Δεν έχω παντρευτεί, με την συμβατική-θρησκευτική-κοινωνική έννοια. Δεν φόρεσα στο δάχτυλο το «στενάχωρο», δεν έχω πάει την πεθερά στα λουτρά, δεν έστησα κώλο στον πεθερό για κείνο το χτήμα. Αντιθέτως τις τρεις γυναίκες τής ζωής μου τις έζησα και τις τέλειωσα, τις άδειασα και τις ολοκλήρωσα, τις έστειλα κι αντιστοίχως με στείλαν κι εκείνες.

Η διττή – «δίδυμη», χαχαχα – φύση μου χαροπαλεύει ακόμα ανάμεσα σε λουσάτο εξωτισμό και ασκητική μανία, σε κυριλέ απόλαυση τής ζωής ενός πουρού αστού και σε εκδικητική αποστέγνωση τής ζωής ενός τετελειωμένου μαλάκα. (Ας όψονται τα αφινίριστα χαρακτηριστικά των γονιών μου: η μανούλα μου κουκλίτσα και πριγκιπέσσα μαζύ και ο πατέρας μου, ένας ορεσίβιος συννεφιασμένος – άντε να συνεννοηθούνε αυτοί και να επιβιώσω μετά γω.)

Έκτοτε λοιπόν κι έως σήμερα, διάγω βίον μονήρη. Οι λαοθάλασσες αιδοίων που το πέος μου προσκυνούν, μετά βίας χωράνε στα στενά τής Κυψέλης, μακρά και πυκνοτάτη ουρά σχηματίζουνε, λες κι έχουνε τάμα στην Τήνο. Οι στρατιές γυναικών που για την πτωχή κι απισχνασμένη πάρτη μου κόβονται, «συνωστίζονται» στα λερά πεζοδρόμια τής Κυψέλης, προκειμένου στην άμωμο και σφυρήλατη κλίνη μου να προσπέσουνε – "What a scene!" μονολογεί ο Scorcese κι αδυνατεί να φιλμάρει τής ζωής μου τον πολύπαθο τάραχο, τις σαχλές εμπειρίες μου εικόνες να κάνει.

Κι όσο πιο λυσσαλέα επιμένω εγώ να διατηρήσω την «σπηλιά» μου αμόλυντη και απόρθητη, τόσο πιο κραυγαλέα επιμένουν τα θηλυκά να την... διακορεύσουν, χαχαχα! So be it: ένας είναι ο λόγος τού σερνικοθήλυκου καβγαδοτσαμπουκά και ονομάζεται «γάμος». Όπου γάμος είναι η φανερή καθυπόταξη τού άντρα και σιωπηρά επικράτηση γυναικός, η παράδοση τού ακάθιστου πέους ενώπιον τού βαρυεστημένου αιδοίου, η κοινωνική υπογραφή σε βάρος κορμιών τε και ψυχών, άσε δε πορτοφολιών τε και κρεβατιών, χώρια δε Εφορίας τε και Μαιευτηρίων.

---

Γιατί να παντρευτεί ο ανήρ; Για να 'χει έναν αρωματισμένον κώλο να πιάνει; Για να 'χει ένα πιάτο ζεστό φαγητό; Για να δείχνει την δύναμη τής πιστωτικής του, πάνω σε δυό ποδάρια με βυζιά και καυλοκάπουλα με ραγάδες; Για να τού σιάξει παιδοποιία η σύζυγος και κέρατα ο γαμιάς της; Για ν' εξασφαλίσει το παροιμιώδες «ποτήρι νερό» στα γεράματα ή να ισοβίως απαλλαγεί απ' την στάμπα και στίγμα τής μπακουριάς του;

Γιατί παντρεύεται η γυνή; Για να 'χει κάποιον να τραβάει τα έξοδα; Για να διαθέτει «βάση εκτόξευσης» και ν' αλανιάρει αβέρτα τσι ρούγες και τα στενά; Για να στήσει δυό-τρία κουτσούβελα και να τα σιάξει σαν τα καβαλλημένα τα μούτρα της, γνησίους διαδόχους τού τρόμπα τού άντρα της; Για να γκρεμίσει το επαπειλούμενο κοινωνικό «ράφι» και να λάβει επιτέλους θέση κι αξία αυτή, μανούλα και σύζυγος, επαγγελματίας και στέλεχος, μήτρα και οδηγός, εντολεύς και λαλημένη στο ντιβάνι τού ψυχαναλυτή της;

ΟΧΙ, λέω εγώ. Ο μόνος λόγος ύπαρξης τού ποθητού τούτου κοινωνικού θεσμού είναι ο Φόβος και Δείμος και Τρόμος τής μοναξιάς – εγώ λέω. Γιατί όσο είναι νέος ο νιός, όλο για ρόδα και μπάλλα μιλά, ενδιαφέρεται να πηδήξει γυναικάκια-σειρά και να βγάλει λεφτά-με-ουρά κι όταν καβατζάρει τα τριάντα-σαράντα, τού προξενεύει οριστικώς και ελεγκτικώς η Οικογένεια-μαμά, την διάδοχο μήτρα που θα τού φορέσει. Γιατί όσο αυτή είναι νέα η νιά, όλο για Insta' και Twitta' μιλά, ενδιαφέρεται να πασαρελάρει επί χρόνια-σειρά και να στήσει αγοράκια-πρόθυμα-θύματα κι όταν καβατζάρει τα τριάντα-σαράντα, τής προξενεύει οριστικώς και ελεγκτικώς η Κοινωνία-μαμά, το βολευτικό πέος που θα την στεφανώσει.

