Ο κορωνοϊός η οικονομική κρίση, τα συνταξιοδοτικά τα ελληνοτουρκικά, το Χρηματιστήριο οι Ολυμπιακοί Αγώνες ήταν και είναι διαρκή-σειριακά κόλπα-τεχνάσματα τού Συστήματος, για να κρατιέται το πόπολο σε διέγερση ακινησίας. Σε αλλεπάλληλη και διακαή έκπληξη-φόβο-θυμό, σε σταθερή και συνεχή αντίδραση-δίχως-εκτόνωση, σε αέναη και ανυπέρβλητη συζήτηση-άνευ-πράξης. Τούτα δεν είναι απλώς "conflicting signals" – όπως κατέθεσα στο «τα τρία μι» – αλλά είναι συστοιχίες άριστα στοχευμένων και βέλτιστα αποτελεσματικών «πυρών» κατά βολήν και κατά ριπάς ΑΝΕΥ προσδιορισμένου στόχου, αλλά ΜΕΤΑ συγκεκριμένου σκοπού.

Για το Σύστημα είναι μια ποικιλία «εργαλείων» απ' το «καλάθι» – για να χρησιμοποιήσω την προσφιλή και κλούβια Κοινοτική ορολογία – όπλων κατά των πολιτών-δούλων του! Πώς και γιατί; Διότι το Σύστημα ΕΞΟΥΣΙΑΖΕΙ διαλύοντας αυτούς-ακριβώς απ' τους οποίους ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ, στέφοντας μάλιστα αυτούς-τους-ίδιους δούλους του ως «αφεντικά», για να το στηρίζουνε δια της ψήφου τους κιόλας! Ειδικότερα όμως: το Σύστημα δεν «φοβάται» την επιδημία τού κορωνοϊού, έχει δει και χειρότερα, καθώς αυτό έχει πράξει και τα χείριστα! Αυτό που φοβάται όμως το Σύστημα είναι μήπως οι νεκροί απ' τον κορωνοϊό π.χ. σήμερα-τώρα αποκαλύψουν την διαφανή και πανηγυρική του εγγενή και στημένη αδυναμία κι ανικανότητα! Καθότι το Σύστημα το μόνο για το οποίο φροντίζει σθεναρώς κι αποκλειστικώς είναι ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΚΑ να πλασσάρει ότι εργάζεται, είναι ικανό κι αποτελεσματικό, διαθέτει το κύρος την γνώση και τα μέσα να επιτελέσει το πάσης-φύσεως «έργο» του και επ' αυτού και αυτών, όχι μόνο δεν δέχεται «μύγα στο σπαθί του», όχι μόνο «δε σηκώνει κουβέντα», μα όποιος αποπειραθεί ν' ακουμπήσει το πανευαίσθητο «πάγκρεάς του» που λέγεται «μισθοί και συντάξεις», τον εξοντώνει αυτοστιγμεί.

Δεν θα υπεισέλθω σε διαρθρωτικές αναλύσεις ή λειτουργικές λεπτομέρειες, μα θα πιάσω το «ψάρι» απ' την κεφαλή που «βρωμά». Καθαρά και αμόλυντα, αμόλευτα και αγνά προϊόντα τού Συστήματος είναι οι κορυφές τής (ελληνικής) Πολιτείας/Δημόσιου όπως ο Αρχιεπίσκοπος, ο Πρόεδρος τής Δημοκρατίας, ο Πρωθυπουργός, ο Α/ΓΕΕΘΑ, ο πρόεδρος τής Βουλής και ο Πρόεδρος τού Αρείου Πάγου. Τούτοι – απαξάπαντες – απ' το Δημόσιο/Σύστημα σιτίζονται απ' την στιγμή τού διορισμού τους και αυτό-τούτο υπηρετούν, κατ' ουσίαν, πρωτίστως. Υποτίθεται ότι ορκίστηκαν «να φυλάττουν» μπλα μπλα μπλα... – ναι, μα άμα είναι ν' αποφασίσουν για καυτά θέματα τής καθημερινότητας των απλών πολιτών, τούτοι σύσσωμοι-σούμπιτοι μονοκούκι το «μαγαζί ΤΟΥΣ» στηρίζουν. (Και αυτούς τούς «αόρατους άγνωστους» που τούς χρηματοδοτούν και το εντέλλουνε φυσικά, μια και το ΚΑΤΑΧΡΕΩΜΕΝΟ και ΦΑΛΙΡΙΣΜΕΝΟ Ελληνικό Δημόσιο δεν ζει απ' τους επιλογής φόρους και τα λογής χαράτσια επί των πολιτών του...)

