(Λίγα πρώτα λογάκια προσωπικά, δυνατά και μοναδικά, αληθινά κι εσωτερικά - 02 ΦΕΒ 21)

Τα ελληνικά περιοδικά μοτοσυκλέττας – άξια λόγου και προσοχής, αναφοράς και κυκλοφορίας – ήτανε τέσσερα. Κατά σειράν επιτυχίας κι εμβέλειας, έργου και δύναμης, αξίας κι αποδοχής, ουσίας και έκφρασης – να συνεχίσω; – ήτανε τα εξής: το ΜΟΤΟ, το MOTOSPORT, το 0-300 και οι 2ΤΡΟΧΟΙ. Και ξεκινάω ανάποδα, στην συνέχεια θ' αντιληφθείτε εσείς το γιατί...

Οι 2ΤΡΟΧΟΙ ήταν κατασκευή και δημιούργημα τού μεγιστάνα και τύραννου, σοφού και σάχλα, πρωτοπόρου κι οραματιστή, άσχετου χρηματιστηριαστή και πανάκριβου πωλητή, Μορφή και Οδηγητή Καββαθά Κώστα. Ποτέ δεν τούς πίστεψε όμως και δεν τούς στήριξε, πάντα κυκλοφορούσαν ατάκτως σπαρτά, μια στο καρφί τού περιπτεροειδούς μανταλακιού και μια στο πέταλο τού εκδοτικού περιοδικοκατεστημένου. Με staff αλλοπρόσαλλο, μεταβαλλόμενο διαρκώς, άλλοτε αυτούσιοι/αυθύπαρκτοι και άλλοτε ένθετοι/παραπεταμένοι, οι 2ΤΡΟΧΟΙ ποτέ – δυστυχώς – δεν απέκτησαν την ίση/ανάλογη ΤΡΑΝΗ επιτυχία των 4ΤΡΟΧΟΙ! Κι όταν το γκρούπο την μοίρα τού αφεντικού του ακολούθησε, βουλιάξαν-εξαφανιστήκαν κι αυτοί, λες και δεν υπήρξαν ποτέ, λες και δεν αφήσανε τίποτα πίσω τους – όπως ακριβώς βέβαια κάναν. (Σε αντίθεση φυσικά με τα άλλα γαμάτα-πρωτοποριακά-σημαντικά έντυπα τού «μαγαζιού» Σόφης Καββαθά, καθότι ο κύριος Κώστας ένας απλός γραφιάς ήτανε εκεί μέσα... ένας μπάτης και σίφων μαζύ, ένας μουσηγέτης και μάνατζερ, ένας εγκέλαδος και καταιγίδα που τον κύκλο του έκανε και καλύτερα εμείς σήμερα να τον θυμόμαστε όπως κάποτε λαμπρός ζωντανός, είρων και φωτεινός, τερετίζων κι ανασφαλής, μπιζυμπόντης και υγιής ήταν.)

Το 0-300... ααα χαχαχα, πόσα εδώ εγώ έχω να πω! Και θα ξεκινήσω λέγοντας ότι σ' εμένα προτάθηκε κάποτε-πρώτα – από «λαγό» τριών εισαγωγέων μοτοσυκλεττών – να στήσω το... αντί-ΜΟΤΟ! (Πουλάκια μου φαγανιάρικα, που νομίζετε ότι τα ξέρετε όλα! Ή που ξερόλικα κορνάρετε διαρκώς, προκειμένου να κρύψτε την αλήθεια!!) Κι ενώ τού/τούς παρέδωσα ΔΩΡΕΑΝ κι ΑΜΙΣΘΙ – ενόψει τής προσκληθείσης συνεργασίας – ολόκληρη μελέτη 20σέλιδη, κάτι μηνάκια μετά, κάτι παιδάκια μετά, στήσαν το περιοδικάκι με λεφτάκια χοντρά, αυτό που 'χα εγώ «ξεκινήσει και στήσει» – χαχαχα! Και μόλις είδα πού το πήγαν το έργο τα φυντανάκια-στελεχάκια αυτά, έκατσα στο ΜΟΤΟ ως free-lancer πάντοτε-σταθερά-φυσικά, αντί να πάω μ' ετούτους τούς τσαντισμένους-και-καλά, αφιονισμένους-από-μαγκιά, που θέλανε την «διαφορά» κιόλας τρομάρα-τους να κάνουν! Κι όχι μόνο κάναν τα ίδια λάθη και δη σε σκατά, μα δυναμώσανε «τον αντίπαλο» εντελώς-κανονικά-τελικά, νομίζοντας ότι ξέρουν ΚΑΙ γράψιμο ΚΑΙ διοίκηση, ΚΑΙ εμπόριο ΚΑΙ διαφήμιση, ΚΑΙ αγωνίζεσθαι με εμπόρους ΚΑΙ ψήνειν το πόπολο, ξανά χαχαχα!