Οι άνθρωποι παντρεύονται για όλους τούς άλλους λόγους, εκτός απ' αυτόν: ν' αποφύγουν την αβάστακτη υπαρξιακή μοναξιά, η οποία ρουφιάνα σιωπηλώς με την γέννηση ξεκινά και πανηγυρικώς ούτε καν λήγει η σκρόφα με τον θάνατο έστω. Έχω δει νυφούλες στο κρεβάτι μου τής ημιδιαμονής, έχω πάει σε μπάτσελορ σύζυγων που μετά πήραμε την κουμπάρα νουμεράδα... με(!) την νυφούλα. Έχω φάει τα γεμιστά στην κουζίνα τού «στεφανιού» κι έχει ερθεί στην σπηλιά πιστή μανούλα-τριών-τέκνων που ακουμπούσε την βέρα της στο πιστόλι μου δίπλα τιμητικά. Έχω ζήσει γυναίκες καθ' όλα υπέρλαμπρες να σέρνονται και να λειώνουνε, να ξεφτιλίζονται και να πουλιούνται για έναν συμβατικό-υπολογιστικό-αυτομειωτικό γάμο, που και να ήθελα την Μητέρα Τερέζα να παντρευτώ, έχω κάνει πρόταση γάμου στην Τερέζα Ορλόφσκυ!

«Η μοναξιά είναι η μόνη αξία» ο Οδυσσέας Ελύτης είχε κάπως-κάπου-κάποτε πει και ποιός είμαι εγώ, Τον Ποιητή τού Αιγαίου για να διαψεύσω. Κι επειδή η ζωή με αξίες είναι πάντοτε δύσκολη, δεσμευτική και απόλυτη, απάνθρωπη και υπέροχη, απογειωτική θεϊκή – έτσι οι άνθρωποι σπεύδουνε στον κοινωνικό θεσμό τούτον να καταπέσουνε, να ξεχαστούνε να γαμηθούνε, τζίρο στο ΜΗΤΕΡΑ και στο ΙΚΕΑ να κάνουνε, στο Facebook και στo Τinder πρώτα να ξοδευτούν, προκειμένου στο προικοσύμφωνο και στο δικηγόρο κατόπιν να καταλήξουν. Ο γάμος – λέω εγώ – μόνο για τα γαμησιάτικα γίνεται, για τα κερατιάτικα αξίζει να γίνεται, «πεταμένα λεφτά είναι» που λέει κι ένας αγνωστούλης μου μάγκας κι αρσενικός, πιτσιγαμίκος και χοσελίτο πιστός, με μαμμά κι αδελφή ανύπαντρες, δύο χωρισμένες γυναίκες αδιάφορες και δυό κορούλες έτοιμες κι ανοιχτές για να οργασθεί μια αφγανική πλαγιά ταλιμπάνων.

Και προπαντός μην ακούσω την λέξη «έρωτας», γιατί στην Κυψέλη γελάμε μ' ετούτον τον σαχλό μπέμπη από αιώνων. Καθότι ο Έρως έπεται τής μοναξιάς, είναι η επομένη αξία και καθολικά μ' ετούτην σχετίζεται, έτσι: μόνον εάν περάσεις την εξοντωτική έρημο τής μοναξιάς, για έρωτα είσαι χριστός κι εκλεκτός, άξιος κι ικανός, δυνατός και λαμπρός, πλήρης κι ωραίος. Μόνον εάν σε τηγανίσει πρώτα ο εαυτός, είσαι έτοιμος μετά και σημαντικός ώστε όχι μόνο σε «κοινωνία γάμου» εσύ να προβείς, αλλά και να στήσεις χαρέμι τόσο με όλο το πρακτορείο «Elite Models», όσο και με όλο το χαρέμι «Προφήτης Συνοικέσια, δεκτοί και παρθένοι».

Ο γάμος, γι' αυτό είναι ο προστάτης-άγιος τής μοναξιάς: γιατί χωνεύει και κρύβει και θάβει αγόγγυστα μέσα του τα ισόβια και βασανιστικά, άλυτα κι αξεδιάλυτα των ανθρώπων. Γι' αυτό και σε μόνον δυό κατηγορίες ανδρών, τούς απαγορεύεται τούτος: των λεγεωνάριων και των μοναχών, στρατιωτών αίματος και φαντάρων ψυχής, οπλικών ασκητών και φονέων σαρκών. (Όλοι οι υπόλοιποι που πίστης όρκους αιώνιας δίνουνε, απλώς λάντζα σαλπίγγων κάνουνε, ως δαχτυλοδειχτούμενα πελατάκια καμαρώνουνε, αδικώντας και χαραμίζοντας και τα δυό λαμπρά φύλα.)