ΠΡΩΤΟ κείμενο

Ποιός ζητά διαπραγματεύσεις;
(Ο δεχθείς επίθεση, ένας κωμικός σε θέση Ιφιγένειας εν Κιέβω.)

Ποιόν ζητά ως μεσολαβητή;
(Το Ισραήλ, «Οut of all gin-joints in this world»!)

---

Μάλιστα.

Ποιός αρνείται να διαπραγματευτεί;
Μα ο επιτιθέμενος φυσικά. Γιατί θέλει ΠΡΩΤΑ να μπει στο Κίεβο και εκεί να στρώσει το τραπέζι το μακρυκαύλικο, ώστε τα «δυτικόφρονα ναζιστοουκράνια» να υπογράψουν ό,τι τούς δώσει ΑΥΤΟΣ.

Θαυμάσια.

Και τί κάνει η Δύση;
(Δεσμεύει λογαριασμούς Πούτιν-Λαβρόφ και ξυπνά την Δύναμη Ταχείας Αντίδρασης...)

Ο ρεσεψιονίστ τού συμμαχοβρυξελλιώτικου εντευκτήριου-στρατόπεδου (ΝΑΤΟ) Γενς Στόλτενμπεργκ και η καμαριέρα τού ευρωβρυξελλιώτικου αναψυκτήριου-ξενοδοχείου (ΕΕ) Ούρσουλα φον ντερ Λάϊεν συζητούν διαβουλεύονται, ανακοινώνουν και προφασίζονται, νιαουρίζουν και διεκπεραιώνουν.
(Α ρε Ντινάκο Ηλιόπουλε, αξέχαστε κι άπαιχτε: «... πάντως σήμερα, δεν ξέρω αν το προσέξατε, αλλά είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα σήμερα...»

Και τί κάνει η Ελλάς;
Πρώτο-πρώτο, το ρωμιό ΥπΕξ «τράβηξε» το προσωπικό τής πρεσβείας μας οίκαδε-στο-σπιτάκι του! Δεύτερο-δεύτερο, το γραικό Λιμενικούλι «τις έφαγε» ΠΑΛΙ από απλό-λαϊκό-κοινό ψαράδικο τούρκικο!! Και τρίτο-τελευταίο-φαρμακερό, ο Κιμούλης έκανε αγωγές σε Ζέτα Δούκα-Μπιμπίλα-Τσαρούχα ζητώντας 1,2 εκατομμύρια ευρώ.

Λογοκλέπτοντας την Κατερίνα Στανίση, «Να σας κάνω μια ερώτηση;»
Έχουμε τρελλαθεί, έχουνε τρελλαθεί, έχετε τρελλαθεί ή εγώ τρελλός είμαι που κάθομαι στην οθόνη τού Διαδίκτυου τόσες ώρες και προσπαθώ να βρω έναν λόγο – ή κανένανε εντελώς – σε όλα ετούτα;

No way. No deal. No tears. No hope.
Η Παγκοσμιοποίηση και η Επικοινωνία έφεραν τον κόσμο τόσο κοντά, που τον χώρισαν ισόβια, αιώνια, παντοτινά. Απ' τον τελευταίο και κύριο σύμμαχό του: τον εαυτό του.

ΔΕΥΤΕΡΟ κείμενο

Στην υψηλή κι εμφανεστάτη Διπλωματία – πόσω μάλλον στην χαμηλή κι αφανή Αντικατασκοπεία – άπαντα είναι προκαθορισμένα και ελεγχόμενα, καθοδηγούμενα κι αποφασισμένα, παγιδευτικά και στημένα. Οι αληθινοί Ηγέτες – όποιοι και ό,τι κι αν είναι αυτοί – πάντα έχουν πει πριν, αυτό που κάνουν μετά και πάντοτε αναιρούνε μετά, αυτό που πρώτιστα είπαν. (Μόνον οι πρώτοι αυτοί και οι τελευταίες οι γκόμενες, τούτο μπορούν να το πράξουν.)

Η πλέμπα το πόπολο, οι υπουργοί Εξωτερικών τού διαδίκτυου και οι υπουργοί Εθνικής Άμυνας τού πληκτρολόγιου «κάνανε μάγκα» τον μποτοξαρισμένο Πούτιν και παραλλήλως τρισάγιο στον αφυδατωμένο Σεργκέϊ του, χασκογελώντας με την τρομοκρατία... μα την σκηνοθεσία παραβλέποντας. (Άμα η μάζα κάτεχε πώς κινούνται τα άάάλλα «τα τρία μι» – ήτοι, μουνί μάτια μυαλό – θα 'τανε άτομο κι όχι πελτές κατανάλωσης και πολτός κανονιών.)

