Θα ξεκινήσω με τις σαμπάνιες: ο Κύριος Κώστας Καββαθάς είναι Μορφή. Όπου θέλετε βάλτε τον, όπως επιθυμείτε στολίστε τον, μα επηρέασε άμεσα κι έμμεσα ό,τι η Ελλάδα - σε Τεχνολογία - είχε και έχει. (No small thing this, για εκείνον που του αρέσουν τα λιβανιστήρια... αρκεί να μην φαίνονται ότι φαίνονται). Όχι επειδή δημοσιογραφούσε γερά, ούτε γιατί έγραφε γι' αυτοκίνητα, μα διότι έπνευσε μιαν ανάσα δημιουργίας κι ελπίδας, εκσυγχρονισμού και ουχί κρατισμού, πολιτισμού και ουχί δημοσιοϋπαλληλίας, προόδου και ουχί αρπαχτής σε μιαν Ελλαδίτσα που σταθερά-κραταιά ψηφίζει πρωθυπουργούς έναν Γιωργάκη και έναν Αλέξη. (Τσίπρα this is, όχι Κούγια ακόμη!)

---

Ο Κύριος Κώστας Καββαθάς για εμένα ήταν – μεσούσης τής πικρής και συρρικνωτικής Χούντας – μια φλέβα Τεχνολογίας και Παραγωγής, μια δύναμη όνειρων ζωντανή προωθητική και μια γέφυρα οραμάτων με ό,τι καλύτερο είχε ο Δυτικός Τεχνολογικός Καπιταλισμός να προσφέρει. Τον διάβαζα απ' τις πρώτες μερούλες του, απ' την ΜΕΣΗΜΒΡΙΝΗ και το AUTO-EXPRESS, μέχρι τούς 4ΤΡΟΧΟΙ, (με τους 2ΤΡΟΧΟΙ ποτέ του δημοσιογραφικά και εκδοτικά δεν "το είχε"). Κι ανεξαρτήτως τής μικρής και σημαντικής για εμέ προσωπικής ιστορίας μας (η οποία παραμένει μεταξύ μας), για εμένα ο Κύριος Κώστας Καββαθάς ΗΤΑΝ και ΘΑ 'ΝΑΙ – γιατί εγώ στα δικά μου ινδάλματα/όχι «είδωλα» δεν τους κόβω το κεφάλι, ούτε τ' αποκαθηλώνω ποτέ αναλόγως ταμείου ή κάλπης – αρχηγός πλοηγός, τιμημένος στεφανωμένος, ευλογηθείς κι αγιασθείς. Τέλος. Τελεία. Μα. Έως ότου...

... αυτός ο ίδιος αποφάσισε να κατέλθει τού βάθρου προσφάτως κι απότομα, πετώντας μιαν «ασήμαντη» μα βαρυσήμαντη κουταμάρα. (Τώρα όμως θ' αρχίσω τις γκράππες.) Τον πολύ-τελευταίο καιρό βέβαια μηρυκάζει τα ίδια «ιερά ελληνικά μπάζα» ξανά και μανά, μα ημών και υμών των πιστών, τα αυτάκια μας δεν ιδρώνουν. Άπαξ και βάλαμε εμείς την υπογραφή μας σ' Αυτόν, δια-βίου την έχει Αυτός και δεν πάει να γίνει τζιχαντιστής, να ψηφίσει τον Σώρρα, να πλανέψει την Μενεγάκη.

Στο Facebookικό ντουβάρι τού «πολυτεχνίτη κι ερημοσπίτη» και περιφερόμενου πολυλογά Διονύση Χοϊδά διάβασα την εξής ατάκα του-προτροπή, σε σχέση με την πιτσιλωτή παπάρα τού Νίκου Καρανίκα. «Μην ασχολείστε με κατώτερα όντα» - pas chic, but shock! - ο «Δάσκαλος» έγραψε και τούτο απότομα στο Πινατούμπο με έκατσε, αιφνίδια η Αίτνα τον καφέ μου τον έψησε και στον Όλυμπο-και-Κίσσαβο την μπάρα με τα βάρη απόθεσα, αρπώντας το πληκτρολόγιο να τον επανατοποθετήσω στην θέση του, γιατί απ' το βάθρο ΜΑΣ μόνος του και αιφνίδια βρόντηξε τούτος. Ασυγχώρητα και κουτά, απρόσεκτα βιαστικά, εκμηδενιστικά και μοιραία. (Όπως ακριβώς είχα κάνει προ-25ετίας περίπου με τον Κωστόπουλο τον Πετράν, και είχε «βράσει» το tout-Athènes τότε!)

