(09.11.20)

Ο κορωνοϊός, το λοκντάουν η καραντίνα, δεν είναι για καταστροφή. Αλλά για αναστροφή είναι, επί των ιδίων. Μέσα στο σπίτι στο σαλόνι, στην κουζίνα στο μπάνιο, στο χωλλ και τον διάδρομο, βράδυ γλυκό στην βεράντα ή όταν κοιμηθούν τα παιδιά. Αργά. Βαθιά. Και κατ' επανάληψη – όπως έχει πει αναγνώστης δικός μου.

Λένε ότι ο άνδρας που ξέρει να ζήσει την γυναίκα, γυναίκα δεν έχει. Και η γυναίκα που τον άνδρα ξέρει να αγαπά, άντρα ούτε αυτή έχει. Άντρες και γυναίκες ο ένας πάνω στον άλλονα ζουν, δεν κοιτάζονται πια δεν χαϊδεύονται, πηδιούνται σαν να ξοφλάει ο εις αλληνήν και βγάζουν τα μάτια τους σαν να μαδάει η μία τον τρίτο. (What do I know then? Αυτό: "Τhey don't know what love is / 'Cause I know what love is.")

---

Δεν θέλει πολλά και δεν θέλει πολύ, έτσι εγώ λέω. Μιά λέξη απλώς και απλή θέλει, πάλι: ερωτισμός. Αφού κάθε γυναίκα μια Βasinger είναι και κάθε άντρας έναν Mickey Rourke κρύβει μέσα του, οι ζαρτιέρες κι οι φράουλες, τα κοστουμάκια κι οι εητίλες είναι οι «πενθήμερες» των συνομηλίκων μου – δεν πειράζει, καλά είναι κι αυτά. Λυχνίας σβησθείσης, δεν μειώνεται μόνο τής ΔΕΗ ο λογαριασμός μα επανασυνδέεται ο πανανθρώπινος ο δεσμός, αμολιούνται καραπεινασμένα τα χέρια κι ανηφορίζουν τα πόδια της διψασμένα. Επιπίπτει ο μίστερ-μπακλαβάς στο ξεχασμένο συμβίας σαρκίο και ροβολά χαμηλά η μαντάμ-μουσσακάς, εκεί που ούτε η ΕΥΔΑΠ τ' αρτεσιανό φτάνει. (Am I great or what?)

Αδελφές μου και αδελφοί, Ι implore you, γδυθείτε. Τώρα. Κι αποσυρθείτε. Χαμηλώστε τα μάτια και ξεσηκώστε νεφρά. Ταπώστε τον νου και φλομώστε τα στόματα. Ρουφήξτε ό,τι σάρκινο και ζεστό ζει κι αναπνέει κοντά σας και μείνετε πάνω του μέσα του, δίπλα του πλάϊ του, για τώρα για πάντα. Ο ιός που έξω απ' τα παράθυρά σας καραδοκεί είναι ασθενέστερος από τον ιό τής μοναξιάς τού εγωϊσμού, της απομόνωσης και της παντρειάς, της παρεξήγησης και της μαλακίας. Οι μέρες που περνούν δίχως σεξ, οι εβδομάδες που ξοδεύονται δίχως χάδι, οι μήνες που κυλιούνται δίχως παρηγοριά και τα χρόνια που σβήνονται δίχως παραμυθία είναι ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΦΟΝΙΚΟΣ εαυτός, που ο καθένας μας κανακεύει.

Απολαμβάνω που δεν «διαθέτω» γυναίκα εδώ και καιρό. Πολύ. Γιατί έτσι όχι μόνο εκτίμησα την Γυναίκα (κάτι που πάντοτε έκανα), αλλά γιατί εκτίμησα τί είναι ο Άνδρας Δίχως Αυτήν (σημειώστε τα κεφαλαία). Στην εταζέρα τού μπάνιου δεν υπάρχουνε τσιμπιδάκια, στο συρτάρι τής κουζίνας δεν βόσκουνε στρινγκ και το πορτοφόλι μου δεν το ζεσταίνει καμμία ανθισμένη και γελαστή της φωτογραφία. Η ζωή μου είναι κρεμασμένη ανάμεσα πληκτρολόγιο και τιμόνι μοτοσυκλέττας, μεταξύ μπάρας και μαύρης ζώνης, αγκαλιά με τον γάτο μίστερ Κοχί και την γάτα Δίχως-Όνομα τής γειτονιάς μου. (Αm I happy or what?)

Γι' αυτό, σας παρακαλώ. Εσάς. Που έχετε, και μπορείτε, just tell her this: "You can NOT leave, not even your hat, ΟΝ, NOW" και θυμηθείτε με, θα με θυμηθείτε.

Καλό βράδυ σας.