(20.11.20)

Για την συντριπτική πλειοψηφία των συμπολιτών μου το λοκντάουν είναι πρωτόγνωρο κι εχθρικό, αποτρόπαιο έως καταπιεστικό, αντιδημοκρατικό έως απάνθρωπο. (Ενώ η Εφορία η πεθερά, ο τραπεζικός δανεισμός και ο τουρκικός επεκτατισμός, η πανελλήνια ανομία και η παναθηναϊκή ασυδοσία είναι «ευλογία Κυρίου και έλεος»...)

Ο Graecus Pasokus – ως αντιπροσωπευτικότατο δείγμα σημερινού έλληνα – είναι όχι μόνο συνηθισμένος, όχι μόνο χασισωμένος, μα τελείως τριγλυκεριδιακώς τοξινωμένος με τις τυμπανιαίες ιδέες περί ελευθερίας και δημοκρατίας, περί πίστεως και πατρίδος, περί ελευθέρας οικονομίας και σοβιετικής κομματοδουλείας. Καλοταϊσμένος και κακομαθημένος απ' τον ανεπανάληπτον Ανδρέα Παπανδρέου, μαλαγρωμένος και δυναμιτισμένος απ' τον κακέκτυπό του Αλέξη Τσίπρα έσκασε τώρα στα χέρια ενός γόνου τού Μητσοτακέϊκου και δεν ξέρει ποιόν απ' τους άάάλλους δυό να διαλέξει: τον Κουτσούμπα (που τσαμπουκαλεύεται με την ΕΛ.ΑΣ. και όχι την NKVD) ή τον Βαρουφάκη (που στρώνει κατάχαμα την Σακοράφα, πού να λερώνει τώρα μια κοτζάμ-μαντάμ Δάφνη!)

Το λοκντάουν είναι ΜΕΓΙΣΤΗ ευκαιρία, για όλους μας # 1: Να κάτσουμε λίγο «μέσα», να μαζευτούμε απ' το «έξω» και ν' αναλογιστούμε καταπού το τραβάμε εμείς και πού μάς τραβάει αυτό. Το λοκντάουν είναι ΜΕΓΙΣΤΗ ευκαιρία, για όλους μας # 2: Να αντιληφθούμε ότι τα «σιγουράκια και αποκούμπια» μας – όπως η οικογένεια η κοινωνία, η επικοινωνία η επιτυχία, tο name just these poor few – είναι από έωλα έως κούφια, από εγκάθετα έως ανύπαρκτα, από ψεύτικα έως η απόλυτη πλάνη.

Δηλαδή ρε μάγκες, καλή κι άγια είναι η πεθερά όταν φτιάχνει μπουρέκια και τώρα που σέρνει τις παντόφλες της μέσα στο σπίτι ολημερίς, τηλεόραση-τουαλέττα γράφοντας χιλιόμετρα, σάς έρχεται φόνο να κάνετε σεις; Δηλαδή ρε μάγκες, κουκλάρα και μιλφάρα είναι η γυναίκα όταν σάς τον σηκώνει εσάς και τώρα που περιφέρει την αξυρισιά και την απλυσιά της μέσα στο σαλόνι ολημερίς, τηλεργασία-τουαλέττα οργώνοντας χιλιόμετρα, σάς έρχεται συζυγοκτονία να διαπράξετε σεις; Δηλαδή ρε μάγκες, πανέξυπνα και πανέμορφα είναι τα παιδιά όταν απουσιάζουνε στο σχολείο τους και τώρα που τσιχλοκόλλησαν στο Διαδίκτυο ολημερίς, Lifo-Indymedia βαρώντας ενδοφλέβια, σας έρχεται να προβείτε σε τεκνοκτονία;

Θα το στάξω ευθέως: όόόταν τελειώσει και τούτο το «κακό», όποιος κάνει στην «επομένη» ζωή του τα ίδια με πριν – όχι μόνο μαλάκας θα είναι και θα μείνει, μα θα ψοφήσει μιαν ώρα αρχύτερα. (Και το λέω αυτό, γιατί αυτό το «κακό» δεν πρόκειται να τελειώσει ούτε σύντομα ούτε εύκολα, οπότε brace up γενναίοι μου, έρχονται απολαυστικά χειρότερες μέρες.) Αν φίλε μου αγωνίζεσαι η ζωή σου να παραμείνει η ίδια, μιά-ζωή, την έχεις επιεικώς «βαμμένη» (και σε λάθος κολοράκι σου μάλιστα). Αν φίλη μου σκίζεσαι η ζωούλα σου να μην αλλάξει διόλου, την έχεις επιεικώς «χαμένη» (και σε λάθος βασανάκι σου δίπλα).