Ό,τι βγαίνει «έξω» δεν είναι τυχαίο και διαρροή, ατάκα κι επικοινωνία, «στη βάρδια στραβή» και «άνεμοι στρατηγοί», στημένα παπατζιλίκια «λαγών» κι επηρμένα αλεξοκούλικα «σόου». Στην υψιπετή κορυφογραμμή των Διεθνών Σχέσεων, ένας Κοτζιάς σφουγγαρίζει κι ένας Δένδιας φέρνει τυρόπιττες, ένας Καμμένος είναι σωφέρ κι ο Βαρουφάκης σερβίρει το λικεράκι.

---

Στους γεωπολιτικούς σχεδιασμούς η Αντικατασκοπεία προηγείται των Ενόπλων Δυνάμεων και η Εξωτερική Πολιτική έπεται των τελευταίων. Η Οικονομική Πολιτική – τής Ενέργειας μάλιστα – καλύπτει και συμποσεί, οδηγεί και καρφώνει, επιτάσσει και υπαγορεύει αυτολεξεί οτιδήποτε πρώτα-γίνεται, μετά-λέγεται και υπογράφεται ολικώς-τελικώς απ' τους παλουκωμένους υπάλληλους σε σκηνοθετημένες διαπραγματεύσεις.

Αντίδωρο: γιατί στις Ειδικές Δυνάμεις και την Κατασκοπεία, η εκπαίδευση των δόκιμων στελεχών ξεκινά απ' τις τουαλέττες; Διότι φιλιώνει βουτά, εξοικειώνει με τα σκατά κι εκπαιδεύει στην επίσκεψη τού θανάτου.

(Και τώρα εσείς επιστρέψτε στους αναλυτές-πανεπιστημιακούς, σαχλούς δημοσιογράφους, αναλύτριες-συγγραφίνες και συνταξιούχες-καρδερίνες, μουγκούς δημοσίους υπάλληλους κι υπουργάκια πρωϊνάδικων ρεψιμάτων.)

ΤΡΙΤΟ κείμενο

(Και «επί προσωπικού», αλλά και επειδή διαθέτω την αρμοδιότητα. Εξ άλλου, αφού μόνον εγώ τολμώ τούτα, ας κεντήσω λοιπόν τα κάτωθι πικρά-μεν, αληθινά δε)

Ο εικονιζόμενος είναι ο κ. Βασίλειος Μπορνόβας, πρέσβης μας στο Κίεβο – έως προ ολίγων ωρών – συνεντευξιαζόμενος, καθώς αναχωρεί τής χώρα διαπίστευσής του κι εκπροσώπευσής μας...

Ήταν υφιστάμενός μου στο Κρυπτογραφικό Τμήμα το 1987, όταν μόλις είχε μπει «η σειρά» του στο ΥπΕξ, μέσω Εθνικής Σχολής Δημόσιας Διοίκησης. (Με το «στίγμα» μάλιστα – χαχαχα – των Κουτσογιωργάκηδων, των πασόκων, των ζιζάνιων που θα μόλυναν τον παιδοβιότοπο τού Υπ.Εξ., το οποίο το δύσμοιρο κινδύνευε να γλιστρήσει απ' τα «κατάλληλα κι επιδέξια» χέρια βασιλικών Σωσσίδηδων και καραμανλικών Μολυβιάτηδων, για να βαφτεί σ' ένα ύποπτο κόκκινο, άντε τσοβολοειδώς πράσινο...)

Αποψάτος από Ακόλουθος Πρεσβείας ο συγκεκριμένος μού «την έλεγε» ευθέως και υπηρεσιακώς συνεχώς, είχε ιδία άποψη κιόλας για την λειτουργία τής Υπηρεσίας και παρ' όλες τις σαφείς υπουργικές εντολές και ανυποχώρητες συναδελφικές παραινέσεις, «το δικό του» έκανε τελικά. Ώσπου αηδιασμένος κι απηυδισμένος, τον παρέδωσα εντελώς-διατελώς-τελικώς στον Διευθυντή τού Διπλωματικού Γραφείου τού Υπουργού και μού «κράτησε μούτρα» ο αρμοδίως-χεσθείς [sic] από τότε! (Χαχαχα, τί απονενοημένες κινήσεις και τί γενναίες μαλακίες διενοούμουν και έκανα τότε...)

