Δεν είναι έτσι τα πράγματα όπως τα λένε οι κ.κ. δημοσιογράφοι, δημοσιολογούντες και δημοσιοκεφαλοκυνηγοί. Και δεν είναι καθόλου έτσι από την στιγμή που – προκειμένου να ενσαρκωθεί, εκφραστεί κι αποφορτισθεί το συλλογικό επαναστατικό υποσυνείδητο – στρεβλώνεται η πραγματικότητα κι αποκρύπτεται η αλήθεια, ο Νόμος παραγκωνίζεται και ο Λόγος παραλογίζεται.

Ας γράψω λοιπόν δυο σκέψεις μου διαφορετικές-φυσικά απ' αυτές που καρφώνονται σε ηλεκτρονικούς τοίχους ως φάροι σοφίας, προκειμένου να μην βρεθούνε όλοι μαζί κι ο καθείς μόνος του έξω από τούτο το κοπαδιαστό τσουνάμι υποστήριξης ενός «παιδιού» (αποφασίστε τι είναι επιτέλους), ενός «ληστή» (αποφασίστε τι είναι επιτέλους), ενός «επαναστάτη» (αποφασίστε τι είναι επιτέλους), ενός «κωλόπαιδου» (αποφασίστε τι είναι επιτέλους). Εν θερμώ όμως και αρκούντως βαθιά, δυσάρεστα πάντως μα δίχως λαζοπουλιά, ειλικρινά πάντοτε και με τις αρμόζουσες σεβασμού αποστάσεις:

1/ Ο Νίκος Ρωμανός μπήκε οπλισμένος σε Τράπεζα και διέπραξε ληστεία – μεθ' ομηρείας μάλιστα – και απλώς, όσο κι ευκόλως συνελήφθη. (Εμ δεν είχε διαβάσει ο ανεκπαίδευτος δύστυχος τον Δημήτρη Κουφοντίνα που επί είκοσι χρόνια σχεδόν ετοιμαζόταν το πρώτο του Κατάστημα να ληστέψει!)

2/ Ο Νίκος Ρωμανός καταδικάστηκε για ληστεία και δεν δικάστηκε για τρομοκρατία(!) (προσωπικό το θαυμαστικόν μου της εντυπώσεως), παρ' όλες τις επανειλημμένες «αναρχικές»/«αντικρατικές»/«τρομοκρατικές» του δηλώσεις, εισπράττοντας μόνο (sic) λίγα χρονάκια.

3/ Ο Νίκος Ρωμανός χρησιμοποιώντας κάθε «παραθυράκι» ή άνοιγμα, προσφορά ή «μέριμνα» του ιδίου-αυτού Νόμου, σε ΤΕΙ πέρασε και ζήτησε ν' αφοσιωθεί στις σπουδές του – ως εδώ «όλα καλά, όλα ανθηρά». Μα μόλις ο Νόμος τού έκλεισε φοβικά ή εκδικητικά, απολύτως νόμιμα ή υπηρεσιακώς ηθικά την πρώτη του «χαραμάδα ελευθερίας», τότε ξεσηκωθήκαν εκείνοι που ξέρουν καλύτερα, που κρίνουν ορθότερα, που αποφασίζουν ατομικότερα και διατάζουνε δημοκρατικότερα βγαίνοντας στον δρόμο ή λίβελους γράφοντας, ουρλιάζοντας συλλαμβανόμενοι ή συλλαμβάνονται ωρυόμενοι προκειμένου να μην πιαστεί ντεπασέ ουδείς μειοδότης σε τούτο το νέο νταλγκαδάκι που χριστουγεννιάτικα τούς προέκυψε.

4/ Ο Νίκος Ρωμανός – ένα οργισμένο παιδί με πένα συγχυσμένου επαναστάτη – επέλεξε την απεργία πείνας προκειμένου να διεκδικήσει τις εξόδους του και μερικές μέρες μετά, όλος αυτός ο σε-διακεκομμένο-αναβρασμό κόσμος που σπεύδει να συμπαραταχθεί σε οτιδήποτε «αντιεξουσιαστικό» τού γυαλίζει και τον κάνει ζωντανό ορατό, συντάσσεται πίσω απ' το δίκαιο ή παράτυπο αίτημα του «π/λ/ε/κ» (παιδιού-ληστή-επαναστάτη-κωλόπαιδου) και ξελαρυγγίζεται μαινόμενος κατά θεσμών και κανονισμών, ρεκτών υπουργών και αλάργα πρωθυπουργών, χειροδεμένου Προέδρου Δημοκρατίας και απόντος Αρχιεπισκόπου Αθηνών (αυτόν, το χριστεπώνυμο πλήθος μαγκιόρικα στην απ' έξω τον άφησε).

