ο Καπιταλισμός ΕΙΝΑΙ μάχη ακριβώς τέτοια – δεν νικά ο λόρδος ή ο φαντάρος του, δεν νικά ο ιθακήσιος ο πούστης ή ο μάσκιουλαρ σπαρτιάτης μας. Ο πόλεμος – αμ τα έλεγες εσύ ρε Σουν Τζου, μα τούτοι δω ψηφίζανε Λαφαζάνη – δεν είναι το επιστέγασμα των μαχών, αλλά ένα πικρό και αιματηρό day-by-day ενός ισοβίτη, ένα εξοντωτικά ακίνητο hour-by-hour ενός ελεύθερου σκοπευτή, ένα second-to-second ενός γεωργιανού εκτελεστή. Η Δυτική Μοτοβιομηχανία έκανε τον ιστορικό κύκλο της κι έπεσε στα γόνατα, τα χέρια και τα γκαβλιά των πρώην αποίκων της – is this ΤΗΕ bitter revenge or what? Η BSA αγοράστηκε απ' την Mahindra, η BMW στην Κίνα πια φτιάχνεται και οσονούπω το Κ.Κ. Κίνας θα αγοράσει το Τόκυο. Shit does NOT happen, η Ζωή είναι αυτή που συμβαίνει την ώρα που κοιμάσαι ή χειροκροτάς εσύ, μιλάς μπαρμπαλάς και ο Ιάπων δουλεύοντας-απεργεί, την ώρα μαλάκα Έλληνα που εσύ απεργείς «δουλεύοντας» τον κόσμο ολόκληρο, (καταπώς νομίζεις εσύ).

Ο «κακός μπάτσος» είναι ότι το "MotoZaibatsu" δεν αφορά αποκλειστικά στις μοτοσυκλέττες. Το ζαϊμπάτσου ξέρεις τί σημαίνει «σπασμένο»; "Zai" σημαίνει πλούτος και "batsu" σημαίνει ο μπάτσος τού ισχυρού χεροδύναμου, του εξουσιαστικού κι αυστηρού, του αφεντικού και υπεύθυνου. Και ο Πλούτος τού Μπάτσου ΠΑΝΤΟΤΕ κυβερνά, σκέψου το τούτο κι αναλόγως λοιπόν βάδισε πια – εγώ για λίγο ακόμη μιλάω.