Πώς λοιπόν το Σύστημα κρατά τούς δούλους-πολίτες-αφεντικά του; Μέσω «μισθών και συντάξεων», «άρτου και θεάματος», σφαλιάρας-χαδιού, τσίτας ραστώνης, σημειωτόν και σπριντ, φροντίδας κι αδιαφορίας, βίας και αγκαλιάς – τούτα είναι μερικά μόνο απ' τα "conflicting signals" που εμβολιάζεται ΚΑΘΕ ελληνίδα και έλληνας, εξερχόμενοι απ' το μαιευτήριο οσονούπω. Και άπαντα τούτα «κατεβαίνουνε από πάνω», απ' τα «Κεντρικά τα ψηλά», τα φωταγωγημένα γραφεία βράδυ-αργά, εκεί όπου οι σταχανοβίτες κι οι χαρβαρδιανοί, η ξεγραβαττωμένη δρακογενιά τού λαού και τα ανήθικα παιδιά τού καπιταλισμού αγόγγυστα κι αυτοθυσιαστικά «σπάνε πέτρες» νυχθημερόν, προκειμένου να δει ασυμμάζευτη χαρά στα σκέλια του, ατέλειωτα γρόσσια στην τσέπη του και απύλωτα λόγια στο στόμα του ο ανάδελφος και περιούσιος λαουτζίκος τού γωνιακού μπιντέ τούτου.

"Minus two things", που θα 'λεγε και ο συμβίος τής μαντάμ Μπαζιάνα, αν είχε πάει στην Σχολή Χιλλ αντί για τις κωλάδικες καταλήψεις τού Πολυκλαδικού Αμπελοκήπων: «ατομική Ευθύνη και προσωπική Δημιουργία». Τούτα τα δυό σθεναρώς αρνείται το ελληνικό ρηχότατο Σύστημα/Δημόσιο/Κράτος μετά των πολυσχιδών παραφυάδων-οργανισμών του, στους πολίτες του. Και σαν μαφιόζος τρίτης σειράς, από καταβολής Έθνους τού διαμηνύει "You've done for me, then I'll do for you" κι έτσι κρατά τα δύσμοιρα μα πρόθυμα ελληνόπουλα σε ισοβία-ως-αιωνία θερμοκοιτίδα. Σε καταστολή σε συντήρηση, σε έλεγχο σε διαβούλευση, σε «λίγο και πάλι», σε «φέρ' τα μου, για να σου στάξω», σε «κλάψε-μπλόκαρε-φώναξε, για να σ' ακούσω-υποσχεθώ-δώσω», σε «μη μιλάς, ώστε τη δουλίτσα σου-πάρτη σου για να κάνεις». Δύο είναι εδώ οι λέξεις-κλειδιά: Ευθύνη και Δημιουργία. Πρώτα καθιστάς κυρία Πολιτεία τα τέκνα σου από τεκνά σε πολίτες-οπλίτες τής ατομικής τους ευθύνης και μετά τούς αφήνεις τούτους ελεύθερους να προκόψουνε μόνοι τους και να δημιουργήσουνε, να παράξουν. Απλά, φυσικά, νομοτελειακά.

Αντ' αυτού τού αρχικού, βασικού και κατανοητού, τί το «μαγαζί-σε-μπουρδέλλο ανάμεσα Λάγος Νιγηρίας και Ταϊλάνδης Μπανγκόκ» κάνει; Κρατά βουλιάζει και πνίγει τα τέκνα-«πολίτες» του ανεύθυνα στην λύσσα εκταμίευσης τού στεγαστικού του π.χ. δάνειου και ανεύθυνα επίσης στην υποχρέωση αποπληρωμής τού καταναλωτικού του π.χ. δανείου! Αφού είναι το ΙΔΙΟ το Σύστημα που τούς τσιγκλά τούς ωθεί, μά να χρεωθούνε αυτοί, μά και να μην πληρώσουνε τούτοι. Κι η μαλακισμένη μα παμπόνηρη μάζα πουστο-κρυφο-χαμω-γελά, καθώς ξέρει ότι «θα φάει δέκα, μα θα ρίξει κι ετούτη καμιά»... Όταν έρθει η ώρα τής κάλπης όμως, τότε θα επισείσει στον κοτζαμπάση-κομματάρχη μπροστά τα πολλά εκλογικά βιβλιάρια και θα «του πάρει» υπόσχεση ασυδοσίας και ασυλίας, αγυρτείας και αλητείας, αναίδειας και προπέτειας τις οποίες όταν ο... Σόϊμπλε έφαγε αιφνιδίως το 2015 στην μάπα και δη προπετώς, κόντεψε να πεταχτεί πάνω και να περπατήσει. Όχι «επί υδάτων» ούτε «επί πτωμάτων», μα ν' αρπάξει ένα Panzer απ' την Hermann Göring Division και να το κάνει ίσωμα το ρωμιό τσαρδάκι τ' αυθάδικο και απείθαρχο, το τσαμπουκαλίδικο τρακαδόρικο, το λιμοκοντόρικο και κοτούλα.