Τί λέει ο λαός μας – των «κατώτερων όντων» – Κύριε Κώστα μας; «Το φλύαρο, ασυμμάζευτο και πολυπράγμον πουλί, απ' το στόμα του πιάνεται». Καταδέχτηκες εσύ ένας ΤΟΣΟΣ ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ και ΟΛΟΚΛΗΡΟΣ Καββαθάς να ζητιανεύεις ψιχία και ν' αλιεύεις ψηφία ηλεκτρονικά, προκειμένου έναν "μποτάκια" Καρανίκα να κατατροπώσεις; Να εξοβελίσεις; Άπαξ και «Μην ασχολείστε με κατώτερα όντα» ασυλλόγιστα έγραψες, αυτό αυτομάτως σημαίνει – στα δικά μου ελληνικά, τα οποία όπως διαβάζεις είναι πολύ καλά – ότι ΕΣΥ ο τρισμέγιστος Κώστας Καββαθάς είσαι «ανώτερο ον», κι εδώ μόλις το 'χασες απολύτως κι εξ ολοκλήρου. (Για πρώτη, οριστική και αδιόρθωτη φορά και - surprise surpise - αποτελειωτική τελείως φορά.) Τί την ήθελες βρε «ηγέτη της καρδιάς μας» – καταπώς κάποιος συζυγόβλακας σε υμνεί – τέτοια παρόλα ενός Χίμμλερ άξια κι ενός Καρανίκα αντάξια; «Συ είπας» και για καραδημοσιογραφάρα εσύ, πρώτος απ' όλους έπρεπε όχι μόνο να γνωρίζεις, μα να φροντίζεις το φονικό scripta manent. (Tί δήλωσε κάποτε ένα τρομάρα του-πνευματικό σου παιδί που το λένε Χριστάκη Χατζάρα, που σε ΟΛΑ σου σ' ακολούθησε; Είπε σοφά τούτο δω, την εποχή τής κοινής σας ευημερίας βεβαίως: «Μπορεί μια ζωή να είμαστε σωστοί, μα αρκεί μια μικρή μαλακίτσα για να μας κάνει.... (κι ακολουθεί η ονομασία τού γυναικείου αιδοίου, σε γλώσσα κοινή λαϊκή)»! Λυπάμαι, αλλά το 'χασες – κατ' εμέ – ίνδαλμά μου τής νιότης μας λατρεμένο κι αγαπημένο. (Κι εννοώ κάθε μια προηγούμενη και επόμενη λέξη αγνού πάθους μου και αγάπης αληθινής.)

---

Όταν ήσουν τρανός κι "à cheval" συνομιλούσες με τις Αρχές και τις Κεφαλές, τις εταιρείες τις αντιπροσωπείες, με τα γήινα τα ουράνια, τους υπαλλήλους και τ' αφεντικά – ήταν ωραίες και αξέχαστες εποχές, συμφωνώ, μα σου διέλαθε ότι ΑΠΑΝΤΑ έχουνε ΕΝΑ τέλος. Κάποτε. Και στον ανθρώπινο βίο – ρώτα τον Μάρκο Αυρήλιο, happy to oblige ο αυτοκράτωρ για πάρτη σου – μπορεί KOINH σημασία να έχει πώς διοίκησες κατά την διάρκεια, μα ATOMIKH αξία έχει πώς εξήλθες στο τέλος. Κάποιο παιδικό τραύμα σου φαίνεται πως δεν έχει ΑΚΟΜΗ επουλωθεί, να έχεις ζήσει εσύ μια ΠΛΗΡΗ και ΓΕΜΑΤΗ – για να μην πω γαμάτη – ζωή, κι ΑΚΟΜΗ να ζητάς τί; Να μιλάς για τί; Στις πόσες ζωές σου αυτό το στόμα θα χορτάσει, αυτό το μυαλό θα ικανοποιηθεί, αυτή η ψυχή θα αναπαυθεί; (Όταν ΟΛΟΙ οι Έλληνες γίνουνε Λάουντα, σού αρκεί; Όταν ΟΛΟΙ οι Έλληνες γίνουνε Ευρωπαίοι, σού φτάνει;) Πότε μωρέ θα ησυχάσεις, τώρα μάλιστα που ενηλικιώθηκες κι αρχίσανε τα μαζεμένα και ασυγκράτητα προβλήματα υγείας να σε ταλαιπωρούν τόσο; Και να σ' εκθέτουν εσένα, εξευτελιστικά περισσότερο κιόλας;

Σωτηριολογικό είναι το πρόβλημά σου τελικά Κύριε Κώστα μας, και δη Χριστολογικό: επάνω στον σταυρό μαρτυρίου Ελλάδος ΟΥΔΕΙΣ σού ζήτησε ΕΣΕ ν' ανεβείς, και για τους Έλληνες να μαρτυρήσεις. Τί θες επιτέλους για να τ' αφήσεις το Ρωμέϊκο ήσυχο κεφάτο κι ανέμελο ν' αυτοκαταστραφεί, όπως με επιτυχία τεράστια επί τόσους αιώνες επιτελεί; Να σου πω λοιπόν και το άλλο, που ποτέ δεν σου έχει περάσει από το μυαλό: εάν Κύριε Κώστα δεν υπήρχε στην πιάτσα και την ζωή, στους δρόμους στην εξοχή ο κοινός μαλάκας έλληνας οδηγός – ή να σ' το καρφώσω αλλιώς – εάν ΟΛΟΙ οι Έλληνες ήταν «ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ ΟΔΗΓΟΙ», poor μίστερ Κώστας μας out of business θα ήσουν. Ακαριαία. Καθώς λεζάντα, καρριέρα και μεροκάματο ΕΣΥ έκανες ΕΠΑΝΩ ακριβώς σε τούτον που λοιδωρούσες και στόλιζες, κουλάντριζες τσίγκλαγες κι έπρηζες, προκαλούσες. Από θέση ΚΑΙ γνώστη ΚΑΙ «ανώτερου» ΕΣΥ τού την έλεγες γλυκά και κομψά, επί έτη πολλά κι όμως Κύριε Κώστα – ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΛΛΗΝΑΣ και εχεφρόνους πατρώνους τελικά δεν σηκώνει. Του Έλληνα ο σβέρκος μόνον καμτσίκι και φέσι γροικά κι εσύ έγραφες δίδασκες, παραληρούσες κεντούσες και... νόμιζες! (ΚΑΙ όταν πίσω απ' την γραφειάρα σου και διοικούσες, ΚΑΙ τώρα που είσαι στην καρακοσμάρα σου και κλαίγεσαι που δεν σε "καλούνε" να διοικήσεις!) Εσύ που ΜΕΣΑ ΣΕ ΟΛΑ πενήντα (50) ολόκληρα και ατέλειωτα χρόνια ήσουνα, δεν είδες τί ακριβώς ο Έλλην ετούτος ψηφίζει; Μπααα, τους Έλληνες εσύ ως θαυμαστές σου και χειροκροτητές σου ΜΟΝΟ τούς θες, άντε πληρωτές-αναγνώστες και γλείφτες-φίλους, ersatz γιούς και πρόθυμους yes-men, οι υπόλοιποι, οι ΠΟΛΥ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ υπόλοιποι, είναι «κατώτερα όντα»! Μα μια ματιά στις τελευταίες ελληνικές εκλογές αδιαπραγμάτευτα-πανηγυρικά-σφαγιαστικά το βουλοκερώνει(sic) ετούτο.

