21.02.19 / These guys DO love me

Είχα καιρό να πάω στο au Revoir. Τις Τετάρτες. Όπου μαζευόμαστε εμείς οι τού «Πατ-pack» και μιλάμε πίνουμε, κοιταζόμαστε βιαστικά μα βαθιά, προσέχουμε ο ένας τον άλλον. Καπνίζουμε κι ακούμε τις δικές μας μουσικές, έχουμε την έγνοια τού Γιώργου Σιούντα όταν αυτός πια-νωρίς φεύγει και απολαμβάνουμε που ο Σωτήρης πάντα χαμογελά, ο Νίκος περνά γλυκά δίπλα μας και ο Λύσανδρος – ένας είναι ο Λύσανδρος – διακριτικά μάς φροντίζει.

Women are plenty and men are so few, but friends are even less, let alone drinking buddies. Δεν πίνω πλέον πολύ, καπνίζω ελάχιστα πάντα και η αθηναϊκή νύχτα δεν έχει άλλο κάτι πια να μού πει – ίσως το βοιωτικό φεγγάρι να φταίει, η αύρα η ελικώνεια και το κιθαιρώνειο πούσι. You gotta know when to step down και ν' αφήσεις τούς νέους-επόμενους ν' ανακαλύψουν την θέση σου, αυτήν ακριβώς που παρέλαβες και εσύ, αυτήν ακριβώς που και ετούτοι θα παραδώσουν.

---

Το ξέρω, το γνωρίζω βαθιά – αυτοί οι άνδρες με αγαπάνε. Κι αφού έχουν διαβάσει και το βιβλίο μου έχουνε μέσα μου μπει από πόρτα που δεν διαθέτει μολύβι ή πληκτρολόγιο, μα μόνο χείλη υγρά διψασμένα. Ο Στέλιος ο Γιάννης, ο Κώστας ο Γιώργος ο Ηλίας – ο Μάκης έλειπε απόψε – ήταν εκεί, είναι εκεί, θα 'ναι εκεί πάντα είτε είμαι εγώ, είτε εγώ απουσιάζω. Γιατί αυτή είναι η ανδρική αγάπη και δη των αστών, του ποτού, της Κυψέλης. Της ματιάς, της αφής, της αίσθησης. Της διακριτικής σιωπής, του ευκρινούς καπνού, της αδιόρατης επαφής – και ελάχιστα λέω.

Αν συγγραφέας είναι αυτός που γράφει ό,τι οι άλλοι ν' αρθρώσουνε δεν μπορούν, καλός συγγραφέας είναι εκείνος που κεντά ό,τι οι άλλοι δεν αντέχουν να πούνε. Εγώ δεν είμαι κανείς απ' τους δυό πια: ζω στιγμή-την-στιγμή κι αν μεσάνυκτα τον υπολογιστή μου ξυπνώ, είναι για να κρατήσω αναμμένη ακόμη των ανδρών την φιλία ετούτη. Στην μπάρα ενός «ναού» παλαιού, στις προσευχές ενός «βωμού» κραταιού, στην λατρεία ενός «θεού» αρσενικού που άλλος-δεύτερος δεν υπάρχει.

Είμαι ευτυχής που εκεί – Πατησίων 136, κάθε Τετάρτη νωρίς – βρίσκονται πεντέξι «εταίροι» δικοί μου μοναδικοί κι ετούτο είναι περισσότερο και από πολύ: είναι όλο. Γιατί η Ζωή δεν είναι τούτο που λέγεται μα αυτό που νογάται, Ψυχή δεν είναι αυτό που διαλέγεται μα εκείνο που ποτέ δεν βρυχάται. Κι όταν φρικιά η Καρδιά, μάτια βουρκώνουνε και τρέμουνε χείλη, η γλώσσα σιωπά και τα χέρια αποχαιρετιούνται σπαρακτικά και απεγνωσμένα.

That's what friends are for, especially drinking-buddies. Να σ' αγαπούν χωρίς να σ' το λέν', να σ' το δείχνουν χωρίς να το θέλουνε, να σ' το χαρίζουνε χωρίς τίποτα να ζητάνε.

(Γι' αυτό άνδρες λέγονται.)

28.02.19 / Τhese guys can do everything

Χτες το δικό μας «Πατ-pack» είχε άλλη μία τεταρτιάτικη τιμητική του. Κατόπιν μάλιστα stylish πρότασης και chic φετφά τού πολυαγαπημένου και πολυχρονεμένου μας MC, το «μενού» τού dress-code απαιτούσε... καπέλλο!

Η τραγιάσκα λοιπόν πήρε παπανδρεϊκά ποσοστά (ως επί Τσοβόλα και προ Μιμής), το μικρό Borsalino ίσα-ίσα κατάφερε να μπει στην «Βουλή» τής οδού Πατησίων και υπήρξαν και τρεις «μοναχικοί καβαλλάρηδες»-rookies που απειλούσανε το πολίτευμα, το Σύνταγμα και σύμπασα την καθεστηκυία τάξη με τα κασσόνια που στα κεφάλια τους κουβαλούσαν!