(So, let's backtrack a bit, γιατί όποιος διάβασε την Ιστορία τού 2ου Π.Π., δεν είναι μαλάκας Τσώρτσιλλ να ξανακάνει τα τής Καλλίπολης λάθη.) Το γραικό Σύστημα λοιπόν, με δυό (2) λαβίδες – καθώς είναι και σιχασιάρικο το μαλακισμένο – πιάνει, ασχολείται και ντηλάρει το γραικό πόπολο: με τον κρατικό Μηχανισμό και τα ιδιωτικά ΜΜΕ, c' est tout! Με το ένα εκατομμύριο, το εσαεί κι επίτηδες αμέτρητο «κοινό» των δημόσιων υπάλληλων και με τις δυό-τρεις καναλοεφημερίδες των εφοπλιστών-εργολάβων η σιρμαγιά έχει στηθεί, το κόλπο έχει τσιμεντωθεί και κάθε τετραετία τού στήνει τού ντουνιά κι ένα πανηγυράκι Δημοκρατίας – που λέγεται «εκλογές» – όπου ο λαουτζίκος αφού τσακωθεί λεκτικά, βάζει τα καλά του, παίρνει αλά-μπρατσέτα την πεθερά και στήνεται στην σειρά να ψηφίσει ποιός απ' τους δυό «μονομάχους» – τρομάρα σου ρε Πρετεντέρη μάς κοψοχόλιασες – θα επικρατήσει-νικήσει! Ποιόν; Μα τον ίδιο τον ψηφοφόρο ΑΥΤΟΝ!! Και τούτο το κοινοβουλευτικό-τηλεοπτικό show είναι απλώς ένας-ακόμη άσσος απ' τους πενήντα δύο που διαθέτει η Συστημική «τράπουλα»... χαχαχα! (Γιατί αν περίμενε μόνο απ' τις εκλογές να βγάλει το Σύστημα «απ' τις μύγες ξύγκι», τότε δεν θα 'βγαζε τούτο «απ' το ξύγκι τους, μύγες» κι ο έχων τσερβέλο ελάχιστα περισσότερο απ' το να γυρίζει τις μπριτζόλες στο μπάρμπεκιου, μπορεί να με καταλάβει δίχως να κινδυνεύσει από εγκεφαλικό ή καρδιακό.)

Επί του προκειμένου κορωνοϊού όμως. Υπό το πρόσχημα τού «Εμείς θ' αναλάβουμε, να σας σώσουμε – τί να κάνουμε πάλι; – από τον κορωνοϊό», το Σύστημα για μιαν ακόμη φορά «σφίγγει τα λουριά» και εκδίδει «οδηγούς επιβίωσης», προκαλώντας «έμφραγμα, λουκέτα, συναγερμό», «σφραγίζοντας, κλειδώνοντας, συγκλονίζοντας», προκειμένου «να μην καταρρεύσει το ΕΣΥ» καταπώς δημοσιεύει-συνεντευξιάζεται-μπαρμπαλάει, ενώ αγωνίζεται και αγωνιά να μην ξεβρακωθεί απλώς τούτο-το-ίδιο-αυτό. Πώς; Μα εάν αρχίζαν τα ατέλειωτα φέρετρα να ντανιάζονται απ' τα πάρκινγκ των δημοσίων νοσοκομείων, τότε οι πενθοπνιγμένοι συγγενείς – ως αθίγγανοι ανεξέλεγκτοι και σαλταρισμένοι – θα τραγανίζαν τα σεπτά λαιμουδάκια των «υπευθύνων» κι ανεύθυνων, των «λειτουργών» και ανικάνων, των «θεσμικών» και τελικώς παρακατιανών και μοιραίων εντελώς. Άμα εξ αιτίας αυτού τού «κινεζομαλάκα» τού κορωνοϊού – παρένθεση: ο ελληνάκος θέλει μεν τα φτηνιάρικα προϊόντα τού κιτρινιάρη χλεμπονιάρη τού τσάϊναμαν, μα δε γουστάρει και τα κωλομικρόβιά του! – αρχίζαν τα πτώματα να πέφτουνε εν μέση οδώ, άμα θα τελειώναν όχι οι μάσκες κι οι σύριγγες μα οι σερβιέττες και τα μπεμπελάκ (οι σκέτες λακ θα 'χαν εξαφανιστεί ΗΔΗ απ' τα ράφια), τότε οι Ιακωβίνοι των μετά-την-κρίση-τριαριών και τέως ιδιοκτήτες βιλλών-βορείων-προαστείων δεν θα 'χαν αφήσει κονσερβοκούτι έρημο κι ορφανό, να μην το ξεδιψάσουνε αίμα δημοσιοϋπαλληλικό, κατά παντός «κινητού κι ακινήτου» δημοσίου προσώπου, εκλεγμένου ή μη, διασήμου ή μη, επωνύμου ή εντελώς ασήμου και ανωνύμου.

