Κατέβηκα στο Κέντρο για κάποιες δουλειές που είχα μαζέψει και ζητούσαν την άμεση διεκπεραίωσή τους. Όλο τις έγραφα και τις σημείωνα στο μπλοκάκι μου κι όλο τις ανέβαλα και τις καθυστερούσα, έχουν περάσει πλέον ανεπιστρεπτί οι χρονιές που κυκλοφορούσα ολημερίς και συνεχώς για δουλειές – ή δήθεν-δουλειές – στην Αθήνα. Κοντεύουν τα είκοσι χρόνια απόσταση οι εποχές που έβγαινα το πρωί και γυρνούσα το βράδυ, μια φορά μάλιστα μέτρησα δεκατρείς δουλειές που διεκπεραίωσα σε μία μέρα και διακόσια-σχεδόν χιλιόμετρα που είχα κάνει εντός λεκανοπεδίου απλώς!

Πήρα το τρόλεϋ λοιπόν και στο Κέντρο κατέβηκα. Και περπάτησα αργά από τα Εξάρχεια ως το Μοναστηράκι, από την πλατεία Κλαυθμώνος στο Σύνταγμα, από την οδό Ερμού έως το Κολωνάκι κι από την Ακαδημία Αθηνών ως το Πολυτεχνείο. Θα το ξαναπώ: πολλά χρόνια πριν οι διαδρομές αυτές μού ήτανε «ψωμοτύρι», είτε με τα πόδια από το κατάστημα του πατέρα μου είτε με δίκυκλο πάνω-κάτω «έγραφα» χιλιόμετρα καθημερινά και ακούραστα, χιλιόμετρα που άπαντα έμειναν χαραγμένα μέσα μου και με έχουνε διαμορφώσει. Ήξερα πρόσωπα και πράγματα στην Αθήνα την πόλη μου, είχα «κατουρήσει» γωνιές σημαντικές και συγκρατούσα σημεία αξέχαστα, χαιρετούσα αθηναϊκές μορφές με αγάπη και σεβασμό όπως ο Αντρέας «η φτερού» και ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός, ακόμη θυμάμαι τα επίμονα μάτια του Κώστα Ταχτσή στην οδό Κανάρη. Την δεκαετία του '70 η βασική φιγούρα δεν ήταν ο Κωνσταντίνος Τζούμας με τα εξαντρίκ ντυσίματά του, την δεκαετία του '80 η μυθική φιγούρα δεν ήταν ο Πρετεντέρης με τα κακαρίσματά του, την δεκαετία του '90 η σπουδαία φιγούρα δεν ήταν ο Βενιζέλος με τα συνοφρυώματά του.

Σήμερα όμως στην Αθήνα την πόλη μου, κεντρική και εξέχουσα φιγούρα δεν υπάρχει. Απολύτως. Καμμία. Γιατί το μόνο που παρατήρησα σ' εκείνη την πρόσφατη, μακρά και προσεκτική μου – για δουλειές πάντα – βόλτα ήταν σκυμμένους, διπλωμένους και άπλυτους ανθρώπους να έχουν τεντωμένο το χέρι και να επαιτούν. Ξαπλωμένους, πεινασμένους και βρωμισμένους ανθρώπους να έχουν καγκελωμένο το σώμα, το βλέμμα απλανές και να μην σε κοιτούν, ούτε καν να ζητούν. Αεικίνητους, καταρρακωμένους και ιδρωμένους ανθρώπους να βαράνε την δόση τους μέσα στον δρόμο, βελόνες κουταλάκια και αίματα φόρα-παρτίδα και κανείς να μην ενδιαφέρεται, να μην τους κοιτά, να μην σταματάει. (Και αρχίζω ανάποδα.) Μ' ένα χαρισματικό μπραφ εξαφανίστηκαν οι ναρκομανείς από την οδό Τοσίτσα και τα γύρω στενά και διακτινίστηκαν σε όλο το Κέντρο. Με ένα καπιταλιστικό τσαφ εμφανίστηκαν άστεγοι στην οδό Σταδίου και κατέλαβαν πεζοδρόμια, εισόδους Τραπεζών και υπόγειου σχάρες. Και μ' ένα μνημονιακό κρατς διελύθη μέσα σε ελάχιστο χρόνο ο κορμός κι η ψυχή, η ενέργεια κι η ουσία, ο ιστός και τα μέλη, ο σκοπός και τα τέλη των Αθηνών, «εάλω η πόλις» ολόκληρη για να το βυζαντινολογήσω και λίγο, τώρα που ο τέως-τσεκουροφόρος ΕΠΕΝίτης μαζί με τον υλακίζοντα σύζυγο Μανωλίδου στην ΝουΔούλα αράξανε.

