To θέμα ετούτο είναι και λεπτό και καυτό, γι' αυτό ακριβώς ουδείς έχει τολμήσει-καν-διανοηθεί να τ' αγγίξει, παρ' όλα τα ποτάμια καθωσπρεπικού μελανιού και δημοσιογραφοκροκοδείλια δάκρυα που 'χουν άπαντες χύσει... αρόδο! Και μόνον ένας παντελώς άγνωστος συγγραφέας και δύναται και μπορεί να γράψει να πει, σε απλά δυνατά ελληνικά, τούτα.

---

Το τηλεοπτικά-πολυλογάδικο «χέρι» που έτεινε ο πατήρ Τοπαλούδης στους γονείς των εκτελεστών τής κορούλας του δείχνει πού ακριβώς έχει φτάσει η χώρα μας. (Και οι σταρ-κάτοικοί της.) Απομειωμένοι μπαϊλντισμένοι μα ετοιμόλογοι επεξηγηματικοί, χαροκαμμένοι μα έμπειροι χειριστές ΜΜΕ αίρονται-έως-ίπτανται υπεράνω ασύλληπτων προσωπικών τραγωδιών και απευθύνουν διάγγελμα – «όπως έχω ξανά πει» – στον ελληνικό λαό, ξεσκίζοντας κάθε «μέτρο» που ο λίνδιος Κλεόβουλος έσταξε και κάθε «σταθμό» που ο πασόκος Σπίρτζης έχτισε, τα απλά κι άδολα, σιωπηλά κι αναλογικά δάκρυα έχουν εξατμισθεί πλέον.

Μακράν εμού τού ανάγωγου, η διαδικτυακά-πριαπική κρίση: δεν είμαι τζουτζές τού πληκτρολόγιου, ούτε ντελβές τής Τέταρτης Εξουσίας. Μα κοιτώντας σε ξένη τηλεόραση – καθώς δική μου δεν διαθέτω – τον πατέρα Τοπαλούδη να μιλά να κεντά σε κανάλι... τον πατέρα τού Γιακουμάκη θυμήθηκα, τον άλλον σακατεμένο μα σιωπηλά δυστυχισμένο γονέα.

Το τί είπε-δεν είπε, έκανε-ξέκανε, θα δηλώσει-θα ξεχαστεί ο πρώτος δεν μ' ενδιαφέρει, δεν είναι τούτος το θέμα μου. Μα αμέσως θυμήθηκα τί δεν είπε, τί δεν έκανε και τί δεν μάθαμε ποτέ πως θα κάνει ο δεύτερος. Και δεν μ' ενδιαφέρει ούτε αυτός ο άπλαστος κι απελέκητος Κρητικός, (προσοχή βιαστικοί, με την θαυμαστική έννοια γράφονται τα επίθετα τούτα). Εγώ από την σπηλιά τής αποσαθρωμένης Κυψέλης μου θρηνώ για τα δυό πανέμορφα ανθάκια εκείνα, το δειλού κι αραχνοΰφαντου πρόσωπου το αγόρι, το εξ ίσου μαρμάρινο διαφανές πρόσωπο τού κοριτσιού – ούτε καν τα ονόματά τους θυμάμαι αν λέγονται σωστά Βαγγελιώ ή Ελένη εκείνος, Έλενος ή Βαγγέλης αυτή, (τρυφερό λογοπαίγνιο είναι αυτό, ας μην κυβερνά ο Δημητράς τις ζωές μας).

---

Και γιατί στο χώμα, αθώα κι ανύποπτα, βρέθηκαν αυτά τα παιδιά; Λόγω σεξ – χαχαχα, ναι ρε, λόγω «μπροστινού» σεξ ή «πισινού» έρωτα κι ας μην το 'χει πει ούτε ένας, (οι παρεξηγιάρηδες λέξεων, ας ανταλλάξουν διαδικτυακά likes, ως διορισμού μόρια). Δεν έχει σημασία – εκτός τής ποινικής – εάν θανατώθηκαν προ-κατά-μετά την ερωτική πράξη. Καν αξία ουδεμιά έχει εάν βρήκαν τον θάνατο, άνευ ερωτικής πράξης. Όμως και τα δυό τούτα παιδιά «ραντεβού» με τον Έρωτα είχανε και το συναρμόδιο αυτού Κάλλος (το οποίο λόγω νειάτων ήδη διέθεταν), μόνο που εκεί ακριβώς κοπροσκυλιάζει κι ο Θάνατος με το εκπεσόν το Κακό (ως βωμού λόχος).

Ο Γιακουμάκης «χάθηκε», επειδή δεν ήταν «πολύ άντρας, και μάλιστα Κρητικός» είπαν. Η Ελένη «χάθηκε» επειδή ήταν «πολύ, άντε-να-μην-πω» είπαν. Ο Βαγγελάκης βρέθηκε σε κάποιο χωράφι ηπειρώτικο πεταμένος πετσοκομμένος επειδή δεν ταίριαζε στην εικόνα τού μητροπαράδοτου ελληνικού αρσενικού και η Ελενίτσα βρέθηκε σε κάποια παραλία ροδίτικη πεταμένη και ξεσκισμένη, επειδή δεν ταίριαζε στην εικόνα τής πατροπαράδοτης ελληνικιάς θηλυκιάς...