Από δω και μετά, δε θέλει και πολύ να βαλαντώσει και να εκραγεί, να στρωθεί και να τσιμεντωθεί – ΓΙΑ ΜΙΑΝ ΑΚΟΜΗ ΦΟΡΑ – το γνωστό, βαρετό και εσαεί επαναλαμβανόμενο ελληνικό αλισβερίσι, με τούτο τον αποκλειστικά-ελληνικής-κοπτοραπτικής τρόπο. Έτσι ώστε απ' την μια ο απεργός πείνας με τον αφιονισμένης ομερτά ανυποχώρητο κύκλο του να νίβει προσεκτικά τα χεράκια τού καθ' ύλην αρμόδιου, κι απ' την άλλη ο κρατικός λειτουργός με τις πράξεις ή τα τσαλίμια του, τις σκοπιμότητες ή φαρισαϊσμούς του να νίβει ευλαβικά τα χεράκια τού κατά φύσιν αρμόδιου, που αμφότεροι κρατούν στα χειλάκια τους το νήμα τής ζωής τού «παιδιού» «τους».

(Επί προσωπικού τώρα, για να γίνω πιο κατανοητός.) Δικαιούμαι έτσι εγώ να μιλώ, καθώς έγραψα το – απολύτως προφητικό για την σημερινή πραγματικότητα κι εντελώς σχετικό με το θέμα – μυθιστόρημά μου «Τα τρία μι» το καλοκαίρι του 2010 και το αυτοεξέδωσα το καλοκαίρι του 2013, (αφού ένδεκα τρανοί και ταπεινοί, συστημικοί κι εναλλακτικοί εκδοτικοί οίκοι το απέταξαν όπως ο διάβολος το λιβάνι, το απέρριψαν όπως το λεμόνι ο αχινός, το έθαψαν όπως η γαλή το σκατό της.) Σε αδρές γραμμούλες λοιπόν, η ηρωίδα μου ΑΥΤΗ-ΜΟΝΗ «καθαρίζει» για πάρτη τού κοινωνικού συνόλου ολόκληρου, την στιγμή που το σημερινό ελληνικό κοινωνικό σύνολο χρησιμοποιεί τον κάθε Ρωμανό ως πλυντήριο της συλλογικής ενοχής του. Τι θέλω να πω; Δεν είναι όλοι για να γίνουνε Ρωμανοί ή Αθανασίου, Κασσίμηδες ή Σαμαράδες. Άλλος ο Λάμπρος Φούντας και άλλος ο Γιώργος Φούντας – μην τα μπλέκουνε κι αν ο κινηματογράφος συντηρεί γραφικά τα δικά του σύμβολα, η ζωή δεν διατηρεί τα δικά της με επαναστατικές παιδιές ή θέατρο κωφών σκιών.

Κατ' εμέ, ο Ρωμανός έκανε αυτό που έκανε γιατί δεν μπόρεσε να κάνει αυτό που πραγματικά ήθελε. (Και δεν άντεξε να το καταπιεί.) Κατ' εμέ, ο Ρωμανός αλλού ήθελε να στρέψει τα κτυπήματά του κι επειδή η σημερινή Ελληνική Οικογένεια δρα ως πραγματική Μαφία ανίκητη, έστρεψε εξαναγκαστικά κι ενστικτώδικα, μανικά κι ανεκπαίδευτα τα «πυρά» του κατά της σημερινής Ελληνικής Κοινωνίας. Μόνο που δεν σκέφτηκε ότι: 1ον/ η ελληνική οικογένεια τα 'χει ταγμένα και προδομένα τα παιδάκια της και 2ον/ η ελληνική κοινωνία τα 'χει προφυλαγμένα και τοκισμένα τα συμφεροντάκια της. (Κι από δω ξεκινάνε βαρούν και ακούγονται «τα κλειδιά», αυτά ακριβώς τα μεταλλικά ψυχολογικά εργαλεία που θα συλήσουν την γονική τρυφή, θα σκυλεύσουν την κοινωνική πληγή, θα χειραγωγήσουν την επαναστατική ισοβίως-ακμή, κι άμα ξανακάτσει μια κορκονέικη στραβή, θα σπείρουνε τον στυγνό τρόμο.)