Οι έλληνες τον Ηράκλειτο τον γνωρίζουνε απ' τον δρόμο στο Κολωνάκι και όχι απ' το γραφικό του «τα πάντα ρεί». Οι έλληνες ζουν ως οι τέλειοι γιασταρχίδηδες κι ας δουλεύουν στα ορυχεία, δίχως ασφάλιση, δίχως γυναίκα, δίχως εξοχικό, δίχως σύνταξη. Οι έλληνες – της μεγάάάλης κατηγορίας αυτής – δεν θέλουν ν' αλλάξει ΤΙΠΟΤΑ, όχι μόνο μέσα τους, όχι μόνο έξω τους, όχι μόνο στην χώρα τους, αλλά και στον πλανήτη ολόκληρο ούτε. (Και να βρίζουν τον Τζήμερο που λέει «απολύστε τούς ανίκανους», και να βρίζουν τον Κυριάκο που λέει «επιδοτήστε τούς ανίκανους», και να βρίζουν τον Τσίπρα που λέει «προσλάβετέ τους άπαντες».)

Ναι, το λοκντάουν είναι μια ελαφροτάτη φυλάκιση, ένα ψιλούλι αυτόφωρο, μια χειμωνιά κλειδωμένοι μέσα με τις επιλογές και τις μαλακίες μας, τα ανθρώπινα δώρα μας και τις εγωιστικές μας κατάρες. Can you make the best out of the worst? Αν όχι – μπράβο, περάσατε στο ελληνικό Πανεπιστήμιο με λευκή κόλλα, βαρέστε και μία κατάληψη κι αν δεν γίνετε σε δέκα χρόνια πρύτανις, σε είκοσι πρωθυπουργός θα 'στε.

Ναι, το λοκντάουν είναι μια ψυχρολουσίας δοκιμασία, ένα 'μοβόρο Marche de Kepi τής Λεγεώνας των Ξένων στο πιο στατικό, πιο γρεκό, πιο μπαναλοξεκούδουνο και μπουζουκομέγαρο. Ναι, το λοκντάουν φέρνει στην αναπόδραστη επιφάνεια το βόλεμα τις κλεψιές μας, τις αυταπάτες τούς υπολογισμούς, την ολιγωρία και προδοσία εαυτού, την τυραννία και ψυχοκτονία των αδυνάτων – εφήβων κι υπέργηρων, γνωστών και αγνώστων.

Το lockdown είναι το πανηγυρικό μας "last-call", που εγκαίρως σημαίνουν στις σοφές εγγλέζικες μπάρες. Το countdown πριν την εκτόξευση πύραυλου ή την εκκίνηση ειδικής διαδρομής στα rallyes. Αλλιώς θα γίνει το cut-down ανθρώπων και θεσμών, ιδεών και πράξεων αβυσσαλέων, συνηθειών και εκρήξεων ψυχικών... που θα κάνουνε την Ελλάδα, Βηρυτό τού '80. Αλλιώς θα γίνει ένα breakdown εξωτερικό, πιστός καθρέπτης τού εσωτερικού meltdown που μπροστά του θα ωχριούν Τσέρνομπυλ και Φουκουσίμα.

Δεν μού πάει τής Κασσάνδρας το διάδημα, της Πυθίας τα ντουμάνια με κάνουν να βήχω και τα ανδρείκελα που στην ελληνική τηλεόραση παρελαύνουνε, κουνιούνται για να τα ψηφίσουν οι ολόϊδιοι έλληνες ασφαλώς-ξανά-απολύτως. Η ευμάρεια πέρασε, η κρίση πέρασε και τα ελληνάκια επέζησαν κολπατζίδικα, μη χαμπαριάζοντας τίποτα και κανένα. «Τρίτωσε» όμως ο ευέλικτος κίναιδος ο κορωνοϊός και τώρα θα διαχωρισθεί ο βολεμένος επαναστάτης απ' την εναλλάχτα ραντιέρισσα, θα ξεκινήσει εμφύλιος ανάμεσα στους «μισθούς και συντάξεις» των δημοσίων υπάλληλων και το «τσεκούρι στα επιδόματα και ψαλίδι στην πρόνοια» των ιδιωτικών κι ιδιωτών... που κρατάν την ελληνική «φούσκα» απλανή και πλανημένη «στα σύννεφα». (Κλείνω.)

---

Τί κατάλαβα εγώ, ύστερα από τόσες αποτυχίες και ματαιώσεις στην ζωή μου; Ότι το ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ δώρο ήταν η γραική αδιαφορία τους και το «δεν γίνεται», η ρωμιά μαλακία τους και το «είσαι μπελάς», η γκρέκα πουστιά τους και το «πες τα μας λίγο αλλιώς, να σ' εκδώσουμε και εσένα». Χρειάστηκα 65 χρόνια για να φτάσω εδώ, με τέσσερα βιβλία στα ράφια μου, μ' αδειανή την καρδιά μου στην πέννα μου κι απ' το πρωί έως το βράδυ λέω «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ»: γιατί αξιώθηκα να ζήσω και να σκεφθώ, ότι επειδή τα πάντα αλλάζουνε, τίποτα δεν αλλάζει.

Εκτός απ' τον άνθρωπο όταν χαμογελά. Κι αγαπά. Κι αναπνέει.