Δεν λυπάμαι που θα κρύψω περισσότερα απ' όσα θα γράψω εδώ, μα σαν να 'χει μονοπωλήσει η ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα τα θέματα σεξουαλικής βίας. (Και πολύ καλά κάνει, αφού αυτή βρίσκεται στην βαλλομένη εμπροσθοφυλακή τού ερωτικού «αγώνα»!) Μπορεί η παπανδρεϊκής-λησμονιάς Ε.Γ.Ε. να έχει βγάλει σκασμό, μπορεί το Facebook και το Twitter να οργιάζουν να ξεροχύνουνε, μα το σεξ είναι απλά και κοινά, αιώνια κι αναπότρεπτα υπόθεση χυμών και σαρκών, ψυχών ανέκφραστων και επιθυμιών ασυγκράτητων, στυγνής κοινωνικής καταδίωξης και προσωπικής επανάστασης παθιασμένης.

---

Αυτήν όμως την τοπαλούδεια-πατρική «Χείρα» – με κεφαλαίο το χί, λόγω τού άγνωστου μα συζητήσιμου μεγαλείου της – εγώ και απολύτως εγώ μόνον, την είδα ως προσβολή κομιλφώ κι ως χαστούκι κορρέκτ πολιτικό, στο θυσανωτό-πατρικό πρόσωπο Γιακουμάκη. (Ορίστε η μαγεία τής χώρας μας: μπορεί ακόμα της να χωρά, δυό συγκλονιστικά διαφορετικές συμπεριφορές, δίχως ουδείς ν' ασχολείται.)

Έτσι ξεβράστηκε σήμερα και κουτσοπορεύεται πια η Ελλάδα. Μ' έναν Κωστόπουλο που μάς «ξεβλάχεψε» και μ' έναν Σημίτη που μάς «πρωταθλητοποίησε», μ' έναν Αλέξη που μάς «επαναστάτησε» και μ' έναν Κυριάκο που «θεσμικούς» θα μας κάνει. Μα ούτε κι αυτά τα εξόχως πολιτικά μ' ενδιαφέρουνε, καθώς δεν διανοούμαι να οργώσω ο ανόσιος-εγώ τα σαλόνια ενός Απόστολου μίας Σώτης, να ταράξω ο άσχετος-εγώ την καλλικέλαδη αφωνία ενός Χωμενίδη την βαρύγδουπη απουσία μίας Διβάνη – συστημικοί συγγραφείς είναι αυτοί ρε «συγγραφέα» τρομάρα σου, τί περιμένεις και θες απ' αυτούς, μ' αυτά «τα γαμησιάτικα» τα λαϊκά ν' ασχολούνται;

Ας το πω, θα το πω. Ούτε ο Βαγγέλης τον Έρωτα χάρηκε, ούτε η Ελένη – καθώς ο εις, αληθής κι ιερός Έρως στην χώρα μας είναι όχι μόνον υπό διωγμό, αλλά σε ανηλεή κι αιμοσταγή εξορία. Ο Βαγγέλης κατ' εμέ – ως ευκλεής κι ενδεής άνδρας – δεν πρόλαβε να «αρθρώσει» λόγο ερωτικό και πέσανε πάνω του οι εντεταλμένοι-αμείλικτοι και ισοβίως-γαλακτιζόμενοι δορυφόροι τού Ελληνικού Μαστού και τον κατέστειλαν, τον απέστειλαν. Η Ελένη κατ' εμέ – ως τολμηρωτέρα και αθωοτέρα γυναίκα – πρόλαβε να «αρθρώσει» πράξη ερωτική και πέσανε πάνω της οι οικογενειακά-προστατευόμενοι και κοινωνικά-συγκαλυπτόμενοι παραστάτες τού Ελληνικού Πέους και την κατεκρήμνισαν, την ελιάνισαν.

«Αχ μαφιόζα ελληνική οικογένεια, αχ κακούργα ελληνική κοινωνία» ποινικός τίς το μπουζούκι του στην φυλακή γρατζουνά, μέχρι υπομονετικά και αυτός να εξέλθει με τον νόμο Παρασκευόπουλου. «Αχ θεά ελληνική οικογένεια, κουκλάρα ελληνική κοινωνία» διευθυντές εφημερίδων, ιστοσελίδων και καναλιών ομνύουν κι ουρλιάζουνε, καθώς βλέπουν «τα νούμερα» να πρήζονται κάθε φορά που ο γραββατοφορεμένα-λαλίστατος πατήρ Τοπαλούδης κελαηδά ενώπιον αιμοδιψών μικρόφωνων, να οργάζονται κάθε φορά που ο μινωϊκά-σιωπηλός πατήρ Γιακουμάκης εξέρχεται τού Δικαστικού Μεγάρου ενώπιον μπανιστηρτζίδικων φακών.