Δεν είναι οι σαράντα τόννοι σπασμένα μάρμαρα που λείπουνε απ' την πόλη μου. Δεν είναι το καμένο εμπορικό κέντρο ATRIUM με την χριστιανή ιδιοκτήτρια του Sport Center (κατάστημα ειδών πολεμικών τεχνών) ή με τον απότομο και σηκωμενοαμανέ ιδιοκτήτη του Alpamayo (κατάστημα ειδών ορειβασίας-πεζοπορίας). Δεν είναι οι λαμαρίνες που κρύβουν τα αποκαΐδια Τραπεζών και καφετεριών, ή οι ελάχιστοι άνθρωποι που βιαστικά και τουρτουρίζοντας καπνίζουν στον δρόμο άρτι εξελθόντες από τ' αεροστεγή και πολιτικώς-ορθά γραφειάκια τους. Δεν είναι τα εναπομείναντα εμπορικά μαγαζιά που χάσκουν άδεια και σπηλαιώδη από πελάτες, τα γιγάντια βιβλιοπωλεία-μαυσωλεία εγωισμού εκδοτών που ντανιάζουν χαρτούρα αδιάβαστη, ανούσια και ξεπερασμένη. Δεν είναι τα διάφορα κεντρικά Malls που σπαρτές μα γενναίες καταναλώτριες προσπαθούν στην ζωή να κρατήσουνε, ή η οδός Ερμού που πνέει τα λοίσθια μ' έναν εκκωφαντικά σιωπηλό κι αξιοπρεπή τρόπο. Δεν είναι καν η Ελληνική Βουλή η οποία ως κτίριο και θεσμός ξεπροβάλλει, «να τη πετιέται από παντού» αγέρωχη αδιάφορη και αυτοϊκανοποιούμενη τελικώς που το «όλον» Σύστημα συνεχίζει να ζει, συνεχίζει να διοικεί, συνεχίζει να καταστρέφει.

Είναι που έχουν εξαφανιστεί οι ωραίες γυναίκες από τους δρόμους της πόλης μου. Είναι που έχουν εξαφανιστεί οι ωραίοι άνδρες από τα σημεία της δικής μου της πόλης. Είναι που απουσιάζουνε παντελώς τα ωραία παιδάκια και οι πανέμορφοι υπερήλικες που κάποτε κοσμούσαν την δική μου Αθήνα. (Και τώρα αρχίζει ο καθαρόαιμος, ξεφλουδισμένος και ειλικρινής ρατσισμός.) Είναι που στην Αθήνα έχουν καταλήξει και μαζευτεί όσοι ακριβώς δεν αγαπούν, αλλά χρησιμοποιούν την Αθήνα. Απ' την μια παράτησαν τα χωριά τους και σφηνώσανε στο κλεινόν άστυ κάνοντάς το σαν τα κωλοχώρια τους κι απ' την άλλη κάναν τα κωλοχώρια τους σαν την δική μου Αθήνα του πενήντα και του εξήντα. Και καλύτερο, αρτιότερο κι ευκρινέστερο παράδειγμα από τους εξαθλιωμένους μετανάστες και ανασκαφείς σκουπιδιών της Κυψέλης μου δεν υπάρχει. Καθώς κάθε-μα-κάθε κυψελιώτικο σκουπιδιών κάδο τον επισκέπτονται ημερησίως τουλάχιστον πενήντα μαύροι και ταυτόχρονα άλλοι είκοσι πλέον λευκοί, μα πόσοι επιτέλους ευλογημένοι ή καταραμένοι άνθρωποι μπορούν να ζήσουν και να επιζήσουν από τα ελάχιστα απορρίμματα που εκκρίνουμε εμείς οι Κυψελιώτες; Στέκονται επί ώρα και τους ξεψαχνίζουνε, τους αναποδογυρίζουνε τους σκορπίζουνε, γεμίζουν τον κόσμο και τον ντουνιά με ξεσκισμένες σακκούλες που περιέχουνε από ξεραμένα μουνόπανα – μη σας πειράζει η λέξη πουλάκια μου, είναι αργά τώρα – έως καναπέδες ξεχαρβαλωμένους. Από ψυγεία ολόκληρα, μέχρι μεταξωτές τουαλέτες αποθανούσης κυρίας. Από διαλυμένες βιβλιοθήκες μέχρι παιδικές κούκλες κακάσχημες, μοκέτες πανβρώμικες και παπούτσια καινούργια που κάποιος ακούμπησε εκεί με φροντίδα.