Τί είπε ο άπαιχτος Jack Warden στην άγνωστη ταινιάρα THINGS TO DO IN DENVER WHEN YOU ARE DEAD; "Blood runs, when time comes: First rule of life." Και ΑΥΤΟ-ΑΚΡΙΒΩΣ το ΔΙΚΟ αίμα ΤΟΥ τρέμει να μην χυθεί το Σύστημα όλο, απ' την τρελλή και δια-βίου αδέσποτη την Ζωή, έτσι καταπώς «ασύδοτα και παράλογα» εκτυλίσσεται τούτη. Και δεν απαραίτητα αυτή εξελίσσεται, μα αενάως ελίσσεται και περιελίσσεται, βαλτώνει κολλά και ξανά τινάζεται πάνω και φρικιά, ουρλιάζει φρουμάζει και κλωτσά ό,τι κλώσσησε, σφάζει στο γόνα ασυλλόγιστα ό,τι επόθησε και δεν δίνει πουθενά και σε κανέναν λογαριασμό κιόλας! (Τούτο το τελευταίο-μοιραίο η Διοίκηση τρέμει αποφεύγει μετακυλά: τον «λογαριασμό» που είναι μίγμα λογικής/λογισμού και αριθμών/αποτελεσμάτων.) Κρατώντας το Σύστημα ανεξέλεγκτους και ανεύθυνους τούς δακτυλοδεικτούμενους και δαφνοστεφανωμένους δημόσιους υπάλληλους, τους παχυλόμισθους και απρόσβλητους «λειτουργούς» του, απεύχεται αυτό και απεύχονται τούτοι ΜΙΑ (1) ΜΟΝΟΝ στιγμή: όπως εκείνες π.χ. τής Βαστίλλης προ ικριώματος τον Ιούλη τού 1789 και ενώπιον τής 3ης Σεπτεμβρίου 1843 στην Αθήνα. Όταν ο Λαός ζηλώσας τέχνην και δράσιν Πολ Ποτ θα κρεμάσει απ' τ' άντερά του και τον τελευταίο γραφειοκράτη, μέσα σ' έναν τυφλό επαναστατικό οργασμό που αδιάφορα θα τα σαρώσει και θα τα ισοπεδώσει άπαντα όλα, γωνία γης Μαδιάμ και μάχης τής Σεγκικαχάρα.

Τούτο ακριβώς, απ' τον διορισμό του μέχρι την συνταξιοδότησή τρέμει και φρικιά – με την δική του σειρά τώρα – ο λειτουργός Δημοσίου, ο φουνταριστός τού Συστήματος, ο τζουτζές Κράτους και πούσερ Βίας. Να ΜΗΝ αποκαλυφθεί πόσον ο ζηλευτός «βασιλιάς, γυμνός είναι»! Να μην αποδειχθεί πόσο ανεύθυνος και ανίκανος, ακίνητος κι υποτακτικός, εξωνημένος και διαπλεγμένος, λουστραρισμένος κι (αδι)αμόρφωτος, κωλυματικός κι αντιδραστικός, αυτοπροστατευτικά εκδικητικός και συντεχνιακά τοξικός είναι και απόλυτα ταξικώς προπαντός.