Στο 0-300 για συνεργασία πήγα μόνος μου, όταν έφυγα από το ΜΟΤΟ (την πρώτη φορά). Και την ώρα που συζητούσα για την δουλειά και την προοπτική της, για τα κοινά σχέδιά μας και την ενδυνάμωση τού περιοδικού, για το τί καινούργιο κόμιζα εγώ και το τί διαφορετικά θα κάναμε εμείς... ο καραφλοδιάνος διευθυντής του... πέταγε ρε αν Θεό έχετε... μπισκοτάκια στον σκύλο του! Ναι ρε, φανταστείτε το κι αν δεν μπορείτε, ξαναδιαβάστε με κι εικονογραφήστε τον: με τα ποζαλάκια του τα ισχνά στο γραφείο του πάνω, μόλις ξεκινήσαμε την συζήτηση και τού ζήτησα γω να τα κατεβάσει, ο πολυλογάς και «θεσμικός»-πια αυτός αφού τα κατέβασε, αυτοματαζιόταν και τηλεφώναγε, ακκιζόταν διέταζε, μού απαντούσε στο μεταξύ και συνάμα κριτσίνια στον κόπρο του ρε πετούσε! (Θαυμάστε τον πληρώστε τον, κουρέψτε τον και όπου τον πετύχετε, προσκυνήστε τον!)

Δεν ήθελα ΤΙΠΟΤΑ να δω ΑΛΛΟ και ΑΜΕΣΩΣ έξω πετάχτηκα, όταν μάλιστα ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ έγινε ο χειρισμός τού σχωρεθέντος Παπαγεωργίου – ε, εκεί και αυτοστιγμεί απέσυρα ακόμη και την ελαχίστη συγχωρητική-χριστιανική μου ματιά και τα ενέγραψα αύτανδρα και σούμπιτα τα νινιά, εκεί όπου ούτε η θάλασσα δεν τα ξεπλένει. Και φυσικά, μετά βαρέσαν την πτώχευση a.k.a. «μπιστολιά», γιατί ΚΑΙ ΑΥΤΟΙ κάναν ΑΚΡΙΒΩΣ τις ΙΔΙΕΣ μαλακιολαθάρες με τα παλιά τους αφεντικά, τα οποία παλιά τους αφεντικά κάναν τις ίδιες μαλακιολαθάρες με τον κύριο Κώστα τον Καββαθά κι έτσι φτάσαν οι Τούρκοι να λιάζονται στο Σύνταγμα, όλοι να 'χουν τις μαιζονέττες τους κι από Διαδίκτυου να μάς σηκώνουν και να μας κουνάν και το δαχτυλάκι τους τώρα!