Αντί να αράξεις λοιπόν στις δάφνες σου να αναπαυθείς, Μέντωρ «ελληνικού πολιτισμού» κι εσύ να ενδυθείς, κάθεσαι ΚΟΤΖΑΜ ΙΝΔΑΛΜΑ και την λες στον «γοβάκια». Αυτουνού Κύριε Κώστα τόσο τού κόβει, εσύ γιατί τέτοιον λάκκο ατάκας για πάρτη του/σου έσκαψες; Το παράδειγμα τού καλού παιδιού, πετυχημένου διαφημιστή και βαρετού συγγραφέα Νίκου Δήμου ζήλωσες; Που σ' όλα μέσα είναι συνέχεια (και άριστα κάνει), μα οσονούπω θα την βαρέσει την αποκόλληση, καθώς ο κόσμος γυρίζει για εκείνον και μόνον! Κι όλο «αποχωρεί, γιατί διαφωνεί» και συνέχεια «νά τος πετιέται» ξανά, κι όλο μάς κοπανά πως έχει βγάλει 62 βιβλία κι εμείς πρέπει να του το εκτυφλοφωτίσουμε(ξαναsic) κιόλας. Ξέρεις τί σκέφτηκα εγώ; Πως λέω π.χ., ότι εσείς οι δύο π.χ., κρυφίως νομίζετε ότι ΕΜΕΙΣ σάς χρωστάμε. Κάτι. Ακόμα. Και εσαεί. Δεν φτάνει δηλαδή που σας αγοράσαμε, σας διαβάσαμε, σας θαυμάσαμε. Δεν φτάνει που σας αναφέρουμε, σας τιμούμε, σας γράφουμε – πέρας δεν έχει τούτη η πείνα ΣΑΣ γι' αναγνώριση κι η δίψα ΣΑΣ για επισφράγιση, μόνον στα εξαπτέρυγα δεν έχετ' ανέβει. Ε basta λοιπόν, ακόμη κι οι θαυμαστές εξεγείρονται κάποτε. (Ξέρεις Κύριε Κώστα τί «ξύλο» έφαγε ο Μπομπ Ντύλαν όταν με ηλεκτρικό ήχο εμφανίστηκε; Κάθησε και το έφαγε όόόλο ο νομπελίστας μα το δικό του «το πέρασε» τελικά, κι εμείς τα χειλάκια των παιδιών μας ακόμα σκουπίζουμε, σαν τα ταΐζουμε με την εξαίσια μουσική του.)

Καθώς ΑΥΤΟ είναι μεγαλείο ανδρός λέω 'γώ και όχι η σπαραξικάρδια – για να μην πω το άλλο, με την ρήξη αδένων αρσενικών – η δική σου η συνεχής εγωγκρίνια. Που ΑΥΤΗ σ' έριξε «θύμα» κοκκορόφτερα απρόσεκτο και τελικά πικρό ενός Συμβούλου Στρατηγικού Σχεδιασμού, ενός Ψηφισμένου μα Ψαρωμένου συνΨεκασμένου Πρωθυπουργού, που τα πλειοψηφούντα σ' ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΖΩΗ «κατώτερα όντα» θελήσανε για ηγέτη. (Και παρακάλα μη βγάλουνε καμμιά Ζωή ή Γιάνη πρωθυπουργό, γιατί σε βλέπω να βγάζεις βίζα για Κουρδιστάν, έτσι όπως έχεις ενδυθεί με στρατιωτικά ρούχα και μαύρο μπερέ σένιος.) Εξ ονόματος τού θαυμασμού μας και της αγάπης μας, πες μας τί θέλεις επιτέλους απ' την δική μας ζωή, να σ' το δώσουμε, να σ' το κάνουμε για να χαλαρώσεις και ν' αναπαυθείς επιτέλους! Θες να γίνεις πρόεδρος τής Ελληνικής Δημοκρατίας; Της ελληνικής Βουλής, Του ελληνικού αυτοκινητοδρόμιου; Της ελληνικής αυτοκινητοβιομηχανίας; Του Ιδρύματος Μπότση; Να σου ξαναστήσουμε τις ΤΕΧΝΙΚΕΣ ΕΚΔΟΣΕΙΣ, θες; Τί ΑΛΛΟ ΑΚΟΜΗ βρε αξεδίψαστε ανικανοποίητε μα βαρετέ πια και κουραστικέ πια θες, άλλο απ' αυτό που ΗΔΗ έχεις ΚΑΝΕΙ και ΖΗΣΕΙ, άλλο από αυτό που ΗΔΗ σού έχουμε ΑΠΟΔΩΣΕΙ εμείς οι αφανείς λάτρεις και αναγνώστες σου, συνδρομητές των περιοδικών σου και τε-λειωμένοι σου οπαδοί; Μείνε λοιπόν στο βάθρο που σε βάλαμε εμείς και μην διανοηθείς να κουνηθείς από κει ρούπι, τ' ακούς; Γιατί ΔΕΝ ΑΝΗΚΕΙΣ ΣΤΟΝ ΕΑΥΤΟΥΛΗ ΣΟΥ ΠΙΑ – εάν θέλεις να ΕΙΣΑΙ δάσκαλος και όχι να σε σαλιολιβανίζουν οι άλλοι – πώς αλλιώς να σ' το πω; Δικός μας είσαι «Δάσκαλος» καταπώς λέν', περιορίσου λοιπόν στον ρόλο που ΕΜΕΙΣ σού πλέξαμε και μην ζητάς άλλον. (Οι υπόλοιποι ρόλοι είναι δοτοί, mind you.)