---

(Τώρα που είπα «καθεστηκυία τάξη»: Πώς γίνεται μωρέ να είναι επί ώρες τα «γεροντάματα» όρθια-καρφωτά στις επάλξεις τής μπάρας και να 'ναι τα νειάτα τ' αθηναϊκά «χυμένα» και βιδωμένα στους καναπέδες τού au Revoir; Ποιά δύστηνος μοίρα τα 'χει σιάξει αυτά μαλ(θ)ακά, παρλιάρικα με τα θηλυκά κι αφοσιωμένα στην μικρούλα, στενούλα κι ατομική τους πασσαρελλούλα; Την ίδια στιγμή που πολεμιστές τρανοί τού ποτού, «στελέχη» με καρριέρα στα Kentuckικα μπέρμπον και μεταδιδακτορικά στα Irishιώτικα γκλεν στέκονται επί οκτάωρον ευκίνητοι και ευλύγιστοι, κουμπώνουν παντού και γελούν με τα πάντα, θερμά αγκαλιάζονται και καπνίζουν αρειμανίως. End of story: η νέα γενιά, εάν δεν (τής) σηκωθεί νωρίς, νωρίς και θα (τής) πέσει – sayz I.)

Τούτοι οι άντρες είναι δικοί μου και δικοί μας – δεν είναι το ποτό, η μουσική, ο καπνός που ενώνει. Είναι το παιχνιδιάρικο «γούτσου-γούτσου» τού Στέλιου, το παπάγειο «νιάου» τού Μάκη, το βροντερό kick-in τού Κώστα, τού Ντάνη το κυψελιώτικο «μπαμ-και-κάτω». Του Γιώργου το σεισμογενές γέλιο, του Ηλία των ματιών του ξημέρωμα, του Χρήστου η impeccable γραβάττα, του Παναγιώτη η δυνατή χειραψία. (Παρούσης μίας μοναδικής κυρίας, ίσως ξεχνώ κι άλλους, καθώς ο LL.M. μας Γιάννης απουσίαζε και ο Πέτρος ασκεπής συνελήφθη. Όσο για τον «πειρατή» τής φωτογραφίας, μάς έχει αύτανδρες τις καρδιές κλέψει...)

Όσες ώρες και να μείνω στο au Revoir με το «Πατ-pack» μας, επιεικώς δεν μου φτάνουνε και μπαίνω εκεί – δίχως αυτούς – εδώ και 45 αν-θυμάμαι-καλά, χρόνια. But THESE guys DO make the final and critical difference: χωρίς να λένε πολλά, λένε τα πάντα. Χωρίς να πίνουνε πλέον πολύ, τις κοίτες Σκωτίας κι αμερικάνικου Νότου αδειάζουν. Και δίχως αισχύνη ντροπή, με παιδική αφελή χαρά και αστική ευωχία σχολιάζουν τον πιτσικόμη γκρέκο ντουνιά που σαχλαμαροειδώς κι αυνανιστικώς χτίζει πολιτικές «Γέφυρες», ενώ κυριλέ Γερουλάνο θα ψηφίσει κοκέτικα και ξερογλείφεται για ένα γκαρντάσικο Νοτοπούλου μπουτάκι.

"What can I tell you" που λέει κι η αγαπημένη μου ντέημ Cyndi Lauper. Αυτό που σάς γράφω ισχύει λοιπόν, ζει αναπνέει και πάλλεται, θάλλει τσουγκρίζει γελά, ευτυχεί χαϊδεύει και αγαπάει κάθε Τετάρτη εκεί και νωρίς, στο τελευταίο «λιμάνι και πηγή» για εμάς, στο προκεχωρημένο και βαθύ οχυρό που ο brillante Γιώργος Σιούντας μάς έχει διακριτικά παραδώσει. Και είναι μαζί μας ακόμη-πάντα εκεί, λίγο πιο βαρύς λίγο πιο σιωπηλός μα παρών πάντα. Και τον ξεπροβοδίζουμε μαζικά-σταθερά τούτον τον Ηomo Εmeritus τής Τέχνης και του ποτού, της αθηναϊκής νύχτας και του σταυρωτού κοστουμιού, του ορθοστατικού χιούμορ που ΜΟΝΟ για αιώνιους παιδογέροντες κάνει.

Cheers lads! Υπάρχουμε μόνον εμείς και δη στην στιγμή, γιατί όλοι οι – αγαπημένοι – υπόλοιποι διαγκωνίζονται να υπάρξουν για πάντα.

21.03.19 / Η βραδυά που οι κροκόδειλοι τού αμερικάνικου Νότου περιμένανε ήσυχα έξω απ' τ' au Revoir, σαν πειθήνια πράσινα ταξί στην σειρά...