Τονε κοιτούσα λοιπόν τον μουλωχτό τούτον «ψάρακα» τότε κι αναλογιζόμουν τί θα κάνει ως πρέσβυς αργότερα... Και ιδού ο βαρύς και υπεύθυνος αυτός λειτουργός τής Ελληνικής Δημοκρατίας τί έσπευσε κι έπραξε, μόλις πέσανε δυό-τρεις μπομπίτσες στα περίχωρα όπου είναι η πρεσβευτική ντάτσα. (Σιγά μην είναι τόσο τρόμπες οι στρατιώτες τού «ξανθού γένους» και Πρεσβείες βαρέσουνε, άσε δε ριψάσπιδες και ευαίσθητους, δραπετεύοντες και παχύσαρκους πρέσβεις.)

---

Οι ειδήσεις ψέλλισαν υπεύθυνα και αδέκαστα ότι «Λόγω της ραγδαίας επιδείνωσης της κατάστασης ασφαλείας στο Κίεβο, ο Πρέσβης της Ελλάδας ζήτησε και έλαβε την έγκριση να αποχωρήσει άμεσα από την πόλη...»

Προς απόδειξιν όμως, και της γνώσεώς μου των «πραγμάτων» τού Υπουργείου, αλλά και για το μη-προσωπικόν τού κειμένου μου, ας απλώς ρωτήσω εγώ: ρε σχετικοί μαντράχαλοι και άσχετοι φλώροι, όταν πέφταν οι μπόμπες στον καταγαμημένο τον Λίβανο, γιατί ο τότε-συνάδελφος – ως επιτετραμμένος τής Πρεσβείας – έμεινε στο πόστο του και κοιμόταν στο μπάνιο τής κατοικίας, γιατί εκεί, ήταν αδύνατον να τον φτάσουν οι όλμοι;

Ας το θέσω και προσωπικά πλέον: ρε σχετικοί φταίχτες και άσχετοι χέστες, γιατί εγώ στάλθηκα στο Χαρτούμ τού Σουδάν ως δεύτερος-τη-τάξει διπλωματικός και κάτσαμε ακίνητα όόόλα τα τής εκεί-Πρεσβείας παιδάκια όταν άρχισε ο Πρώτος Πόλεμος τού Κόλπου (2 Αυγούστου 1990 - 28 Φεβρουαρίου 1991), σε χώρα μάλιστα 1/ ανθελληνική και φιλότουρκη, 2/ με στρατιωτική δικτατορία, 3/ σε πολυετή, αιματηρότατο κι αναβράζοντα εμφύλιο, 4/ με ισλαμικό νόμο και 5/ με απαγόρευση κυκλοφορίας, τόσο το απόγευμα-βράδυ-πρωΐ, όσο και εκτός πρωτευούσης (άνευ πολυημέρου αδείας);

Ρε ψωνισμένα χαϊβάνια και δουλόφρονες συνέλληνες: Έκλεισε καμμιά άλλη Πρεσβεία εκεί ρε; Κλείνεις την πρεσβεία σου ρε, όταν τα γεγονότα μαίνονται-φλέγονται σε μία χώρα όπου οφείλεις να έχεις τα «μάτια» σου ανοικτά και τον πρωκτό σου «σφιγμένο», για να έχεις άμεση εικόνα κι αντίληψη, γνώση και άποψη, τις οποίες θα τηλεγραφείς κάθε λεπτό-κάθε ώρα-κάθε μέρα στους κορδωμένους-περισπούδαστους προϊσταμένους σου, ώστε να ξέρουν ποιό συντριβάνι αυτοί θα φωταγωγήσουνε, ποιά πορεία ΚΚΕ και ΜεΡΑ25 θα κάνουνε και προς πού-πόσο-πότε θα τούς χρεώσει την κιλοβατώρα τώρα η ΔΕΗ κι ο Μυτιληναίος;

