Το αίμα που κυλά δεν είναι «χαμένο και κερδισμένο» κύριε Καραγάτση μας, το αίμα που αφθόνως πλέον κυλά καθημερινά στην Αθήνα είναι ένα αίμα παγωμένο, σπαταλημένο.

---

Πυροβολήθηκε ο Γρηγορόπουλος και κάηκε η Αθήνα. Μαχαιρώθηκε ο Φύσσας και... δροσίστηκε η Αθήνα απ' το φθινόπωρο, ασχέτως αν βρήκε ευκαιρία το καραδεξιό γκουβέρνο να ξανατσεκάρει τα ακροδεξιά ζύγια του συλλαμβάνοντάς τα. «Ουδεμία σχέση με το έναντι κατάστημα» βέβαια έχουν οι δυο φόνοι ετούτοι, καθώς στον πρώτο ο δράστης ήτανε αστυνομικός και στον δεύτερο ήτανε χρυσαυγίτης, (αν σφραγίσει η ανεξάρτητη και τυφλή Ελληνική Δικαιοσύνη το γεγονός). Κι όσο δύσκολο είναι για έναν αστυνομικό να σκοτώσει εν ψυχρώ ένα παιδί, άλλο τόσο εύκολο είναι για έναν ακροδεξιό να σκοτώσει εν βρασμώ έναν αντιεξουσιαστή. Και οι δυο περιπτώσεις αβάντα στην Εξουσία προσφέρουνε να στήσει το pas-de-deux της, ν' αρχίσει το δακρύβρεκτο μα ντιπ κροκοδείλιο κοντάκιο συνάμα κορνάροντας «εκτός νόμου ή εμπρός νόμου η Χ.Α.», να βγει κι ο κερκυραίος προστάτης μας και να τους κόψει την αστυνομική προστασία, (την οποία μόνοι-αυτοί δεν χρειάζονται γιατί διαθέτουν δική τους).

Στήνω στην σέντρα την μπάλα λοιπόν και ρωτάω κλωτσώντας: ο Φύσσας επειδή στο Κερατσίνι μαχαιρώθηκε και όχι στα Εξάρχεια, ο Φύσσας επειδή στα νοτιοδυτικά προάστια έζησε και όχι στα ιερά βόρεια δεν άξιζε έναν ξεσηκωμό μια διαδήλωση μια επανάσταση, κατιτίς πιο πολύ έστω; (Επαναλαμβάνω πως εγώ απλώς ερωτώ, δεν υποβάλλω ούτε προτείνω.) Τόσο πολύ απ' το 2008 οι Έλληνες έχουν γονατίσει κι αδιαφορήσει ή οι «γνωστοί-άγνωστοι» επιδεικνύουν μια τέλεια ανάγνωση της ιστορικής συγκυρίας εδώ, ώστε λόγω Παύλου να μην καρβουνιάσουν το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά π.χ. σε ένδειξη συμπαράστασης και εγρήγορσης, αντιεξουσιαστικών αντανακλαστικών κι επαναστατικού αερόμπικ; Τόσο πολύ μπαϊλντισμένο είναι το πόπολο που σε κουάτρο χρονάκια μέσα έχει καταπιεί τα άπαντα σε μνημόνιων βία και τηλεοπτική εξημέρωση, έχει χωνέψει το cha-cha της Εξουσίας με την – κοινοβουλευτική(!) πλέον – Χρυσή Αυγή και δεν μπορεί να κουνηθεί γονατισμένο από τα χαράτσια;

Άλλο κλωτσάω κρανία Πακιστανών μεταναστών και άλλο ανοίγω κοιλίες Ελλήνων συμπολιτών; (Εγώ πάντα ρωτάω.) Άλλο πυροβολώ έναν Έλληνα 17χρονο και άλλο αφαλοκόβω έναν Έλληνα 34χρονο; (Εγώ πάντα επιμένω ρωτώντας.) Άλλο κλείνω τα μάτια στην κανιβαλιστική βία όταν αυτή γυμνάζεται επί αλλοδαπών και άλλο «πέφτω απ' τα σύννεφα» κι ανακαλύπτω την Αμερική όταν αυτή επί ημεδαπών ξεχαρμανιάζει; (Μη γίνει κουραστικός και ο ερωτών.)