---

Σε συμπονώ, πραγματικά σ' εκτιμώ και όπου βρεθώ σε ευχολογώ – τούτο ονομάζεσαι largesse ψυχής υγιούς και όχι η συνεχής ζητιανάρικη-προσοχής γκρίνια – I have great respect for you, αλλά μη με χαλάς κι άλλο με τα ίδια και τα ίδια τα αυτοαναφορικά σαλιαρίσματά σου. ΤΑ ΛΑΘΗ ΣΟΥ ΠΑΡΑΔΕΧΤΗΚΕΣ, ΜΑ ΔΕΝ Τ' ΑΠΟΔΕΧΤΗΚΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΩΣ ΤΑ ΑΝΑΚΑΤΩΝΕΙΣ. ΤΑ ΑΝΑΜΑΣΑΣ ΚΑΙ ΤΑ ΕΠΑΝΑΛΑΜΒΑΝΕΙΣ λεκτικά, πράγμα που σημαίνει πως δεν τα έχεις εσύ καταπιεί και συνεχώς – εν είδει πλυντήριου – μας τα επαναφέρεις αφρισμένα. Γιατί εάν τα είχες αποδεχθεί, θα είχες μπει στην σιωπή κι εσύ θα σβήσεις μιλώντας. (Πώς το λέει ο λαός; «Πρώτα βγαίνει η ψυχή, και μετά το χούι»; Αλλά ΚΑΙ εσύ τον «λαό» τον έχεις ένα κλικ κάτω τελικά, όπως ΟΛΟΙ οι ΜΕΓΑΛΟΙ εκδότες κι ηγέτες βασικά τον ελληνικό λαό έχουνε, (όποιος κι αν αυτός είναι). Εκδότες; Βλ. Λαμπράκης ή Κωστόπουλος, Βλάχος ή Τεγόπουλος, Κουρής ή Καββαθάς (μην ανατινάζεσαι, τυχαία η σειρά τους μα με ένα κοινό γνώρισμα: τον υποτίμησαν και τον υποτιμούν τον λαό. Κατά βάθος. Και εάν είχες «διαβάσει» λίγο περισσότερο Ανδρέα Παπανδρέου αντί για Ζουρ(λι)άρι, θα 'χες από νωρίς καταλάβει ΠΟΙΟΣ και ΤΙ είναι ΑΥΤΟΣ. (Ο λαός, όχι ο Παπανδρέου.) Αλλά εσύ νόμισες ότι επειδή εκεί στις μεσαίες σελίδες των 4ΤΡΟΧΟΙ περιμάζεψες τα φραγκωμένα «μπουμπούκια» τής τότε ελληνικής διανόησης (holly shit!), «έκλεισες» κιόλας ως άλλη Λιάνη. Και μια και είμαστε στην γνωστή γειτονιά, η γνώμη μου – που δεν σ' ενδιαφέρει βέβαια – είναι ότι τρία (3) πράγματα ΔΕΝ έπρεπε να 'χες κάνει: 1/ να μπεις στο Χρηματιστήριο, 2/ να στήσεις εκτυπωτήριο και 3/ να πουληθείς στον Λυμπέρη. Κούγκι Κύριε Κώστα μας έπρεπε να τους κάνεις τούς 4ΤΡΟΧΟΙ, παρά να πέσουν στα χέρια τού πρώτου πνευματικού τέκνου σου, το οποίο στεγνά και στυγνά ΕΣΥ απαρνήθηκες! (Είσαι «πατέρας» εσύ τελικά, για να κράξεις «δεν τον ξέρω τον κύριο» Στράτη Χατζηπαναγιώτου;) Αλλά διακατέχεσαι ΚΑΙ εσύ ως ωραίος Έλλην – ουχί τού εγγονοπούλειου Σιμόν Μπολιβάρ – απ' το πατρικό-πατριαρχικό σύνδρομο: το παιδί μου είναι η επιχείρησή μου, η επιχείρησή μου είναι το έργο μου, οι αναγνώστες μου είναι οι καταναλωτές τού έργου μου κι εγώ είμαι κοντολογίς ο... Μεσσίας. (Που επαναστάτησε και τα έβαλε με τους μεσάζοντες, αυτούς ακριβώς με τους οποίους από καταβολής ελληνικού κράτους οι Έλληνες κάνουνε την δουλίτσα τους, και ουχί την δουλειά τους. Γιατί απλά, ΑΥΤΟ θέλουν!)