Αλλά ΑΥΤΟ είναι το «βαθύ κράτος» – τρομάρα του και τρομάρα σας – τής Ψωροκώσταινας-πάντα. Που έτσι και μπεις σε γραφείο πρέσβη – εδώ στην Ακαδημίας ή έξω, στην εκπροσωπούσα μας Αρχή – θα σε κάνουν οι γραβαττωμένοι ερρωδιοί και οι παραφουσκωμένες οι βάτες να νιώσεις τόσο σκουπίδι τόσο μικρός, τόσο ανύπαρκτος και τόσο αδύναμος, που ντουγρού θα σπεύσεις να γραφτείς συ στον... ISIS, μπας και δεις θεού πρόσωπο – έστω κι Αλλάχ – άσε δε το δικό σου τού κατατρεγμένου φορολογούμενου έλληνα, (με μικρό πάντα).

Δύστυχοι και ανόητοι, άσχετοι και μοιραίοι μα ψηφίζοντες αυτούς συμπολίτες μου, το έγραψα ήδη απ' το 1995, στο «Ελένης νήσος» μου: «Αν το γραικό πόπολο έβλεπε στ' αλήθεια ποίοι και πώς τονε διοικούν, θα τούς έστελνε χαράματα κι αυθωρεί στην... Ψαραγορά να ξετελαρώνουν σαφρίδια».

Οπότε, ευκαιρίας δοθείσης και από τής ταπεινής θέσεως τούτης θα ήθελα να ευχαριστήσω τον εαυτό μου, τις γυναίκες μου και τις ερωμένες μου, τον μάστορά μου και τις μοτοσυκλέττες μου, τους όρχεις και το συκώτι μου, τα βιβλία μου και το γυμναστήριό μου που παραιτήθηκα προ τριάντα-plus (30+) συναπτών και ακραδάντων ετών από το φιλελληνικό Υπουργείο Εξωτερικών, από την γραική Δημόσια Διοίκηση, από το φαιδρό ρωμιό κράτος (με μικρά γράμματα πάντα).

(Και σφόδρα ανησυχώ εγώ, όχι για την προδιαγεγραμμένη και προγραμμένη Ουκρανία – να γκρεμίσει αυτή, να επιζήσουνε να μάς έρθουν εμάς κι άλλες χορεύτριες/pole dancers/νοσοκόμες γερόντων/πόρνες φθηνές – αλλά γιατί ακόμη δεν έχει γράψει και δεν έχει ακουστεί ειδικώς η φαρμακοποιός-ιστορικός κινηματογράφου-αναλύτρια διεθνών σχέσεων-συγγραφέας Σώτη Τριανταφύλλου. Και σφοδρώς καρδιοχτυπώ που δεν έχει γράψει δεν έχει ακουστεί ακόμα γενικώς ο μαθηματικός-σκηνοθέτης-σύμβουλος Υπουργείου-προστάτης προσφύγων Απόστολος Δοξιάδης.)

Και πού 'σαι Ευρωπ-αρ-εούλα μου; Μην ξεχνάς να μνημονεύεις Ηράκλειτο: Πόλεμος μεν πάντων πατήρ εστί, πάντων δε βασιλεύς, και τους μεν θεούς έδειξε τους δε ανθρώπους, τους μεν δούλους εποίησε τους δε ελευθέρους>>.

Τέταρτο κείμενο

"Οι αιτίες της ουκρανικής κρίσης." Από τον David Teurtrie, MONDE DIPLOMATIQUΕ. (Ψάξτε το και διαβάστε το.)

Εξαιρετικό και ακριβές άρθρο. Μακρύ και βαθύ κείμενο. Απλή και πλουσία, επιστημονική κι ισορροπημένη, λιτή και ανεπηρέαστη ανάλυση. Και μόνον όποιος το μελετήσει – δεν το διαβάσει απλώς – ολόκληρο, πάρει χαρτί και μολύβι και το «μηρυκάσει αποδομώντας» το, θα καταλάβει πώς παίζεται το ηλίθιο σφαγείο των διεθνών σχέσεων-διακρατικών ανισορροπιών-διηπειρωτικών χασμάτων και γιατί δεν παίζεται το φονικό κρεματόριο των ανθρώπινων εγκλημάτων-αμαρτημάτων-αδυναμιών.

Δεν υπάρχει ο κόσμος-στολίδι τού «Καλού» και ο υπόκοσμος-σκουπίδι τού «Κακού»: άπαντα είναι φωτεινές και αφώτιστες πλευρές τού ιδίου προσώπου, τού ιδίου γένους, τού αυτού είδους, τού καννίβαλου άνθρωπου.

