Τα κουκλάκια τής μήτρας

Λυπάμαι ειλικρινά και βαθιά, εκείνους που υπηρετούν στις ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις. (Όχι βέβαια τους δημόσιους υπάλληλους, τους τεμπελχανάδες και καραβανάδες, τους στρατόκαυλους και τα καρριεράκια, τους κομματισμένους και συνταξιούχους-απ' την-πρώτη-μέρα-τους.) Λυπάμαι σκληρά και πικρά, εκείνους τους λίγους που κατατάχθηκαν στον Ελληνικό Στρατό για να προσφέρουνε να δοθούν, κάτι να βελτιώσουν να προασπίσουνε, για κάτι – επιτέλους μωρέ, άντρες είμαστε και όχι Ρουβίκωνες ή Καρανίκες, υιοί Σαμαρά ή Ρωμανοί, υιοί Κουφοντίνα ή Βούτση – να παλέψουνε ν' αγωνιστούν, να πολεμήσουν και την ζωή τους να δώσουν. (Που να «αξίζει» βέβαια, σαν ένα νησάκι βραχάκια!)

Δεν έχω τηλεόραση, μα έβλεπα τις φωτογραφίες των «αιχμαλώτων παιδιών» Μητρετώδη και Κούκλατζη – πιο ΘΗΛΥΚΑ επίθετα από αυτά για άνδρες και δη στρατιώτες δεν πεθαίνεις, παθαίνεις – κι έκλαιγα για το παρόν τής χώρας μου δίχως δάκρυ, (λόγω γλαυκώματος.) Ένας «χοντρός» κι ένας «λιγνός» όλο ματάκια φοβισμένα και σκοτεινά, δυο κορμάκια συρρικνωμένα και περιφερόμενα, ΕΚΕΙ στα τζαναμπέτικα χέρια τής Τζαντάρμας τού Σουλτανάτου κι ΕΔΩ φωτογραφιζόμενα στα πολιτικάντικα χέρια τής Κυβερνησάρας τού Συριζανελάτου – να 'σαι καλά Παναγία μου Ελευθερώτρια που τα γλύτωσες στο τσακμπάμ «τα παιδιά» από καμμιά ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη των "Midnight-express" Τουρκαλάδων.

Πόσο κομπάρσοι και κομπαζόμενοι, βλαχάκια και ακκιζόμενοι είμαστε ρε, ώστε να στείλουμε το Προεδρικό μας Ταξί, να παραλάβει με τιμές «αρχηγών κράτους» το ένστολο ντούο, του οποίου η «απελευθέρωση» ΕΝ ΚΑΙΡΩ ΕΙΡΗΝΗΣ μάς κόστισε – εάν, λέω εάν, αληθεύει – την εκλογή των μουφτήδων στην Θράκη απ' το... τουρκικό Προξενείο, και όχι την επιλογή τους απ' το ελληνικό Υπουργείο Παιδείας και... Θρησκευμάτων; Στήθηκε ολόκληρη επιχείρηση για τον επαναπατρισμό των δυό αυθορμήτως-παραδοθέντων και στημένα-συλληφθέντων – σε κάτι τέτοια είμαστε μανούλες καμμένες, για καμμιά στο Μάτι φωτιά είμαστε μανούλες στ' αυθαίρετο, κομμάντα στο μπάνιο – έτσι ώστε το τέως-αμόρε Αχτσιόγλου με την pochette να κάνει την λεζάντα του, ο δε άλλος ο Λεοντιδεύς-τρομάρα μας, δεν έχει ανάγκη, μια λεζάντα και άρθρα και φύλλο κι εφημερίδα είναι από μόνος του. (Ότι θα θυμόμασταν τον Αρσένη, το αντέχει κανείς;)