Βρε it's only a job, a simple profession and NOT a mission it was, μα εσύ το ενεδύθης ως Αποστολική και Καθολική και Προσωπική Διακονία, και μόλις «έπεσες» ή «σε φάγανε», τριγυρνάς και την ίδια κασσέττα πατάς – please spare us the bitterness of your senility troubles. Κόλλησες Κύριε Κώστα μας, κόλλησες στον αμετροεπή σου εγωισμό – a very distant second... ο Πάγκαλος! – και δεν βλέπεις καν τα ίχνη τα δικά σου και τις ομοιότητες τις κοινές. ΚΡΙΜΑ. It's a waste and a shame, ΚΡΙΜΑ για σένα και ΝΤΡΟΠΗ για εμένα – μην ξεχνάς, εγώ ο θαυμαστής σου τα γράφω αυτά – που όπως κι ΑΛΛΟΙ ΠΟΛΛΟΙ πληγώνομαι να σε βλέπω μυρμιρίζοντα και ραπάροντα και συνεχώς κολλημένον στην έωλη και απατηλή επικαιρότητα, ΝΑ ΙΚΕΤΕΥΕΙΣ ΔΙΚΑΙΩΣΗ, ΕΣΥ, με ένα τέτοιο ΤΕΡΑΣΤΙΟ έργο. Να κλαυθμηρίζεις «πού θ' αφήσω το αρχείο μου...»! Βρε κουτέ (ή με δικά σου λόγια, ρομαντικέ), εσύ με ΤΕΤΟΙΕΣ σχέσεις και ΤΟΣΕΣ επαφές δεν έχεις καταλάβει ΑΚΟΜΗ πού ζεις; Ίδρυμα στην Ελλάδα κάνουν οι Καραμανλήδες κι οι Μητσοτάκηδες, Ίδρυμα θέλεις κι εσύ Κύριε Καββαθά μας; Κανονικά εσύ ΜΟΝΟΝ Ίδρυμα ΔΕΝ έπρεπε να επιθυμείς. Εσύ έπρεπε να σκορπίσεις στο Αιγαίο το βαρύτιμο «αρχείο σου», αλλά ποιά είσαι; Η Μαρία Κάλλας τής εκδοτοδημοσιογραφίας; Όχι, εσύ επιμένεις τώρα-στα-στερνά ν' ανταλλάξεις το έργο σου με μια καραμανλικού-τύπου υστεροφημία, με ένα άγαλμα, με μια θέση ακαδημαϊκού; (Προς μελέτη σου: ξέρεις πώς νιώθει ο Βασίλης Βασιλικός που τού έφαγε την έδρα στην Ακαδημία Αθηνών ένας Θανάσης Βαλτινός; Έτσι καταντάει ο άνθρωπος, μα δεν είναι κατάντια πρέπουσα αυτή για Μορφές σαν εσένα.) Α, όμως παίζει και τ' άλλο: αφού είναι αχάριστοι και αλήσμονες οι "βλάκες" οι Έλληνες, βάλε ρε κιμπάρη το χέρι στην τσέπη σου ΕΣΥ και νοίκιασε - απ' το επταψήφιο νουμεράκι ευρώ που λέν' ότι πήρες -  ένα δυάρι στου Μετς ή στην Νίκαια, ένα οχταόροφο στα Μεσόγεια ή στην Ρω και στέγασέ το ΜΟΝΟΣ ΣΟΥ-ΠΑΡΤΗ ΣΟΥ ρε ανυστερόβουλε το αρχείο σου το πολύτιμο - how's THAT for a fast n' simple solution στον παιανικό σου νταλγκά!

Να σ' το ξεκαθαρίσω όμως αυτό: εάν πας να βρεις ύβρι ή παρεξήγηση στα γραφόμενά μου, θα βρεις πάμπολλες. Θα σώσεις την «μούρη» σου στους φίλους σου, στα ορφανά σου και τον «κύκλο» σου (στον οποίον ποτίζεσαι εγωιστικά κι απ' τον οποίο εξαντλείσαι υπαρξιακά), μα θα καταστείλεις γι' ακόμη μία φορά την σταθερά-διψασμένη ψυχή σου. Εγώ Τσίπρας δεν λέγομαι και δεν έχω αυταπάτη καμμία, ξέρω πολύ καλά τί θα κάνεις: ό,τι έκανες πάντοτε δέσμιος-τραγικά τού εξωτερικού εαυτούλη σου. Θα κάνεις ΠΑΛΙ τα ίδια ΞΑΝΑ βαρετά, θα πας να «πιαστείς» μαζί μου όπως την άλλη την ρημάδα Facebookική φορά, που με έφερες στην ΠΟΛΥ ΔΥΣΚΟΛΗ θέση, να σε βάλω στην θέση σου. (Please save yourself the tyranny and the agony: ουδείς μπορεί να τα βάλει με αγνό και αδιαπραγμάτευτο μαθητή και δεν θυμάμαι εάν αυτό το 'χει πει η Κατρίν Ντενέβ, ο Γουίνστον Τσώρτσιλλ ή ο Ντάνης ο ΦΩΤΟΣ – χαχαχα, γέλα βρε!)