«You do for me, I do for you» λέγεται το μπατσοχάδι των ηγετών και πίπα-κώλο των ψηφοφόρων τους, που στηρίζονται αενάως κι απλώς στα παλαιά-βιβλικά επτά θανάσιμα αμαρτήματα, (οι ζετεμιάρηδες σινεφίλ μπορούν τον καναπέ να ζεστάνουνε με το «SEVEN» τού Fincher) : 1/ περηφάνια-αλαζονεία, 2/ φιλαργυρία-απληστία, 3/ μένος-οργή, 4/ φθόνος-ζήλια, 5/ επιθυμία-καύλα, 6/ πείνα-λαιμαργία, 7/ ακηδία-τεμπελιά).

---

Σε τούτον τον πόλεμο δεν συγκρούεται η Ανατολή με την Δύση (η Ρωσσία είναι Ευρώπη), δεν μάχεται η μετασοβιετική Μαφία με την μετακαπιταλιστική Δημοκρατία (οι έννοιες έχουν σοδομηθεί), δεν επιτίθεται η ξενηστικωμένη κι εξαγριωμένη αρκούδα στα παρθένα κι εξαγιασμένα κοτοπουλάκια (τα παραμύθια είναι πλέον στημένα).

Στην Ουκρανία επαναλαμβάνεται – για ακόμη μία αυτιστική κι αυτοαναφορική, κατατονική κι αυτοκτονική φορά – το ΕΝΑ και ΜΟΝΟ και ΜΕΓΑ μειονέκτημα, πες το σακατιλίκι, αν θέλετε πρόβλημα τού Ανθρώπου: η άγνοια. Άγνοια τού ΠΟΙΟΣ είναι AYTOΣ τελικά, εδώ τώρα, αύριο πάντοτε, μέχρι να μην μείνει ψυχή ανασαίνουσα στον πλανήτη.

(Κι επιτρέψτε μου: όσο μ' ανθρώπους μένει και κάθεται ο κάθε άνθρωπος, τόσο πιό ζώο φοβισμένο και άγριο καταντάει. Κι όσο δεν «σπάει» ο δίποδος τα οικογενειακά-κοινωνικά, οικονομικά και πολιτικά, διανοητικά κι υλικά αναβολικά του και χάμουρα, δεσμά κι επιτίμια, υπόθετα και παράσημα, αγχολυτικά και παραισθησιογόνια, τόσο θα πεθαίνει και θάβεται στην ζωή, εν ζωή, μια ζωή.)

Πέμπτο κείμενο

Όταν ο μποντυμπιλντεράς είναι πιο ανθρώπινος και ουσιαστικός. Όταν ο χολλυγουντιανός σταρ είναι πιο άμεσος και σωστός. Όταν ο κυβερνήτης τής μουρλοΚαλιφόρνιας είναι πιο συναισθηματικός και τρυφερός, compassionate και teary-eyed.

Γκώσαμε ρε με πανεπιστημιακούς (τής ιδεολογικής τσέπης τους). Γελάσαμε ρε με τραγουδιάρες (τής τροτσκιστικής ρύσης τους). Κλάσαμε ρε με συγγραφάρες (τής στέρφας πένας τους). Και κλάψαμε ρε με αναλυτές (τής χοληστερινικής πείνας τους).

Σήμερα που ο καθείς μπορεί – μέσω και λόγω Διαδίκτυου – να πει «το μακρύ και το κοντό του», μπούκωσε η πληκτρόπιατσα με αδέκαστους επαναστάτες (τής δουλειάς τού μπαμπά), με στρατιώτες αδάμαστους (τής δουλειάς τής μαμμάς). Αφού οι «απόψεις» είναι με τις «κωλοτρυπίδες» ισάριθμες, οι ΜΟΝΟΙ που δεν τολμούν να μιλήσουνε είναι οι στρατιωτικοί και οι διπλωμάτες. (Οι πρώτοι γιατί επιθυμούν τα γαλόνια να μείνουν στους ώμους τους και οι δεύτεροι γιατί ψοφάν ν' αποφύγουν τα δυσμενή πόστα.)