---

Εάν ΑΥΤΑ τα δυό τρομοκρατημένα «παιδιά» είναι οι αυριανοί αξιωματικοί και υπαξιωματικοί "μας" – δεν λυπάμαι αυτούς δεν λυπάμαι τους στρατιώτες τους, δεν λυπάμαι οπλίτες δεν λυπάμαι πολίτες αλλά ΜΟΝΟ την χώρα αυτήν, το έθνος αυτό, το χώμα και το νερό τούτα. Βέβαια ΑΥΤΑ-ΑΚΡΙΒΩΣ εμάς και αυτούς ανάγκη δεν έχουνε, καθώς έχουν γνωρίσει κατακτητές κι εκπολιτιστές, βαρβάρους και εμφυλίους, ξένες δυνάμεις και ημετέρους δικτάτορες, δημοκράτες ηγέτες και τεχνοκράτες λεβέντες ΤΕΤΟΙΟΥΣ – ώστε να 'χει φτάσει η Ελλάς στο σημερινό χάλι της. Κι ας παρηγοριούνται οι σταυροκοπιώντες λέγοντας πως «Πιο κάτω από δω δεν έχει, δεν μπορεί να 'χει.» Λυπάμαι που την «καληπαναγιά» τους χαλώ, το extended-August-weekend ρημάζω, μα ας αρχίσουνε στα παιδάκια τους να προβάρουν φεσάκια και πασουμάκια. (Τούτο το τελευταίο το 'χω εγώ πει απ' την υποστολή τής σημαίας τον Γενάρη τού 1996 στα Ίμια και τον φόνο τού Σολωμού Σολωμού στην Δερύνεια, τον Αύγουστο τού ιδίου έτους.)

Τούτο το μίγμα φανταριάς και δημοσιοϋπαλληλιάς, πανταχόθεν προστασίας και παντοίας ανευθυνότητας – όταν ακόμη καπνίζουν οι 96(!) νεκροί, οσονούπω θα κολυμπήσουνε θα πνιγούν το φθινόπωρο η Μάνδρα το Μάτι και μεθαύριο θα βγει η κουρέλα Ελλάς για δανεικά απροστάτευτη πάλι – θα βαστάει και θα βαστήξει μέχρι ν' αγοραστεί ΕΝΤΕΛΩΣ η Ελλάδα. Όταν οι μισοί Έλληνες θα 'ναι δημόσιοι υπάλληλοι κρεμασμένοι απ' τους τζουτζέδες τού Κωλέττη τού Δηληγιάννη για ένα κομμάτι ψωμί και οι υπόλοιποι μισοί θα 'ναι δούλοι ιδιωτικοί απ' τους μάνατζερς τού Κινέζου τού Άραβα για το εν τρίτον τού ιδίου ψωμιού – τότε ας βρεθεί κάποιος Πάγκαλος κάποιος Λυμπέρης, κάποιος Μούσης τουλάχιστον τελευταία στιγμή την ελληνική σημαία να υποστείλει. Στα Εighties όλοι δουλεύανε στην Διαφήμιση, στα Nineties όλοι ήταν στα Περιοδικά, στo Μillennium όλοι περνιόσαντε για χρηματιστές και τώρα όλοι σε ΜΚΟ «αγωνίζονται» – έτσι στήθηκε ο ζηλευτός Επαγγελματικός Προσανατολισμός τής ελληνικής νεολαίας. «Κάν' το μαλάκα όπως κι εγώ, εσύ θα βγάλεις το φίδι απ' την τρύπα;» ο μπαμπάς, «Τί λεβέντη γιο κλαρινογαμπρό, στρατηγό τρομερό και καμάρι μου το Δεκαπενταύγουστο στο χωριό έχω γω» η μαμά – ιδού το παρόν τής Ελλάδας που για να μην σταματήσει λιγάκι για να φουσκώσει προσεκτικά κι ακριβώς τα "λάστιχά" της αυτή, τσαμπουκαλεύεται ότι την Ευρώπη θ' ανατινάξει και εκ βάθρων θ' αναμορφώσει.

Άμα οι Έλληνες – στην δημοκρατική πλειοψηφία τους – ψηφίζουνε «ΜΟΝΟ σαράντα τεσσάρων ετών παιδί», και λίγα έως τώρα έχουμε πάθει. Απ' τα πουκάμισα τού Γιάνη στα ημιγένια Κατρούγκαλου, απ' της Δούρου το lezbie υφάκι μέχρι τής Αυλωνίτου τούς πολλαπλούς οργασμούς η χώρα μας πνέει εγκαυματισμένη και διασωληνωμένη τα λοίσθια. Στέλνει το τζετ για τους «ήρωες», θα τους δώσει θέση στο Δημόσιο – συγγνώμη ξέχασα, ΕΙΝΑΙ στο Δημόσιο – θα τους καρφιτσώσει ανδρείας παράσημα και μετά θα χαθεί, γιατί «Μετά την Ελλάδα ετούτη δεν θα 'ρθεί ο Κατακλυσμός», μα ο οδυρμός κι ο λιμός, άλλος ένας Εμφύλιος φραγκάτος αυτός φονικός, υπέρ πάρτης και κατά πάντων. Μετά το αισχρό τέλος τελείως, έτσι ίίίσως ξαναβρεθεί η μικρούλα Ελλάς «Άρτα-Βόλο» ξανά και ίίίσως τότε ξαναξεπετάξει κάναν Κωστόπουλο κάναν Μπακογιάννη, κάναν στρατηγό Φράγκο κάναν Τόσκα πολιτικό, καμμιάν Όλγα Τρέμη σε Ράνια Σβίγκου και καμμιά Ρούλα Κορομηλά σε Ηλία Ψινάκη – μη και χαθεί η εύψυχος κι αξιόμαχος και λαμπρά τούτη ράτσα!

