(Εβδομάδα παθών δεν είναι μόνο μία.)

(28.04.21)

Η εικονιζόμενη γυναίκα ονομάζεται Μελέκ Ιπέκ και μόλις αθωώθηκε για τον φόνο τού «άντρα» «της».

Ο οποίος την βίαζε και την έδερνε, την ξέσκιζε και την λιάνιζε επί δεκατέσσερα χρόνια. Εκείνη μέχρι κι απόπειρα αυτοκτονίας έκανε, προσπαθώντας να λυθεί απ' το βάσανο τής δικής της ζωής και την ορφάνια των δύο παιδιών της.

Κάτι ξέρω κι εγώ απ' «αυτά», όπως όλοι μας, ο καθένας. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχει πέσει στην – κοντινή ή μακρινή μας – αντίληψη μια κακοποίηση γυναικός, ένα εξευτελιστικό μπινελίκι. Ένα ξεγυρισμένο χαστούκι ή ένας κανονικός ξυλοδαρμός, που σχεδόν-πάντα σ' ένα γαμησάκι τρικούβερτο καταλήγει. (Απλώς η «έξυπνη» το τραμπάρει-το πατσίζει αυτό μ' ένα αμάξι ή κόσμημα κι η «χαζή» καλεί Γραμμές Βοήθειας ή μπλέκει μ' ιατροδικαστή και εισαγγελέα.)

---

«Έχει νεύρα ο σύζυγος», οι ίδιες οι μαλακισμένες σπεύδουν να πουν. «Φταίω κι εγώ που τον κοντράρω», οι ίδιες οι δυστυχισμένες τ' ομολογούν. «Δεν μπορώ να σηκωθώ και να φύγω, έχω παιδιά», δικαιολογούνται. Και στο μεταξύ, η μεγάλη πουτάνα η Οικογένεια και η μεγάλη η σκρόφα η Κοινωνία – πρέπει να φτάσει η Γυναίκα στον φόνο εαυτού ή συζύγου για να λυθεί τούτη η εξοντωτική ομερτά: αν τα σπίτια είχαν φωνή, θα είχανε κλείσει τα Ληξιαρχεία. Και θα 'χαν καργάρει Γυάρος και η Μακρόνησος, το Γκουαντανάμο το Άουσβιτζ από κάτι αντράκλες που επειδή δεν τούς σηκώνεται το παπάρι, σηκώνουν το χέρι.

Ξέρω, ξέρω, δεν είναι και οι γυναίκες εύκολες να συνεννοηθείς, μα «άνθρωποι είναι κι οι κακομοίρες αυτές» – καταπώς λένε «τ' αρσενικά», που ντύνονται τρελλά τραβέλια μετά και στήνονται σε αράπηδες χαυνωμένους. Και μάλιστα σήμερα, ιδιαίτερα σήμερα, οι γυναίκες τρώνε ξύλο – εντός και εκτός εισαγωγικών – πολύ και κρυφό, τυλιγμένο κι ατύλιχτο, δαφνοστεφανωμένο και γυψωμένο.

Το 'χουν χάσει οι δίποδοι, αφού κυνηγάνε ασφάλεια και λεφτά, εξουσία και δύναμη, ιδιοκτησία και πολυλογία. Τυφλωμένοι στρέφονται κατά αδυνάτων κι αθώων, κοντινών κι εύκολων, σιωπηλών και ταγμένων. Τί έχω πει εγώ, ήδη, στο «τα τρία μι»; «Τα εγκλήματα που γίνονται μέσα στα σπίτια και δη κεκλεισμένων θυρών, δεν τα αναφέρει ο Ποινικός Κώδικας καν, δεν τα ξέρει.» (Γιατί και δεν θέλει, και δεν τον συμφέρει...)

Τί μένει; Τίποτα. Εντελώς. Μόνον αυτό που 'χω γράψει εγώ, στο οπισθόφυλλο τού συγκεκριμένου-πάντα βιβλίου:

Μοναξιά και χαρά, ακήρυκτος πόλεμος και διαψευσμένη ελπίδα, αναπάντητος πόνος και άφατη ηδονή, μια σε καταστολή πίστη.

Κι ένα ιερό μένος για την αλήθεια το φως, ένας διακαής πόθος για την γαλήνη και την ανάταση, ένας καημός χιμαιρικός χειμαρρώδης για την αγάπη>>