---

Ο πόνος των γονέων είναι ασήκωτος και απάλευτος, μα δεν είναι ο ίδιος. (Όπως κι ο τρόπος που ο κάθε άνθρωπος τον δικό του πόνο αντιμετωπίζει, μετρά και κοιμίζει.) Το να δεις το σπλάχνο σου κομμάτια στο σεντόνι ή τέζα στην λαμαρίνα, σπαλομπριτζόλες από τροχαίο στην άσφαλτο ή λιάδα στα ξερατά με την βελόνα στο μάτι – δεν σε μετατρέπει αυτομάτως σε αυτιστικό ήρωα τού Οικονομίδη, ούτε σε αναρτά ξαφνικά σε οσιομάρτυρα τού Αυτιά. Όμως.

Άλλο το παιδί σου να πάει ανύποπτο κι αδικαίωτο από βία απάνθρωπη και ασύλληπτη τούτο, και άλλο να σολάρεις τον πόνο σου στα κανάλια, αναφερόμενος αποκλειστικά και μόνο στον εαυτό σου. (Άντε λιγάκι και στην «σύζυγο»...) Με όλον τον γονυπετή και βαθύ σεβασμό προς – και εμπρός – στον πρόστυχο θάνατο δυό νέων, εμένα με αναπαύει-παρηγορεί η ανεκλάλητη σιωπή τού πατρός Γιακουμάκη και με διαταράσσει-έως-φρικιά η άνετη «επικοινωνία» πατρός Τοπαλούδη – και δεν στήνω νέο διαδικτυακό εμφύλιο, τί αποτεφρώνει την καρδιά μου εκθέτω. (Η δε παρουσία τής μητρός Φύσσα στο δικαστήριο είναι ένα δημοσιοσχεσίτικο φάουλ, ας το καταλογίσω στην δίκαιη κόπωση απ' την ατέλειωτη δίκη.)

Δεν «ο νεκρός δεδικαίωται» κι ας προσπέσουν στον απόστολο Παύλο οι ημιαμόρφωτοι, για να δουν τί ακριβώς τούτο σημαίνει. Ο Βαγγέλης προς τον Έρωτα – υποθέτω πως – ήθελε να κατευθυνθεί και η Ελένη στον Έρωτα – είμαι βέβαιος ότι – είχε ήδη ταχθεί... μόνο που οι «γνωστοί-άγνωστοι» «αντιθέτως ερχόμενοι» δεν ενδιαφέρονταν για έρωτες και λοιπές μαλακίες. Για το «Τί θα πει η γειτονιά» τής αδαμάστου Μεγαλονήσου ακραιφνώς οι δολοφόνοι τού πρώτου αγωνιούσαν κι εργάσθηκαν, για «Να μη δώσουν δικαίωμα στη γειτονιά» τής Τουριστονήσου τελικώς οι δολοφόνοι τής δεύτερης κόπτονται και υπερασπιστικώς θα στηθούνε.

Ο έρωτας και το σεξ – για τους νέους ιδιαίτερα – είναι υπό απηνή καννιβαλισμό στην χώρα μας σήμερα, η αγάπη κι η συνουσία αγωνίζονται να επιβιώσουν στο ιερό πεδίο και άχραντο τέμενός τους που από αιώνων εγκαταβιούν, με κυβευόμενο οριστικώς-δυστυχώς το γραικό αποτέλεσμά τους. Κι αν οι γονείς των παιδιών έχουν συνολικώς αλωθεί απ' την κοινωνία που φτιάξανε, είναι των γονιών αυτών τα παιδιά που έχουν ολικώς αλεστεί απ' την κοινωνία στην οποία είναι καθηλωμένα-εξανδραποδισμένα να ζήσουν. Και να ερωτευθούν. (Εάν επιζήσουν.)

Δεν είμαι υστερικός Τσουκαλάς ή μειλίχιος Πανούτσος εγώ – μα ένα θα πω, τελικό: στο αισχρό ελληνικό «ντέρμπυ» μεταξύ γονιών Γιακουμάκη και Τοπαλούδη, με το μολύβι μου θα τσεκάρω στάνταρ το «1». Και θα περιμένω λίγο καιρό, τα πρακτικά τής δίκης Σούζαν Ήτον να δω, ώστε να ξέρω καταπού ο «ρέφερυ» Γιάννης Παρασκάκης την μπάλλα-ως-πήχυ ηθικό τής Ελλάδας θα την στείλει να κάτσει. Στιγματίζοντάς την ανόσια μεν μα αυτολυτρωτικά τελικά, «...αν ήταν λέω άλλες οι συνθήκες δυστυχώς θα είχαμε και, χεχεχε, θα είχαμε άλλη επικοινωνία...» όπως συναινετικώς και πανελληνίως ο πατήρ Τοπαλούδης επίγραψε, κατ' εμέ ζηλώσας στιγμιαίο κότινο και αιώνια δόξα αντιπροέδρου Εδεσσαϊκού!