Ένα τελευταίο θα πω: η χώρα μας δεν έχει - ΚΥΡΙΩΣ - ελπίδα γιατί οι Έλληνες μέσα τους δεν κοιτούν, γύρω τους δεν κοιτούν, δίπλα τους και απέναντι δεν κοιτούν, κοντά-μακριά δεν κοιτούν - μα πού σκατά τούτοι ορούν; Που-θε-νά, κυριολεκτικά. Γιατί έχουν παγώσει σαν κι ΑΥΤΑ τα "παιδιά" μόλις ξαναβρεθήκαν στης μήτρας την αγκαλιά, στης μαμάς τους την προσφυγιά, στης πατρίδας τους την ομηρεία, στης φάρας τους την ληστεία και στης δουλίτσας τους την ομερτά.

ΚΑΙ......

Τα κουκλάκια τής μήτρας – the sequel

To πρώτο μου κείμενο δημοσιεύτηκε το μακρινό 1976, πριν υπάρξουνε πληκτρολόγια και Διαδίκτυο, προτού μεστώσουν Steven Jobs και Mark Zuckerberg, πριν να βγει σε γυναίκα ο Bruce Jenner και σε άντρας η k.d. lang. Έκτοτε ΤΑ ΑΠΑΝΤΑ στον Πλανήτη έχουν αλλάξει, εκτός από τρία πράγματα: τον καρχαρία, την κατσαρίδα και την ελληνίδα γκόμενα.

Τέσσερα βιβλία μετά και τέσσερα εκατομμύρια λέξεις αργότερα, έπρεπε να προσγειωθούν στις Βρυξέλλες τα μπερεδοφόρα κατωτέρω μειράκια τούτα, ώστε εγώ να αντιληφθώ ότι: 1ον/ δεν μπορούν όλοι να με διαβάσουνε, 2ον/ δεν μπορούν όλοι να με αντέξουνε και 3ον/ δεν μπορούν όλοι μαζί μου να συμφωνήσουν. (Γιατί μωρέ, ζήτησα να μ' αγοράσει κανείς; Τα βιβλία μου είναι εκτός εμπορίου απ' το 1987, 1991 και 1996 αντίστοιχα, όσο δε για «τα τρία μι» τα προσφέρω εγώ σ' όποιον εγώ επιλέγω. Και μου το ζητήσει φυσικά τούτος αληθινά και βαθιά, καθώς δεν είναι για όλους τα hard-core «ευαγγέλια», δεν κάνει για αγονάτιστους η bloody «βίβλος» τής ελληνικής δυστυχίας, η καθοδική «κλίμαξ» τού en flagrant delit ρωμιού κακουργήματος τούτου.)

