(14.07.21)

Δημόσιος υπάλληλος ήμουν κι εγώ, μα οπλόκαυλος ή γραφειοκράτης ποτέ. Έλλην πολίτης είμαι κι εγώ, μα διατηρώ κι ενισχύω το δικαίωμά μου να γράφω αυτήν που πιστεύω ως αλήθεια.

Η Ελληνική Αστυνομία είναι πιστό αντίγραφο τής ελληνικής κοινωνίας: από τούτην προέρχεται, τούτην υπηρετεί, από τούτην πληρώνεται και σ' αυτήν υπακούει. Όμως.

Ο μόνος Δημόσιος Τομέας κι Υπηρεσία η οποία ακόμα λειτουργεί – κι ιδιαιτέρως μεγαλουργεί – είναι στα εγκλήματα κατά τής Ζωής. Είτε επειδή η Τεχνολογία την βοηθά, είτε επειδή νέοι άνθρωποι με άλλη νοοτροπία εργάζονται, είτε επειδή κάποιοι διαθέτουν το γινάτι κι επαγγελματισμό τον φονιά για να δέσουν. (Άάάλλο αν μετά δικολάβοι και δικαστάκια τούς λευτερώνουν.)

Οι εικονιζόμενοι είναι οι βραβευθέντες Δημόσιοι Υπάλληλοι που εξιχνίασαν τον φόνο στα Γλυκά Νερά. Αυτόν τον αδιανότητο φόνο που ο λαοφίλητος και γαμπρός, και πιλότος, και γκόμενος, και «πέσαμε απ' τα σύννεφα», και «τί κούκλος για την Μαρίτσα μας είναι» έκανε την κουτσομπόλα-πουτανίτσα Ελλάδα να ρουφά τηλεοπτικά σάλια, να καταπίνει δημοσιογραφικά κόπρανα, να μηρυκάζει δολοφονικό σπέρμα.

---

Κοιτώ και ξανακοιτώ την φωτογραφία των μασκοφόρων υπάλληλων με τα τιμητικά – άνευ σημασίας – διπλώματα στα χέρια, τα ανοιχτά πουκάμισα και τα κουμπωμένα σακκάκια, τα ανοιχτά πόδια τα στιβαρώς πατώντα στο πάτωμα και την στημένη κορμοστασιά ίσια και τούς χαιρετώ. Εκ καρδίας.

Είναι αυτοί οι ΙΔΙΟΙ οι άνθρωποι που θα μας στραβοκοιτάξουν όταν προσέλθουμε στην Υπηρεσία τους, στεγνά θα μας αντιμετωπίσουν, δεν θα «ενδιαφερθούν» να μάς κανακέψουν ή να μάς «εξυπηρετήσουνε» (λες κι είναι πουτάνες ή γκαρσόνια), μα άμα απαγάγουνε την κορούλα μας, τον μπούστη και βιαστή και νταβατζή θα τον βρούνε. Μπορεί να μην ασχολούνται με τού γείτονα το αυθαίρετο ή τις κομμένες εξατμίσεις των παπακίων, μα φόνοι και ναρκωτικά, high-visibility economic crime και low-publicity social disorder είναι το φόρτε τους – κι αυτό δίχως εντυπωσιασμούς και φανφάρες.

Σε μια χώρα που "Νobody cares", που όλοι την «τη δουλίτσα» τους να κάνουνε θέλουνε, υπάρχουν κι ΑΥΤΟΙ που ενδιαφέρονται και κάνουν αποτελεσματικά την δουλειά τους. Το ξέρω καλά (κι από μέσα): είναι λίγοι και καθημερινά αγωνίζονται να μην παραιτηθούν μέσα σε μιαν Υπηρεσία και μια Κοινωνία που συνεχώς τούς υποβαθμίζει κι εξευτελίζει.

Όταν λοιπόν ο Έλληνας μάθει πότε και πού να φτύνει κανονικά και οριστικά, τότε θα μάθει πού και πότε να ευλογά, φωναχτά και τιμητικά. Πάντα.