Ο συστημικός υπάλληλος ως ντάπια και φρούριο το γραφείο του έχει και πίσω απ' αυτό οχυρώνεται για να σπρώξει-καθέλξει ανεπιτυχώς-τραγικώς τα επόμενα 35 του χρόνια. Και κατά την διάρκεια τούτης τής ατέλειωτα βασανιστικής κι αυνανιστικά βασανίζουσας «πορείας/υπηρεσίας» του, η ΜΟΝΗ του εργασία είναι να ΜΗΝ κάνει ΤΙΠΟΤΕ άλλο απ' το να κόβει να φρενάρει, ν' αλέθει να λειώνει, να πνίγει να σταματά κάθε μορφή δημιουργίας κι εκδοχή ζωής... επειδή ακριβώς τούτες κατέθεσε προκαταβολικά και εφ' άπαξ ετούτος, ώστε το Πάσχα στο χωριό να το παίζει γαμάος, τον Αύγουστο στο χωριό να το παίζει γνώστης και όλον τον υπόλοιπο χρόνο του στο γραφείο του να το παίζει διοικών, ενώ αδικεί ΚΑΙ τον εαυτό του αρχικά ΚΑΙ τούς γύρω του τελικά. (Με την ακριβή έννοια τής αδικίας, δηλαδή της μη-δίκης, της μη απόδοσης Δημιουργίας και Αληθείας, Έργου και Πνοής, παραγωγής και προώθησης, προνοίας και ευημερίας...)

Για να συντηρήσει ανέπαφο και ανεύθυνο το δικό του δουλικό τομάρι ο συστημικός υπάλληλος – απ' τον πρώτο πολίτη τής χώρας ετούτης, μέχρι τον τελευταίο καντηλανάφτη αυτής – δουλεύει και δουλώνει... δολώνοντας εσαεί κι άνευ λόγου συγκεκριμένου ή υπάρχοντος όόόλους αυτούς που «στην πόρτα του πέφτουνε» και τονε λαδώνουν ώστε «το δικό φάκελό τους να βάλει επάνω κι από κάτω, των αλλωνών». Ο συστημικός υπάλληλος δεν εξυπηρετεί και δεν υπηρετεί κανέναν άλλον πέραν κι εκτός απ' τον εαυτούλη του, τηρώντας ευλαβικά και εγκάρδια το κλασικό «τονα χέρι νίβει τ' άλλο και τα δυό, το πρόσωπο». (Μόνο που στο λιγδερό ρωμέϊκο άπαντες γνωρίζουν – καθώς ΤΟΥΤΟ ψηφίζουνε απολύτως-διαχρονικώς – ότι το ένα χέρι είναι το ρέμπελο κι ασυμμάζευτο πόπολο, το άλλο χέρι είναι οι μεγαλοσχήμονες δούλοι του και οι δύο ετούτοι peeling και mascara, μασσάζ και κόμμωση, αέρα στ' αρχίδια του κι αλλαγή σερβιέττας στο αιδοίο του Συστήματος κάνουνε ΜΙΑ ΖΩΗ... και χαμογελάει αυτάρεσκα-φιλάρεσκα-δυσάρεστα ταυτόχρονα τούτο!

Οι συστημικοί μεγαλοϋπάλληλοι και οι σκοπίμως «αορίστου χρόνου» κλητήρες τους θα κάνουν τα πάντα και θα υποστούνε τα πάνδεινα, προκειμένου να εξασφαλίσουν και να τσιμεντώσουν την ανεύθυνη και ασύδοτη λευκή αεργία τους, την καλοκρυμμένη παρφουμαρισμένη αδιαφορία τους, την κρυπτογιασταρχίδικη ηδονική αγυρτεία τους που τούς κληροδοτείται με την ανάληψη και γράπωμα τής περιωνύμου «καρέκλας» τους. (Πώς στην ταινιούλα τού 1963 ΤΗΣ ΚΑΚΟΜΟΙΡΑΣ ο Ρίζος θεωρεί τον διορισμό στην ΔΕΗ ως ΤΗΝ πανάκεια, ως ΤΟ ραχατλίκι, ως ΤΟΝ στόχο τον πλέον τον ποθητό;) Ας έλθουμε όμως και στο απαράλλαχτα-τραγικό σήμερα.