Βρε παρεξηγιάρηδες και ευαίσθητοι, «Φίλοι μου αγαπημένοι» που έλεγε ο Γιώργος Οικονομίδης, διατί εξάπτεσθε και μανουριάζετε; «Τα κουκλάκια τής μήτρας» τα δικά μου και ο Μητρετώδης ο Κούκλατζης οι δικοί σας, έχετε την εντύπωση ότι βγήκανε απ' την ίδια μήτρα; Ε; Ε; Ε λοιπόν «ΟΧΙ», αναφωνώ ως άλλος κοντοστούπης κι ανασφαλής δικτάτορας Μεταξάς. Και εξηγούμαι, αφού φωτιά πήραν τα τέλια τού Facebook, τα ντέφια των blogs, τα νέφτια στα ρολλά υγείας με τα οποία σκουπίζονται ΑΥΤΟΙ-ΑΚΡΙΒΩΣ οι αδάμαστοι συνέλληνες που δεν σηκώσαν τού Φώτου την κουτσουλιά, πάνω στην ψηφοεξαρτημένη τους την ρομφαία. Οι «δικοί σας» Μητρετώδης και Κούκλατζης βγήκανε και γεννήθηκαν απ' της μανούλας του-έκαστος-βεβαίως την μήτρα, αυτήν την μήτρα που μας συνέλαβε άπαντες – κατόπιν ΔΙΚΗΣ ΜΑΣ επιλογής λέω εγώ, και όχι λόγω το ζετεμάκι τού γονεϊκού ζευγαριού – μας κύησε και μας έφερε ολόφωτους κι ολοστρόγγυλους όλο κλάμα κλανιά, βυζάκι και ύπνο. ΑΥΤΗ η αιώνια κι ιερή, εκτρωσιασμένη γερή, βαλλόμενη σήμερα και τόσο ξεφτιλισμένη μήτρα – μέχρι να το καταφέρουνε τελικά, να γίνουμε άπαντες Jason-Αντιγόνη – το έργο το δικό της επιτελεί μ' αυταπάρνηση προσφορά, ζεστασιά αγκαλιά, άντε μέχρι τα δεκαοκτώ τού μπέμπη, τής μπούλας. (Το νούμερο αυτό βέβαια στην Ελλάδα «παίζεται» μα το προσπερνώ, μη σας κόψω το χαρτζιλίκι τής γιαγιάς στα σαράντα σας, την σύνταξη τής ΔΕΗ στα πενήντα σας, το ανυπόταχτο στρατηγιλίκι αργότερα το μαγκιέν, με την κορνιζαρισμένη ξιφολόγχη δαγκωτή στην μασέλα.)

Από εκεί όμως και μετά αναλαμβάνει η «δική μου» μήτρα και δεν είναι άλλη αυτή, από... τρεις: η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ, η ΚΟΙΝΩΝΙΑ και η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ – έβηξε κανείς να τον ταΐσω κι άλλες λεκτικές παστίλιες ξυδάτες; Τα παραδίδει-που-τα-παραδίδει καλοθρεμμένα μωρά η Οικογένεια τα παιδιά της στην Κοινωνία, τα χαϊδεύει και τα μπατσίζει αυτή, τους πετά ένα περιζήτητο μα ναρκωτικό Δημόσιο, τους κρεμά από 'να στυφό μεροκάματο στον σατράπικο Ιδιωτικό τομέα, μέχρι να τα παραδώσει – πάντοτε, προσοχή, «τα παιδιά» – στην ΚΑΘΕ Κυβέρνηση ώστε να τ' αποτελειώσει ετούτη. Νά τες μωρέ και μωροί, οι δικές μου οι «μήτρες» που εσείς σκοπίμως δεν είδατε, όλο εύθικτη καπατσιτά και κραχτή τσαχπινιά, που αφού τις παλουκοπηδήξατε, είναι ώρα να σας κράζει κι ένας κότσυφας τής Κυψέλης;

---

Ευχαρίστως λοιπόν εδώ να προβώ σε τούτο το δωρεάν «φροντιστήριο» περί συγγραφής μου, το τζαμπέ «ιδιαίτερο μάθημα» περί άποψης και λόγου ελεύθερου, μπας και μάθουν επιτέλους τα συνήθη-ένοχα παιδάκια λοιπά ότι ο εμός συνειρμός περί επωνύμων και κουκλόμητρας (sic), δεν αφορούσε βρε αγόγγυστοι οιδίποδες παρωπιδικοί στο θαυμαστό και συγκεκριμένο, γνωστό κι ιερό «σκεύος» ηδονής και δημιουργίας ετούτο. Αλλά αφορούσε σε ΑΥΤΟ-ΑΚΡΙΒΩΣ που ζείτε εσείς και καταπίνετε καθημερινά, και δεκαεπτά – όχι κατασκευαστές πλυντηρίων αλλά – εκδότες αρνηθήκαν να μου τυπώσουνε και να σας πουλήσουνε, ώστε να δείτε για ποιάν «μήτρα» και διατί, μιλώ γράφω και εννοώ.

