(Σκληρό μα αληθινό, έτσι εγώ λέω.)

Όσο πιο ψηλά «σ' ανεβάζει» και σε κανακεύει η ελληνική Οικογένεια, τόσο πιο μαλάκα-εσώψυχα σε κάνει αυτή. Όσο πιο «ταπεινούλικα» η ελληνική Κοινωνία σε χαιρετά σε τιμά, τόσο πιο προσωπικό πουτανάκι της τούτη σε κάνει. (Και ξεκινάω ανάποδα.)

Το 1996 κάποτε, σύσσωμοι κυβέρνηση κι ελληνικός λαός – που με τίποτα (δεν) θέλουν πόλεμο – έκαναν συλλήβδην και αιώνια «ρόμπα» σύσσωμη κι αύτανδρη την Μ.Υ.Κ. (Τους βατραχάνθρωπους ακριβώς που χειροκροτούν στις αυνανιστικές τους παρελάσεις!) Καθώς αυτούς έβαλαν – δια χειρός ενός υποπλοίαρχου/δημόσιου/υπάλληλου – να υποστείλουν το Εθνικό Σύμβολο στον ενοχλητικό ακριτικό κατσικόβραχο, αφού δεν φυσούσε αρκετά ώστε «να το πάρει ο αέρας».

Το 2020 προχθές, σύσσωμη η «κυβέρνηση Εξαρχείων» των αντιεξουσιαστών τής Αθήνας – που εκσπερματώνει επικοινωνιακώς σε «ανταρτοπόλεμου» ατιμώρητους τσαμπουκάδες για το Indymedia – έκανε συλλήβδην και ισόβια «ρόμπα» έναν πρύτανη/δημόσιο/υπάλληλο. (Σαν αυτούς ακριβώς που ακούει στο γυαλί ν' αμπελοφιλοσοφούν και κότες να κάθονται, προκειμένου τις καρέκλες τους και τους άμβωνές τους να διατηρήσουν.)

Άμα ως άνθρωπος και ως άνδρας, ως καθηγητής και ως πολίτης δέχεσαι κάθεσαι, δεν παλεύεις και δεν αντιμάχεσαι στοιχειωδώς-καν όποιον σ' εξευτελίζει, είσαι νεκρός ήδη. Μια πνευματική «σημαιούλα» πολυτίμητη και ζηλευτή μεν, μα ξεφτιλισμένη και πεταμένη στην αδιάφορη χωματερή τής ελληνικής κι «εθνικής» Υποκρισίας. (Να παρελαύνει και να ακκίζεται κάθε «Πολυτεχνείο», για να κάνει το ασθενοσπερμικό μνημοσυνάκι της κάθε κομματική-κυβερνητική νεολαία.)

---

Ο τότε-υποπλοίαρχος Μ. σε ένα ατομικό «σταυροδρόμι» βρέθηκε, έπρεπε να οπλίσει ηθικά-εθνικά και το Σύμβολο να μην κατεβάσει, υπερασπίζοντάς το με το ζωντανό σώμα του. Ο τώρα-πρύτανης Μ. σε ένα προσωπικό «σταυροδρόμι» βρέθηκε, έπρεπε να οπλιστεί ψυχικά-ακαδημαϊκά και το Φρόνημα να μην διασύρει, υπερασπίζοντάς το με το νεκρό πνεύμα του. (Kι όταν ένας «μαχαιροβγάλτης φονιάς» ή ένας «χαρτογιακάς λαπάς» αφήνονται και το ίδιο τούς κάνουνε, η κρυφοπουτανίτσα Ελλάδα έχει τελειώσει.)

Και οι δυό περιπτώσεις, ολόϊδιες είναι: ο Άνδρας ο αληθινός – και όχι αυτός που τού 'χουν φορέσει τήβεννο ή γαλόνια – αντιτάσσει το σώμα του ΠΑΝΤΊ ΤΡΟΠΩ, ακόμη και με κόστος την ίδια του την ζωή. Τέλος.

Γιατί έτσι προστατεύονται «πράγματι» τα Σύμβολα, τα οποία ΕΣΥ εκπροσωπείς: με την ζωή σου την ίδια και όχι με την «μισθούς και συντάξεις» κακόμοιρη ασφαλίτσα σου, τον καταπιωμένο δια-βίου διασυρμό σου, την κοινωνική απαλλαγή με ταπεινωτικό προβιβασμό και την οικογενειακή θαλπωρή με αρσενικό υποβιβασμό σου.

(Πικρό μα απελευθερωτικό, έτσι εγώ λέω.)

Και την μάζα φυσικά δεν την αφορά, παρά μόνο στον μονάκριβο ψυχικό και μοναδικό υπαρξιακό εαυτό σου.