Κανείς πλέον δεν αγαπά την Αθήνα μου. Γιατί κανείς πλέον δεν αγαπάει την Ελλάδα την χώρα μου και πρώτοι απ' όλους είναι οι αλήτες οι «Έλληνες» που έχουν ξεσκίσει ετούτη την χώρα. Αυτοί ακριβώς που χτίσαν παντού που μπαζώσαν παντού, αυτοί ακριβώς που ενώ κάθε Κυριακή εκκλησία πηγαίνουν, στην ουσία δεν προσκυνούν το «δόξα τω Θεώ, έχουμε λεφτά» τουλάχιστον, αλλά το «δόξα τα λεφτά, έχουμε Θεό» προπαντός. Αυτοί ακριβώς που την δεκαετία του '80 ξεθάρρεψαν και στήσαν δουλειές στην σειρά, την δεκαετία του '90 λύσσαξαν και κάναν παρά με ουρά, την δεκαετία του 2.000 τούς είχαν μείνει τα τελειώματα της πισίνας, κάτι γραμμάτια της Lamborghini τους και το service του Cigarette τους. (Και δεν είναι λίγοι αυτοί.) Γιατί αν ετούτοι είναι οι λίγοι, μια βόλτα σε Κερατέα και Σαλαμίνα, Κορώνη και Καστοριά, Ρόδο Κεφαλονιά, Άρτα και Ξάνθη θα πείσει και τον πλέον κακόπιστο τι σκατά ράτσα οι «Έλληνες» γίναν. Η αναρχία κι η ασυδοσία, η παρανομία και η αρπαχτή, ο ατιμώρητος ετσιθελισμός και ο μικροαστικός τσαμπουκάς δεν έχουνε ταίρι στον κόσμο ετούτο. (Πώς το 'γραψε ο Λευτέρης Παπαδόπουλος; «Ζητώ ακρόαση θεού και αλλαγή πλανήτη».) Γιατί στην Ελλάδα τα τελευταία σαράντα χρόνια δεν φτιάχτηκαν μόνον οι ήδη-φτιαγμένοι πλούσιοι, λαδώσανε το αντεράκι τους υπερβολικά έως τριγλυκεριδιακά και τα λογής φτωχαδάκια, μόνο που τούτα ούτε τα προσχήματα κράτησαν, ούτε καταφέραν την πείνα τους να κορέσουν. Και ψηφίσαν τον αμερικανόφερτο λαοπλάνο της Αλλαγής – και τον χαμογελαστό γιό του μετά φυσικά – για να σιγουρέψουνε ότι δεν θα γίνει καμμιά μαλακία και χαλάσει η συνταγή, κοπεί η οργιώδης και χυδαία οχεία του πόπολου που κατέστρεψε την ίδια του την χώρα και τώρα μανουριάζει και τσαμπουκαλεύεται με σκυθρωπούς Γερμανούς υπουργούς Οικονομικών και φινετσάτες μα κοφτερές Εβραίες του ΔΝΤ διευθύντριες.