---

Στο MOTOSPORT πήγα το 1999, όταν τσακώθηκα με το ΜΟΤΟ και δεν ασχολήθηκα καν με το 0-300. Το περιοδικό τούτο τού Δημήτρη Παπανδρέου a.k.a. "παπατζή" ή DOBERMAN – τού και-καλά κυψελιώτη όταν είναι σήμερα τής φτωχούλας μοδός, Εκαλιώτη δε όταν τότε στα Nineties άπαντες κολυμπούσαν στα φράγκα – το αγόραζα και το διάβαζα since day one και ήταν η βίβλος η ζωντανή κι αληθής, κακοτυπωμένη κακοστημένη, μονομανιακή μα πληροφοριακή, πρωταθλητική δυνατή, πρωτοπόρα καινούργια. Κάτσαμε τα 'παμε επί τρεις (3) ώρες αρχικές, μού έπλεξε το εγκώμιο (κι άρχισα έτσι ν' ανησυχώ), παθιάστηκα εγώ να μπαινοβγαίνω στην μονοκατοικία-έδρα τού Χαλανδριού που άδεια γραφεία περιείχε, εκείνος εμφανιζότανε απ' το μεσημέρι και μετά, εγώ άφηνα προσωπικώς την συνεργασία μου και αναχωρούσα, και όταν τού είπα ότι φεύγω για Αμοργό και θα τού στέλνω, είτε από εκεί την συνεργασία μου, είτε θα έχω φροντίσει από πριν να τού αφήσω «ψυγείο κειμένων και δοκιμών» μου – τί ο σπηντάτος εκδότης μού έσταξε; (Επί λέξει, and I quote.) «Δηλαδή τί, εσύ θα κάνεις διακοπές στη νησάρα σου, κι εγώ θα σε πληρώνω για τούτο;» Κι απέφευγε μετά τα τηλεφωνήματά μου, έβαλε μια κλαίουσα υπάλληλό του να μού πει ότι «η συνεργασία σας δε θα συνεχιστεί» και κρυβότανε απ' τα fax μου τής εποχής κείνης. (Εσείς, όπου τον δείτε, γλείψτε χειροκροτήστε τον, ανάγκη και πείνα και δίψα πολύ το 'χει!)

Είχε φάει ο δύστυχος άσχημο κόλλημα με το «κλείστε τις τηλεοράσεις» (τις οποίες αυτός ολημερίς έβλεπε, σαν τον δύστυχο Καββαθά τώρα), είχε φάει τρελλή φρίκη με την επιτυχία τού ΜΟΤΟ (με τον εκδότη τού οποίου συνομιλούσε ΚΑΙ συχνά ΚΑΙ φιλικά, άλλο τί κόρναρε ολημερίς εις την πιάτσα), μέχρι που το 'κλεισε το δύστυχο το περιοδικό και κρεμασμένος σήμερα ΚΑΙ ΑΥΤΟΣ στο Διαδίκτυο μοιράζει αβέρτα και δωρεάν σοφή γνώση, πρωταθλητική έπαρση και "those were the days" αποφορά, που δεν νοιάζεται ουδείς και κανένας.

Για το ΜΟΤΟ, το ΜΟΤΟύλι βρε τί να πω; Τί να πρωτογράψω για το «κανόνι» αυτό τού Ειδικού Τύπου, την «Βέρθα» αυτήν τής Τεχνικής Δημοσιογραφίας, την καραγαμάτη και δυνατή, ισχυρή πρωτοποριακή, διαχρονική-τότε και σερνόμενη-σήμερα περιοδικάρα εκείνη που τον «πήχυ» έθεσε αλλά και τον «πάσσαλο» έστησε κατάστηθα στο αγνό και πολυβασανισμένο κορμί τής ελληνιδούλας Μοτοσυκλεττούλας; Χίλια μπράβο ανήκουν και κατατίθενται στα άτομα που σκυλίσια δούλεψαν ώστε να αποκτήσει η Ελλάς επιτέλους το γαμάτο κι ανεπανάληπτο περιοδικό της και χίλιες μούτζες την ίδια στιγμή ανυψώνονται, για να καταραστούνε τούς απερίγραπτους τούτους που νομίσαν ότι θα μπούνε κι εφτούνοι οι έρμοι στην Wall Street τής γραικά-πτωχευτικής Σοφοκλέους... λες και δεν τούς έφτανε ή παραδειγμάτισε ο «σοδομισμός των αθώων παιδιών» τού τραυλίζοντος κύριου Κώστα.