---

Κι έρχεται η αγέραστη γεροντάρα ετούτη τού ατσαλιού και τού ίδρωτα, τού κινηματογράφου και τού Box-office, τού δημόσιου βίου και τής Administration και τί λέει; Τίποτα, απλώς κι εντελώς. Απευθύνεται προπαντός σε έναν λαό, σε δύο λαούς, στους λαούς όλους με συναίσθημα, μέσα από το συναίσθημα, για το συναίσθημα μόνον.

Σε μια Ελλαδίτσα χρεωμένη πτωχή, απάντων τα όμματα είναι στο βενζίνης-επίδομα, στην δίκη Λιγνάδη, στα ευερέθιστα ντέρτια των ΛΟΑΤΚΙ+ και στο κλασικό Πάσχα-στο-χωριό με αρνί και τσουρέκι... Εμ βέβαια, στην χώρα που γέννησε τον Αριστοφάνη και τον Χαϊκάλη, τον Ελύτη και τον Ταμτάκο, τον Βαρουφάκη και τον Δημήτρη Χατζή – to name, but these few – η περισυλλογή κι η σιωπή είναι είδος εν απαξία. Η προσευχή είναι για το μεταφυσικό παγκάρι αποκλειστικά και η αυτοβελτίωση είναι για το καλοκαιρινό μαϊστράλι εθιμικά.

Ένα θα πω: ευτυχώς που υπάρχει ο πόλεμος, η επιδημία, η κρίση.

Γιατί ξεβρακώνει τούς μη-απογαλακτισθέντες στρατηγούς τής μαμμάς και ξεσπαθώνει τούς ασθενοσπερμικούς τού μπαμπά νοσοκόμους. «Των – ουκρανικών – οικιών εμπιπραμένων, ημείς άδομεν» κλασικά, διαχρονικά, πανηγυρικά. (Πώς το 'πε μια χαζή - μα σοφή - γκόμενα; «Με το στόμα, παντρεύομαι γω και τον Ρίτσαρντ Γκηρ. Με το τέτοιο μου είναι που δε μπορώ να σταυρώσω καν άντρα».)

Η πολυλογία κι η αδολεσχία, η ξερολιά κι η επιθετικότητα είναι απλά-τυπικά δείγματα – και σώψυχα δήγματα – ενός ακατάπιωτου και ακατανίκητου φόβου. Προπατορικού, προσωπικού και μελλοντικού τρόμου ισόβιου τού κάθε μικρούλη και μπούλη, τής κάθε μπέμπας ατέλειωτης, τού κάθε παιδιού ανωρίμου και τυραννισμένου.

ΕΚΤΟ κείμενο

«Γιατί η Ουκρανία είναι της Δύσης φταίξιμο». Απ' τον καθηγητή John Mearsheimer.

Ακούγοντας μαγεμένος τον professor John Mearsheimer, σαν να γύρισα απότομα σαράντα-και χρόνια πίσω. Και βίαια βρέθηκα στο βοστωνέζικο πανεπιστήμιό «μου», Πολιτικές Επιστήμες σπουδάζοντας. Να χιονίζει χοντρά έξω και μέσα στην κατάμεστη και κατάζεστη αίθουσα να ακούω ΤΕΤΟΙΟΥΣ καθηγητές, ΤΕΤΟΙΑ ήρεμη-αρθρωμένη-βαθεία Γνώση να προσφέρουνε – προσοχή: όχι «κατεβάζουνε», ούτε «επιδεικνύουνε», καν «λιβανίζονται». (Το ρήμα «πουλάνε» δεν παίζει δεν φύεται καν, στην χώρα τού Καπιταλισμού κι εγώ μιλώ τώρα.)

Έφυγα-ξεκόλλησα-γλύτωσα τότε απ' το δεξιοκνίτικο-αρχοντοχωριάτικο μαντρί τής Νομικής Αθηνών και μέσω τής σιωπηλής χορηγίας πατρός μου, το μυαλό μου έπεσε μέσα στην αληθινή καλλιέργεια των Ιδεών, μέσα στην αληθινή εκτίμηση των φοιτητών, μέσα στην αληθινή οδηγία των καθηγητών. (Δεν είναι τζάμπα και εις μάτην Πρώτη Δύναμη τού πλανήτη η Αμερική: εκεί ο όποιος άλλος στα μάτια εντελώς σε κοιτά, ειλικρινά-βαθιά-καθαρά είτε για να σε παρασημοφορήσει, είτε για να σε πυροβολήσει.)