Παιδιά αυτών ακριβώς των «Ελλήνων» είναι εκείνοι που ξανάκαψαν την Αθήνα μου, και χωρίς νεκρό Γρηγορόπουλο τώρα. Κάποιοι σιτιζόμενοι σε κέντρα και άντρα σκοτεινά, κάποιοι άλλοι αφιονισμένοι από ιδέες απέθαντες. Κάποιοι τρίτοι αηδιασμένοι, σαλταρισμένοι και επαναστασιακοί. Κάποιοι τέταρτοι οργανωμένοι, συνειδητοποιημένοι και αναρχικοί. Και όλοι μα όλοι και όλοι τους θεωρούν ότι η πόλη αυτή θα ξεκινήσει απ' τα χέρια τους και θα τελειώσει απ' τα δικά τους τα χέρια. Και όλοι μα όλοι και όλοι τους θεωρούνε ότι η Ζωή αρχίζει απ' αυτούς και απ' αυτούς θα τελειώσει, εδώ, τώρα. Διότι τούτοι ακριβώς θεωρούνται και έσονται οι εκλεκτοί που θα φέρουν επιτέλους την πουτάνα την «Αλλαγή», την ξεσκίστρα την «Επανάσταση», την καταγαμημένη «Δημοκρατία». Κάθε νέο κύμα και στρώμα και γενιά από μωρά, οδηγημένο και πουσαρισμένο από εγκάθετα και δασκαλεμένα πουρά υποκρίνεται και υποδύεται πως δικός της είναι ο γενικός διακόπτης ενέργειας του Σύμπαντος ολοκλήρου και παίζει μαζί του άτσαλα παιδικά, άκομψα και μαλακισμένα νομοτελειακά, επικίνδυνα ανεύθυνα και μοιραία. Στην Ελλάδα μάλιστα όπου από τον «πρώτο» πρωθυπουργό έως τον «τελευταίο» θυρωρό – κάτι που είναι πολύ δύσκολο να διακρίνεις ποιος είναι ποίος – άπαντες υποδύονται τους ικανούς και υπεύθυνους, ώριμους και συνειδητοποιημένους, προχώ και γαμώ, εικονογραφώ μ' ένα χαρακτηριστικό των ημερών παραδειγματάκι.

Στα τελευταία επεισόδια, κουκουλοφόρος-μανδηλοφόρος-μολοτωφόρος σπάει μια βιτρίνα με γυναικεία παπούτσια(!) στην Χαριλάου Τρικούπη. Μπουκάρει μέσα κι αρχίζει να τα πετάει στον δρόμο, φωνάζοντας αδέσμευτα και περήφανα, τρελαμένα κι αντιεξουσιαστικά «να βάλει παπούτσια η φτωχολογιά», «να ποδεθούν οι ξυπόλητοι» λες και βρισκότανε στο Σοβέτο ή στο Μποπάλ. Τον πλησιάζει ένας παππούς που 'χε ξεμείνει στο Κέντρο και του στάζει στ' αυτί μελιστάλαχτα, όσο και απολύτως σοφά: «Καλά κάνεις παιδάκι μου – σπάσ' τα όλα, μα δεν βλέπεις ότι τα παπούτσια είναι μονά, είτε δεξιά είτε αριστερά, είναι μονά όλα; Ποιος μωρέ αφιονισμένο θα τα φορέσει αυτά;»

