Βιάστηκε ή τού 'κατσε; Φοβήθηκε και πάγωσε ή υπολόγισε και πάτσισε; Τα μετάλλια κουδουνίζοντας τότε σιώπησε ή τώρα καταγγέλλοντας θα τού ρουφήξει και τα αιμοπετάλια;

Μπορεί στην κάθε πορνοταινία ο «βιασμός» να 'ναι αφροδισιακός, να μην τιμωρείται φυσικά και ν' αποδίδει στο αιδοίο λεφτά, μα στην καθημερινή και δη κρυπτή ζωή, ο βιασμός είναι η ειδεχθέστερη πράξη. (Η χείριστη; Βιασμός ανηλίκου, παιδιού, βρέφους.)

Οι στατιστικές δείχνουν ότι οι περισσότεροι ανομολόγητοι βιασμοί γίνονται σε κλειστό και γνωστό κύκλο: μέσα στην οικογένεια (εν ευρεία εννοία), μέσα στην κοινωνία (εν στενή εννοία), μέσα σ' αυτήν την στιγμή που στην καθημερινή ζωή δεν αποδίδει καμμία αξία.

Ένα μού έκανε εμένα εντύπωση, από άλλο εγώ να πιαστώ θέλω: η βιασθείσα το είπε μεν στον φίλο της, μα τον έπεισε τούτον κότα να κάτσει. Το είπε δε στους γονείς της, μα ουδείς απ' αυτούς κουνήθηκε ή επαναστάτησε, στον εισαγγελέα προσέτρεξε ή ζώστηκε βεγγαλικά τα γραφεία τής Ομοσπονδίας ν' ανατινάξει. Σε όλους το είπε η ολυμπιονίκης και άπαντες τελικά ήλεγξε: από εδώ τα ψυχικά καλώδια έχουν θαφτεί μέσα στα κοινωνικά μπάζα και φωνή εκ πληγής ουδεμία...

Το 'γραψα τελευταίως εγώ, μα το παρακέντησα στο βιβλίο μου «τα τρία μι» εκτενώς: η ζωή κάθε ανθρώπου, κάποια μοιραία-αθέατη-ανυπέρβλητη στιγμή, σε μια διχάλα κοφτερή φτάνει. Και ή θα πας «αριστερά», στον πόνο στην μοναξιά, στην σιωπή στην ανάταση, στην ελευθερία και την υγεία ή θα πας «δεξιά», στο χειροκρότημα στα μετάλλια, στην φήμη και τα λεφτά, στον ψυχαναλυτή και τα φάρμακα, στον εν ζωή θάνατο και την ανέκφραστη εκδίκηση για το ανεπούλωτο τραύμα

Ένα μού έκανε εμένα εντύπωση: η κεφαλαιοποίηση – και ταυτόχρονη καταβύθιση – τού «συνδρόμου Στοκχόλμης» απ' την δύστυχη-αρχικώς, μα γενναία-τελικώς γυναίκα ετούτη. Μά έπεσε στο κρεββάτι μαζύ του για να μη χάσει την διάκριση, μά δεν φώναξε δεν τού έκανε τη μούρη αγρόν Θεσσαλίας και το πετσάκι δέκα κομμάτια ματωμένα-μικρούλικα, μά έπεισε τούς πάντες και τα πάντα ότι «δεν έγινε τίποτα ρε παιδιά», "business as usual" καταπώς δίδαξε ο αξέχαστος Πρόεδρος και το ρωμιό πλήρωμα τ' άρπαξε το μάθημα στο φτερό, σ' ετούτα και μόνον ξεφτέρι.

Όταν ο κλέφτης σού βάζει το μαχαίρι στον λαιμό, ή παραλύεις και τού δίνεις το πορτοφόλι σου, ζυγίζοντας τί αξίζει περισσότερο (η ζωή σου ή τα λεφτά σου;) ή αντιστέκεσαι και παλεύεις και κόβεσαι, μπορεί να χάσεις την ζωή σου μα δεν θα χάσεις την ψυχή σου, δεν υπολογίζεις-κοστολογείς-διαπραγματεύεσαι τίποτα, καθότι ζωή δίχως ιδία αξία δεν είναι ζωή – τέλος και δη αναντίρρητο. Γιατί δεν είναι δίλημμα ανάμεσα ανάσα ή τάφο, είναι διχάλα πορείας ανάμεσα υποταγή ή φωνή, κοινωνία ή ερημία, συμφωνία με τους πολλούς ή προδοσία τού εαυτού σου – "Ιn so many words" που λέει κι ο μειλίχια δολοφονικός Τζο Πέσι.