Συνεχίζοντας με πάντα-γηπεδικούς όρους, η «στρογγυλή θεά» δεν χάθηκε χτες ούτε σήμερα, ούτε τώρα ούτε προχτές. Η μπάλα χάθηκε ακριβώς την στιγμή που ο Έλληνας άρχισε επιδεικτικά κι ανταγωνιστικά να 'χει περισσότερα απ' τον διπλανό του. Φωνάξτε τον Στουρνάρα και τον Βαρουφάκη μαζί, τον Λαζόπουλο με τον Ασκητή να σας πουν τι παίζεται στην Ελλάδα, μα μόλις ο Έλληνας διάλεξε το «ίδιο» αντί για το «κοινό» μετεβλήθη από πολίτης σε ιδιώτης. (Και μαζί με τις τραπεζολάγνες χάρες του δεύτερου, απέκτησε τα ποταπότερα ήθη του πρώτου.)

---

Το αίμα που χύνεται υπόκωφα σήμερα, φαίνεται πως για τους συμπολίτες μου έχει λιγότερη αξία απ' το χρήμα που χάνεται εκκωφαντικά σήμερα. Η μειοψηφία που κατεβαίνει στους δρόμους και αντιστέκεται – αν ο Φύσσας ανήκε στο ΠΑΜΕ, ο Κουτσούμπας θα 'χε κάνει ρεϊβάδικο την Βουλή – δεν αρκεί και δεν φτάνει ν' αναχαιτίσει τον φόβο και την αμέλεια, την ακηδία και την αμάθεια, τον παρτακισμό τον οπορτουνισμό, την μαγκιά την αδιαφορία. Απ' την Μεταπολίτευση και μετά – ας πούμε κι ονόματα μία φορά, ξέρω πως "δεν κάνει, δεν πρέπει" μα δεν είναι και για κακό – ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχτισαν και διέβρωσαν, χρημάτισαν και υπέταξαν, αυθαιρέτησαν και εσκύλευσαν, εξευτέλισαν κι υποδούλωσαν τον σημερινό μέσο και σιωπηλό Έλληνα φορολογούμενο και πολίτη.

Όσο κι αν κορνάρουν πολυπληθείς κονδυλοφόροι ηλεκτρονικώς, μόλις ο γκρέητ Πρητέντερ μαζί με τον τσίμα-Τσίμα, ο φέημους Πρώτο-σάλτε με τον παχύσαρκο Θέμο κάνουν παιχνίδι, τα πάντα μπαίνουν στην θέση τους, χαμογελάει ο Σαμαράς και εκτελεί η Λαγκάρντ, η Μέρκελ εκλέγεται κι ο Μπαράκ θααα τηλεφωνήσει. Έτσι ώστε να επιστρέψουν επιτέλους οι Έλληνες ήσυχοι στα καφενεία και την μπιρίμπα τους, στις δουλειές και τα στέκια τους, να φέρουν αι σύζυγοι απ' το σχολείο τους τα παιδιά να τα κατσικώσουν εμπρός στις τηλεοράσεις μέχρι να σερβίρει το φαγητό η γιαγιά – τέλος καλό όλα καλά και τούτο το τέλος είναι σαν τον αιώνιο αποχαιρετιστήριο οργασμό, τέλος δεν έχει.

Όπως το στοίχημα πλέον καθορίζει το ποδόσφαιρο, έτσι κι η ζωή στοιχήματα παίρνει. Τι έλεγε ο πατέρας μου; «Άμα ξανακάτσω νύφη, θα ξέρω». Την πρώτη φορά επί Γρηγορόπουλου η Εξουσία δεν ήξερε και σπασμωδικά αντέδρασε, (ο άσσος για τον Αλέξη είχε κλειδώσει). Όμως κάθε νέα μα ξανά-φονική φορά η διοργανώτρια αρχή του πολιτικού αθλοπαίγνιου πιο σοφή γίνεται – καθώς είναι η μόνη που εμπεδώνει το μάθημά της – κι έτσι αυτή την φορά επί Φύσσα ο αγώνας υπήρξε ισόπαλος βαρετός, (ασχέτως αν για τον Παύλο κλήρωσε στάνταρντ δυάρι).

Συγχωρήστε με που σας κούρασα με τις αναπάντητες ερωτήσεις μου και τις χουλιγκανικές σκέψεις μου, μα σε προποτζίδικο έχω να πατήσω πολλά χρόνια. Αυτά που πατώ όμως είναι τα τσιμέντα και την άσφαλτο της Κυψέλης μου, τα εργοστάσια και τα λιγοστά δέντρα του Κερατσινίου. Αυτά όμως π' ακούω είναι τα συρτά οιμωγής βογκητά των νεκρών και τα σαλταρισμένα ξεφωνητά ζωντανών που με παγωμένο το αίμα τους και μουδιασμένα τα μέλη τους περιμένουν στωικά τον επόμενο φόνο. Ή την συνολική και τυφλή καταστροφή που βεβαίως επέρχεται. Ή το θαύμα απ' τον ουρανό που δεν θα 'ρθει ποτέ, γιατί οι Έλληνες ξυπνήσαν μόνο την Ύβρι.