Επ' αφορμή τού κορωνοϊού, οι συνοφρυωμένες συμπεριφορές τύπου υπεύθυνου-Χαρδαλιά, οι λακωνικές δηλώσεις τύπου αρμόδιου-Χρυσοχοΐδη, οι σοβαροθεσμικές, πατροαδελφικές, συμπολιτοεξουσιαστικές συμπεριφορές τύπου χειριστού-Μητσοτάκη δεν είναι παρά εκτυφλωτικές κι εξουδετερωτικές λογοβομβίδες «κρότου-λάμψης» προκειμένου να παγώσουν και να διαχειριστούνε το πόπολο, μέσω και ένεκα τής ανεκλάλητης ασιατικής συμφοράς που το βρήκε. Πουλώντας του φροντίδα και προστασία, προσφέροντάς του απατηλό διέξοδο στα στημένα αδιέξοδα και πανάκριβο ημιϋπαίθριο στα καμένα-καταπατημένα... Κουνώντας του κάτω απ' την μύτη του ρυθμίσεις και δόσεις, κρατικά επιδόματα και τραπεζικά φουσκωμμένα παπλώματα, έγνοια και λάτρα... όπως ακριβώς γουστάρει και χειροκροτεί η γριά, τα ΟΥΚ, στην παρέλαση. (Μη και μπουκάρουν τα στίφη των αιδοιοδιψών Οθωμανών και πρωκτομανών Γενιτσάρων και το σεμενάκι της τής ξεσκίσουνε, τις τρεις συνταξούλες τού μακαρίτη τής πάρουνε, τσιμπούκ-τσογλάν τους κάνουν το εγγονάκι της που μόλις βγήκε απ' το BIG BROTHEL [sic] με βαμμένο πινκ το μαλλί, σιλικονούχο διπλό τσιμπουκόχειλο, στον τόρνο τριγωνικές γνάθους κι ένα νάζι... να γίνεται η Αλίκη Βουγιουκλάκη Μητέρα Τερέζα αυτοστιγμεί!)

So let's finally pop, the champagne cork! Στην Ελλάδα «μας» – έτσι σάς ψήνουνε οι Γιάννες κι οι Λιάνες τού «μαγαζιού», που μένουνε στην ιδία την συνοικία – από την στιγμή που οι ελληνίδες κι οι έλληνες ΨΗΦΙΖΟΥΝΕ για Περιφερειάρχη μια Δούρου αρχικά κι έναν Πατούλη τελικά, η χώρα αυτή ΟΥΔΕΝΑ απ' τους τρεις χρόνους διαθέτει: ούτε παρελθόν (ο λαοπλάνος και σκορποχέρης των δανεικών Αντρέας ετάφη οριστικά), ούτε παρόν (ο συγκρατημένος και διαλλακτικός διαχειριστής τού βαρβάτου κι αιμοσταγούς «μαξιλαριού» Μητσοτάκης εντολές Μέρκελ και Τραμπ εκτελεί ή καλύτερα Μαρίκας Ντόρας Μαρέβας), ούτε μέλλον (ο μαλαγάνας και φιλομπάχαλος Τσίπρας αποτελεί την τρομάρα σας «εναλλακτική» πρόταση-εν-αναμονή) – τέλος.

Όσο το πόπολο τηλεοτυμπανιαίο και κινητοσυλληφθέν σπεύδει να «συνωστισθεί» εντός τού μαντριού τού Συστήματος για «να την βγάλει καθαρή» και «μπέϊκα να περάσει» την δική «του» ζωή, τόσο θα τρώει την μια φάπα μετά την άλλη γροθιά, τον έναν ΕΝΦΙΑ μετά τον άλλο ΦΠΑ, απ' τον έναν φόρο θα πέφτει στο χαράτσι το επόμενο κι απ' την μια «εκατόμβη» θα βουτά στην επομένη «σφαγή». (Μαλάκας δηλαδή ήτανε ο καράβλαχος Ευάγγελος Αβέρωφ-Τοσίτσας που δεν είπε το μυθικό «Έξω απ' το μαντρί, το τρώει ο λύκος το αρνί και μέσα στο μαντρί, το αρνί το ξεκοκαλίζει ο τσομπάνης»;) Μια και μόνο του λοιπόν το πόπολο σπεύδει ν' απαλλαγεί αποσείοντας τις ατομικές του ευθύνες μπουλουκηδόν στο προρρηθέν μου «μαντρί», φταίει μετά το διευκολυνόμενο Σύστημα να τού σκάει ΕΝΑ χαστούκι μόνο μονό, και ταυτοχρόνως να τσούζουν τα μαγουλάκια εκατομμυρίων; (Θυμηθείτε την ταινιούλα τού Βέγγου τού 1966 Ο ΠΑΠΑΤΡΕΧΑΣ: Σ' αυτήν, για να μην κουράζεται ο καταϊδρωμένος και αιωνίως-«κομμάτια» Βέγγος ως ersatz πάτερ-φαμίλιας, τις έστηνε τις έξι ανύπαντρες αδελφές του και την μία γεροντοκόρη θεία του στην σειρά, και μ' έναν φούσκο συρτό εις τας παρειάς των επτά, τις συνέτιζε τις ακίνητες-σαλταρισμένες-υστεριάζουσες καριόλες ακόπως!)