Σε μια χώρα που ένας άγνωστος γυμναστής ασέλγησε πάνω σε δεκάδες αγοράκια – κει κάτω στην αψίθυμη και σερνικιά Κρήτη τους μάλιστα! – έφαγε απ' το δικαστήριο 200+ χρόνια και "he walked" σε οκτώμισυ-μόλις χρονάκια, δεν περιμένω τίποτε πια και γελώ με την υποκρισία τής γραικής κοινωνίας. Που «άλλα είναι τα σημερινά μας προβλήματα» συνομιλούν τιτιβίζουνε φωνασκούν και από εμφανίσεως Δευκαλίωνος δεν έχουνε λύσει οι τρόμπες και οι πουτάνες καν ένα.

Ώπα όμως, ώρα για την μπόμπα τού Κάλχα και τής Κασσάνδρας τ' απόσταγμα: αν βάλει μετέπειτα για βουλευτής η Μπεκατώρου, θα περιπέσει στην κατηγορία διαφόρων μοδός-κραυγαλέων και δακτυλοδεικτούμενων-ζηλευτών ομοφυλόφιλων, που κάναν τον πρωκτό τους επάγγελμα, τον ερωτικό τους προσανατολισμό μεροκάματο και την παστάδας «ιδιαιτερότητά» τους σημαία, όχι μόνο τής «ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας», μα αυτού του λαλημένου γκρέκου πουρρέ, προϊόν αρνητών τού Κωστόπουλου και προσκυνητών τού Βελόπουλου, γλυφτρονιών τού Τσαγκαρουσιάνου και μπεκατσονιών τού Indymedia, Μαλβίνας απολειφάδια και Μαρέβας πετράδια.

---

Η ψυχή τής Σοφίας ζητάει τόσα χρόνια δικαίωση, μα η κοινωνία τής Μπεκατώρου την έχει φιμώσει για τα καλά. Και όταν δημιουργήθηκε γύρω απ' αυτό το σχαστικό-χαοτικό δίδυμο μια πλαστή ασφάλεια, μια συγκυρία δικλείδας, το τράβηγμα τής κουρτίνας ενός ένοχου-αισχρού-ανίερου παρελθόντος που πρώτος ο Νίκος Κακλαμανάκης διέσυρε και διέσχισε – τώώώρα πλακωθήκαν να τρέχουνε, όπως πάντοτε όλοι. Σπαστικά υπερβάλλοντας (το κομψευάμενο Ίδρυμα Νιάρχου έκοψε την χορηγία του), η Πρόεδρος τής Δημοκρατίας το θύμα κάλεσε έμπροσθεν ενδεών καμερών τού θεσμικού παχνίου του, πρόφτασε και ένας Αυγενάκης και τούς κατακεραύνωσε – όπως γίνεται στην Ψωροκώσταινα πάντοτε, ώστε ακριβώς και τίποτα να μην γίνει.

Όταν τα πόδια τ' ανοίγει η ψυχή, ο θεός επιδαψιλεύει την χάριν του. Όταν τα πόδια σου τα ανοίγει οποιοσδήποτε άλλος ΕΚΤΟΣ από την ψυχή σου, ο θεός αποστρέφει το πρόσωπο και τότε αναλαμβάνουν και τρέχουν οι άνθρωποι έξαλλοι, πολυλογάδες κι αδιάφοροι, πάντοτε και μόνο να συγκαλύψουν. (Οι Γραικοί – των οποίων οι πρόγονοι εφεύραν την ύβρι – είναι ικανοί στο Δημόσιο να διορίσουνε την κάθε μια αισχρά-βιασθείσα, όπως σπεύδουν να βγάζουν τρομοκράτες-εκτελεστές απ' την φυλακή, να ελευθερώνουν δεδηλωμένους τζιχαντιστές, να μην συλλαμβάνουν δολοφόνους-εμπρηστές, κλπ κλπ.)

Όταν οι άνθρωποι υπολογίζουν-ρυθμίζουν-διαπραγματεύονται την χάρι, προκειμένου αυτοί να συνυπάρξουνε προπαντός, τότε αληθινά τραγικά θύματα όπως η Σοφία πάντοτε θα σιωπούν. Κι όσο οι πολυπρόσωποι αδιάφοροι υποκριτές την Μπεκατώρου χειροκροτούν, τόσο η χώρα ετούτη σταθερά και αργά, πανηγυραίϊκα και φωνακλάδικα θα βουλιάζει. Γιατί μόνον δυό (2) πράγματα επιτελούνται-συντελούνται-εκτελούνται σε βαθεία σιωπή: ο αληθινός πόνος και η πραγματική εργασία.