Άμα έχεις φτάσει να έχεις είκοσι άτομα λογιστήριο και δυό ατομάκια το περιοδικό να σού κρατάν να σού γράφουν, για φούντο προορίζεσαι φίλε μου, και κακούλι τούτο δεν είναι. Άμα ΚΑΙ εσύ – έχω βαρεθεί να το γράφω – «πληρώνεις αδρά αυτούς που σ' τα παίρνουνε» ενώ «πληρώνεις σκαιά αυτούς που σ' τα φέρνουνε», στην ίδια Τύχη και Μοίρα, Κατάρα και Όνειδος θα πέσεις θα βουτήξεις κι εσύ, ανεξαρτήτως πώς πάλεψες το μαντράκι σου να κρατήσεις. Ο Χρόνος αδαμάστως κυλά, οι δούλοι και τ' ανθρωπάκια παρέρχονται, μα είναι οι εκλεκτές-σιωπηλές-δυνατές οι Μορφές που σπανίζουν. Ελάτε όμως που τούτοι οι φραγκοπρησμένοι ψοφάγαν για τα σάλια των κλακαδόρων τους, τα λεφτά που τσουβαλοειδώς πέφτανε στο ταμείο τους, τις Α.Ε. που τσαμπιοειδώς σύστηναν, ώσπου κατέφθασε η αρχαιοελληνική Νέμεσις και στον ίδιον «κουβά» πέταξε αδιάφορα και στεγνά... Ελένη Βλάχου και Καββαθά, ΜΟΤΟ και 0-300, Λυμπέρη με καπάκι Κωστόπουλο, ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ και ΕΘΝΟΣ... Χαχαχα: τούς κοιτούσα πώς κορδωνόσαντε και προσπαθούσα πολλάκις να τούς ειδοποιήσω – και χάρη τούς έκανα, αφού ΟΥΔΕΙΣ φίλος μου ήταν. Μα ετούτοι παίζαν με το ψωμάκι μου, την στιγμή που απ' τις «γκουρμούτσες» που ολημερίς χλαπακιάζανε, μάθαν τα εξαρχειοτρίκαλα και βεργολυγιαζόσαντε στα γκουρμέ τού Κολωνακίου! Γελούσε ΟΛΗ η δίκυκλη Ελλάδα πίσω απ' την πλάτη τους, μα μπροστά τους κρεμιόταν η πουτανίτσα απ' το στόμα τους – τέτοιοι λαμπροί χάνοι στηθήκανε άπαντες και τέτοια λοιπά χάνια παλεύουν και σήμερα να σταθούνε.

Το ΜΟΤΟύλι όμως παλεύει και σήμερα, I'll grant them that! Mε κάτι άφωνους μπροστινούς φετινούς, με κάτι αυλάρχες γιαλαντζί παλαιούς, με κάτι παλιές κουρα-μάνες τού λόχου σε ρόλο ντελικανή-κούτσαβλου Μωϋσή και παλαιμάχου Γιάννας τής πίκρας. Ρε κεφάκι να υπάρχει εδώ, αβέρτα τζιβιτζιλίκι-φτιαξιά κι η Ελλαδίτσα – οι ΑλεξοΚούληδες να 'ναι καλά – δεν θ' αφήσουνε να χαθεί, ουδείς και κανένας. Το επιδοτούμενο πόπολο όπου φυσάει ο διαδικτυακός «αέρας» τραβά, όπου δείχνει ό όποιος κρης ινφλουένσερ-τρομάρα του, αυτό το χειριστικό γατσατσόνι που τούς τρανούς εκδότες-μετόχους σε μαϊντανούς-υπαλληλάκους του έσιαξε, τούς προσκαλεί στα events του κι από μέσα του καυλωμένος γελά κι επιχαίρει δικαίως μεν, ματαίως δε.

Ευτυχώς που μετά το νησί, την «βαρκούλα» μου – όποια κι αν είναι αυτή – στην στεριά τράβηξα. Και μέχρι να κλείσω κάτι εκκρεμούντες-ακόμη λογαριασμούς και ιδανικώς-επαξίως ν' αναχωρήσω, είπα ν' αφήσω εδώ στην «βιτρίνα» μου κάτι πρώτες λεπτομερειούλες μου τροφαντές, κάτι παλιές αναμνήσεις μου κεχαριτωμένες, ώστε να μη χαθεί η βαρύτιμος γνώσις αλήθειας και πάμφθηνη λήθη τής διαπλοκής, που κάνει τούς συνέλληνες την Ελλάδα να πουλάνε να θάβουνε, προκειμένου το εγωμανές αυθαιρετάκι τους να περπατήσει να αυξηθεί δύο πόντους.

Γι' aperitivo λοιπόν, αφήνω αυτά... μέχρι να βγει το ossobuco απ' τον φούρνο... χαχαχα!

(NOTAM: η ανωτέρω συνοδευτική φωτογραφία είναι από το Διαδίκτυο.)