"So lets' round it up" που θα 'λεγε και η έγκυρή σας και λατρευτά-θεσμική «συγγραφεύς, ιστορικός των ΗΠΑ, αρθρογράφος, πολιτική αναλύτρια, δοκιμιογράφος και μεταφράστρια από τέσσερις γλώσσες» – ντεν πταίω εγκώ καρντιά μου, αυτά τής κεντά η Βικιπαιδεία..!

Με αφορμή την επιδημία τού κορωνοϊού σήμερα, της οικονομικής κρίσης πριν, των ελληνοτουρκικών πάντα, του προβληματικού ασφαλιστικού διαχρονικά, του αλύτου εκπαιδευτικού και ανίσου φορολογικού, του δαιδαλώδους Κυπριακού τού ομιχλώδους Μεσανατολικού... το «ελληνικό» Σύστημα πηδά εκ του σύνεγγυς και γαμά εξ ορισμού, βατεύει ασύστολα-ελεύθερα και βακχεύει ξεδιάντροπα-επιδεικτικά αυτό-τούτο το ψηφοφόρο το πόπολό του! Τέτοια βία προφανή και αλήτικη, τοιαύτη ληστεία κοτζαμπάσικη και τσαμπουκαλίδικο νταβατζιλίκι, κοτζάμου κοινοβουλευτική-δημοκρατική αλητεία ουδαμού κι ουδαμώς εν τω κόσμω υφίσταται άλλη, παρομοία απλώς, ετέρα τελείως. Κι επειδή «στους νοήμονες ομιλούμεν δια νοημάτων, ενώ στους ηλίθιους δια παραδειγμάτων» – γειά σου ρε Σωτάκι απέθαντο, και όχι δεν το 'πες εσύ τούτο! – ορίστε και οι τρεις εικονίτσες μας έτοιμες ως πρόχειρα και γνωστά παραδειγματάκια, να μην πέσετε στο κρεβάτι και μ' άδειο το... κεφαλάκι σας: Στην επιδημία τού κορωνοϊού, ορίστε – δια χειρός Μητσοτάκη – η απομείωση τής ακινήτου ιδιοκτησίας, το ΜΕΓΙΣΤΟΝ ΙΕΡΟ τής γκρέκας φαμίλιας, κατά 80%! Στην οικονομική κρίση, ορίστε – δια χειρός Τσίπρα – το κίνημα «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω», το ιερό δισκοπότηρο τού κάθε κρατικοδίαιτου ή συνταξιούχου επαναστάτη! Στην μόνιμη κι ανοικτή πληγή των ελληνοτουρκικών, ορίστε – δια χειρός σύμπαντος τού φοβικού κι αδρανούς, ανάρχιδου κι ανικάνου σύνολου πολιτικού πληρώματος – των Ίμιων το γκριζάρισμα, η συμφωνία τής Μαδρίτης, του Αιγαίου το ξεκούρσεμα, το τσίχλωμα τής ΑΟΖ, η αμφισβήτηση τού Καστελλορίζου...