Κρίμα στην ηλικία σου, στην εμπειρία σου, στις ώρες σου και στα χιλιόμετρά σου: θα έπρεπε να έχεις αποσυρθεί στην κορυφή σου ικανοποιημένος και ευτυχής και ν' ακούς να βατράχια να κοάζουνε από κάτω, τα πρόβατα να ψηφίζουνε και τους ελληνικούς πρησμένους νανοελέφαντες να σηκώνουνε ποδαράκι υπάκουα έμπροσθεν καγκελαρίου-θηριοδαμαστρίας. Να σ' το πω ΚΑΙ αυτό: ο βάλτος στον οποίο μέσα εσύ έζησες και πανάξια δημιούργησες, βάλτος ήτανε, βάλτος έμεινε και ελληνικά-βαλτός βάλτος θέλει – και επιμένει – να μείνει. Δεν άντεξα Κύριε Κώστα – βλέπεις εγώ σταθερά και τιμητικά βάζω ΚΑΙ τα δυό κάππα σου με κεφαλαία, γιατί δεν αντιμετωπίζω κανέναν ως «κατώτερο ον», γιατί δεν νομίζω τον εαυτό μου ανώτερο από κανέναν – να σε διαβάζω να σέρνεσαι και διέγραψα τον πολυτεχνίτη και ακατάσχετο Χοϊδά απ' το Facebook, (μέσω του οποίου σε διάβαζα, καθώς δεν ήμασταν «φίλοι» εμείς, αφού εσύ ίνδαλμα μού 'σαι), γιατί μπορεί να πονάν τα γεράματα, μα το ξεκούτιασμά σου περισσότερο με πληγώνει. Και να σου δώσω ένα παράδειγμα, το οποίο εσύ φυσικά ως «ανώτερος» θα σουργελέψεις: Τον ξέρεις τον Αλαίν Ντελόν; Ήτανε κούκλος-θεός στα νειάτα του; Έπαιξε ΚΑΙ σε ταινιάρες, ΚΑΙ σε φιλμάκια; Τον είδες ή τον άκουσες εσύ να τσουρομαδιέται συνέχεια, εδώ και εκεί; Με τούτον ή με τον άλλον; Γέρασε ο τεκνός κι άραξε, τέλος. Γέρασες και εσύ – κανείς δεν ξεχνά, τουλάχιστον όχι εγώ, ότι όλοι μας θα γεράσουμε αναπόφευκτα σταθερά – μα μια έννοια έχω: μη γίνω σαν και εσέ, εγώ – και τόσοι πολλοί άλλοι – ΠΟΥ ΘΕΛΑΜΕ ΣΑΝ ΕΣΕΝΑ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ. Κάποτε.

Γιατί, όπως σου το προείπα: ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΛΕΠΤΟΜΕΡΕΙΑ ΚΡΙΝΕΣΑΙ Κύριε Κώστα μας και ουχί στην αρχή τού πάρτυ ή στης λεζάντας την διάρκεια. Και μάλιστα στο γαρμπίλι που γλυστρά, και όχι στην πιστάτη και σαγρέ-άγρια άσφαλτο. Α, και πού 'σαι; Γι' ΑΥΤΟ λέγεται «άσφαλτος»: γιατί ΑΥΤΗ δεν κάνει λάθος ΠΟΤΕ, ΕΣΥ κάνεις λάθη. Of which you have made a lot, αλλά δεν πειράζει μωρέ, χαμογέλα, ποιός δεν έκανε για να χτυπιέσαι μόνο και μόνος εσύ; (Κατέβα επιτέλους απ' τον αγαπημένο σταυρό σου και πλησίασέ μας εμάς, να δεις τί καλά θα περάσεις. Μόνο όμως εάν θες να ακούσεις εσύ και ουχί ΠΑΛΙ-ΞΑΝΑ-ΜΟΝΟΜΑΝΙΑΚΑ ν' ακουστείς, γιατί έχεις αρχίσει και σολάρεις λίγο βαρετά, ειλικρινά σού το λέω.) Τί έλεγε ο παππούς μου; «Θες να δεις έναν ευτυχή; Δες εάν συμφωνεί κι αν γελάει.» Αντί να γελάς εσύ – ΠΛΗΡΗΣ ΕΡΓΩΝ ΛΑΜΠΡΩΝ κι ΗΜΕΡΩΝ ΦΩΤΕΙΝΩΝ, σ' το ξανατονίζω – κολλημένος κάθεσαι εκεί που ξεκίνησες, εκεί που έλαμψες κι εκεί πού 'σβησες, λες και δεν έχει περάσει ούτε καν μία μέρα, στα πενήντα τούτα χρόνια που έχουν κυλίσει έκτοτε. Και τί λέει ένας Ζen μάστερ και baby γκουρού τής Κυψέλης; "Εάν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ έδωσες, δεν γκρινιάζεις, δεν κλαίγεσαι, δεν παραπονιέσαι. Εάν όμως το κάνεις αυτό, σου 'βγαίνει' σού 'ξεφεύγει' και σε 'καρφώνει' αυτό γιατί ΟΛΟ στους ΑΛΛΟΥΣ έδινες, εκτός απ' τον ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ. Και τούτο είναι τροφή ΕΓΩ και ουχί εαυτού, βρες ποιός είσαι και 'παίξε'".