Ιδού λοιπόν, το κατ' εμέ συμπέρασμα μασημένο: το «κακό» ξεκίνησε απ' την οικογένεια μέσα, του τότε-μικρού: οι σφυριές του παππού, οι στριγκλιές της μαμάς και ο αποχωρισμός του πατέρα εκεί στα μοιραία «βου-που» απετέλεσαν το πρώτο του τραύμα, (για τα ρέστα όσο τον Γιωσάφατ και να βυζαίνουνε, το γάλα του αχώνευτο, ξένο τούς μένει). Το «κακό» συνεχίστηκε απ' την κοινωνία μέσα, του ακόμα-μικρού: οι πιστολιές του αστυνομικού, οι οιμωγές των κοριτσιών και του φίλου ο θάνατος εκεί στην μοιραία Βαλτετσίου απετέλεσαν το δεύτερο τραύμα του, (για τα ρέστα όσο τον Αθανασίου και να αρμέγουνε, το γάλα του αχώνευτο, ξένο τούς μένει).

Κάθε ήδη καταδικασμένος και πλέον κρατούμενος – ποινικός ή «πολιτικός», διαλιέχτεεε – την ελευθερία του θέλει, ταχυτάτη απαλλαγή από την ποινή του και τις συνέπειές της επιθυμεί, απ' το να σπουδάσει και να επανενταχθεί (Κωστάρης π.χ.), μέχρι να την κοπανήσει και βόμβες να βάλει (Ξηρός π.χ.). Κάθε πια τσαλαπατημένος μα ακόμη ελεύθερος την έκφραση της γνώμης κι ορμέμφυτου, χαβά και αντίδρασής του διεκδικεί κι επιλέγει: απ' το να συνταχθεί άμεσα με τους κατοίκους Σκουριών λουζόμενος χημικά και διακινδυνεύοντας καταδίκη, ή να συναχθεί έμμεσα με τους λαθρομετανάστες – όχι δεν είναι «πρόσφυγες», καθώς οι ίδιοι ρητώς δεν επιθυμούν τέτοιο status – του Συντάγματος.

Ο Ρωμανός καλά κάνει και παίζει την όποια «παρτίδα» του με τον Αθανασίου, οι λοιποί συμβαλλόμενοι όμως όσο «νομότυπα» αντιτάσσονται, απλώς αντιπαρέρχονται ΤΗΝ ουσία, μόνον ζημία επιφέροντες. Ο Ρωμανός – λέω εγώ – από ένα σημείο και βαθμό και μέτρο μετά έχει χάσει το δικό «δίκιο» του, καθώς οι άλλοι σπεύδουν είτε το μεροκάματό τους να βγάλουνε (οι «δικοί» του αλληλέγγυοι), είτε τις ευθύνες τους ν' αποσείσουν (οι «δικοί» του γονείς). (Και ΑΥΤΟ ακριβώς περιμένει ο Αθανασίου, ο Σαμαράς – τον Παπούλια μην τον κουράζετε, διακοσμητικός είναι). Γιατί; Στις Πολεμικές Τέχνες διδάσκουν πως μπορείς να κάνεις ό,τι εσύ θες, μέχρις ενός κρισίμου και τελευταίου σημείου: πέραν τούτου «το εισιτήριό σας δεν ισχύει πια» όπως έγραψε ο μαμάκιας Ρομαίν Γκαρύ, πέραν τούτου «τα κόζα τουμπάρουνε» όπως ψέλλισε ο ποινικός Βάγγος, πέραν τούτου «ο αντίπαλος κερδίζει από κάθε σου κίνηση» όπως ο Κονσιλιέρε μου διηγείται.