(Και υποτίθεται ότι ήταν άλλη μία συνάντηση αλκοόλ-εικαστική τού «Πατ-pack», αφιερωμένη αποκλειστικά στα blues τού industrial-urban Chicago!)

Είχα καιρό, μισό μπουκάλι bourbon να πιώ, σε λίγες μόνον ωρίτσες. Κι ένα καφάσι Sprite μαζί για ν' αφρίσει αυτό καταλλήλως-γλυκά, ώστε ν' ανταπεξέλθω στα two-tone oxfords τού Στέλιου, στο μικρό μαργαριτάρι στο πέτο τού Μάκη. Ο Κώστας; He simply outdid himself and for good this time, με τον εξής εωσφορικό τρόπο: δεσμευμένος απ' τον MC μας να παίξει μόνο από Buddy Guys' LEGENDS και άνω, το τήρησε άχρι χορδής FENDER... αλλά μέχρι τις 23:00! Mετά μάς χάρισε μια jazz μουσική ρεμβώδη καταρρακτώδη, από εκείνες που μόνο στα swamps εμφιλοχωρούν και μας κάνουν άφωνοι να μένουμε πάντα. Τέτοια jazz, απολύτως κατάλληλη και αρμόζουσα δεν έχω ξανακούσει εκεί, εκεί ανάμεσα σινέ ΑΕΛΛΏ που σαχλοφωταγωγεί πια και σινέ ΑΘΗΝΆ που δεν υφίσταται πλέον. (Λέτε να φταίει τής Βάσιας η έλευση, ταιριάζοντας το στακκάτο γέλιο της με το βροντώδες τού Γιώργου;)

Τότε ήταν λοιπόν που ο υγρός, όλο μεστό πούσι και βαλτόνερων ευωδιά, Mississippειος Νότος πλημμύρισε ως έξω το δικό μας το τέμενος. Το τί ακούστηκε χτες τα χαράματα, I get blisters on my soul και να το σκέπτομαι μόνο. Το τί παίχτηκε χτες στο au Revoir – μετά την αναχώρηση τού σχολικού van, με τού Mick Τaylor τον διαπρύσιο fan – my heart rattles its goose-bumps και που απλώς το θυμάμαι.

---

Πρώτη φορά το JIM BEAM και το ΚΑΡΕΛΙΑ υποδέχτηκαν την Lisa Bonet-σε μωρό, μαζί με την Vanessa Ρaradis-σε μιλφάρα. Πρώτη φορά ο Mickey Rourke-στα έκπαγλα νειάτα του με τον Willem Dafoe-σκληρό απειλητικό μπούκαραν Πατησίων 136 και για όλα αυτά φταίνε τα βαθιά Delta-blues που ακούστηκαν χτες, this side of this mighty-but-dark Athenian road-river. Σε τέτοιο βαθμό μάλιστα, που τα λιγοστά μειράκια και κουκλίτσες ξαπλωτά στους καναπέδες εμβρόντητα μάς κοιτάζαν, μάς χαλβαδιάζαν και μάς θαυμάζανε!

Δεν μου λείπει – δυστυχώς – η Αμερική. Μού λείπει όμως το coyote τής Joni Mitchell, ο κροταλίας τού Dr. John, της Louisianna τον εμβληματικόν αλλιγάτορα τον κάναν οι φλωροΓάλλοι μπλουζάκι. Κι έτσι «απώλεσα στήριξη» χθες, καταπώς με πήρε στα μούτρα το χωρίς προφυλακτικό-χωρίς αναισθητικό-χωρίς διεγερτικό blues τού μαγικού αυτού Δέλτα, κι ας μού πέφτει βαριά πια η κουζίνα cajun. Ας λαγοκοιμούνται οι Neville bros. κι ας χαμογελάει από τα ουράνια ο de Ville Willy.

Ακόμη κι εγώ, ένας συγγραφέας που καμμιά του τεχνική θωπείας δεν πέτυχε με τις λέξεις του, τον σκασμό βγάζω. "One of these nights" διαφωνούνε οι EAGLES – τί να ξέρουν μωρέ καλιφορνέζοι άνθρωποι από chain-gang και βαμβάκι, blues και voodoo, φεγγαρόλουστη Πατησίων και τον Θόδωρο τού au Revoir στην εντατική τού ΥΓΕΙΑ;

Αυτό είναι η ζωή και αυτήν αγαπάμε εμείς, τόσο πολύ τόσο βαθιά και τόσο απογνωσμένα, που αρκεί μια-μόνο δική μας ματιά έξω απ' την ψυχική τζαμαρία για να μετατρέψει τούς μανιασμένους κροκοδείλους τού Δέλτα, σ' εξημερωμένα ταξί Αθηνών (and vice versa).

And this, maybe it ain't much, but that is all we dig, we got and we offer.