Αυτός που είπε ότι «η μόνη ανίκητη δύναμη στη Φύση είναι η βλακεία», του έπρεπε άγαλμα. Κι εκείνος που συμπλήρωσε ότι «η μόνη και πλέον σκατοφυλή πάνω στην γη είναι οι Ελληνάρες», κι αυτού ανδριάντας τού πρέπει. Οι οποίοι Ελληνάρες ακριβώς – των οικιών τους εμπιμπραμένων κανονικώς – όχι μόνον άδουν, όχι μόνο τηλεόραση μανιακώς παρακολουθούν, όχι μόνο Γιωργάκη και Αντωνάκη ξανά θα ψηφίσουνε (και θα τους σωτάρουνε με ολίγον Κουβέλη – αν υπάρχει Θεός Παναγία μου), μα μυξοπουστοκλαίνε τώρα και κάργα βογκούν που έφτασε η Νέα Γερμανική Κατοχή με μνημόνια κι εφαρμοστικά μέτρα. Ξέρω ξέρω, «μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά», μα αν η Ιστορία ξεχώριζε τα ζιζάνια από τα λαζάνια θα ήτανε ο Μποτρίνι, και η Ιστορία – επιτρέψτε μου – με σάλτσες δεν γράφεται, μα με αίμα. (Να τελειώνουμε λοιπόν, να τελειώνω κι εγώ το κείμενο τούτο.)

Όποιος καταστρέφει, δεν αγαπά. Κι όποιος δεν αγαπά, καταστρέφει. Καταστροφή και αγάπη πάνε μαζί και τα δυο – μέρη της ίδιας ζωής είναι μα όχι συνέχεια, ουχί συνεχώς και προπαντός όχι έτσι. Γιατί όπως ερώτησε στα ΝΕΑ της 20ης Φλεβάρη ο Μιχάλης Τσιντσίνης, «γιατί κάθε φορά που η Ιστορία μάς δοκιμάζει, ο διχασμός είναι το εθνικό αντανακλαστικό μας;». Και τούτος ο διχασμός δεν είναι μόνον εξωτερικός (λέω εγώ), είναι βαθιά εσωτερικός, υπαρξιακός και απαραμύθευτος, αγιάτρευτος κι αθεράπευτος, βασανιστικός εξουθενωτικός, εξευτελιστικός κι εξοντωτικός μεταξύ όλων. Μας σκοτώνει απαξάπαντες όλους δίκαιους κι άδικους αφού όλοι μας τελικά είμαστε άνθρωποι, είτε κρατάμε μάρμαρο στο χέρι είτε βελόνα, είτε κρατάμε δακρυγόνου φυσούνα είτε κουνάμε το δάχτυλο απ' τους πάγκους του Κοινοβούλιου. Η Ελλάδα οσονούπω τελειώνει κυρίες και κύριοι, (αγαπητά μου παιδιά δεν υπάρχουν). Και όσοι επιθυμούν να χαρούνε το τέλος της, μπορούνε να βάλουν στο πολυαγαπημένο τους πανάκριβο βίντεο το "Απόδραση από την Νέα Υόρκη" του Τζων Κάρπεντερ με τον νεώτατο και αχτύπητο Κερτ Ράσελ (ως Snake Plissken), κόντρα στον αγέραστο διδάσκαλο Λη Βαν Κληφ (ως Hawk). Κι όπως το Μανχάταν στην ταινία είχε γίνει μια maximum-security αχανής φυλακή, έτσι και σήμερα η Αθήνα η πόλη μου έχει γίνει ένα στενοσόκακο και συφοριασμένο πεδίο δοκιμών των καταστάσεων και πραγμάτων που θα 'ρθουν.

Και τώρα που εξέδωσα επιτέλους ο ίδιος εγώ το καινούργιο βιβλίο μου – αφού από εκδότες, μόνο εκδοκότες κι εκδοκοκότες βόσκουνε έξω εκεί – θα πω ένα πράγμα: μην πετάτε μολότωφ προς τα έξω μωρέ, μα πετάξτε ένα οποιοδήποτε βιβλίο προς τα «μέσα». Γιατί η επανάσταση θέλει γνώση πρωτίστως και προκαταβολικά, συνειδητοποίηση και συνειδητότητα μετά, αυτογνωσία στο τέλος. Διότι όλων μας την ζωή θα την πάμε μπροστά με χαρά, αξιοπρέπεια και τιμή, ευτυχία και προκοπή, αγάπη αληθινή κι απαλλαγή των πληγών και βασάνων. Και τούτες τις τελευταίες μου λέξεις κρατείστε τις, θα σας χρειαστούν όταν το αίμα θα τρέχει αλύπητα κι άφωνα, παράλογα κι άρρητα - θα είναι αργά τότε.