---

Ήγγικεν η ώρα Κύριε Κώστα Καββαθά να «την ακούσεις» από έναν πιστό, μα ρέκτη κι αληθή μαθητή σου. Και τώρα πρέπει να το πιείς το πικρό-στην-αρχή, μα τόσο ανατασιακά γλυκό ποτήριο τούτο: ο μαθητής σου – και ΠΟΛΛΟΙ μαθητές σου μαζί του – σε περάσανε, σε ξεπεράσανε και είναι σε θέση ΤΩΡΑ ΑΥΤΟΙ συμβουλές να σου δίνουν ΕΣΕΝΑ! Αλλά δυστυχώς, παραμένεις τυφλός. ΚΑΙ κουφός. ΚΑΙ κλειστός. (Κρίμα.) Γιατί ζητάς ΑΚΟΜΗ το απτό-ορατό-υλικό, ενώ τόόόόσοι σού νεύουν απ' τις καρδιές τους για το άϋλο το επέκεινα, το ζωντανό εδωνά, το πέραν το γειά σου. Μα εσύ εκεί: σαν να ζητάς αναγνώριση ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΠΑΝΤΟΤΕ ΖΗΛΕΥΕΣ ΜΑ ΔΕΝ ΧΩΝΕΥΕΣ (Λαμπράκηδες Δημήτρη και Χρήστο π.χ.), γιατί απ' τους άλλους ΗΔΗ την έχεις. Γι' αυτό η θεϊκή ελληνική Μοίρα τελικά σ' έριξε σε κάτι επίγονους τύπου Λυμπέρη, και πάλι καλά να λες που βρέθηκε και αυτός, ώστε να συνεχίζεις να γκρινιάζεις εσύ διαρκώς, διακαώς όπως κάνεις. (Σταματάω εδώ, γιατί γνωρίζω την κατά-καββάθειο-βάθος τρυφερή σου καρδιά και δεν θέλω άλλο να σε «πληγώσω» με την πένα μου, την διασταύρωση ρομφαίας κι αγάπης.)

Έκατσα και φιλόπονα ξόδεψα μέρες μου για να γράψω τούτο το κείμενο, το «δικό σου». (Το ξέρω ότι είμαι πολύ καλός συγγραφέας, γι' αυτό δεν υπάρχει εκδοτικός οίκος να εκδώσει τα έργα μου, σε αντίθεση με εσένα που ήσουν πολύ καλός δημοσιογράφος και κατάφερες να εκδώσεις τα περιοδικά σου. Και μπράβο ουρανομήκη για σε.) Διάβασέ το λοιπόν με το παροιμιώδες βρεττανικό "pinch-of-a-salt" κι άσ' τα όλα «νερό και αλάτι» να γίνουν. Τί λέει ο περιούσιός σου λαός; «Όποιος αγαπάει παιδεύει», ναι. Συγγνώμη σού ζητάω λοιπόν εάν σε κατέβαλα (και όχι, μην τηλεφωνήσεις στον δικηγόρο σου, δεν σε προσέβαλα), μα someone had to do the dirty job τα φυλλοκάρδια σου τέντα ν' ανοίξει. Και να καρφώσει εκεί μέσα επιτέλους το μάθημα που το καταβεβλημένο-πλέον μυαλό σου αδυνατεί να συγχρονίσει με την καρδούλα σου. (Κι αυτό το προηγούμενο «παιδεύει» τού «κατώτερου όντος» λαού σου, εγώ το χρησιμοποιώ με την εκπαιδευτική έννοια, έστω και τώρα, μα καλύτερα τώρα παρά ποτέ. Γιατί όταν ήσουνα στα ντουζένια σου, άκουγες και κανέναν που σου 'λεγε εκείνα που ΔΕΝ ήθελες ΕΣΥ να ακούσεις;)

And here comes my tour de force, my last tip, αντίδωρο ειδικώς για εσένα: ένας βασικός ήρωας στο τελευταίο βιβλίο μου, ο Consigliere – ψάξε να μάθεις τί σημαίνει αυτός, τί υψηλό και λεπτό έργο κάνει και ποιός είναι ο ρόλος του ειδικώς – λέει: ο της Μαφίας αρχηγός τον Consigliere του έχει για να του μηνά ασφαλώς, ΑΥΤΑ-ΑΚΡΙΒΩΣ, που ΔΕΝ θέλει ο ίδιος ν' ακούσει. Καθότι ΕΚΕΙ το μεγαλείο τού ανδρός κρίνεται παίζεται, ορίζεται και προορίζεται: στο πώς χειρίζεται αυτά-ακριβώς που δεν θέλει ν' ακούσει. (Γιατί ακόμα και ο Μafia Don, έχει ΠΟΛΛΗ ΔΟΥΛΕΙΑ με τον εαυτό του. Ακριβώς ΟΣΗ και ΙΣΗ ΔΟΥΛΕΙΑ έχει και με τον κοσμάκη γύρω του, αυτά ακριβώς τα «κατώτερα όντα» που του δείχνουν το κατώτερο μέσα του και εντός του. Κι ο αληθινός Δάσκαλος ζυγίζεται απ' ΑΥΤΗΝ ΑΚΡΙΒΩΣ την προσωπική αναμέτρηση στα μαρμαρένια αλώνια τού Είναι του, στην εσωτερική μάχη με τον – κατώτερο θες; Λιγότερο θες; Φοβισμένο θες; Αποτυχημένο θες; – εαυτό του.