Το 'ζησα, το λάτρεψα, δεν το ξεχνώ: να ακούς έναν ομιλητή ακαδημαϊκό και να βγάζεις αυτιά και στον κώλο. Να χαίρεσαι τον λόγο την άποψη, την πληροφορία την διδασκαλία, τον θεωρητικό προβληματισμό και την πνευματική δημιουργία και να λες «Θεέ μου, φύλαγε την χώρα ετούτη και τα λαμπρά της Πανεπιστήμια» κι ας βγάζει αυτή Τραμπ για Πρόεδρο και Καρντάσιαν για Μήτρα.

Είχα την εκλεκτή τύχη στο Harvard να συνομιλήσω με καθηγητή Nobel laureate, έτσι ώστε οπτικά να γευθώ κι εγκεφαλικά να τυπώσω τί σημαίνει ταπεινότητα. Ο άνθρωπος εκείνος ομιλούσε απλά κανονικά κατανοητά, φορούσε ένα παλιό tweed σακκάκι με στους αγκώνες μπαλώματα, χαμογελούσε ζεστά διαρκώς και ήταν τελείως αφηρημένος για όλα, εκτός απ' το θέμα που με τον όποιο συνομιλητή του μοιραζότανε – ξανά προσοχή: επί ίσοις όροις.

Και ναι, θα τολμήσω να το σκατώσω εδώ εντελώς: στην γραική χάβρα ετούτη, το κάθε δουλάκι που τυλίγει σουβλάκια σού μιλά σαν να ήταν ο Κούγιας παντρεμμένος με τον Τσαρλς Μάνσον και το κάθε τσουλάκι που καπότες πουλά, σού μιλά σαν να ήταν η Ζωή Κωνσταντοπούλου πλακωμένη με την Μάργκαρετ Θάτσερ. Για γραικούς καθηγητές Πανεπιστημίου δεν συζητώ: γιατί όπου περπάτησε ένας Μεταξόπουλος κι ένας Κατρούγκαλος, ένας Κώνστας και μία Ρεπούση, μία Παναγιωταρέα και μία Μπαζιάνα – τα Α.Ε.Ι. τα ρωμηά είναι κυριολεκτικά κι επιγραμματικά για τον... μπιιιπ.

---

Με χάρη και άνεση, χιουμοριστική ανάλυση και εκλαϊκευτική διείσδυση ο professor Mearsheimer αναλύει το «Ουκρανικό» και τιμά το γαμάτο Chicago που κραταιώς επιδαψιλεύει εις εαυτόν το δικαίωμα να ξεχωρίζει μέσα στα Στέητς. Γιατί ο πολυεθνής τούτος λαός – που τα φαιδρά μαγκάκια γραικά αποκαλούν «αμερικανάκια» – έχυσε ΚΙ ετούτος το αίμα του, ώστε να μπορεί ανέτως κι ησύχως ο κάθε καθηγητής να τσουρουφλίζει πολιτικές προέδρων του και να σουργελεύει στρατηγικές γαλονάδων του.

Ο Θουκιδίδης κι ο Σουν Τσου, ο Μεγαλέξαντρος και ο Μάο Τσε Τουνγκ τα 'χουνε κάνει όλα και τα 'χουνε άπαντα πει κι όποιος δεν σπούδασε σε αγγλοσαξωνικό Πανεπιστήμιο, δυό μόνον λοιπές δυνατότητες διαθέτει: την μια να πουλήσει τη μάνα του και να πάει εκεί να ξεστραβωθεί λιγουλάκι και την άλλη να πάψει δια βίου να ομιλεί, αποφασισμένος μόνον ν' ακούει. Μέχρι να φτάσει ν' αντιληφθεί τί σημαίνει απλός καθαρός, γνησίως περιεκτικός και αληθώς διδακτικός λόγος, μελέτη βαθεία τής θεάς Ιστορίας πρωτίστως και γνώση επισταμένη τής ανθρωπίνης βλακείας μετά.

Tότε και μόνον τότε θα καταστεί ικανός-δυνατός να ξενερίσει λίγο το χειλάκι του από το κλουβί το μαντρί, ώστε κατ' αρχάς να σιωπήσει και κατ' αρχήν ν' ανασάνει.

(Έτσι κι αλλιώς την σκούπα την κρατάει ο Χάροντας κι ο Άγιος Πέτρος μόνο απουσιολόγος-ληξίαρχος δεν είναι.)