(14.12.20)

Οι έλληνες ψοφάνε να διαφωνούν εξωτερικά βασικά, με αυτούς που απόλυτα συμφωνούν εσωτερικά. Οι έλληνες ψοφάνε να συμφωνούν επιφανειακά, με αυτούς που διαφωνούν ουσιαστικά. (Πιο γκόμενες απ' τους έλληνες δεν υπάρχουν, ακόμα και στο GNTM προσλαμβάνονται εύκολα κι άνετα τούτοι!)

Το εθνικό τούτο σπορ – η αχωνεψιά και ο διχασμός, ο εμφύλιος δηλαδή σπαραγμός – είναι τόσο γραικώς κοινό, που δεν φαίνεται διόλου. Απ' την παροιμιώδη «κατσίκα του γείτονα» μέχρι το «ντέρμπυ» δημόσιοι υπάλληλοι-ιδιώτες επαγγελματίες, απ' το «ποιός πήρε περισσότερες ψήφους» μέχρι το «ποιός πρώτος φαλίρισε»!

Έτσι ακριβώς τούτη η σε-μόνιμη-περίοδο μα εμμηνοπαυθείσα-από-πολλού χώρα έκανε ήρωα την λούζερ Αριστερά και γουΐννερ τον γιό Μητσοτάκη! (Οι έλληνες δεν έχουνε πρόβλημα ορισμών – αφού ακαδημαϊκό έκαναν έναν bambino τής νιότης – πρόβλημα διορισμών έχουν κι αυτό ουδέποτε το 'κρυψαν.) Έτσι ακριβώς τούτος ο ευτυχώς-ανάδελφος και ψευδώς-περιούσιος λαός διεχώρισε την τσέπη από την ιδέα, ψηφίζει «επαναστατικά» κόμματα με κρατική επιχορήγηση και γουστάρει συνταξιούχους μα «πολεμόχαρους» στρατηγούς, όπως αντί για τον Θάνο – «Απολύστε τους κλέφτες κι ανίκανους» βάσει «απόδοσης και αξιολόγησης» – Τζήμερο βάζει στο Κοινοβούλιο τον Γιάνη – «Διορίστε τους όλους» βάσει «δημιουργικής ασάφειας» – Βαρουφάκη!

Οι έλληνες έχουν στημένα άλυτο πρόβλημα λανθασμένων μα ηθελημένων επιλογών: αγαπώ = συμφωνώ = αγκαλιάζω έναντι μισώ = διαφωνώ = πλακώνομαι. Όλα όμως στην Ελλάδα, από το τέλος τους ξεκινούν και το «τέλος» εννοιοδοτείται ως 1/ φόρος, βλ. επιβολή ποινής οικονομικής-αφαιμακτικής, 2/ τέρμα, βλ. αποκοπή-διακοπή, απαγόρευση-ακινησία, 3/ σκοπός, βλ. όφελος πούστικο συμφεροντολογικό, παράλογο και κρυπτό.

Από τότε – 25 χρόνια ολόκληρα πριν – που πήγαινα να προτείνω μία δουλειά, ν' αυτοπροταθώ για μία δουλειά, μιά δική μου δουλειά να προτείνω – ΕΝΑ τελικά έμαθα ΚΑΛΑ: όσο «τ' αφεντικά» πανηγυρικά συμφωνούσανε, τόσο η δουλειά μου/τους δεν (θα) γινόταν. Γιατί; Χαχαχα! Γιατί ο ελληνάκος φοβάται να συμφωνήσει – καταπώς είπα – γιατί έτσι και συμφωνήσει αυτός, η πολυπόθητη «εξουσία και δύναμη» μεταφέρεται απ' τον συμφωνούντα, άμεσα στον προτείνοντα... Γι' αυτό λοιπόν ο έλληνας διαφωνεί, ακόμα κι όταν εντελώς συμφωνεί, ιδίως όταν συμφωνεί τούτος! (Πιο σχιζοφρενείς απ' τους έλληνες δεν υπάρχουν, ακόμα κι απ' το Δαφνί απολύονται εύκολα κι άνετα τούτοι.)

Γιατί αν ο συμπλεγματικός έλληνας πει ΝΑΙ, πάει η μούρη, πέφτει το πουλί, ανοίγει το πορτοφόλι, χάνεται η ποθητή εξουσία – με μια λέξη «το προσωπικό μαγαζί». Και δεν θα πει ΝΑΙ, ούτε καν σε αυτό που θα τον διαφημίσει, θα τον υπερκαυλώσει, θα τον κάνει παμπλούσιο, αυτοκράτορα θα τον στέψει. Τόσοι αιώνες οικογενειακής και κοινωνικής δια-στρέβλωσης συνειδητά και αυτοαναφορικά, αυτοάνοσα και καταδικαστικά πια αρκούν, ώστε ο έλληνας να διαφωνεί ΑΡΧΙΚΑ με αυτόν-ακριβώς που συμφωνεί ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ και να συμφωνεί ΤΕΛΙΚΑ με εκείνον-ακριβώς που διαφωνεί ΟΡΙΣΤΙΚΑ. (Τα αποτελέσματα τής εγωιστικής μα διπολικής τούτης «ομοεαυτοφυλίας» [sic] είναι πανηγυρικώς ορατά, καθ' άπασαν την δύστυχον επικράτειαν σήμερα-τώρα!)

Σκεφθείτε το λίγο, αμυδρά θα χαμογελάσετε και αμέσως θα σπεύσετε στα ίδια να «πλακωθείτε»!