Έχω έναν βαθύ και βαρύ, δυνατό και σταθερό πόνο για τους ανθρώπους που κάηκαν, για τους ανθρώπους που χάθηκαν, για τους ανθρώπους που υποφέρουν. Χτες αυτοί, σήμερα εμείς, αύριο εσείς – ορίστε η στυγνή Ειμαρμένη. Όπου η «ειμαρμένη» προέρχεται απ' το «μείρομαι»=παίρνω το μερίδιό μου και απ' το «μόρος»=το προκαθορισμένο τέλος τής ζωής των θνητών. (Θυμίζω ότι τα ψηφισμένα τομάρια είναι τα μόνα που δεν πονάνε.)

Αλύπητος και ασύλληπτος, επαναλαμβανόμενος και αχόρταγος, «ασύμμετρος» και «παράλογος» πόνος: λέξεις-πορνίδια είν' όλες τους. Όταν οι ανίερες στάχτες έχουνε φτάσει στην σπηλιά τής Κυψέλης μου, οι ψυχές – ως «Σκιές» – ζητάνε δικαίωση, ουρλιάζουνε εξιλέωση, την λύτρωσή τους διατάσσουν. (Θυμίζω ότι σήμερα οι τραγωδοί γίνανε ανεύθυνοι υπουργοί.)

Στο αιώνιο ελληνικό μακελειό αυθαίρετα μπετά μπλέκονται, αυτοκτονικά συμφέροντα αναφλέγονται και πολιτικά εγκλήματα λάθρα φυσάνε. Το ανόμημα τής εκάστοτε Εξουσίας τρατάρει «πένθος» τριήμερον, ας όψονται «του κώλου τα εννιάμερα» ως γραψαρχίδικο κιτάπι ελλήνων-γραικύλων.

---

Μέρες τώρα θέλω κάτι να πω για το ρωμέϊκο αυτό Varanasi! Και δεν θέλω να πω τίποτα – η τσίκνα σαρκών χάθηκε, ο καπνός αναρμόδιων πλάκωσε, η σπονδή στην πλανημένη κι επίπλαστη ζωή συνεχίζει. Αν στο «τα τρία μι» γράφω ότι «Οι πλέον ακατάλληλοι για γονείς, οι γονείς είναι», σήμερα δεν έχω κάτι άλλο να πω απ' το ότι «οι πλέον ακατάλληλοι γι' άνθρωποι, οι άνθρωποι είναι».

Γι' αυτό ΑΚΡΙΒΩΣ γεννήθηκαν άνθρωποι, και όχι μπετά: για να ζήσουν δίκαια και σωστά, ειλικρινά και αδελφικά, τίμια, αδέκαστα και λαμπρά – όλα τα άλλα είναι οιμωγές κι ευκολίες, διορισμοί λησμονιές, ταφές βιαστικές και βολέματος αυταπάτες.

(Η ειρωνεία; Οι νεκροί είναι οι ΜΟΝΟΙ αληθινά ευτυχείς. Κάηκαν μα γλυτώσανε – οι ζωντανοί ακόμη τσαλαβουτάνε στον γαλανόλευκο βούρκο αυτόν, στην ριγέ κόπρο ετούτη, στον χεσμένο σταυρό που αναίσχυντα στο κώλον τους συνεχίζουν να βάζουνε, πιπιλώντας αδιάφορα τα μάτια καμμένων.)