Κατ' εμέ ο Ρωμανός επιθυμεί μέχρι τέλους να πάει την ζωή του, την δράση του. (Μια τέτοια ζωή, που η Οικογένεια-γενικώς και η Κοινωνία-ειδικώς του επιφύλαξαν, βεβαίως και δεν την γουστάρει.) Προσφέρει λοιπόν τον εαυτό και σαρκίο του ως βορά ΚΑΙ ΣΤΑ ΔΥΟ τούτα ανήμερα θηρία αδιάφορα, προκειμένου να παλέψει κατά τούτων όπως ΕΚΕΙΝΟΣ κρίνει κι επιθυμεί, δίχως όμως να διαθέτει το βαθιά αργασμένο, σφυρηλατημένο κι εκπαιδευμένο, ψύχραιμο και στρατηγικό, μακροπρόθεσμο και ουσιαστικό κριτήριο τού τί-πότε-πώς, γιατί-με ποιους-σε ποιον η ζωούλα του ή ο θάνατός του προσφέρει. (Κι όλοι τρέμουνε και απεύχονται – εκτός απ' τους αναμένοντες και τις μολότωφ τύπου-MARFIN ήδη συσκευάζοντες – αυτό που ο θάνατός του θα φέρει.)

Κλείνοντας λοιπόν, τούτο έχω να πω: ο Ρωμανός την δουλειά του κάνει, βάζοντας τον Αθανασίου την δική του να κάνει κι αυτός. Οι οικογένειες των απεργών πείνας την δουλειά τους κάνουν κι αυτές, συνεγείροντας τους στρατευμένους αλληλέγγυους ή τους αυτοβούλως προστρέχοντες την δική τους να κάνουν κι ετούτοι. Η διελκυστίνδα μεταξύ κυβερνώντων και πολιτών, η πάλη αντιεξουσιαστών και δικαστών, το τανγκό ανάμεσα σε αναρχία και δημοκρατία και η πυγμαχία ανάμεσα σε τακτικά δικαιώματα και ατάκτους εκβιασμούς – μόνο καλό τέλος δεν θα 'χουν. Γιατί αν πεθάνει ο Ρωμανός, θα χάσουνε άπαντες και άμα ζήσει ο Ρωμανός, θα 'χει αυτός χάσει. Κι επειδή κάθε κυβέρνηση γνωρίζει καλά πως ο αποφασισμένος αποτελεί το μόνο άπαιχτο όπλο (κάτι που κάθε μουτζαχιντήν διδάσκεται απ' το βρεφοκομείο), θα την βρει την φορμουλίτσα να πέσουνε άπαντες στα μαλακά, τα γραικά προσχήματα να κρατηθούνε αλώβητα και σεπτά, η διαχειριζόμενα εξευτελισμένη ζωή να τσουλήσει ξανά προς μια νέα Αμφίπολη ή ένα νέο ΕΜΣΤ, με την επερχόμενη τρόικα ή τον Νταβούτογλου-τσαμπουκά και το «κακό» τούτο να καπακώσει. Αρκεί η «αγία» Οικογένεια να μην αποκαλυφθεί, η «οσία» Κοινωνία να μην ξεβρακωθεί πώς παίζουν οι δυό τις κουμπάρες με τα μέτρα και τα σταθμά, τις περιστάσεις και τις αποφάσεις, τις ζωές των καταδικασμένων και τις ορμές των συσκοτισμένων. Αφ' ότου τόσες φορές το περιώνυμα ελληνικό «μαχαίρι στο κόκαλο» την αισχρή ύβρι και λερή προσβολή δεν κατέστειλε και την πολυπόθητη λυτρωτική κάθαρση δεν επέφερε, η Ελλάδα θα ταλανίζεται ανάμεσα Δύση κι Ανατολή, οικογενειακή Μαφία και κοινωνική Τυραννία, αποθρασυμένα παιδιά που αγάπη ζητούν και εξωνημένους ενήλικες που να ξεχάσουνε θέλουν. (Ακόμη κι αν χρειαστεί τα δικά τους «παιδιά» τούτοι να θυσιάσουνε, είτε λέγονται Ρωμανός Νίκος, είτε Ελληνικό Κράτος αυτά.)