Ας το πω όμως ακόμη πιο απλά: εδώ και σ' αυτά – και όχι ΜΟΝΟ σ' αυτά – υπάρχει πλήρης και αρχική, βασική σιωπηλή, συνένοχη μυστική, πανηγυρική συγκαλυπτική, συνωμοτική κι αποπλυντική – συμφωνία και συμπαιγνία μεταξύ των τριών κάτωθι: Συστήματος-Υπαλλήλων του-Δούλων τους. Το Σύστημα καμώνεται ότι προς την εθνικήν ευημερίαν και λαμπράν δόξαν Του οδηγεί, οι υπάλληλοί του καμώνονται ότι προς την ευρωπαϊκήν και διεθνή διάκρισίν Τους διοικούν και οι δούλοι τους-ψηφοφόροι καμώνονται πως για πάρτη τους και για τα κουμαντάκια τους στεγνά και στυγνά «Τούς» δουλεύουν. (Πώς λέει ο Γιώργος Κωνσταντίνου, πίσω απ' τον ανεπρόκοπο-τέως νομάρχη αδελφό του, στην ταινία τού 1967 ΚΑΛΩΣ ΗΛΘΕ ΤΟ ΔΟΛΛΑΡΙΟ; «Τί να κάνω χρυσέ μου, τον δουλεύω για να δουλεύει»!) Όπως ακριβώς δούλο ήταν είναι και θα 'ναι σύμπαν το ελληνικό Σύστημα, (από συστάσεως τού ελληνικού «κράτους», μέχρι καταιγιστικής λήξεως και διαλύσεώς του), έτσι δούλοι τού πρώτου ήταν είναι και θα 'ναι οι δεύτεροι, (από συστάσεως τού δημοσιοϋπαλληλικού Κώδικα, μέχρι καταργήσεως και των παρεπομένων Στρατιωτικού, Ποινικού κι Αστικού), έτσι δούλοι ήταν είναι και θα 'ναι οι τρίτοι, (από συστάσεως τού ανθρώπινου είδους, μέχρι τον Κατακλυσμό τον Αρμαγεδδώνα, την πυρηνική σύντηξη και την αντικατάσταση των «μισθών και συντάξεων» με ομόλογα Δημοσίου και bitcoins).

Oυκ έσται τέλος στο περιώνυμο και αβάσταχτο «Έξεστι Έλλησι ασχημονείν» και το «ασχημονείν», καλολογικός και χριστουγεννιάτικος στολισμός είναι. Ο αδερφίστικος μα τόσον αδελφοκτόνος, ιδιώνυμος και αιώνιος ελληνικός Εμφύλιος θα συνεχισθεί – είτε φανερά, είτε υποφώσκων – μέχρις η «μικρούλα πλην όμως πουτανίτσα Ελλάς» (αυτο)περιορισθεί... όχι «Άρτα-Βόλο» αλλά στο κρατίδιο Αθηνών τε και Περιχώρων – άντε βάλτε και την Αίγινα των μεγάλων ανδρών (π.χ. Βαρουφάκη), διώχτε όμως την Κρήτη των ελαχίστων τρανών (π.χ. Ελευθέριου Βενιζέλου). Οι τρεις συνεργοί-συνεργάτες αυτοί και αμιλλώμενοι Κουΐσλινγκς το τέλος τής «γλυκείας και τιμίας πατρίδος» απεργάζονται σιωπηλώς-μεν σθεναρώς-δε, ενώ κοψομεσιάζονται ότι γι' ΑΥΤΗΝ την «έχω μια αδερφή, κουκλίτσα αληθινή» δουλεύουν κι εργάζονται, ενώ για ΑΥΤΗΝ τελικά και οριστικά δεινά δουλώνουν στενάζουνε, στην ποδιά στα τακούνια, στα κόπρανα και στ' αγύριστα των αείποτε Δυναστών της Δυνάμεων τελικώς κι ολικώς να Την παραδώσουν. Εάν οι κάτοικοι και πολίτες, ψηφοφόροι και οπλίτες, εργαζόμενοι και λοιποί αποτελούντες το πλήρωμα τής χώρας αυτής έχουν παραδώσει και παραδοθεί στους χειριστές και διαχειριστές, υπάλληλους των αφεντικών τους και δοσίλογους των όρκων τους, στους τμηματάρχες και διευθυντές, στρατηγούς βουλευτές, τραπεζικούς και εφοπλιστές, διαφημιστές και προέδρους – το έργο μεν ήταν καλό απολαυστικό και εισιτήρια έκοψε, μα στην έξοδο περιμένουν τούς ξένοιαστους κι ανύποπτους θεατές μ' αναμμένα μοτέρ οι κλούβες και τα φορτηγά των εγγονών Οσμανλήδων.

Κι αυτήν την φορά, τα τραίνα των ναζιστών τού Τρίτου Ράϊχ που ξεκουβάλλησαν κι απανθράκωσαν «μερικούς» Εβραίους, θα φαντάζουν ως το χαζοαμερικάνικο τηλεοπτικό TΗΕ LOVE BOAT τού 1977 μπροστά στην ρημαγμένη παλουκωμένη, ματωμένη και πνιγμένη στην πέτρινη άρουρα, πανελλαδική πια «Σμύρνη»...