Σε ευχαριστώ που με διάβασες, (γιατί ξέρω καλά πως με διάβασες. Γιατί ξέρω καλά πως ό,τι γράφω είναι βέλος γλυκό και ευθύ, καθαρό και τραχύ μα τροπαιοφόρο). Και σου εύχομαι πάντα υγεία χαρά, ειρήνη κι αποδοχή, χαμόγελο και του σαχλού σου "V for vendetta" με laser αμέσως διαγραφή. (Καθότι βεντέττα, εκτός από Κρήτες κατσικοκλέφτες και Μανιάτες για την τιμή-τής-αδερφής, στήνουνε οι βεντέττες... και για τόσο ρηχή ντίβα δεν σ' έχω!) Μην σέρνεσαι και μην πονάς, μην χαμηλώνεις και μην τραυματίζεις τον εαυτό σου Κύριε Κώστα, όχι Κύριε Καββαθά τέτοιον κι άλλον πόνο εσύ δεν (τον) αξίζεις. Γιατί αυτό που αξίζεις ΕΣΥ, σού το έχουμε ΗΔΗ δώσει ΕΜΕΙΣ – μεταξύ μας μεγαλύτερο δώρο απ' αυτό δεν υπάρχει – γιατί είναι αθώο κι αγνό, άϋλο κι άχρονο και δεν μπορείς να κάνεις ΤΙΠΟΤΕ ΑΛΛΟ ΕΣΥ, εξόν απ' αυτό που σου λέμε. Έτσι λοιπόν, "Just stand there and be bold", μα προπαντός μην κουνιέσαι. Μείνε ατάραχος και ακίνητος και μην πεις ΟΥΤΕ ΜΙΑ κουβέντα ΑΛΛΗ ΠΙΑ, μπορείς; Πόσο θ' αντέξεις τον εαυτό σου ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να δεις και σ' ΑΥΤΟΝ τελικά να δοθείς; Άντε πια, έτσι μπράβο.

{Τέσσερα updated υστερόγραφα τώρα, συν μία φωτογραφία: 1ο/ Το πειθήνιο τσόλι και δύστυχο καρακόλι που έβαλες - έναντι αποφαγιών φήμης που τού πετάς στην "αυλίτσα" σου - να κάνει αναφορά στο Facebook, ώστε να σπεύσει ο Μάρκος ο Ζούκερμπεργκ το εκεί-αναρτημένο μου/"σου" κείμενο να κατεβάσει, να το χαίρεσαι. (Γι' αυτό δεν έκανες παιδιά "ρε συ", (όπως σ' εμέ απευθύνθηκες): γιατί με πληρωμένους-βαλτούς-μπροστινούς πάντοτε δούλευες και με φτηνούς-φουνταριστούς-πισινούς εξακολουθείς να διάγεις.  2ο/ Επειδή "η κόττα που τα νυχάκια ποτέ της δεν έβγαλε, 'χιούμορ' τ' αποκαλεί τούτα", σταμάτα κι εσύ να σωτάρεις την κάθε αμετροεπή σου υπερπαραγωγή, τυλίγοντάς την σε ένα ταπεινότυπο όσο κι αυτοαθωωτικό "χιούμορ". 3ο/ Ούτε η Κίμ Καρντασιάν βαρυόμοιρε να 'σουνα, κράζοντας "γιούπιιι!" μόλις οι θεατές τού καναλανάρχιδου κωλοδάχτυλού σου (τί πουρή ντροπή!) φτάσαν τους 100.000. (Εμ βέβαια, εσύ που "δε θες να πηγαίνεις καν πουθενά", σού τρέχουν τα σάλια απ' την μυαλοδιάρροια μπροστά στο ξεμπροστιάρικο ναζάκι ενός Ιωσήφ Παπαδόπουλου - αυτού ακριβώς ντε που τονε βάλανε "στον κουβά" τόσο ένας καινός Ρωσσικόπουλος (στην καλύτερη), όσο κι ένας κοινός Κατσοτούρχης (στην χειρότερη).  Kαι 4ο/ ο δημοσιογράφος ο βιογράφος ο ιστορικός, ο ψυχολόγος ο μικροβιολόγος ο πανεπιστημιακός, ο τολμηρός ερευνητής ο ακραιφνής θαυμαστής ο αληθής λάτρης που θα τολμήσει - και θα καταφέρει - να πάρει συνέντευξη από την... κυρία Σόφη Καββαθά, ΑΥΤΟΣ το Πούλιτζερ τής καρδιάς μας και το Νομπέλ τής χαράς μας θα λάβει. Γιατί εκείνη κρατά και κατέχει το "κλειδί" Καββαθά - όπως κάθε Μεγάλη Γυναίκα μεγάλου ανδρός - και δεν θα ανοίξει ΠΟΤΕ την ψυχή και το στόμα της, ώστε τον υμέναιο Δεσμό σας να διαλύσει ΜΕ, και να πλημμυρίσει ΑΠΟ την Αγάπη των "παιδιών" "σας". Που δεν είναι βρε έρμε τα απέθαντα κι άπιστα περιοδικάκια σου, μα οι πια-γκριζομάλληδες πιστοί αναγνώστες σου και μερικοί εξ αυτών ήδη απόντες. (Ακολουθεί και η φωτογραφία λοιπόν, που τα απεικονίζει όλα.}

---