Η πληγή και ο πόνος τής Σοφίας δεν πρόκειται να ιαθεί-μειωθεί απ' την δικαίωση Μπεκατώρου. Ο θόρυβος που δυσανάλογα πάντα σηκώνεται είναι για να θάψει πιο βαθιά, πιο αποτελεσματικά τα εγκλήματα που ξεκινούν απ' την Οικογένεια, αμείβονται απ' την Κοινωνία και δεν επιλύονται απ' τον Θάνατο. Διότι η μόνη σωτηρία είναι η αυτοπροστασία, η αυτοσυνειδησία και η αυτονομία – όποια έννοια κι αν επιθυμεί τούτων να δώσει κανείς. Η οδός αναπαύσεως δεν είναι στο Μετς, είναι μέσα μας και στον δρόμο ετούτον, μάρμαρα υπάρχουν παντού, νεκρών προτομές, πένθος βαθύ και δάκρυα πόνου. Κάθε στιγμή τής ζωής είναι ένα λεπτό θάνατου, μα αυτή η μαγεία εστί: η έξοδος τής ψυχής πρέπει να γίνει τελικά εν ζωή και όχι μέσα στον χαλασμό ενός πόνου, ενός βιασμού ή ενός θάνατου, μαρτυρίου κορμιού ή όνειδος πνεύματος, στίγματος συναισθήματος ή πίκρας αιώνων.

Ερχόμαστε μόνοι άπαντες, σ' έναν κόσμο εντελώς ξένων. Κάθε κουβέντα είναι ψεύτικη, κάθε σχέση απατηλή, κάθε δεσμός τρύπιος. Κι όσο περισσότερη η φασαρία κι ο ορυμαγδός, όση περισσότερη η επικοινωνία κι ο πλανταγμός, τόσο το βάρος τούς ώμους λυγίζει, την καρδιά σπαράσσει, την ψυχή τυραννά. Το μετάλλιο έγινε ο σταυρός τής Σοφίας, μια στιγμή άλαλης παράδοσης έγινε το σαρκοβόρο της φάντασμα, η δημοσιότητας έξοδος θα είναι το υπαρξιακό Βατερλώ της. Γιατί οι έλληνες 1/ δεν συγχωρούν, ιδιαίτερα όταν κόπτονται υπέρ σού, 2/ δεν ξεχνούν, ιδιαίτερα όταν θέλουν να θάψουνε τις πομπές τους και 3/ δεν τιμωρούν, ιδιαίτερα όταν προστατεύουν τα επενδυμένα συμφέροντά τους.

Το 'χω πει: ο ελληνικός εμφύλιος δεν είναι μεταξύ μετακατοχικής Αριστεράς και βασιλοβαρεμένης Δεξιάς, μεταξύ οικογένειας και γειτονιάς, μεταξύ έλληνα κι ελληνίδας. Ο ιδιαζόντως αισχρός τούτος εμφύλιος ο ελληνικός έχει ενσταλαχθεί στις ψυχές των ιθαγενών κι υπηκόων τούτης της πρόστυχης και ανίερης χώρας, των κατοίκων και κατόχων τούτης της άνομης και αδίστακτης χώρας, των εμπόρων και βιαστών τούτης της απάνθρωπης και αβίωτης χώρας. Ποινή δεν είναι να είσαι γεννημένος-τιμωρημένος να ζεις εδώ, ειρκτή είναι να ζεις και να πεθαίνεις εδώ βιασμένος έτσι κι αλλιώς, κάποια κάπως στιγμή, διαρκώς και τελείως.

Κλείνω: βιασμός ψυχής κι εξευτελισμός ύπαρξης όλων μας το ελληνικό διαβατήριο κατάντησε κι αν δεν υπήρχε ο ήλιος κι ένα χαμόγελο, τ' ακρογιάλι και η ελιά, νερό ορεινό και το χώμα βρεγμένο θα ξέραμε άπαντες ότι ζούμε νεκροί, «βιασμένοι» ή μη. Αληθώς ευτυχώς ο γνωστός κόμπος στο παροιμιώδες χτένι του έφτασε κι άπαξ κι έχουν στερέψει τα μάτια, το μόνο που μένει είναι στόματος κλείσιμο και άνοιγμα των χεριών. Ευτυχώς δηλαδή που υπάρχει και η ντροπή, γιατί αυτή μόνο θα μας οδηγήσει εμάς στην σιωπή, που το μόνο φάρμακο είναι.

Είθε. Αμήν. Έλεος