(Πάντα επίκαιρο, διόλου άσχετο, μόνον εγώ γράφω ετούτα.)

Οι γυναίκες είναι ιερά πλάσματα, του θεού όργανα, της φύσης δοχεία.

Και εμείς είμαστε λάτρεις τους, μίσθαρνα εργαλεία τους, επίγειά τους νομισματοκοπεία.

Οι γυναίκες είναι μυστικά πλάσματα, θόλων αγάλματα, βωμών λίκνα.

Κι εμείς είμαστε οδηγοί τους στο φως, κυνηγοί σκότους τους, οι λιμένες των πόθων τους και φάροι παθών τους.

Γι' αυτό ζούμε λοιπόν ως άνθρωποι, έως άνθρωποι, άνθρωποι να γενούμε: για ν' ακουμπήσουν, κάποια ακαριαία στιγμή, τα δυό αξεχώριστα άκρα. Και να παράξουν ζωή ατελεύτητη και αδάμαστη, υπεράνθρωπη και υπόθεση – σπινθήρας Δημιουργίας.

Αγκαλιάστε τις, τώρα μωροί, τώρα! Γιατί δεν θα ξανάρθουνε ρε τούτες στην γη, είπα τώρα!

---

Οι γυναίκες είναι μικρά, θρησκείας πουλιά, που οργώνουνε τον αέρα ψηλά και μάς ευλογούνε εμάς χίλια χρόνια. Δωρεάν, αμισθί, προκαταβολικά. Ιώβεια, μαγικά, νομοτελειακά.

Απλά: οι γυναίκες είναι το τέλειο «μηχάνημα» τής Ζωής, αφότου τούτη η κρυπτομένη θεά αρνήθηκε να μπει σε κανόνες.

(Thus enough said, I bow, Ι kow-tow, Ι retreat: γενηθήτω το θέλημά Της.)