(Αλλά.)

Παρ' όλο που ΠΟΛΥ τ' αγαπώ και πιστεύω ακράδαντα ότι ΑΥΤΑ είναι η αιτία που – εξακολουθεί να – υπάρχει ο Κόσμος, δεν κατάφερα να αποκτήσω εγώ. Δικά μου. Με τις τρεις γυναίκες που την μισή μου ζωή έζησα – δεν στάθηκαν ώριμες αρκετά, ερωτευμένες αρκετά, δοτικές αρκετά, ώστε να γίνουμε οικογένεια ως στέγη ημέτερων τέκνων.

Τρείς ανηψιούς νταγλαράδες μα σκώτους απέκτησα και τρεις μικροανηψιές κούκλες-ζουμερές-ποθητές διαθέτω, μα τί να μού κάνουν αυτοί και αυτές; (Δεν πειράζει, λέω.) Και χαϊδεύω παιδί όπου βρεθώ, χαϊδεύω την κοιλιά εγκύου γυναίκας και τα χέρια της τα φιλώ – ευτυχώς που έγινα νονός στα... εννιά μου! (Και χαίρομαι και καμαρώνω για τον Τάκη – το μοναδικό μου πνευματικό μου παιδί – που συνάμα είναι κι ο μόνος ο άνθρωπός μου.)

Κοιτώ και ξανακοιτώ την φωτογραφία αυτή τού Παναγιώτη και τής κόρης του Μαρίας και με πνίγει η χαρά και η «ζήλεια» ταυτόχρονα. Μπορεί να απόλαυσα άλλα και πολλά πράγματα/«πράγματα» στην ζωή μου, αυτήν όμως την σιωπηλή όσο και πτητικότατη σκηνή την χαίρομαι, την απολαμβάνω και την αινώ, την μηρυκάζω την εντρυφώ και την προσκυνώ – there is noO other time than χρόνος πατρός-κόρης, όπως εδώ.

Τον Παναγιώτη γνωρίζω ελάχιστα, μια-δυό φορές έχουμε μιλήσει στο συνεργείο τού μηχανικού μας. Και πάντα διαβάζω τα ήρεμα και μακρά ταξιδιωτικά του, understated n' cool τόσο πολύ, που στην Αγγλοσαξωνία ο Παναγιώτης ίνδαλμα θα 'τανε. (Εδώ οι Ρωμιοί βάλανε στην Βουλή την μανταμίτσα-τσούπρα τού Τσόκλη...) Όταν μάλιστα γράφει για το... κινέζικο(!) μηχανάκι του και πόση χαρά εκείνου τού δίνει, αισθάνομαι δικαιωμένος εγώ-κάπου που τόσα χρόνια εκατοντάδες μολύβια μου έσπασα – και χιλιάδες γραικούς όρχεις συνάμα – γράφοντας κι επιμένοντας ότι... «πάντων μέτρον ο άνθρωπος» και όχι η τσέπη.

Το παιδί-η έφηβη-η Μαρία κοιτάζει το κινητό της και ο μπαμπάς, τον φακό. Ντυμένη με το τζηνάκι της και τις σωστές τις περικνημίδες, κάθεται δίπλα στον Πρώτο τον Άνδρα της και ζει μαζύ του την ιερή στιγμή Μέθεξης και Σιωπής, Παρουσίας Πρώτης και Αιώνιας Ένωσης – αυτά εγώ λέω που δεν έχω παιδιά, μα γράφω γι' αυτά που και δεν φαίνονται, και δεν λέγονται κιόλας.

Μπορεί την επόμενη στιγμή οι δυό τούτοι – άγνωστοί μου – άνθρωποι να μαλώσουνε να γελάσουνε, να μιλήσουνε να σωπάσουνε, να βαρεθούνε να κουραστούνε ή να χαρούν και ευτυχία να νιώσουνε. Μα εδώ, είναι δίπλα είναι κοντά, είναι για πάντα. (Αυτή είναι η Μοναδική και Ανεπανάληπτη Ομορφιά τής Φωτογραφίας: παγώνει τον Χρόνο μα όχι τα πρόσωπα, σταματά την Ζωή μα όχι την σκέψη.)

Και το καταθέτω, το ομολογώ: αν είχα παιδιά, θα ήθελα να 'χα μια κόρη. Ένα στολίδι θηλυκό δυνατό, ένα δίποδο κόσμημα και άρωμα μεθυστικό, μιαν ιέρεια που θα μεγάλωνε μέσα στα χέρια μου, για να την αφήσω – κι ωθήσω – να πετάξει με τα δικά της στον κόσμο της: αυτή είναι η Εντολή κι η Αποστολή τού πατέρα.

---

Η σκηνή τούτη που γονιός και γυνή είναι μπροστά απ' την Μηχανή είναι μοναδική, γιατί τόσα πολλά περιέχει που δεν μπαίνουνε καν στο χαρτί – ακόμη και από μένα που δουλειά μου είναι αυτή. Το κορίτσι είναι κάπου αλλού, ο πατέρας είναι απολύτως εκεί, η μοτοσυκλέττα που τούς μετέφερε σιωπηλά και πιστά παραστέκει και μένω ο συγγραφέας εγώ να φωτίζω εδώ... Ένα... τής Ζωής... Θαύμα!

Το ότι δεν έχω παιδιά, δεν σημαίνει πως δεν τα κοιτάζω δεν τα ζω, δεν τα αισθάνομαι δεν τα υμνώ. Και χαίρομαι ιδιαίτερα που από την μικρή μου και άσημη τούτη γωνιά, ο Παναγιώτης και η Μαρία μού επιτρέψανε να γράψω σε δέκα λεπτά, για δυό σταγόνες ζωντανού αίματος, που την Ζωή στηρίζουν κρατούν, αγκαλιάζουν και οδηγούν, συνεχίζουνε και τιμούν.

Να είστε καλά, να είστε καλά