Οι 520 σελίδες τού βιβλίου μου «τα τρία μι» αναφέρονται – μεταξύ πάμπολλων «δύσκολων» άλλων – σε τούτο το ΔΙΑΡΚΕΣ ΕΓΚΛΗΜΑ που οι ανωτέρω τρείς μήτρες-μέγαιρες, μήτρες-σμέρνες και μήτρες-άρπυιες σάς έχουν τυφλώσει και ευνουχίσει, εκμεταλλευτεί κι εξανδραποδίσει, ώστε να καμαρώνετε κοπαδιαστά μετά, που σας πάνε κλαψομούνες-καρροτσάκι στον τάφο – αρκεί να κλείσετε τα αυτιά σας εσείς σε κάναν Ηλιάκη π.χ., σε τίποτα Γιαλοψούς-Καραθανάσηδες-Βλαχάκους, άντε να μην πολώνω το αίθριο πολιτικό κλίμα τώρα που θ' αυτοξωπεταχτούμε από τα μνημόνια. Κάθε-μα-κάθε φορά το εκάστοτε ψηφισμένο-από-σας γκουβέρνο θα κλείνει τ' αρχεία του ένοχα-εγκληματικά-τσαπατσούλικα και θα σας αυξάνει τον περιφερόμενο συντελεστή δόμησης, ώστε – ακόμη και μετά το Ψαρών-ολόμαυρο Μάτι ρε αντίχριστοι χριστιανοί! – να ξεχαστείτε και ν' απολαύσετε την θριαμβευτική επιστροφή και ταπεινωτική υποδοχή των δυό τους «παιδιών», των «δικών σας» παιδιών – either way μωρών πάντα.

Τέλος μαθήματος, λήξις συναγερμού – το 'χα στο ΥπΕξ πει απ' το 1987: «Οι Τούρκοι, σε 150 χρόνια, θα είναι στην Κηφισιά», ώστε να μπορώ σήμερα να προσθέσω «Άντε να χρειαστούν πέντε μέρες ως την Κυψέλη εδωνά, με τόσους πρόσφυγες έτοιμους τζιχαντιστές πεμπτοφαλαγγίτες». ("Don't cry for me Argentina" δεν τραγούδησε η Μαντόννα που εξηντάρισε η γυναικάρα πια;) Εγώ παραιτήθηκα απ' ΑΥΤΟ το Δημόσιο το 1991, απ' ΑΥΤΟΝ τον Ιδιωτικό τομέα το 1999, το 2007 και το 2010 – βλέπετε οι ιδιώτες είναι πολύ πιο idiots απ' τους "δημόσιους", έτσι εγώ λέω – and I have the miles, the scars and the texts not to rest, but to explode my case.

Ορίστε και το δύσπεπτο αντίδωρο, χάριν γκουβέρνου ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ: Έλληνες στρατιωτικοί, «παινεμένοι και δαχτυλοδειχτούμενοι» που λένε στο ΤΗΣ ΚΑΚΟΜΟΙΡΑΣ, παραδώστε τον οπλισμό σας, λουφάξτε πέντε μηνάκια στο τσογλάν-μπουντρούμ, σκαπουλάρετε τον Σ.Π.Κ που ρητώς κουμπώνει «ισόβια» για εν-καιρώ-ειρήνης παράδοση οπλισμού - η Ε.Δ.Ε. ποιός ξέρει σε ποιό αρχείο τής Δούρου, τού Τόσκα θα μπει ΚΑΙ αυτή - και τσιμπήστε Βρυξέλλα μπάνικη τσίλικη, να γελάσει και το χειλάκι γονέων και συγγενών, που τρέμει το φυλλοκάρδι τους συνεχώς να φυλάνε "τα παιδιά" τους τα σύνορα τής πατρίδας "τους". (Μόνο, κι αυτό, επιτρέψτε μου: Ως τέως διπλωμάτης γνωρίζω τί πικρός κι αισχρός τάφος είναι τα «σαλόνια τα βρυξελιώτικα», σαν τα λαχανάκια τους ένα πράμα – μικρά πράσινα στρογγυλά, βραστά άοσμα καθαρά, αχώνευτα ουδέτερα μαλακά και δεν συνεχίζω, γιατί πάω να φτιάξω έναν ντάκο.)

Άντε γειά, να 'στε καλά και σε καλή μεριά "τα παιδιά", με μια καλή νύφη!

(ΣΗΜ: Τούτα τα δυό κείμενα γράφτηκαν για/στον κάάάποτε Facebook-τοίχο μου με αφορμή την «καυτή επικαιρότητα» και κουτή σημαντικότητα [sic] των τραγικών ημερών και γελοίων σκηνών κείνων, πρέπει να ήταν Αύγουστος τού 2018.)